But when we rise to the heavenly tribunal and place before our eyes that supreme Judge … then in an instant the vain confidence of men perishes and falls and conscience is compelled … to confess that it has nothing upon which it can rely before God – Francis Turretin

Psalm 29 (4)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie psalm spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

9 – 11:

Ons keer nou weer na ‘n pleidooi terug.

⁹Moet my lewe nie wegruk saam met dié van sondaars, saam met mense wat bloed vergiet nie.

Die Ou Testament praat dikwels van die dood as wegruk of bymekaar maak om saam met die voorvaders te wees. Die psalm aanvaar dat die Here in sy geregrigheid die lewe van mense wat bloed vergiet, sal wegneem. Dit sal of deur ‘n geregtelike proses of deur Goddelike ingryping gebeur.

¹⁰Hulle aan wie se hande bedrog kleef, en wie se regterhand vol omkopery is.

Hier word die mense wat as sondaars en moordenaars beskryf word verder omskrywe. Hierdie verwys moontlik na mense vol allerhande skemas en bedrog om ander se grond in die hande te kry. Dink maar aan Isebel en Nabot se wingerd. Hierdie hande verskil baie van die hande wat die psalmis in onskuld gewas het (vers 6).

¹¹Maar ek gedra my onberispelik – red my en wees my genadig!

Die psalmis ontken dat hy by bedriërs en moordenaars tuishoort. Hy herhaal dat hy ‘n persoon van integriteit is. Wanneer jy jou so van die goddelose mense onderskei en jou toewyding aan God bevestig, kan jy vra dat die Here ook hierdie onderskeid tref. Die psalmis is amper desperaat. Hy wil nie saam met die sondaars, met die moordenaars omkom nie. Moordenaars is mense wat geweld gebruik om hulle doel te bereik. As die psalmis met sondaars omgaan, is hy ook een.

26:12

¹²My voet staan op gelyk grond; ek sal die Here prys in die groot byeenkoms.

My voet staan op gelyke grond is ‘n verklaring wat ‘n mens aan die einde van ‘n gebedspsalm verwag. Dit gee uitdrukking aan geloofsvertroue en hoop. Hierdie psalm het uit pleidooie en selfverdediging bestaan, maar dit sluit met vertroue af. Dit sê vir ons dat die oënskynlike onsekerheid van vers 1 – 11 nie ‘n werklkheid was nie. Die psalmis praat dikwels van ‘n onseker plek waar jou voet staan. Hier is dit nie die geval nie. Dit word dan met ‘n stelling van hoop gevolg – die verwagting van die psalmis om weer sy plek in die groot byeenkoms in te neem. Maar juis omdat die psalmis nie ‘n sondaar is nie, kan hy vra vir redding en genade. Hy sal nie struikel nie, want sy pad vorentoe is gelyk. So kan hy sy verantwoordelikheid om God te loof, nakom in die gemeente.

In die volgende blog gaan ons met die teologiese implikasies van Psalm 26 afsluit.

I am thy sonne, made with thy selfe to shine –  John Donne

Jy moet jou naaste liefhê soos jouself

Hierdie vers is die hoogtepunt van Levitikus 19:9 – 18. Jesus gebruik hierdie teks in sy samevatting van die wet (Matteus 22:39). Levitikus 19 is belangrik, want die liefde hier is konkreet. Dit pas die liefde vir die naaste op vyf gebiede toe. Elke gedeelte word afgesluit met die woorde: Ek is die Here. Kom ons kyk na hierdie vyf gedeeltes.

1. Jy moet jou naaste met jou besittings liefhê (vers 9 – 10)

Dit begin met die opdrag dat jy van jou oes op die lande moet laat agterbly. Die armes en die vreemdelinge kan dit optel en eet. Die belangrikste les wat ons hier kan leer, is dat God se kinders vrygewig moet wees. Ons moet ons finansiële lewens doelbewus beplan dat ons iets oor het om vir die armes in nood te gee. Moenie al jou geld aan jouself spandeer nie; dink aan hulle wat minder as jy het.

2. Jy moet jou naaste met jou woorde liefhê (verse 11 – 12)

Om lief te hê is om die waarheid te praat. Ons sien hier twee kontekste waarin eerlikheid belangrik is. Die eerste is om nie te steel nie Die konteks laat ons dink dat steel hier as gevolg van leuens is – mense wat vals teenoor mekaar is. Die tweede toneel is in die hofsaal. Destyds het alles op getuies berus – geen DNS-toetse of kameras nie. Daarom is die Bybel so sterk teen die aflê van vals getuienis. Liefde vir die naaste vereis dat ons baie versigrig met ons woorde moet wees.

3. Jy moet jou naaste deur jou optrede liefhê (verse 13 – 14)

Hier kry ons die algemeenste voorbeeld van onderdrukking in die Bybel: om nie die arbeider sy verdiende loon te bepaal nie. Dit was belangrik, want die daaglikse loon was dikwels net gelyk aan sy daaglikse brood. Mense was afhanklik van hulle loon om te oorleef. Die breë beginsel in hierdie twee verse is dat God se kinders nie voordeel moet trek uit die swakkes nie. Jy mag nie ‘n dowe vloek al kan hy jou nie hoor nie;  jy mag nie ‘n hindernis in die pad van ‘n blinde lê nie al sien hy jou nie. God sien en hoor

4. Jy moet ander in jou regspraak liefhê (vers 15 – 16)

Geregtigheid in die Bybel is ‘n regverdige proses. Jy mag nie mense op grond van hulle sosiale status in die samelewing beoordeel nie. Geen partydigheid nie. Geregtigheid gaan altyd met die waarheid gepaard. Daar moet een standaard en een wet vir almal wees.

5. Jy moet ander in jou gesindheid liefhê (vers 17 – 18)

 Jy mag nie haatdaend wees … jy mag nie wraak neem of ‘n grief koester nie. As jy kwaad is vir jou naaste maak die geskil openlik met hom uit. Ons moenie net ons naaste reg hanteer nie, maar ons harte moet ook reg teenoor hulle ingestel wees.

Aan die eeinde van hierdie gedeelte volg die opdrag: Jy moet jou naaste liefhê soos Jouself (vers 18). Hier berus dit op vyf eenvoudige opdragte. Eenvoudiger as wat jy dink, maar steeds makliker gesê as gedoen.

We will never be so holy as to meet God’s standard and we are never too wicked as to be beyond his rescue. —Paul Tripp

Hoe kom jy in die koninkryk van God?

Die Skrif sê dat ons binne of buite die koninkryk van God kan wees. Die koninkryk van God is die heerskappy van Jesus Christus. Die antwoord op ons vraag is dus eenvoudig: Insluiting in die koninkryk word uitsluitlik bepaal deur ons reaksie op die Koning. Dit gaan nie oor ‘n goeie lewe nie, maar net oor ons reaksie op die Koning van die koninkryk.

In Markus 10 lees ons van die ryk jongman. Hy vra vir Jesus ‘n vraag: Wat moet ek doen om die ewige lewe te verkry? In vers 24 stel Jesus hierdie vraag anders deurdat Hy dit met in die koninkryk van God te kom, gelykstel. Jesus se antwoord is kort en saaklik: Volg My. Ja, Jesus sê vir hom dat hy alles moet verkoop en die geld vir die armes moet gee, maar die kern is hierdie jongman se afgodery. Jesus sê dat Hy van sy afgod – sy besittings – ontslae moet raak.

Dieselfde is waar in die storie van die skape en bokke in Matteus 25. Die skeidslyn tussen diegene wat in die koninkryk verwelkom word en diegene wat aangesê word om te vertrek, is hoe hulle op Jesus en sy boodskap reageer. Paulus sê presies dieselfde: As jy met jou mond bely dat Jesus die Here is, en met jou hart glo dat God Hom uit die dood opgewek het, sal jy gered word (Romeine 10:9).

Jesus en die apostels maak dit herhaaldelik baie duidelik dat vergifnis van sonde, verlossing en insluiting in God se koninkryk afhanklik is van ‘n persoon wat in berou, belydenis en geloof na Jesus Christus toe kom. Hy is die enigste Een wat die reg en gesag het om my as deel van God se koninkryk te laat kwalifiseer.

To bless God for mercies is the way to increase them; to bless Him for miseries is the way to remove them. —William Dyer

Die Missie van die Kerk (5)

Missie = belangrike opdrag; totaal van die doelstellings, oogmerke van ‘n instelling. Latyn: mittere = stuur – HAT).

Kevin Deyoung en Greg Gilbert het ‘n interessante boek (The Mission of the Church geskryf). Ek gaan ‘n paar blogs hieraan bestee.

Die missie: Wat dit beteken en hoekom dit saakmaak.

Die hulpbronne is beperk. Die kerk kan nie alles doen nie. Ons kan nie doeltreffend is ons missie wees as alles ons missie is nie. Ons kan ook nie ons missie uitvoer as ons nie seker is wat dit is nie. Die missie is belangrik, want fokus is belangrik.

Die Groot opdrag moet die gemeente se missie wees. Hoekom?

• Daar is iets erger as die dood. Dieparadoks wat ons moet verstaan, is dat die dood die laaste vyand, maar nie die ergste is nie. Die dood is die tragiese gevolg van sonde. Ons moet dit haat en verag. Maar die dood moenie gevrees word nie. Die dag as ek bang word, vertrou ek net op U. In God, wie se woord ek prys, in God stel ek my vertroue, ek is nie bang nie. Wat kan ‘n blote mens aan my doen? (Psalm 56:4 – 5). Paulus sê: Want om te lewe, is vir my Christus, en om te sterwe, is vir my wins (Filippense 1:21). Dood is nie die ergste ramp wat ons kan tref nie. Van die woorde wat Jesus dikwels vir sy dissipels gesê het, was: Moenie bang wees nie. Maar Hy sê: Vrees Hom eerder wat sowel die liggaam as die siel in die hel kan laat vergaan (Matteus 10:28).

Jesus het dikwels sy volgelinge  gemotiveer om sy boodskap te glo deur hulle van die oordeel wat sal kom, te vertel. Almal wat die Nuwe Testament met ‘n oop gemoed lees, moet tot die gevolgtrekking kom dat die ewige lewe na die dood die groot beloning is. Maar, ewige vernietiging is die aaklige oordeel waarvoor ons moet vrees en ten alle koste moet probeer vermy. Openbaring 20:11 – 15 praat Johannes van die tweede dood: as daar gevind is dat iemand se naam nie in die boek van die lewe geskrywe staan nie, is hy in die vuurpoel gegooi. Evangelisasie en dissipelskap is nie goeie opsies nie – dit is letterlik ‘n saak van lewe en dood.

Daar is iets erger as die dood. Net die evangelie van Jesus Christus verkondig deur Christene en bewaar deur die kerk kan ons vrymaak van dit wat ons moet vrees.

• Daar is iets beter as mense wat floreer. Ons vergeet dikwels die einde van die storie. Daar sal ‘n nuwe skepping wees; die hemel sal afdaal na die aarde; daar sal vrede en voorspoed wees. Dit is alles deel van die koninkryk van God wat reeds in ons wêreld ingebreek het. Die goeie lewe mag goed wees, maar dit is nie die Christelike missie nie. Aanbidding is die taak van diegene wat in die hemel hoort. Lees net Openbaring 4 en 5. Die volke is voor die troon vergader (Openbaring 7). Hulle het wit klere aangehad; in hulle hande was palmtakke en hulle roep hard uit: Ons redding kom van ons God, wat op die troon sit, en van die Lam! (7:10). Die einde is ‘n totale fokus op aanbidding en die heerlikheid van God in ons Here Jesus Christus. Die nuwe wêreld is niks sonder die vreugde in God nie. Die Christelike missie moet altyd wees om aanbidders te maak en te onderhou. As dit ons doel, passie en vreugde is, moet dissipelskap ons taak wees.

Ons word geroep, nie om ‘n stukkende planeer te herstel tot sy aanvanklike heerlikheid nie. Ons word geroep om stukkende mense terug na hulle Skepper te bring. Dit is nie die kerk se taak om alles wat verkeerd is te herstel of om in elke behoefte te voorsien nie. Natuurlik moet ons daarvan doen. Die kerk se unieke missie en prioriteit is dat ons die ongewilde en onpraktiese boodskap (in die oë van baie van vandag se mense) van die evangelie moet verkondig. Mense en volke moet weet dat Jesus Christus die Seun van God is en dat in sy Naam hulle die lewe kan hê.