All my hopes and comforts may be summed up by saying, I have a rich and gracious Savior.” —John Newton

Die onvergeeflike sonde

Die Bybel sê dat God altyd gewillig is om sondes te vergewe as ons dit bely. Maar daar kom ‘n tyd in ‘n mens se lewe waar daar nie meer omdraaikans is nie. Daarom waarsku Jesus dat daar ‘n sonde is wat nie vergewe kan word nie. Wat is daardie sonde?

Greg Laurie verwys na Psalm 86:5: U is goed, Here, U vergewe altyd weer, U is getrou teenoor dié wat na U roep om hulp. God is gewillig om te vergewe. Maar as ons ons sondes bely – Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid (1 Johannes 1:9). Die ergste sonde ooit was Jesus se kruisiging, maar Hy vra sy Vader om hulle wat Hom gekruisig het, te vergewe.

Die enigste sonde wat God nie sal verlos nie, is die sonde wat ons nie bely nie. Daar is egter een uitsondering: die lastering teen die Heilige Gees kan nie vergewe word nie (Matteus 12:31). In hierdie gedeelte bring die mense ‘n man  wat in die mag van ‘n bose gees was na Jesus. Hierdie man was blind en stom. Jesus genees hom – hy kon hoor en sien. Die mense was verbaas en vra: Is Hy nie miskien die Seun van Dawid nie?  Die Fariseërs hoor dit en sê dat Jesus dit doen met die hulp van Beëlsebul, die aanvoerder van die bose geeste. Jesus weet wat hulle dink en sê vir hulle dat ‘n koninkryk wat onderling verdeeld is nie sal bly staan nie. As die Satan dan die Satan uitdryf, is hy teen homself verdeeld; hoe kan sy ryk bly staan? Jesus sê vir hulle dat Hy deur die Gees van God bose geeste uitdryf. Daarom het die koninkryk van God inderdaad tot by julle gekom. Hy sê dat ‘n mens tog net in ‘n sterk man se huis kan ingaan en sy goed plunder as jy hom vooraf vasgebind het. Jesus sê dan: Wie nie aan my kant is nie, is teen My;  en wie nie saam met My die skape bymekaar maak nie, jaag hulle uitmekaar. Daarna sê Jesus vir hulle: Elke sonde en lastering kan die mens vergewe word, maar die lastering teen die Heilige Gees kan nie vergewe word nie. As iemand iets teen die Seun van die mens sê, kan dit hom vergewe word; maar as iemand iets teen die Heilige Gees sê, kan dit hom nie vergewe word nie, nie in hierdie bedeling nie en ook nie in die toekomstige nie.

In hierdie gedeelte praat Jesus met die Fariseërs wat Hom gehaat het. Hulle was jaloers op sy toenemende gewildheid. Anders as hulle was Jesus vol liefde – die mense kon Hom verstaan en nader. Soos mense Hom meer en meer verstaan het, was hulle aangetrek na Hom. Die Fariseërs verheug hulle nie oor die man wat genees is nie, maar was kwaad. Hulle sê wat Jesus regkry, kry Hy reg met die hulp van die duiwel. In vers 37 lees ons: Op grond van jou eie woorde sal jy vrygespreek of veroordeel word.

Laurie sê dat daar drie waarhede in hierdie gedeelte is waaraan ons aandag moet gee:

• Ons moet na die kerk toe kom om God te aanbid en geestelik te leer. Daarom moet ons met ‘n gevoel van afwagting kom.
• Moet nooit sommer net aanvaar wat God vir jou gedoen het nie. Moenie jou verlossing of jou gemeente of die woord van God of jou geloofsvryheid sommer net aanvaar nie.
• In plaas daarvan dat ons die Heilige Gees weerstaan, moet ons met die Heilige Gees gevul word. Ons moet altyd onthou dat daar ‘n tyd sal kom, en ons weet nie wanneer nie, en ‘n plek, en ons weet nie waar nie, wanneer ‘n mens se lot verseël sal word

Maar ons kan nou stop. Moenie teen die Heilige Gees laster en Jesus Christus verwerp nie. Hou op sondig.

“If you are going to walk with Jesus Christ, you are going to be opposed … In our days, to be a true Christian is really to become a scandal.” – George Whitefield

Die toekoms van musiek in die kerk

Musiek verander in elke geslag en ons moet dit waardeer. Ed Stetzer sê dat ons vandag in die kerk drie geslagte musiek kry. Ons kan by enige kerkdeur instap en dadelik sien in watter geslag hy val.  Dit hou ook verband met die aanbiddingstyl in daardie kerk. Wat is hierdie drie tipes?

1. Die tradisionele formaat

Gelowiges wat in ‘n tradisionele kerk aanbid, trek op ‘n meer konserwatiewe manier aan. Hulle is meer bekommerd oor eerbied as ander kerke. Die musiek is tradisionele liedere. Hierdie stem ooreen met ‘n erediens van 1960.

2. Die kontemporêre kerk

Mense wat hierdie dienste bywoon is meer ontspanne in hulle benadering. Hulle trek meer gemaklik aan. Die erediens is ook meer gemaklik. Hulle musiek is ook kontemporêr. Die liedere moet maklik kan sing; die lirieke moet uitdrukking aan passie gee.

3. Die ontluikende eklektiese benadering

[Eklekties = die uitkies van die beste uit verskillende style, denkrigtings, idees, opvattings, ens – HAT]

Hierdie is moeilik om te beskryf, want hulle is doelbewus nie voorspelbaar nie. Die musiek is ‘n mengsel van moderne aanbiddingsliedre. Teologiese diepte word in die liedere verwag.

Tydens ons leeftyd het ons deur ‘n monumentale skuif in musiekstyle gegaan. Is die huidige patrone volhoubaar? Musiek het nog altyd sentraal in hierdie skuiwe gestaan. Dit het dikwels tot twispunte gelei. Die Wesley’s, Luther en Calvyn is almal gekritiseer. Larry Norman het gekla dat die duiwel al die goeie musiek gehad het.

Elke geslag hou nie van die musiek van die volgende geslag nie. Die kontemporêre kerk het daarin geslaag om die musiek meer toeganklik te maak vir diegene wat onbekend met die kerk en kerkmusiek is. Meeste gemeentes gaan die oorgang van tradisioneel na kontemporêr maak.

Die oorlewing van die gemeente hang nie van die musiekstyl af nie. Jy leer mense primêr deur woorde en nie deur melodieë nie. Woorde is belangrik. Wat dus belangrik is in ons liedere is teologiese diepte. Al beweeg ons in die rigting van kontemporêre gemeentes is daar sekere dinge wat ons nie moet vergeet nie – meer diepte, meer verskeidenheid en ‘n gemeente waarin die verskillende geslagte saam sing.

“What! Get to heaven on your own strength? Why, you might as well try to climb to the moon on a rope of sand!” George Whitefield

Diversiteit moet onvermydelik wees

Plaaslike gemeentes is nie gewoonlik bakens van diversiteit nie. Hoe kan dit verander word? Wat moet ons doen? Niks nie; God het reeds alles gedoen. Ons moet dit net uitleef. Hoe het God eenheid en diversiteit geskep? Kyk na Efesiërs 2 – 3. Let op die woorde wat Paulus in hierdie gedeelte gebruik – uitgesluit …ver van God … sonder hoop (2:12). In 2:13 – 14 lees ons van naby …  een gemaak  … vyandskap afgebreek. Elke werkwoord is beskrywend. Paulus beskryf net wat by ons verlossing gebeur het.

Efesiërs 2:11 – 12 sê vir ons onthou: Hou dan in gedagte wat julle vroeër was.  Ons moet onthou hoe ons was sodat ons ten volle kan verstaan wat Jesus Christus alles gedoen het. Dit is al wat Paulus vir ons sê.

Wat is hierdie eenheid? Dit is eenheid tussen alle ware Christene. Dit is nie organisatoriese eenheid nie – ons hoef nie almal aan dieselfde gemeente te behoort nie. Dit is die eenheid wat ons met ander gelowiges voel wat ons nog nooit ontmoet het nie. Eenheid in diversiteit vloei onvermydelik voort uit die evangelie Dit beteken nie dat ons gemaklik kan terugsit nie. Nadat Paulus gesê dat net God die eenheid tussen Jode en nie-Jode kan bewerkstellig sê hy in 4:3: Lê julle daarop toe om die eenheid wat die Gees tussen julle gesmee het, te handhaaf deur in vrede met mekaar te lewe. Leef soos iemand wat in Christus is. Ons het ‘n rol te speel om eenheid te bevorder. Wat ons doen hou die plantjie van eenheid aan die lewe.

Hoe dikwels weerstaan ons nie die natuurlike eenheid van die evangelie nie. Hoe? Hier is drie belemmernisse

1. Bediening deur uniformiteit

Gewoonlik is ons probleem nie ‘n gebrek aan optrede nie, maar aan geloof Paulus beskryf eenheid as ‘n feit – ‘n werklikheid wat bestaan waar die evangelie aan die werk is. Maar ons glo nie die evangelie kan so ‘n diverse groep Christene verenig nie. Daarom voeg ons mense met sekere ooreenkomste bymekaar – ouderdom, enkelouers, beroep, ens. Die band hier is ooreenkomste en nie die evangelie nie.

2. Verbruikersmentaliteit

Die Bybel gee baie voorbeelde van goeie dinge wat groei uit die evangelie, maar steeds opoffering vereis. Ons glo egter dat diversiteit sonder opoffering sal plaasvind. Ons moet dikwels ons gemaak, voorkeure, hulpbronne, tyd, gewoontes opoffer.

3. Onsigbaarheid van die meerderheidskultuur

Die kultuur van die gemeente word dikwels deur mense buite die gemeente, maar nie deur mense binne die gemeente raakgesien nie. Ons sien nie dat die kultuur van die meerderheid oorheers nie. Ons sien nie dat minderhede randfigure word nie.

Diversiteit in ‘n gemeente is ‘n sterkpunt en nie ‘n bedreiging nie. Eenheid in diversiteit is ‘n Bybelse opdrag wat ons moet uitleef.

Some wish to live within the sound of a chapel bell. I want to run a rescue shop within a yard of hell – C. T. Studd, bekende sendeling

Psalm 8 (2)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Hierdie is ‘n lang psalm so ek gaan ‘n hele aantal blogs aan hom spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

8:2 – 3: God word direk as die magtige Skepper geloof. Klein mensies maak God groot

Drie ernstige reëls loof God as oppermagtig. Vs 2 a – b sê dat die skepping soos ons dit sien, getuig van God se majesteit of van God se optrede  in die geskiedenis soos die psalmis dit ondervind het. Vers 2c – 3 verbind hierdie twee moontlikhede aan die skepping in die verlede. Die verklaring in 2a – b berus juis op die wonder van die skepping.

8:2 a, b: Here, ons Heer, hoe magtig is u Naam oor die hele aarde.

Om God as Here aan te spreek, is nie so algemeen nie. Die implikasies van God as Here word uitgespel – sy Naam is wonderbaar oor die hele aarde. Dit gaan dus nie net oor wonder of bewondering nie, maar onderwerping. Hierdie implikasie is betekenisvol vir alles wat gaan volg. Die psalm gaan oor God se mag en krag as Skepper. Daar is iets wonderlik aan die skepping wat mense aan God se heerlikheid herinner. Hierdie psalm verklaar ook dat God in mag heers oor die aarde – Hy is hier teenwoordig.

Die psalm begin en eindig met lof aan die Skeppergod. Dit sê baie oor die plek van die mens in God se skepping. Hy is die Here wie se koninklike mag oor die hele aarde sigbaar is. Hy regeer. Sy Naam word vol eerbied aangeroep: Here, ons Heer. Met hierdie woorde bely die digter dat hy en sy mense, asook alles wat deur God geskep is, aan Hom behoort en aan Hom onderdanig is. Die psalm begin dus met die openbaring waarin God Homself deur die bekendmaking van sy Naam geopenbaar het. [Die Here die God van julle voorvaders, die God van Abraham, Isak en Jakob, het aan my verskyn – Eksodus 3:15.] Daarna let die digter op die skeppingswerk van God.

8:2c – 3a:U wat u luister aan die hemelruim vestig. Met die stemme van kinders en suigelinge

By die skepping het God heerskappy oor die hele kosmos uitgeoefen. Hier word God se majesteit weer beklemtoon – mag en gesag. Dit geld nie net vir die aarde nie, maar ook vir die hemele. Hierdie is meer as net ‘n hiperbool – dit is ‘n erkenning dat God groter is as alles wat geskep is en as alle bonatuurlike kragte. God se mag is ‘n werklikheid in die hede. Dit kan teruggevoer word na die skepping.

Hoe is die kinders en suigelinge betrokke by dit alles? As die Ou Testament verwys na babas is dit gewoonlik as slagoffers van onderdrukking, oorlog en dood. Ons lees elf maal van suigelinge in die Ou Testament – dikwels saam met babas en as slagoffers. In die Ou Testament skeeu die monde van babas en suigelinge nie vir melk of as teken van lewe nie – hulle skreeu uit vir beskerming of geregtigheid of van pyn. Die huil van kinders is ‘n dominante noot in die geskiedenis. God se mag en gesag word by die begin uitgeoefen – die skepping. Dit is gedoen in afwagting van die belang hiervan vir die kwesbares.

8:3:b – c: Het U ‘n vesting opgerig teen u teenstanders om vyande en wraakgieriges te stuit

God het die heelal geskep. Dit is soos ‘n gebou wie se fondamente diep in die rots gelê is. Om die heelal te skep, beteken ook dat God beheer oor magte verkry het wat sy doel met die heelal – orde en stabiliteit – wou teenwerk. Majesteit en sterkte hoort bymekaar as Goddelike eienskappe. Die verwysing na teëstanders maak dit duidelik dat God se skeppingsdaad nie sonder teenstand geskied het nie. Diegene wat kinders mishandel, is diegene wat God se skeppingsdoel teenstaan. As gevolg van die teenstanders moet God ‘n plan ontwikkel om die vyand en wraakgieriges stil te maak.

God se optrede aan die begin, tydens die eksodus en in Israel se lewe is een. God se voortgaande oppermag en sy oorwinning oor sy teenstanders is die gevolg van ‘n gebeurtenis reg aan die begin. Toe het God sy oppermag uitgeoefen en die chaosmagte reggestel.

Klein mensies maak God groot. Die verhouding tussen God en mens is paradoksaal. Wanneer klein mensies – kinders en suigelinge – God se heerskappy erken en sy lof besing, gebeur daar ‘n wonderwerk: God maak magtige mense (teëstanders, vyande, wraakgieriges) stil. Waar ek my nietigheid besef en God se heerskappy erken, bring Hy ‘n bolwerk tot stand, openbaar Hy sy mag, verslaan Hy sy vyande. Maar terwyl ek nog self in beheer wil wees, ontken ek God se heerskappy in die wêreld en in my lewe. Dit is die paradoks van menswees: hoe nederiger ek oor my prestasies is, hoe groter kan ek God in my lewe maak.

8:4 – 5: Sal God by gewone mense betrokke wees? Die mens is niks nie.

Hier kry ons ‘n wending in die psalm. Die psalmis word nou ek.

8:4: ⁴Wanneer ek na u hemelruim kyk, die werk van u vingers, die maan en die sterre wat U gevestig het

Met verwondering kyk die psalmis na die skepping. Die verwysing na God se vingers beklemtoon die persoonlike aard van die skepping – God het nie opdragte gegee en gewag vir iemand anders om die werk te doen nie. Hy was persoonlik betrokke. Die hemel verwys moontlik na die blou lug van die dag en die maan en sterre na die nag. Werk en gevestig is ‘n verklaring dat die elemente van die skepping vas en seker in plek is.

8:5: Wat is die mens dan dat U hom in gedagte hou, ‘n mensekind dat U aan hom aandag skenk

As ons na God se mag en majesteit kyk, hoe kan ons verwag dat Hy Hom aan die mens moet steur? Die tweede reël herhaal die eerste. Aandag skenk gaan egter verder as in gedagte hou – God dink eers en dan tree Hy op. Miskien is hierdie psalm soos ‘n klaaglied – dit gee aan mense die geleentheid om hulle onsekerhede oor hulle plek as mense te artikuleer voordat hulle geloofstellings maak. Die mens is niks in vergelyking met die grootsheid van die skepping nie. Die twee Hebreeuse woorde vir mens en mensekind dui onderskeidelik op die swakheid en verganklikheid van die mens. Dit staan teenoor God wat sterk en ewig is.

Ons kan maar net in verwondering staan oor God aan klein mensies aandag gee. Daarna kyk ons volgende keer verder.