God can’t give you the blessings He has for you until you first put down the other things you are clutching in your hands – Richard Stearns

Gebed en deernis

In 1973 skryf Henri J. M.Nouwen ‘n kort boekie oor gebed: With Open Hands. Hierdie boekie was so gewild dat hy dit in 1995 en 2006 moes hersien. Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie boekie spandeer.

As jy ‘n toekoms het, sal dit ‘n toekoms saam met ander wees. Gebed kan nooit asosiaal of antisosiaal wees nie. As ons bid en ons naaste uitlaat, is dit nie ware gebed nie. Maar is “ek sal vir jou bid” ‘n teken van ware kommer?

In ons moderne wêreld het ons gebed en lewe geskei. Om hulle weer bymekaar te bring, lyk feitlik onmoontlik Die vraag oor hoe en wanneer om te bid is nie die belangrikste nie. Dit vraag is of ons altyd moet bid en of gebed noodsaaklik is. As ons sê dat as ons tyd het ons kan bid of as ons ‘n probleem het, kan ons bid, erken ons dat gebed aan die rant van ons lewe lê. As ons dink gebed kan nie skade doen nie, sal ons gou uitvind dit kan ook nie goed doen nie. Gebed het net waarde is dit onontbeerlik is. Gebed is net gebed as ons kan sê dat ons nie daarsonder kan leef nie. Hoe kan ons dit waar maak in ons lewens? Deernis.

Dikwels sê ons dat gebed ‘n uitdrukking van hopeloosheid is – ons vra Iemand om iets te doen wat ons nie kan doen nie. Dit is ‘n halwe waarheid. Ek moet ook kan sê dat dit nie nodig is dat ek dit moet kan doen of dit verstaan nie. Nou is jou afhanklikheid nie hulpeloosheid nie, maar openheid teenoor ander.

As jy jou swakhede as ‘n verleentheid sien, vertrou jy op gebed net as die behoefte baie groot is – ‘n gedwonge bevestiging van jou onvermoë. As jy jou swakheid sien as iets wat maak dat ander jou liefhet, sal jy ontdek dat jy deur gebed sal ontdek dat leef beteken om saam te leef. As jy dink dat jy alles self kan doen, sal jy gou uitgeput raak.

As  ons bid, kom ons uit ons skuilings en ons sien soos Adam ons eie naaktheid, maar ons sien ook dat daar nie ‘n vyand is om voor weg te kruip nie. Daar is net ‘n vriend wat ons in iets beter wil klee. Gebed vereis sekere erkennings – die vereis die nederige erkenning van ons toestand as gebroke mense. Gebed lei ons nie na skaamte of wanhoop of skuldgevoelens nie, maar tot die vreugdevolle ontdekking dat ons mense is en dat God waarlik God is.

Gebed beteken dat ek afstand doen van my vals sekuriteit; ek soek nie meer argumente om my mee te verdedig nie. Gebed beteken dat ek nie van God dieselfde kleingeestigheid verwag wat ek in myself ontdek het nie Mense is nie iemand wat af en toe ‘n fout maak nie; God is nie iemand wat af en toe vergewe nie. Mense is sondaars; God is liefde.

As jy bid ontdek jy nie net jouself en God nie, maar ook jou naaste. In gebed erken jy ook dat jou naaste jou broer en suster is. Jy besef dat jy nie alleen is nie. Dit is op hierdie punt dat deernis gebore word. Deernis oorkom alle hindernisse wat julle mag geskei het. Dit sluit in hindernisse soos ras, taal, rykdom kennis, ens. Ons is een onderworpe aan dieselfde reëls en bestem vir dieselfde einde.

Deernis is wanneer ek ons gemeenskaplike bestemming erken, sodat ons saam vorentoe kan beweeg na die land wat God vir ons wys. Deernis beteken ons deel in mekaar se vreugde, maar ook in mekaar se pyn. As jou deernis voortspruit uit gebed vloei dit voort uit jou ontmoeting met God. Die oomblik as jy besef dat die God wat jou onvoorwaardelik liefhet alle mense met dieselfde liefde liefhet, open daar vir jou ‘n nuwe manier van leef. Jy sien jou naaste met nuwe oë.

Deernis verwyder vals nederigheid. Dit vra dat jy jouself en ander sien in die lig van God. Dit is nie sonder risiko’s nie. Dit vereis dat jy ‘n brug na ander bou sonder dat jy weet of hulle bereik wil word. Maar deernis gebou op gebed is moontlik, want in gebed vertrou jy nie op jou eie krag nie of op die welwillendheid van ander nie. Jy vertrou net op God. Daarom stel gebed jou vry vir ‘n lewe van deernis al ontlok dit nie ‘n dankbare reaksie nie en al het dit nie onmiddellike belonings nie.

Vraag: Hoe herken ek die swaarkry van my broers en susters in my eie hart?

I am a little pencil in the hand of a writing God who is sending a love letter to the world – Moeder Teresa.

Gebed en hoop

In 1973 skryf Henri J. M.Nouwen ‘n kort boekie oor gebed: With Open Hands. Hierdie boekie was so gewild dat hy dit in 1995 en 2006 moes hersien. Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie boekie spandeer.

In gebed sprei jy jou hande oop. Jy is bereid om na jou eie beperkings te kyk, maar jy verwag ook iets nuut. Daarom is elke gebed in werklikheid ‘n uitdrukking van hoop. As jy niks van die toekoms verwag nie, kan jy nie bid nie. Daar is ware lewe slegs as jy nie meer dinge aanvaar soos hulle tans is nie. Jy moet vorentoe kyk na dit wat nog nie gebeur het nie.

In gebed lyk dit egter asof ons meer vra as hoop. Dit is nie verbasend nie: as daar oorlog is, bid ons vir vrede; as daar droogte is bid ons vir reën; as iemand siek is, bid ons dat hy gesond sal word … Ons gebede ontstaan midde in ons lewens. Waarvan die hart vol is, loop die mond van oor. Dit geld ook vir gebed. Ons harte is vol konkrete begeertes en verwagtings. Ons dink nie te ver in die toekoms nie. Ons fokus ons aandag op die hier en nou.

Die belangrike ding oor gebed is nie of ons dit as versoeke of lofprysing of danksegging klassifiseer nie, maar of die ‘n gebed van hoop of van min geloof is. Die gebed van min geloof laat ons vasklou aan die huidige situasie – vol wense en begeertes. Kry ons dit nie is ons teleurgesteld. Al die aandag is op wat ons wil ontvang en nie op die Een wat dit gee nie.

As ons lewe met hoop word ons nie vasgevang in bekommernisse oor hoe ons wense vervul gaan word nie. Ons gebede word nou op die Een wat gee gerig. Ons het nou onbeperkte geloof in die Gewer van alle goeie dinge. In die gebed van hoop, vra jy nie vir enige waarborge nie; jy stel geen voorwaardes nie. Hoop is gebaseer daarop dat Hy wat gee net sal gee wat goed is. Jy wag vir die belofte om waar te word al weet jy nie wanneer of waar of hoe nie.

As jy met hoop bid, mag jy steeds vir baie dinge vra. As jy vra vir geloof, liefde, hoop, vryheid, ens sonder om die konkreet te maak in jou lewe, is God waarskynlik nie betrokke in jou ware lewe nie. As jy in hoop bid, is al hierdie konkrete versoeke maniere om jou onbeperkte vertroue in God uit te druk – Hy vervul beloftes wat dit wat goed is, inhou. Hy wil goedheid en liefde met jou deel.

Hierdie hoop gee aan jou ‘n vryheid wat jou toelaat om realisties na die lewe te kyk sonder om terneergedruk te voel. In ‘n gebed vol hoop dank ons God vir sy beloftes en ons loof Hom vir sy trou. Ons plaas ons lewens in sy hande; vrees en angs verdwyn. Of ons nou kry wat ons vra of nie, is ‘n teken van God se belofte dat ons eendag ten volle sal verstaan.

Vraag: Kan my hoop in God dieper en sterker groei selfs al word my wense nie vervul nie?

“Stop wasting time running after the perfect community; Live your life fully in your community today.”  –Jean Vanier

Gebed en aanvaarding

In 1973 skryf Henri J. M.Nouwen ‘n kort boekie oor gebed: With Open Hands. Hierdie boekie was so gewild dat hy dit in 1995 en 2006 moes hersien. Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie boekie spandeer.

Stilte laat ons besef dat gebed bo alles aanvaarding is. As ons bid staan ons met oop hande.  Ons weet dat ons God sal ken uit die natuur, in mense wat ons ontmoet en in situasies waarin ons beland. Gebed skep die openheid waarin God aan ons gegee word. God wil toegang tot die menslike hart kry; Hy wil met oop hande ontvang word; Hy wil hê dat ons Hom moet liefhê soos Hy ons liefgehad het.

Hierdie openheid kom nie vanself nie. Dit vereis ‘n belydenis dat ek afhanklik, swak en sondig is. As jy bid bely jy dat jy nie God is nie en dat jy nog nie jou doel bereik het nie – en dit nooit in hierdie lewe sal bereik nie. Hierdie gesindheid is moeilik, want dit maak jou kwesbaar. Die wêreld sê: “Staan vas; kry ‘n greep op wat nou joune is; wees op jou hoede. Maak jou hande oop en hulle slaan spykers daarin. Wees altyd gereed vir die onverwagse aanval.”

Hoe kan jy ‘n gawe met so ‘n gesindheid verwag? Geen wonder gebed is so ‘n probleem nie, want dit vereis gedurige gereedheid om jou wapens neer te lê. Dit vereis dat jy moet leef in die verwagting dat God, wat alles nuut maak, jou ook sal nuut maak.

Gee word dikwels ‘n manier om te manipuleer – die een wat die geskenk ontvang word afhanklik van die wil van die een wat dit gegee het. As jy gee is jy in beheer van die situasie. Aanvaarding is iets anders. As jy ‘n geskenk ontvang, nooi jy ander in jou lewe in – hulle kry ‘n plek in jou lewe. Gawes is net gawes as hulle aanvaar word. Baie mense wil onmiddellik iets teruggee as hulle iets ontvang het. So herstel hulle die balans.

Miskien is dit die uitdaging van die evangelie: ons word uitgenooi om ‘n gawe te aanvaar waarvoor ons niks kan teruggee nie. Hierdie gawe is die lewensasem van God; die Gees wat oor ons uitgestort word. Diegene wat in gebed leef is gedurig gereed om God se lewensasem te ontvang en is bereid dat hulle lewens vernuwe kan word. Diegene wat nooit bid nie sit in ‘n hoekie en soek na asem. Diegene wat hulle vir God open kan weer vryelik asemhaal.

Ons besef met vreugde dat daardie selfde asem wat ons aan die lewe hou, is ook die bron van lewe vir ons broers en susters. Hierdie besef laat ons vrees vir ander verdwyn. As ons die lewensasem van God in ander raaksien, kan ons toelaat dat hulle in ons lewens inkom.

“Om iets te ontvang skep ‘n gevoel van afhanklikheid. Ek is nie daaraan gewoond nie. Ek bestuur my eie sake. As ek iets ontvang weet ek nie hoe om dit te hanteer nie. Dit voel asof ek nie meer in beheer is nie.” Dit is die siening van baie van vandag se mense. As ons ergter ervaar dat iemand ons ten volle aanvaar, wil ons alles in ons vermoë doen om te gee. Dan vind ons uit dat ons eintlik meer het om te gee as wat ons gedink het.

In hierdie aanvaarding van mekaar as gevolg van ons gebede, besef ons daar in nie plek vir vooroordele nie. Dan kan ons met mekaar praat en ons lewens deel op so ‘n manier dat ons harte tot mekaar spreek.

Gebed beteken bowenal dat ons God aanvaar wat altyd nuut en altyd anders is. Sy hart is groter as ons s’n. In gebed is ons voortdurend op ‘n pelgrimstog – op pad ontmoet ons meer en meer mense wat ons iets van God wys. Gebed gee ons die moed om ons arms uit te strek en om gelei te word. Na Jesus vir Petrus die opdrag gegee het om sy mense te lei, sê hy vir hom: Dit verseker Ek jou: Toe jy jonger was, het jy self jou klere vasgemaa en gegaan waar jy wil; maar wanneer jy oud is, sal jy jou hande uitsteek, en iemand anders sal jou vasmaak en jou bring waar jy wil wees (Johannes 21:18).

Om ander te versorg vereis ‘n toenemende aanvaarding. Die aanvaarding lei Jesus en sy dissipels na waar hulle nie wou wees nie – die kruis. As jy jonk is, wil jy alles beheer, maar as jy jou hande in gebed oopgemaak het, laat jy jouself lei sonder dat jy weet waarheen jy op pad is. Jy weet net dat God se vryheid jou na ‘n nuwe lewe sal lei – al is die kruis die enigste teken wat jy kan sien. Maar vir die een wat bid, boesem die kruis nie vrees in nie.

Vraag: Op watter manier is ek vir afhanklikheid bang?

When I was young, I admired clever people. Now that I am old, I admire kind people. -Abraham Joshua Heschel, rabbi en professor (11 Jan 1907-1972)

Uitreikbediening in ‘n gemeente

Baie gemeentes het geen uitreikbediening nie. Rick Warren glo dit is omdat hulle die verkeerde vraag vra. Hulle vra: Hoeveel gaan dit kos? Die regte vraag om te vra, is: Wie gaan dit bereik? As die gemeente evangelisasie wil doen, gaan dit geld kos. Warren deel dan ‘n paar insigte:

1. Geld gespandeer aan evangelie is nooit ‘n uitgawe nie – dit is ‘n belegging

Die mense wat jy bereik, betaal meer as terug wat jy in hulle belê het. As die finansies in die gemeente moeilik word, is die eerste ding wat skade lei gewoonlik die begroting vir evangelisasie. Moenie dit doen nie – dit is die bron van nuwe bloed in die gemeente.

2. Mense gee vir ‘n visie en nie vir ‘n behoefte nie

Gemeentes met die grootste visie trek die meeste geld. Gemeentes wat die meeste maak met dit wat hulle het, trek meer: Aan elkeen wat het, sal meer gegee word, en van hom wat nie het nie, sal ook die bietjie wat hy het, weggevat word (Lukas 19:26). As die gemeente altyd met finansiële probleme sukkel, maak seker dat jou visie duidelik is en goed gekommunikeer word. Geld vloei na Godgegewe, Gees-geïnspireerde idees.

3. As jy sente aan evangelisasie spandeer, gaan jy sent resultate kry.

In Matteus 17 lees ons van die tempelbelasting. Jesus stuur vir Petrus om ‘n vis te gaan vang. Die eerste vis wat byt, moet hy uittrek. As jy sy bek oopmaak sal jy ‘n silwermuntstuk daarin kry. Vat dit en betaal hulle die belasting vir My en vir jou. Hier is ‘n belangrike les: as jy op visvang (evangelisasie) fokus, sal God die rekeninge betaal.

4. God’s work done God’s way will not lack God’s support

Hierdie was die leuse van die bekende sendeling Hudson Taylor.