“Nothing is easier than saying words. Nothing is harder than living them, day after day. What you promise today must be renewed and redecided tomorrow and each day that stretches out before you.” (Arthur Gordon)

Deur God gesoek

Maar nou sal jou koningskap nie bestendig word nie. Die Here sal vir Hom ‘n man na sy hart soek. Die Here sal hom aanstel as regeerder oor sy volk, want jy het nie gedoen wat die Here jou beveel het nie (1 Samuel 13:14).

God soek mense wat sensitief vir sy hart is. Saul was deur trots en vrees gemotiveer. Daarom het hy hy nie God se opdragte gehoorsaam nie. God stel vir Dawid as die volgende koning van Israel aan. ‘n Leier verloor God se respek as hy nie God se opdragte nakom nie. ‘n Individu verloor sy invloed by mense as sy invloed by God kwyn. God soek mense wat opreg na Hom soek, sodat Hy hulle kan vertrou – mense wat hulle aan Hom onderwerp.

Ons ken God se opdragte so goed dat ons skoon van hulle vergeet. Nou het ons ‘n keuse: keer in gehoorsaamheid terug na God of loop die risiko dat God jou uit jou posisie gaan verwyder. Onder God se magtige hand kan ons alles verduur, maar as ons buite sy gesag beweeg, verskraal ons hoop. Daarom moet ons ons aan God se gesag onderwerp.

Die Here het sy oë oral op die aarde sodat Hy dié kan help wat met hulle hele hart op Hom vertrou. Maar nou het jy dwaas opgetree en daarom sal jy van nou af oorlog hê (2 Kronieke 16:9)

Moenie dwaas optree deur God se gebooie te verontagsaam nie. God kan ons gebruik as ons sensitief bly vir die Heilie Gees se influisteringe. God kyk na ons innerlike skoonheid en integriteit.

Onderwerp jou aan God, dan sal jy in vrede leef, en so sal jy voorspoed hê (Job 22:21).

It is not the mountain we conquer but ourselves. -Edmund Hillary

Die kerk vandag (2)

Daar het onlangs ‘n goeie boek van Jared C. Wilson – The Prodigal Church –  verskyn. [Prodigal = verkwistend, luuks, uitspattig] In hierdie boek kyk hy na die manier waarop ons vandag kerk “doen.” Ons gaan ‘n hele aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die hele idee van baie gemeentes vandag is om die Christelike geloof vir mense aantreklik te maak. Die primêre doel van aanbidding is om soveel mense as moontlik in die kerkgebou te kry sodat hulle kan hoor wat die beteken om ‘n verhouding met Jesus Christus te hê. Dit help gelowiges om praktiese maniere om Jesus Christus te volg, te ondervind. Hulle glo dat hulle ook hierdeur ongelowiges sal trek as hulle sien dat die Christelike geloof wel relevant vir die alledaagse lewe is. Hierdie is edel doelwitte. Hulle wil daarmee die ondervindig so gemaklik en verstaanbaar as moontlik maak vir diegene vir wie die kerk vreemd is – mense wat nie die taal van die Bybel ken nie. Elke struikelblok behalwe die kruis moet tussen die verlorene en Jesus Christus verwyder word.

Die probleem is dat met verloop van tyd die boodskap van die kruis verlore gaan ten spyte van goeie bedoelings. Dit gaan meer oor ons persoonlike sukses as oor Jesus Christus se oorwinning. Hierdie boodskappe is aantreklik, maar dit dra die boodskap oor dat dit meer oor onsself – selfverbetering – gaan.

Die dominante boodskap in hierdie gemeentes is dat Jesus Christus gekom het om die lewe vir ons gemakliker en beter te maak. Sy onderrig sal ons help om te slaag. Hierdie kerke sukkel om oor sonde te praat – sonde word ‘n probleem of ‘n gebrokenheid of baggasie genoem. Hulle sê nie vir ons wat sonde werklik is nie, want daar moet eerder op die meer positiewe dinge gefokus word. Hierdie is mos nie Jesus Christus se volle boodskap nie en tog word hierdie kerke net voller en voller.

Wat daarvan as persepsie nie die werklikheid is nie? Wat daarvan as getalle nie die volle verhaal vertel nie? Die probleem is dat persepsies dikwels ons werklikheid is. Ons glo dat groot kerke die antwoord is – dit is die norm. Hulle kry dan die meeste van die mediadekking. Tog is die gemiddelde groote van gemeentes in die VSA 75. Net 2,5% van gemeentes het meer as 1 000 gereelde kerkbywoners.

Wat daarvan as ons nie diegene bereik wat ons dink ons bereik nie? Daarna kyk ons volgende keer.

If you see Jesus losing the infinite love of the Father out of His infinite love for you, it will infinitely melt your hardness – Tim Keller

Bekering … en nou

Een van die opwindendste gebeurtenisse in die gemeente is as iemand Jesus Christus as sy Verlosser leer ken. Is dit al? Lei ons hulle verder deur die veranderingsproses of los ons hulle net daar? Bekering is ‘n kragtige gebeurtenis in die lewe van gelowiges, maar dit is net die begin van die proses – hulle moet nou in dissipels verander word. Ons doel is dikwels om mense tot bekering te bring; God se doel is om mense se lewens te verander wat by hulle bekering begin.

Ek is veral ook daarvan oortuig dat God, wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom (Filippense 1:6). Bekering is baie belangrik: Hy het ons uit die mag van die duisternis weggeruk en ons onder die heerskappy gestel van sy Seun wat Hy liefhet (Kolossense 1:13). Daar is nou ‘n geestelike lewe teenwoordig wat nie vantevore daar was nie. Die Heilige Gees woon in hulle; in Christus is hulle nou ‘n nuwe skepping. Maar: geestelike groei moet op geestelike geboorte volg.

Die verantwoordelikheid vir geestelike groei is nou dié van die gemeente. Elke gemeente moet daarom mense hê wat mense in die geestelike groeiproses kan lei. Iemand moet saam met die nuwe gelowige deur hierdie geestelike groeiproses loop. Nuwe Christene het hulp nodig. Dan Morgan sê dat hulle drie tipes stabilisering nodig het.

1. Persoonlike stabilisering

Baie mense kom na Christus as hulle ‘n lewenskrisis ondervind – hulle huwelik is in die moeilikheid, hulle het probleme met dwelms, ens. Hulle moet persoonlik gestabiliseer word. Hulle lewe is buite beheer en hulle maak dikwels dom besluite. Om persoonlik stabiel te word, is deel van geestelike transformasie.

2. Stabilisering van verhoudings

Nadat hulle tot bekering gekom het, laat hulle mense agter wat nie met hulle nuwe leefwyse saamstem nie. Dit is gewoonlik die mense wat hulle in die moeilikheid gebring het – die moeilikheid wat God gebruik het om hulle te bereik. Dit is nie maklik om vriende agter te laat nie. Hulle het mense nodig om hulle verhoudings te stabiliseer.

3. Stabilisering van hulle leer

Ongelowige mense dink nie altyd reg oor God, die lewe, die waarheid, ens nie. Deel van die dissipelskapproses is die vernuwing van hulle denke. Hulle moet dit wat hulle tans glo, verruil vir God se waarheid. Goeie leer sal hulle tydens ‘n krisis ondersteun.

Daar is egter meer as ‘n nuwe stel waarhede nodig – ons moet hulle leer groei en ons doen dit deur ‘n proses. Elke gemeente het ‘n dissipelskapsplan nodig. Die proses betrek mense. Die beste ding wat jy vir ‘n nuwe gelowige kan gee, is ‘n ouer gelowige – nie noodwendig ouer in ouderdom nie, maar iemand wat al langer die pad saam met Jesus Christus geloop het.

ROMAN BONNEFOY

The only person who dares wake up a king at 3:00 AM for a glass of water is a child. We have that kind of access. —Tim Keller

Die kerk vandag (1)

Daar het onlangs ‘n goeie boek van Jared C. Wilson – The Prodigal Church –  verskyn. [Prodigal = verkwistend, luuks, uitspattig] In hierdie boek kyk hy na die manier waarop ons vandag kerk “doen.” Ons gaan ‘n hele aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Almal van ons het sekere voorkeure en vooroordele – ook oor die kerk. Ons moet dit gereeld uitdaag. Die kerk in die Weste gaan deur gereelde siklusse. Die huidige geslag is in opstand teen die waardes en instellings van die geslag voor hulle. Ons kan nie sê dat die tradisionele kerk altyd vervelig en wetties is nie. Ons kan ook nie sê dat die kontemporêre kerk altyd oppervlakkig en wêrelds is nie. Hoe ons kerk doen, is belangruik, want dit is hoe mense God en Jesus Christus sien. Daarom moet ons voordurend evalueer wat ons in die kerk doen.

Ons moet gedurig vrae vra. Hoe is dit vantevore gedoen? Was dit ‘n sukses? Watter veranderinge, indien enige, is nodig? Die slegste argument vir tradisie is dat dit is hoe dit nog altyd gedoen is. Baie goeie dinge word nooit gedoen nie, want invloedryke persone in die kerk het beswaar gemaak omdat dit nuut was. Ons word maklik vasgevang in ‘n manier van doen en luister nie meer na vrae en besware nie. Ons moet altyd onthou dat die nuwe manier metterrtyd die ou manier word. Laat ons toe dat mense sê watter manier van doen volgens hulle die beste is? Of is jy onmiddellik op die verdediging as iemand net iets vra.

In Markus 8 lees ons van Jesus wat sewe brode vermeerder het om 4 000 mense mee te voed.  Daarna klim Jesus saam met sy dissipels in die skuit en vaar weg. Intussen het die dissipels agtergekom dat hulle vergeet het om brood saam te neem. Hulle het pas gesien hoe Jesus sewe brode vermeerder, maar hulle is bekommerd omdat hulle net een brood by hulle in die skuit gehad het. Jesus waarsku hulle: Pas op, wees op julle hoede vir die suurdeeg van die Fariseërs en die suurdeeg van Herodes. Die dissipels verstaan dit nie.

Waarna verwys die suurdeeg van die Fariseërs? Jesus waarsku hulle hier teen selfgeregtigheid en wettisisme. Dit kan baie subtiel wees. Die suurdeeg van Herodes verwys na die wêreldse dinge. Die Fariseërs was baie godsdienstig; Herodes nie.  Die Fariseërs was baie wetties ; Herodes was sedeloos. Hier het ons twee uiterstes. Ons vind dat die geestelike pendulum gereeld tussen hierdie twee uiterstes swaai.

Jesus waarsku ons om vir beide van hierdie uiterstes op ons hoede te wees. Die een is nie ‘n teenmiddel van die ander nie; ons kan nie die een ontsnap deur na die ander te vlug nie. ‘n Bietjie suurdeeg deurtrek die hele deeg (Galasiërs 5:9). Jesus sê dat ons vir die brood van die Fariseërs en Herodes moet oppas. Ons moet ons brood by Hom kry, want Hy is die brood van die lewe.

Watter implikasies het dit vir die manier hoe ons kerk doen? Is dit moontlik dat die manier waarop ons die brood van die lewe kommunikeer deur hierdie suurdeeg gekontamineer is? Hulle hoort nie daar nie, maar goeie bedoelings beteken nie dat die moontlikheid nie daar is nie.

Ons moet baie vrae vra? Ons moet gereeld evalueer. Wat daarvan as dit wat ons doen nie dit is wat ons veronderstel is om te doen nie?