“If anyone falls, he falls alone. But no one is saved alone.” – Alexei Khomiakov

Gemeentes wat mense uitstuur (3)

1. D. Greear en Mike McDaniel het pas ‘n klein e-boek gepubliseer: Sending capacity, not seating capacity. Dit gaan oor gemeentes wat mense in die wêreld uitstuur.

Sommige mense in die gemeente is geroep om gestuur te word en ander om te bly. Die vraag is nie of jy geroep is nie, maar waarheen jy geroep is. God plaas mense op spesifieke plekke met spesifieke verhoudings waar hulle hulle gawes moet gebruik om God se sending te bevorder. Om Jesus te volg beteken om gestuur te word, om deel van die stuurproses te wees na mense wat nog nie bereik is nie. Gemeentes het mense om te stuur nodig, maar ook mense om te bly met die spesifieke doel om ander voor te berei om gestuur te word.

Die kern van die Groot Opdrag is om dissipels te maak. Dit beteken twee tipes groei – wyd en diep. Ons opdrag is om mense van alle nasies te bereik– dit is wydte. Dan moet ons hulle leer om alles te onderhou wat Jesus geleer het – dit is diepte. Om getrou aan Jesus se opdrag te bly, moet ‘n gemeente beide doen.

Gemeentes wat wyd, maar nie diep is nie, is nie so wyd as wat hulle dink nie. Jesus se opdrag was nie om bekeerlinge te maak nie, maar disispels. Dink maar aan die gelykenis van die saaier (Matteus 13). Daar is mense wat lyk asof hulle gered is, maar hulle word deur die son verskroei of deur die onkruid verdring.

Gemeentes wat diep maar nie wyd groei nie, is nie so diep as wat hulle dink nie. Baie getroue sendelinge het jare gewerk sonder om enige vrugte op hulle werk te sien. Die vraag is of ons begeer om ‘n oes te sien? Het ons dieselfde dringendheid as Paulus? Glo ons dat God die oes kan inbring? God se arm is nie kort nie. Hy is nog net so sterk as daardie dag toe hy Jesus uit die graf laat loop het.

Diepte + wydte – gebalanseerde bediening. Sonder diepte het gemeentes geen dissipels om te stuur nie. Sonder diepte mag gemeentes dissipels hê, maar hulle kort die ondervinding en ywer. Gemeentes moet diepte en wydte balanseer.

Wherever the people do not believe in something beyond the world, they will worship the world.  – Chesterton

‘n Apostoliese kerk

Wat beteken dit as ons van ‘n apostoliese kerk praat? Die Here het sy kerk op Petrus gebou: Jy is Petrus, en op hierdie rots sal Ek my kerk bou (Matteus 16:18). Jesus het aan die apostels die opdrag gegee om sy getuies te wees in Jerusalem sowel as die hele Judea en in Samaria en tot die uithoeke van die wêreld (Handelinge 1:8). In Matteus 28 gee Jesus sy laaste opdrag aan sy dissipels: Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels, doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het.

Die kerk vandag is in lewende voortsetting van die kerk in die tyd van die apostels. Die werk van die apostels is deur hulle opvolgers voortgesit. Ons sien die reeds in die Nuwe Testament waar die apostels lede (soos Judas) verplaas het (Handelinge 1:15 – 26). In 1 Timoteus 3:1 – 7 lees ons van nuwe leiers – ouderlinge – wat vir gemeentes aangestel word. Hierdie proses word vandag steeds voortgesit.

Die taak van die nuwe leiers van die kerk is om dieselfde boodskap wat die oorspronklike apostels van Jesus ontvang het, oor te dra. Ons hoef dus nie bekommerd te wees oor die integriteit van die evangelieboodskap nie – dit is deur Jesus Christus verkondig wat dit op sy beurt aan die apostels en hulle opvolgers toevertrou het. Hulle het hierdie boodskap bewaar, beskerm en oorgedra – ten spyte van vervolging en die vyandigheid van die wêreld en die duiwel. Toe Jesus vir Petrus gesê het dat Hy sy kerk op hom gaan bou, voeg Hy by: En die magte van die doderyk sal dit nie oorweldig nie. Daarom mag die kerk nooit van die onderrig van Christus afdwaal nie.

Maar die kerk is ook apostolies in sy sending.  Die woord apostel in Grieks beteken ambassadeur of “die een wat gestuur is.” Daarom moet alle Christene uitgaan om die die goeie nuus van Jesus Christus aan ander te bring. In hierdie sin van die woord behoort elke gelowige ‘n apostel te wees.

Om aan die apostoliese kerk te behoort, beteken dat ons geloof geanker is in die verkondiging en getuienis van die apostels van Jesus. Dit beteken ook dat ons gestuur is om die evangelie met blydskap te verkondig. Ons hoef nie te probeer verstaan wat van die begin af reeds duidelik was nie. Die kerk se onderrig moet die evangelieboodskap – toegepas en verstaan onder die leiding van die Heilige Gees – weerspieël. Hierdie kontinuïteit met twintig eeue van die kerk, verseker dat ons seker kan wees dat ons God se woord ken. Daarom moet ons hierdie woord met ons familie, vriende en die mense wat ons ontmoet deel met die wete dat wat ons hulle vertel, waar is.

Die kerk is ‘n geestelike gemeenskap, maar ons kan die kerk identifiseer deur sy tekens: een, heilige, algemene en apostoliese kerk. Die kerk besit hierdie eienskappe as gevolg van ons gemeenskap met Jesus Christus.

The remarkable thing about fearing God is that when you fear God, you fear nothing else, whereas if you do not fear God, you fear everything else – Oswald Chambers

Gemeentes wat mense uitstuur (2)

1. D. Greear en Mike McDaniel het pas ‘n klein e-boek gepubliseer: Sending capacity, not seating capacity. Dit gaan oor gemeentes wat mense in die wêreld uitstuur.

In die vorige blog het ons gesien dat gemeentes mense moet uitstuur. Maar wat van die plaaslike gemeenskap tuis? Dikwels dink ons veral aan wat die stad vir ons kan doen en nie wat ons vir die stad kan doen nie. In Handelinge 8 lees ons van Filippus se bediening in ‘n stad in Samaria. As gevolg van sy bediening in daardie stad lees ons: Daar was groot blydskap in daardie stad. Is daar groot blydskap in jou stad as gevolg van jou gemeente se bediening daar? Daarom moet gemeentes uitreik en hulle stad bereik en seën. Die moontlikheid om al die ongelowiges in ons gemeenskap te bereik, is maar skraal. As dit so is, is daar dan sin om nog buite ons gemeenskap uit te reik? Ons hulpbronne is tog beperk. Maar ons moet tog ook die liggaam van Jesus Christus versorg.

As dit kom by stuur, is een van die grootste spaniings juis die balanseer van behoeftes  hier en behoeftes daar. Om te stuur gaan oor die toekenning van hulpbronne. Ons wil graag stuur, maar wat gaan die impak op ons gemeente wees? Ons kan nie die spanning oplos nie, maar ons kan dit aanvaar.

Een van die algemeenste besware teen mense uitstuur, is dat ons nog nie gereed is nie. Gewoonlik is daar goeie redes waarom ons nie gereed is nie: ons het nie genoeg mense nie; ons het nie genoeg hulpbronne nie. Ons kan hierdie besware verstaan. Toe Jesus sy dissipels uitgestuur het om sy dissipels te wees in Jerusalem, Judea, Samaria en tot in die uithoeke van die wêreld (Handelinge 1:8) gee Hy aan hulle die omvang van hulle taak. Van die begin af moes dit die uithoeke van die wêreld ingesluit het. As ons fokus op dit wat ons nie het nie, sal ons nooit begin nie – daar is altyd iets wat ons nog nodig het.

Ten spyte van Jesus se opdrag bly die dissipels in Jerusalem. Wat gebeur toe? Daardie dag het daar ‘n hewige vervolging van die gemeente in Jerusalem begin. Al die gelowiges behalwe die apostels is uitmekaar gejaag en verstrooi oor die gebiede van Judea en Samaria (Handelinge 8:1). God het gedink hulle is gereed al het hulle nie so gedink nie. Hy gebruik vervolging om hulle uitmekaar te jaag.

Living in the land of the free has not made us free; we are nation of addicts and complainers. – Eugene Peterson

Ek bly stil

As julle stilbly, sal die klippe uitroep (Lukas 19:40)

“Sal werk vir kos.” Hierdie is ‘n algemene bordjie in ons strate vandag. Dit lei tot ‘n stryd in ons. “Moet ek nie maar omdraai en vir hom ‘n brood koop nie? Maar ek is laat. Daar is so baie karre op die pad – iemand sal vir hom iets koop.” Dan skielik besef ek dat daar ‘n baie goeie rede is om om te draai en te help. “Hoekom moet ek toelaat dat iemand anders stop en hom help? Om God se liefde vir daardie man te wys is tog nie ‘n las nie – dit is ‘n geleentheid.”

Koningin Ester kry ‘n geleentheid – baie meer uitdagend as om vir ‘n man ‘n brood te gee. Haar oom, Mordegai, daag haar uit om haar lewe te waag en om ‘n versoek aan die koning, ‘n onvoorspelbare diktator, te rig. Mordegai trek vir hom rouklere aan en gooi as op sy kop. Hy sê vir Ester: As jy nou swyg en daar kom van ‘n ander kant af uitkoms en redding vir die Jode, sal jy en jou familie omkom. (Ester 4:14).

Mordegai besef goed dat God nie vir hom of Ester nodig het om die volk te red nie. Hy besef ook dat om God in ‘n krisis te gehoorsaam ‘n groot geleentheid is om God te verheerlik. God kan sy doelwitte sonder jou  bereik:

• As jy nie jou kinders van God se woord leer nie, kan hy die onderwysers in die gemeente gebruik.
• As jy geen vriendskap teenoor jou buurman bewys nie, kan God ‘n ander gelowige in sy lewe bring.
• As jy nie ‘n groot behoefte hanteer nie, kan God op ‘n ander manier voorsien.

Maar in al hierdie gevalle is jy nie deel van die vreugde wat ons ondervind as ons saam met God werk as Hy sy plan uitvoer nie.

“If we waste and squander those opportunities, those who come behind us, I think, will hold us in dishonor. In some way we will reap consequences, even though the people of God will be delivered.” Nancy Leigh DeMoss