Press forward. Do not stop, do not linger in your journey, but strive for the mark set before you. Fight the good fight of faith, and God will give you spiritual mercies. – George Whitefield

Wil jy God se stem hoor?

Die lewe is moeilik en beweeg baie vinnig. Dit plaas groot druk op ons om net by te bly. Kan ek God se stem bo al die geraas hoor? Een van die grootste uitdagings van ons moderne lewe is die sin van dringendheid wat dit skep. ‘n Gesonde gevoel van dringendheid is goed om dinge gedoen te kry – dit hou ons gefokus.

Maar ‘n gevoel van dringendheid maak nadenke en rus moeilik. Maar ons moet God in stilte en afsondering soek; ons moet oor die Skrif nadink. Dit is alles moeilik as gevolg van die kultuur se klem op dringendheid. Dringendheid is soos ‘n magneet – dit trek ons weg sodat ons nie God se stem kan hoor nie. As gebed berus op dringendheid dikteer ons die vrae wat God moet antwoord in plaas daarvan dat ons luister na wat Hy vir ons wil sê.

Kom ons kyk na Elia (1 Konings 18). Hy het ‘n moeilike dag agter die rug – hy het pas die profete van Baäl gekonfronteer. Nou word hy in ‘n politieke drama vasgevang met ‘n losprys op sy kop. Hy vlug na die woestyn en gaan sit onder ‘n besembos – desperaat. Wat is God se reaksie hierop? Word wakker. Eet. Wag Luister. God reageer nie op Elia se sin vir dringendheid nie – Hy wil hê dat Elia rustig moet raak en Hom soek. Ons besig wees en dringendheid verhoed dat  ons hom hoor.

1. Dringendheid begin die gesprek by ons probleme en nie by God se plan nie

Ek moet altyd onthou dat God in beheer is; Hy sal met my praat en voor my uitgaan. My rol is om Hom te vertrou. God sien die groter prentjie. Ons glo dat God ons angs moet uitwis; die las rus op ons om te wag en Hom te vertrou. Afsondering voel nooit prakties of gemaklik nie, maar ons gebedslewe is onvoldoende sonder afsondering.

2. Dringendheid wil hê dat die gesprek vinnig moet wees, maar God wil ons harte voorberei om te luister

Voordat God enigiets vir Elia sê, laat Hy hom slaap, eet, slaap en eet. Daarna moet Elia 40 dae reis. God se begeerte om met Elia te praat, neem hom buite die alledaagse lewenspatroon. Daar is niks vinnig of modern om ure (selfs dae) alleen met God te spandeer nie. Alles moet vinnig gaan. Dit is goed by McDonalds, maar dit is nie hoe verhoudings werk nie. God is nie ‘n geestelike diensverskaffer nie. Ons moet tyd – baie tyd – alleen met God spandeer. Wag vir Hom om in die stilte te praat.

3. Dringendheid skryf God in ons storie , maar God verkies om ons in sy storie in te skryf.

Ons begin dikwels ons gebede met: “God wat is U wil vir my lewe.” Sal dit nie beter wees as ons begin met: “God, hoe kan ek U met my lewe dien” nie. Om werklik na God te luister vereis nederigheid, gehoorsaamheid en onderwerping. Is ek werklik bereid om te doen wat God my vra as Hy met my praat? Wil ek regtig beheer oor my  geld, tyd en verhoudings aan God oorgee?

“God gave us the gift of life; it is up to us to give ourselves the gift of living well.”—Voltaire

Ware gemeenskap (3)

Gordon MacDonald het ‘n aantal artikels oor gemeenskap geskryf. Ons gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Hy bespreek nou verskillende idees oor wat die Christelike gemeenskap onderskei.

1. Christelike gemeenskap vind plaas as twee of meer mense ‘n verbond betree om saam hulle lewens om Jesus Christus te organiseer, sy karakter na te boots en dan agente vir ‘n aspek van sy sending word.

Ware gemeenskap begin eers as ons ons doelbewus verbind met ander wat soos ons  voel om Jesus te volg en te dien en die fokuspunt van ons verhouding te maak. Dit is deurdink; die implikasies is ondersoek en aanvaar; die verhouding word die hoogste prioriteit in ons lewens. Dit is ‘n verhouding wat nie maklik ontbind kan word nie.

2. Christelike gemeenskap is ‘n heilige verhouding

Christus is teenwoordig as mense in sy Naam aan mekaar verbind. Dink net aan die gehalte in ‘n kleingroepie as almal dink dat Christus daar teenwoordig is. Ons vreugde is meer; ons gee meer om vir mekaar; om mekaar te eer en nie af te breek nie, word ons prioriteit. Heilig beteken ons gedra ons op ‘n manier wat verenigbaar met sy teenwoordigheid is.

3. Die Christelike gemeenskap is ‘n gesamentlike uitdrukking van goddelikheid

Goddelik is ‘n woord wat ons intimideer. Wie van ons ken iemand wat ons as heilig of goddelik sal beskryf? Kan enige persoon in hierdie lewe werklik goddelik en heilig wees? Ons weet nie, maar goddelikheid en heiligheid kan deur ‘n groep bereik word. Werklik? Saam dra elkeen in daardie gemeenskap ‘n aspek van goddelikheid in die byeenkoms in. Saam het ons dus ‘n aansienlike deel van die natuur van God.

Paulus skryf vir die Kolossense (3:12): Julle is die uitverkore volk van God wat Hy baie liefhet. Daarom moet julle… Dan noem hy ‘n hele reeks Christelike deugde soos meelewend, goedgesind, nederig, sagmoedig en verdraagsaam. Niemand kan ten volle aan die eise van al hierdie deugde voldoen nie, maar soos musikante in ‘n orkes saam wonderlike musiek kan maak, kan ons ‘n blik op goddelikheid kry.

4. In ‘n Christelike gemeenskap groei mense na Christelike volwassenheid

Geen geestelike groei nie? Geen verbetering in my persoonlike verhoudings nie? niks meer deernis en vrygewigheid nie? Ek mag deel van ‘n groep wees, maar nie van ‘n Christelike gemeenskap nie. ‘n Christelike gemeenskap stel veral in die soeke na Christelike volwassenheid belang.

5. Die Christelike gemeenskap word deur “alles in” deelname gekenmerk

Die 80/20 reël geld ook in die kerk; 20% van die mense doen 80% van die bediening. Dit pas glad nie in by ‘n Christelike gemeenskap nie. Mense verwag meer as hulle hulle toewy aan so ‘n gemeenskap. Jy soek nie ‘n paar spelers op die veld en die pawiljoene vol toeskuers nie. Gemeenskap gebeur net as daar wedersydse toewyding is – niemand bly stil nie; almal neem deel

In Life Together, skryf Bonhoeffer: “But if there is so much blessing and joy even in a single encounter of brother with brother, how inexhaustible are the riches that open up for those who by God’s will are privileged to live in the daily fellowship of life with other Christians. It is true, of course, that what is an unspeakable gift of God for the lonely individual is easily disregarded and trodden under foot by those who have the gift every day. It is easily forgotten that the fellowship of Christian brethren is a gift of grace, a gift of the Kingdom of God that any day may be taken from us, that the time that still separates us from utter loneliness may be brief indeed. Therefore, let him who until now has had the privilege of living a common Christian life with other Christians raise God’s grace from the bottom of his heart. Let him thank God on his knees and declare: it is grace, nothing but grace, that we are allowed to live in community with Christian brethren.”

Ons gaan volgende keer na verdere idees oor die Christelike gemeenskap kyk.

When our Lord says, we must be converted and become as little children, I suppose He means also, that we must be sensible of our weakness, comparatively speaking, as a little child.
 – George Whitefield

‘n Buitengewone vaardigheid vir gewone Christene

Dra mekaar se laste (Galasiërs 6:2)

Ons glo dat groot dade belangrik is, maar heg maar min waarde aan klein dade. In sy kommentaar op Galasiërs 6:2 sê John Stott:

“To love one another as Christ loved us may lead us not to some heroic, spectacular deed of self-sacrifice, but to the much more mundane and unspectacular ministry of burden-bearing.”

So baie van ons goeie dade is klein. Ons dink hulle is onbenullig.

‘n Belangrike vaardigheid wat Christene moet ontwikkel is om die las van ander te ontdek en dan daardie las ligter te maak. Dit klink so alledaags, maar dit verheerlik en eer God.

In Matteus 25:31 – 46 lees ons van die skape en bokke wat by die laaste oordeel geskei word. Het jy al ooit stilgestaan en nagedink oor die kriteria wat by hierdie skeiding gebruik gaan word?  Die gelowiges word van die ongelowiges geskei nie op grond van groot, buitengewone dade wat deur almal raakgesien word nie. Nee, die betekenisvolste dinge was so klein dat ons al daarvan vergeet het. Die dinge wat hier genoem word is honger, dors, huisvesting, klere, verpleging en besoeke in die tronk. Hierdie klein dingetjies staan uit as bewyse van ons verlossing en toewyding aan ander en die heerlikheid van God.

Soek diegene wat ‘n las dra. Ontwikkel die vaardigheid en gewoonte om hierdie laste raak te sien en bepaal hoe jy hulle gaan hanteer. Om mekaar se laste te dra, is ‘n groot bediening – dit is iets wat elke gelowige kan en moet doen. Daarom, sê Martin Luther: “Christians must have strong shoulders and mighty ones’—sturdy enough, that is, to carry heavy burdens.”

I like my way of doing it better than your way of not doing it – D. L. Moody

Drie belangrike gevolgtrekkings oor geloof

[In my persoonlike Bybelstudie is ek besig met Die Brief van Jakobus. Ek maak onder andere van “Exalting Jesus in James – Christ Centered Exposition” gebruik. In hierdie gedeelte maak ek van die direkte vertaling in die Interliniêre Bybel gebruik – CUM]

Jakobus maak drie dinge oor geloof duidelik:

1. Geloof is meer as intellektuele instemming

In Jakobus 2:19 sê hy: Jy glo dat God een is. Jy doen goed! Ook die duiwels glo en hulle sidder. Die duiwels glo baie dinge wat ons ook glo. Hulle glo in die bestaan van God; hulle weet Christus is die ewige Regter; hulle weet dat net Christus die mens kan red. Baie mense glo dat as ek saamstem dat God in Christus genoeg is om ons te red, is alles reg. Geloof is meer as intellektuele instemming.

2. Geloof is nie net ‘n emosionele reaksie nie

Die duiwels se geloof is nie net intellektueel nie, maar ook emosioneel – hulle sidder. Hulle word deur die waarheid van God beïnvloed. Baie mense definieer hulle geloof deur die emosies wat hulle op ‘n spesifieke tyd ondervind.

3. Geloof lei tot gewillige gehoorsaamheid.

Jy wys jou geloof nie net deur wat jy dink of wat jy voel nie, maar ook deur wat jy doen. Geloof doen. As my geloof beperk is tot luister na die woord, praat oor die woord of op ‘n sekere manier oor die woord voel, is my geloof dood. Die bewys van my geloof is die vrugte in my lewe.