Die massiewe engel wat op die see en op die aarde staan, sweer, met sy regterhand na die hemel, by die ewige God, die Skepper van die hele wêreld (hemel, aarde, see) en alles daarin – ook die sataniese sprinkane en die heiliges, die opstandiges en die berouvolles, is deel van God se skepping. Die engel se eed (met God as regter oor sy optrede, Gen 14:22) is: ‘daar is nie meer tyd oor nie. In 6:10 vra die martelare hoe lank nog voordat hulle lyding en sterwe erkenning sal kry. Vir hulle word gesê om nog ‘n kort rukkie te rus tot die martelare voltallig is (6:11). Met die donderslae wat verseël is, is die uitstel egter gekanseleer, hoewel die verhaal van wat gaan gebeur nog eers verder vertel moet word in Openbaring, die boek met sy vinnige ontwikkelings wat tussenin vertragings rapporteer. Die einde is naby, maar word uitgestel totdat God se doeleindes met sy hele skepping bereik is.

Die eed van die engel gaan voort: die misterie van God se doel word ten volle bereik, soos Hy dit as goeie nuus (evangelie) aan sy eie slawe, die profete, aangekondig het (euangelizoo; vgl. Jesus se laaste woord aan die kruis in Jn 19:30: dit is volbring, nl. sy verlossingswerk is die misterie van God se goeie doel met die wêreld). Dit gebeur wanneer die sewende engel op sy trompet blaas. Die einde waarvan Daniël 12:6-10 praat, sal dan aanbreek. Dan sal die huidige koninkryk van die wêreld vervang word met die ewige koninkryk van ons Here en sy Messias/Christus/Gesalfde (11:15). Die goeie nuus word volbring wanneer daar op aarde erken en bely word dat Hy die alleenheerser is (11:14-19; 1 Kor 15:24-28). Die misterie van God se doel word in hoofstuk 11 uitgespel, en hoe God sy doel gaan bereik.

Johannes eet die boekrol (10:8-11)

Die stem uit die hemel praat weer met Johannes en beveel hom om die oop boekrol te gaan haal by die engel wat op land en see staan – die staanplek van die engel word vir die derde maal genoem (10:2,5,8) om te beklemtoon dat die boodskap in die boekrol universeel bedoel is, vir die hele bewoonde wêreld. Johannes neem die boekrolletjie uit die hand van die sterk engel, soos die Lam die boekrol uit die hand van God geneem het. Die opdrag dat hy die boek moet eet is simbool vir die inneem van die evangelieboodkap om dit deel van jouself te maak (vgl. Ps 19:10-12; Spr 24:13-14; Jer 15:16). Johannes eet die boekie en profeteer daarna aan/teen baie volke, nasies, tale en konings (vgl. Eseg 3:2-3).

Die opdrag en sy uitwerking word oorkruis gestel X: A-B-B-A

A dit sal jou maag bitter maak, B maar in jou mond sal dit soet soos heuning wees (v9)

B in my mond het dit so soet soos heuning gesmaak, A maar na ek dit geëet het, was dit bitter in my maag (v10)

Verkondigers van die Woord van God beleef die soetheid en bitterheid van hierdie boodskap. Die verkondiging van God se woord van verlossing is ‘n vreugde, maar die vervolging van ‘n vyandige en hardnekkige wêreld bring pyn en lyding. Die profeet ly onder vervolging vir die goeie nuus; en vir die ontvangers is die verlossingsboodskap dikwels ‘n oordeelswoord.

Die Griekse voorsetsel epi in vers 11 kan vertaal word as ‘aan’ of ‘teen’ baie volke, nasies, tale en konings. Die uitdrukking met die vier groepe om die ganse mensdom aan te dui en God se seggenskap oor almal, word sewe maal in Openbaring aangetref, soms vir die vyande van die evangelie (11:9; 13:7; 17:15), soms verwys dit na die verlosdes deur die Lam (5:9 en 7:9). Daarom is die neutrale voorsetsel ‘aan/teen’ gemik op ‘n positiewe en ‘n negatiewe reaksie op die woord (1983-vertaling: ‘aangaande’), en die 2014-vertaling ‘teen’ op die negatiewe reaksie, nl. die bitter wat Johannes sal ervaar. Christus se oorwinning is vir sy voltooiing aangewys op die Christene se ‘eet’ van die boodskap, en om God se woord te ‘eet’ is ‘n soet en bitter ondervinding, ‘n bevryding van sondebande, maar ook ‘n daaglikse stryd teen onsself en die versoekings van ons begeertes en die verleidings in die wêreld.

Dit is veral aan die konings, die heersers in die wêreld, dat die woord van God gebring moet word, maar ook aan al hulle volgelinge, aan die massas mense en groepe wat elkeen hulle eie kultuur het en deur die massa meegesleur word.

Skrywer: Prof Francois Malan

Na die oopbreek van die eerste ses seëls met ellende op die aarde in hoofstuk 6, was hoofstuk 7 ‘n verposing met die verseëling van God se gelowiges. Na die eerste ses trompette wat die plae aankondig in hoofstuk 8-9 word eers aandag gegee aan die posisie van die gelowiges in 10:1-11:13, voordat die sewende tormpet geblaas word (11:14-19).

Die sterk engel (10:1-2)

Die tweede van drie sterk/magtige engele kom uit die hemel (van God af) – die sterk engele verskyn op kritieke punte in die verhaal (5:2; ‘n sterk engel vra wie waardig is op die boekrol se seëls oop te breek). Hierdie een kondig aan dat daar nie verdere vertragings sal wees nie (10:6). In 18:2 gooi die derde magtige engel ‘n groot meulsteen in die see as simbool van Babilon se ondergang. Johannes kan slegs beelde van lig gebruik om die tweede engel se verblindende glans te beskryf, as weerspieëling van die heerlikheid van God en God se misterie wat geopenbaar word (10:7):

sy gesig is soos die son (soos die van die Seun van die Mens, 1:16);

beklee met ‘n wolk (soos die wolkkolom wat Israel oordek het, Eks 13:21-22), as teken van God se teenwoordigheid;

met ‘n reënboog oor sy kop (soos rondom die troon van God in 4:3) as teken van God se heerlikheid wat in die engel teenwoordig is;

die belangrikste, sy voete/bene soos pilare van vuur (soos die Here snags met ‘n vuurkolom Israel se trek in die nag moontlik gemaak het (Eks 13:21-22). Die engel van die nuwe eksodus lei die nuwe Israel uit die bose Babilon na die nuwe beloofde land, die nuwe Jerusalem (Openb 21-22);

Hy staan met sy een voet op die see en die ander op land, die twee dele van hierdie wêreld waar God se skepsels bly. Die kolosale grootte van die tweede engel word drie maal genoem (10:2,5,8) om die universele betekenis van sy boodskap te onderstreep.

Die sleutel tot sy boodskap is die klein oop boekrolletjie (biblaridion) in sy hand. Die boekrol van hoofstuk vyf was in die hand van God, verseël, en aan die Lam in die hemel gegee om God se plan vir die wêreld uit te voer. Hierdie oop boekrolletjie word vir Johannes gegee om, saam met die kerk, God se plan op die aarde bekend te maak (10:11).

[Die groot eiland Rhodos, suid van Klein-Asië (Turkye), is in 305 v.C. aangeval deur Antiogus se magte, wat verslaan is en hulle toerusting netso gelos het. Van die ysters en brons skilde het die beeldhouer Chares vir 12 jaar lank (292-280 v.C.) ‘n beeld van ‘n man gebou, wat op die strand opgerig is, 30 meter hoog, op ‘n voetstuk 18 meter hoog en 18 meter deursnee, ter ere van Helios, die son, hulle beskermgod. Die ‘Kolossus = standbeeld van Rhodos’ met sonstrale uit sy kop en ‘n fakkel in sy hand, was een van die sewe wonders van die antieke tyd. Na 56 jaar, met die aardbewing van 226 v.C., het die beeld se knieë geknak en op die land geval. Van Johannes se eerste lesers, wat al as toeriste na die gevalle beeld gaan kyk het, kon miskien aan die groot verskil tussen die gevalle beeld en die beskrywing van die geweldige engel gedink het.]

Verseëling van die sewe donderslae (10:3- 4)

Die stem van die engel, is so hard soos ‘n leeu wat brul (mukaomia), sodat die hele wêreld dit sal hoor as ‘n gesaghebbende uitspraak van die Here (vgl Hosea 11:10. Toe die engel hard skreeu – krazoo – praat die sewe donderslae met hulle eie dreunings – dit kon ook sewe oordele gewees het soos die 7 seëls en 7 trompette, maar Johannes verduidelik dit nie (vgl. Ps 29 se 7x ‘die stem van die Here’ se seggenskap oor see en land). Wat die donderslae sê moet hy verseël en mag hy ook nie neerskryf nie, sodat niemand sal weet wat hulle gesê het nie – die mense het nie ag geslaan op die oopbreek van die seëls en die trompette se waarskuwings nie, daarom het dit nie sin om dit wat die sewe donderslae laat galm het, uit te spel nie. ‘n Ander strategie moet gevolg word: Johannes se profesie en die getuienis van die getroue kerk moet die res van die mensheid, wat deur die plae van die trompette verhard is (9:20), tot bekering roep (11:13).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Celesté vra:

Ek wou net weet of dit verkeerd is om ‘n droom op te soek in ‘n droom-woordeboek genaamd “Hoor God Droom-woordeboek”. Dit is geskryf deur Martin van der Merwe.

Ek leen die boek by my suster as ek ‘n droom het wat nie lekker was nie. Ek droom eintlik nie snaakse goed nie en eintlik droom ek nie veel nie. Maar die afgelope tyd droom ek baie van tornado’s. Ek weet nie of daar ‘n boodskap daarin is nie. Wanneer ek van die tornado’s droom is dit vreeslik erg, maar ek en wie ook al in my droom is, kom ongeskend daarvan af, maar daar is vreeslik verwoesting om ons.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Daar is twee kante aan drome. Enersyds is dit onteenseglik so dat drome en visioene ‘n besondere plek inneem in die Bybel. Op belangrike momente in die heilsgeskiedenis het God sy wil aan sekere mense bekendgemaak deur drome en gesigte. Dink aan die volgende: Abraham, die vader van die gelowiges, het meer as een keer in ‘n gesig opdragte van die Here ontvang (Gen 12:7; 15:1). Jakob het op pad na sy oom Laban in ‘n droom ‘n leer gesien wat tot aan die hemel reik; hy het toe van die Here ‘n herhaling van die belofte ontvang wat aan Abraham gemaak is (Gen 28:11-22). Josef was bekend as ‘n dromer en ‘n uitlêer van drome (Gen 37:1-11; 41), drome wat almal waar geword het. Moses het in die visioen van die brandende doringbos sy opdrag ontvang om die Israeliete uit Egipte te lei (Eks 3:14). Die profete in die Ou Testament het ook deur middel van drome en visioene die wil van die Here ontvang: Jesaja het in ‘n visioen die Here gesien (Jes 6); so ook Esegiël (Eseg 1:1) en Amos (1:1), om nie meer te noem nie. Daniël was ook bekend as ‘n uitlêer van drome (Dan 1:17). Ook in die Nuwe Testament word vertel van drome en gesigte. So ontvang Josef in twee afsonderlike drome die opdrag van God om Maria as sy vrou te neem, en om na Egipte te vlug (Matt 1:20; 2:13). Petrus sien ‘n gesig oor die insluiting van alle nasies in die volk van God (Hand 10:10-16). En Paulus ontmoet die verheerlikte Here Jesus in ‘n gesig op pad na Damaskus (Hand 9:3-6). Die hele Openbaringboek is ook gebaseer op ‘n gesig wat Johannes op die eiland Patmos gehad het (Op 1:9-11). En so sal mens talle ander voorbeelde kan noem.

Terloops, dit is nie altyd moontlik om skerp te onderskei tussen drome en gesigte nie. Soms word spesifiek gesê dat die Here in ‘n droom, dit wil sê, terwyl die persoon geslaap het, iets aan iemand bekend gemaak het (soos in die geval van Josef, Jesus se aardse vader). Ander kere lyk dit meer soos ‘n geestesverrukking of gesig helder oordag terwyl die persoon besig was met sy dagtaak of op reis was (soos in Paulus se geval). Hoe dit ook al sy, droom of gesig, die gemene deler is altyd dat dit telkens die bekendmaking van ‘n spesifieke opdrag of openbaring van God was wat plaasgevind het. Verder is dit ook opmerklik dat hierdie drome en gesigte nie maar sommer oor enige beuselagtigheid gaan nie, maar altyd verband hou met groot wendinge in die heilsgeskiedenis – God wat nuwe gebeure aankondig van hoe Hy sy kinders gaan verlos.

Vanuit bogenoemde oorsig kan mens sê dat daar ‘n verborge dimensie is aan die werklikheid wat God soms vir besondere geroepenes open om sy wil bekend te maak, tot voordeel van sy kinders en tot verheerliking van sy Naam. En die manier waarop Hy dit soms doen, is deur drome en visioene. Of dit hier gaan oor ‘n besondere soort persoonlikheid – mense wat byvoorbeeld sensitief is vir God se teenwoordigheid in die wêreld – en of laasgenoemde hoegenaamd ‘n rol speel, is moeilik om te sê. Wat mens wel in die algemeen kan sê, is dat mense wat ná aan God leef dikwels die ervaring het van God se teenwoordigheid op besondere maniere – noem dit drome, visioene, geestesverrukking, of wat ook al. Feit van die saak is egter dat hierdie manier van kommunikasie volledig in God se hande is en dat mense dit nie kan manipuleer deur middel van bepaalde tegnieke of deur doelbewus “vroom” te leef nie. As daar sulke vorme van kommunikasie plaasvind, is dit volledig afhanklik van God, sonder dat dit gesoek of afgebid kan word. God alleen beskik daaroor. Mens moet dus ernstige bedenkinge hê oor enige vorm van geforseerdheid as dit oor drome en visioene gaan. Sodra dit in hierdie rigting neig, bring dit onmiddellik die egtheid van die visioene in die gedrang. Want God laat Hom nie manipuleer nie. Hy alleen besluit in sy vrymag met wie, wanneer en hoe Hy op “besondere” maniere wil kommunikeer. Mens moet dus katvoet loop vir bedrog op hierdie terrein.

Daar is dus ook ‘n ander kant van drome – die misleidende aard daarvan. Uit die sielkunde weet ons dat drome (en nagmerries!) in die meeste gevalle gewoon uit ons onderbewuste opkom. Dis die manier hoe ons breine die daaglikse gebeure en ervarings verwerk. En meesal is daar geen betekenis in hierdie drome nie, behalwe dat dit die “boodskap” oordra dat ons miskien nie te veel moet eet voordat ons gaan slaap nie. Of as dieselfde droom herhaaldelik voorkom, is daar miskien in die onderbewuste ‘n onverwerkte vrees, begeerte of ideaal wat op dié manier manifesteer. Weer eens het dit geen ander betekenis nie as dat ons miskien moet probeer vasstel wat die onderliggende saak is wat dan verder rasioneel hanteer moet word.

Ek sal dus baie versigtig wees vir iets soos ‘n droom-woordeboek. Want dit veronderstel dat elke droom ‘n dieper (geestelike) betekenis het, iets wat die gemiddelde droom, kragtens hulle aard, juis nie het nie. Mens kan dus werklik op ‘n vrugtelose soektog geplaas word wat gewoon tydmors is. Probeer eerder met wysheid lewe, wysheid wat uit die Woord van God en die alledaagse lewe geput word. Ons moenie dat ons lewe deur sinnelose drome beheer word nie. Ons moet ook nie in die sieklike begeerte verval dat God op ‘n direkte manier aan ons sy wil moet oordra terwyl dit al die tyd in sy geopenbaarde wil – die Bybel – bekend is nie. Dan is ons juis ongehoorsaam. Dink aan die gelykenis van die ryk man en Lasarus (Luk 16). Toe albei hierdie mense hulle in die doderyk bevind, wou die ryk man hê dat iemand uit die dode sy broers gaan waarsku (waarskynlik in ‘n droom of gesig) sodat hulle nie ook in daardie plek van pyniging kom nie. Toe sê Abraham vir hom dat hulle Moses en die profete het (die Bybel) – as hulle hierna nie luister nie, sal hulle ook nie luister nie al kom iemand uit die dood (in ‘n gesig of droom) hulle waarsku. Die punt is, normaalweg kan drome ons nie méér meedeel as wat ons reeds weet vanuit die Woord van God nie.

Iets soos ‘n droom-woordeboek stry ook teen die gedagte dat drome baie spesifiek is tot iemand se persoonlike belewenisse en gedagtewêreld. Hoe kan mens in ‘n algemene woordeboek oor drome iets gaan oplees uit iemand anders se ervaringswêreld wat op my situasie van toepassing kan wees? So asof daar bepaalde drome is wat oor en oor by mense voorkom en wat dan ‘n soort generiese betekenis vir almal het wat dit droom. En selfs al is daar sulke “algemene” drome, gaan hulle nie noodwendig dieselfde betekenis vir my inhou nie, indien mens hoegenaamd betekenis aan sulke drome moet heg.

Verder, mense wat met drome te koop loop, laat mens ook dink aan die vals profete waarvan Jeremia praat (Jer 23:25-32). Hy waarsku die volk teen sogenaamde profete wat daarop aanspraak maak dat God met hulle in drome gepraat het. Maar dan sê die Here dat Hy geen opdragte aan hulle gegee het nie en dat hulle besig is om die volk met hulle leuens te mislei. Mense wat beweer dat hulle ander se drome kan uitlê, kan in bepaalde gevalle met vals profete vergelyk word. Hulle gee voor om iets te wees wat hulle nie is nie, en hulle mislei mense.

Om te veel betekenis in drome te lees, hou dus beslis gevaar in. Maar daarmee wil ek nie beweer dat God nie by geleentheid en in besondere gevalle deur middel van ‘n droom ons aan iets wil herinner nie. Dit kan wees dat iets al lankal by ons spook en dat ons eintlik alreeds die antwoord het (gesonde verstand, of goeie raad van ander), maar dit om een of ander rede nie wil erken of daarvolgens handel nie. En dan kan dit gebeur dat ons onderbewuste dit wat nog vaag by ons is, “uitsorteer” en daar deur ‘n droom helderheid oor ‘n saak kom. Maar hierdie soort van helderheid sal nie in stryd wees met wat ons reeds weet vanuit die Woord van God, of wat ons eintlik reeds oor sekerheid gehad het maar nie vir onsself wou erken nie. God het baie maniere om ons te herinner aan sy wil, maar uiteindelik sal dit in ooreenstemming wees met sy bekende Woord in die Bybel. Want laasgenoemde is die norm vir ons lewe, nie drome waarvan ons die betekenis nie eens ken nie of wat ons moet gaan oplees in ‘n droom-woordeboek, en waarvan ons dan nog steeds nie seker is of dit nou regtig sy wil vir my is nie.

Ons moet ook in gedagte hou dat dit nie om dowe neute is dat ons so dikwels van drome en gesigte in die Bybel lees nie. Die Bybel is die opgetekende wil van God wat oor honderde jare in die lewe van sy kinders gestalte aangeneem het. En omdat die kanon (die Bybel) toe nog in wording was, het God dit van tyd tot tyd nodig gevind om op ‘n direkte manier met bepaalde figure te kommunikeer. Maar sedert die Bybel tot stand gekom het, hét ons nou die volle openbaring van God se wil. Ons glo daarom aan die genoegsaamheid van die Bybel. Dit beteken dat daar genoeg in die Bybel oor die wil van God bekend gemaak is sodat sy kinders getroos kan lewe en sterwe. Ons het nie meer spesiale openbarings nodig om God se wil te probeer agterkom nie. Hoe meer ons onsself ingrawe in sy Woord, dit bestudeer, oordink, daaroor bid en dit uitleef, hoe minder behoefte sal ons hê aan allerlei kortpaaie, soos drome en gesigte.

 Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Jan vra:

Ps 2: 7, Hand 13: 33 en Heb 1, 5, 5: 5 Staan daar ; vandag het Ek self U gegenereer. Amplified: Begotten.
Genesis 1: 1 sê: In die begin het God die hemel en die aarde geskape.
Voor dit was daar dus nog geen hemel of aarde nie.
Joh 1: 1 sê: In die begin was die Woord, en die Woord was by God en die Woord was God.

Wanneer was die “begin”? God het voor die begin reeds bestaan maar Hy was skynbaar toe nog alleen? Kan mens dan sê, alhoewel dit ‘n misterie is, dat God in Sy eensaamheid besluit het om vir Hom ‘n Seun uit Homself voort te bring toe Hy in Genesis 1: 3 gesê het dat daar lig moet wees en daar was lig wat rym met “vandag” soos dit voor kom in die skrifte hierbo genoem.?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Genereer beteken ‘voortbring, verwek’; en ook ‘tot stand bring, ontwikkel, opwek’ en kom van Latyn se generare om te verwek, te skep.

Die Hebreeuse woord jalad wat in Ps 2:7 gebruik word, beteken ‘om (kinders) te baar’ soos bv. in Genesis 3:16 vir Eva wat in pyn kinders sal baar; en in Gen 30:39 van skaapooie wat lammers kry. Dit word ook van die manlike aandeel gesê, op baie plekke in die geslagslyste soos bv. in Gen 4:18 Irad het Megujael verwek, ens. (1983-vertaling maak telkens daarvan: ‘was die vader van’). Dit word ook metafories gebruik soos bv. in Ps 7:15 om leuens voort te bring. Ook van God word dit metafories gebruik soos bv. in Deutr. 32:18 dat jy die Rots wat jou gebaar het, nie in ag neem nie; en van ‘n dag/die toekoms soos in Spreuke 27:1 jy weet nie wat die dag gaan baar/voortbring nie. In Ps 2:7 verwys die werkwoord na die nuwe gesalfde koning wat God oor Israel aangestel het – ‘vandag het Ek jou verwek.’ So gebruik 1 Joh 5:1 ook die Griekse woord gennaoo (die manlike rol om te bevrug, te genereer, verwek) in figuurlike sin vir gelowiges: Elkeen wat glo dat Jesus die Christus is, is uit God gebore/deur God gegenereer/verwek, en elkeen wat die Vader liefhet, het ook almal lief wat uit Hom gebore/deur Hom gegenereer/verwek is.

Volgens Handelinge 4:25 gaan Ps 2 oor Dawid wat deur die Here as koning oor Israel gesalf is.

Maar omdat die Here aan Dawid in 2 Samuel 7:13-14 belowe het dat sy koningskap altyd sal voortbestaan en dat die Here die Vader sal wees vir die koning uit die nageslag van Dawid (metafories gebruik, nie letterlik nie), en Jesus die Seun van Dawid genoem word in die Nuwe Testament (vgl. Lukas 1:32), is Ps 2:7 ook op Hom van toepassing gemaak, bv. in Handelinge 13:33 met verwysing na Jesus se opstanding uit die dood; en in Hebr 1:5; 5:5-10 wat verwys na Jesus se offer aan die kruis as ons hoëpriester.

Johannes 1:1-5 gee egter die sleutel om Genesis 1:1-3 te verstaan. Volgens Johannes 1 is Jesus die Woord van God, self God, en in die begin was Hy reeds daar, en het alles deur Hom ontstaan. Genesis 1:3 sê dat God geskep het deur sy Woord: Toe het God gesê laat daar lig wees, en daar was lig. 1 Korinthiërs 8:6 sê: vir ons is daar net een God: die Vader, uit wie alles is en vir wie ons lewe, en net een Here, Jesus Christus, deur wie alles bestaan en deur wie ons lewe. Dat Jesus die Woord van God is, wat God aan ons openbaar, beteken dat orals waar die Ou Testament praat van die woord van God, of dat die Here gesê het, dit Jesus is wat aan die woord is, om sy Vader se woord aan ons deur te gee. In Johannes 14:9-11 sê Jesus: Ek is in die Vader en die Vader in My. Soos die Vader, is Jesus ewig. In Joh 17:24 verwys Jesus in sy gebed dat die Vader vir Hom voor die grondlegging van die wêreld al liefgehad het.

Hebreërs 9: 14 praat daarvan dat Christus Homself as volkome offer deur die ewige Gees aan God geoffer het. Ook die Heilige Gees is ewig. Genesis 1:2 praat al van die Gees van God wat oor die waters gesweef het by die skepping om lewe en orde te bring in die woeste leegheid. Hy is die Gees wat lewend maak (Joh 6:63; 1 Petr 3:18). In Gen 2:7 blaas God sy asem in die mens se neus en die mens het ‘n lewende wese geword. So word alle lewe deur die Gees van God gegee en geneem, aan die mens (Gen 6:3; Job 12:10; 34:14-15; Pred 12:7; Dan 5:23) en aan diere en plante (Ps 104:29-30; Jes 42:5).

1 Johannes 4:8,16 sê: God is liefde! Liefde is ‘n verhouding. So is die eenheid tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees van ewigheid af ‘n volmaakte liefdeseenheid waarin elkeen Homself aan die ander in liefde gee. In Johannes 14:16 belowe Jesus dat Hy die Vader sal vra om die Heilige Gees te stuur om in ons te bly; en in dieselfde hoofstuk 14 vers 23 sê Hy: As iemand My liefhet, sal Hy my woorde ter harte neem; en my Vader sal Hom liefhê, en Ons sal na hom toe kom en by hom woon. Vader, Seun en Gees woon in hulle wat vir Jesus liefhet. Volgens Genesis 1:26 het God gesê: Laat ons mense maak na ons beeld en ons gelykenis.

Met die skepping in die begin van die hemel en die aarde, het die ewige God se liefde ook uitgereik na ‘n hele skepping buite die ewige liefdeseenheid tussen die Vader en die Seun en die Gees; ‘n skepping wat gebonde sal wees aan ruimte en tyd. Moses noem Hom die ewige God (Deutr. 33:27) – wat van ewigheid af was en sal wees (vgl. Openb 1:4). Paulus sê in Romeine 1:20 dat sy krag en Godheid ewigdurend is. Volgens Efesiërs 3:11 het God Hom van ewigheid af voorgeneem om sy verlossingsplan deur Jesus Christus ons Here, tot uitvoering te bring. Die begin verwys na die begin van die bedeling van ruimte en tyd wat God geskep het. Die ewigheid het egter geen begin of einde nie, en vir die Here is een dag soos duisend jaar en duisend jaar soos een dag (1 Petr 3:8; vgl Ps 90:4 Duisend jaar is vir U soos gister as dit verby is, soos een enkele wagbeurt in die nag).

Skrywer:  Prof Francois Malan