Die doel van die Evangelie (20:30-31)
Die doel van die Evangelie (20:30-31) – Francois Malan
Die verse is ‘n eerste afsluiting van die boek, wat begin met die Woord van God wat self God is (1:1) tot die hoogtepunt van Jesus se bediening met Tomas se belydenis en erkenning van Jesus as sy God.
20:30 Uit ‘n groot getal verhale van Jesus se wondertekens en sy woorde, wat mondelings oorgelewer is en sommige opgeteken is, het elke Evangelis ‘n keuse gemaak wat vir die doel van sy Evangelie besondere insig verskaf. Soos Lukas sy werkwyse beskryf het (Luk.1:1-4), beskryf Johannes hier iets van sy metode. Hy het nie alles neergeskryf wat hy van Jesus weet nie. Uit die oorvloed gegewens oor wat Jesus tydens sy aardse omwandeling gedoen het, het hy ‘n keuse gemaak om sy beoogde doel te bereik (v31; 21:25). Hy verwys na ‘baie ander wondertekens’ (2:23; 4:45; 12:37) . maar by die sewe wat hy gekies het word hulle gepaardgaande uitgebreide prediking ingesluit. Dit is dinge wat ‘voor die dissipels’ gedoen en gesê is. Hulle is die oog- en oorgetuies daarvan, wat die waarheid daarvan kan bevestig.
20:31 Die doel van Johannes se keuse van wonderdade en woorde van Jesus is ‘dat julle kan glo’ pisteusête (aoritus konjunktief) – vir ongelowiges om die besluit te neem om in Jesus te glo (in die meeste en oudste manuskripte; pisteuête (sonder die ‘s,’ teenwoordige konjunktief) – dat julle voortgaan in die geloof. Die Afrikaanse ‘kan’ dui waarskynlik beide aan, soos die woord in Johannes waarskynlik albei gedagtes wil oordra. Die Evangelie is eerstens geskryf vir die gemeentes in en om Efese om hulle op te bou in die geloof, maar is deur die eeue as die begin van die sendingprediking gebruik as ‘n oproep aan ongelowiges tot geloof. Geloof kan egter nooit as vanselfsprekend aanvaar word nie, maar moet deurerntyd vernuwe word, en moet voortdurend deur die woord gevoed word.
Die belydenis wat die skrywer van die onbetrokkenes verwag, en wat die betrokkenes moet handhaaf, is: Jesus is die Christus, die Seun van God. Vir die Jode was die Messias en die seun van God dieselfde persoon, as seun aangeneem soos die koning in Ps.2. Maar in hierdie Evangelie is die term Seun van God verbind aan Joh.1:1,3 dat die Seun self God is, deur wie alles gemaak is. Daarom is sy Messiasskap, sy Koningskap, die reddende heerskappy van die God van liefde, wat aan die kruis verhoog is om almal na Hom toe te trek om Hom te volg. Dié tipe geloof in Jesus beteken om deel word van, en deel wees van die lewe in gemeenskap met Hom (soos Paulus se ‘in Christus’ as die ruimte waarin ons lewe en sterf). ‘Sodat hulle wat glo die lewe in sy Naam kan hê’ – in die ruimte van sy Naam, sodat jou lewe die Naam van Christen kan dra, wat in die ruimte van Christus as God se Seun lewe. Nie wondergeloof nie, maar geloof en verbondenheid aan die Persoon van Jesus.
Die Johannes-Evangelie wil nie ‘n geskiedenis-kroniek wees nie, maar die oordra van ‘n boodskap; nie ‘n verhaal nie, maar ‘n getuienis; nie ‘n verhandeling nie, maar ‘n prediking; nie ‘n teoretiese besinning nie, maar ‘n noodsaaklike redding – dit gaan om die lewe, die nuwe soort lewe uit liefde, die ewige lewe, wat nou reeds begin vir die kind van God
Skrywer: Prof Francois Malan