Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: Die agtste aansporing – die gewer kan ook ‘n opbrengs te wagte wees
Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: Die agtste aansporing – die gewer kan ook ‘n opbrengs te wagte wees
Die “gewer se opbrengs”-argument. Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het – hy sal seën daaruit put, wat verskillinde vorme aanneem. Hierdie punt vorm deel (die agtste) van sy aansporings aan die Korintiërs om die fondsinsamelingspoging ten bate van die arm gelowiges in Judea, af te handel.
Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het.
Paulus redeneer dat die opbrengs wat die gewer te wagte kan wees, in direkte verhouding staan met die gesindheid van seën-uitdeling waarmee die gewer gegee het. God, die Gewer van die saad, is immers ook die Gewer van die seën wat die gesaaide saad sal oplewer. En vir Hom is die gesindheid van die gewer, nie die grootte van die gawe nie (vgl. Mark. 12:41-44), die belangrikste. Daarom is Hy byvoorbeeld besonder toegeneë tot hulle wat met ‘n gesindheid van blymoedigheid gee (9:7). Sal die Korintiërs dus suinig en terughoudend wees wanneer hulle gee? Dan moet hulle nie veel terugverwag nie. Dit openbaar immers ‘n verkeerde gesindheid. Sou hulle egter bydra met die gesindheid van blymoedigheid en mildelikheid, omdat hulle ander oorvloediglik wil seën, dan kan hulle veel seën daaruit terugverwag. Dus, hoe meer dit die gewer se gesindheid is om met sy gawes tot oorvloedige seën vir ander te wees, hoe ‘n groter “opbrengs” van seën kan die gewer te wagte wees.
Hierdie verwagte seën-opbrengs sal, volgens Paulus, die volgende vorme aanneem:
- God sal steeds voorsien ten opsigte van hul eie materiële behoeftes, vergestalt deur Paulus se verwysing na “brood om te eet” (9:10). Let egter daarop dat daar nie hier sprake is van ‘n welvaartsteologie, met ‘n belofte dat God die een wat bygedra het sal verryk nie, maar dat Hy sal voorsien in die basiese behoeftes, en dat hulle genoeg sal hê om weg te gee (9:11).
- Hulle geleenthede en middele om op dié wyse ‘n bydrae te kan lewer, sal deur God vermeerder word, as uitdrukking van sy guns aan hulle (9:10). Dit kom uiteindelik neer op die eksponensiële groei van die opbrengste uit dit wat hulle gee. Hoe meer hulle gee, hoe meer sal hulle hê om te gee (9:11), tot toenemende seën vir dié wat hulle gawes ontvang (omdat dit veronderstel word dat hulle dan steeds meer met die hulpbehoewendes sal deel!) Terwyl die belofte van middele hier onmiskenbaar is, is die doel waarvoor dit toegeken word ook onmiskenbaar, naamlik om dit weer oorvloedig uit te deel. Die moontlikheid om die eerste maal vrygewig te gee met die doel om die seën wat daaruit voortkom dan selfsugtig op te gaar, is dus uitgesluit.
- Die voorreg en geleentheid om te gee is opsigself alreeds deel van die gewer se seën-opbrengs, aangesien hy op dié manier deelkry aan die genadige werking van God (9:10-11a). Die Bydraers is reeds geseën, aangesien hulle genoeg het om te kan gee.
- God sal vanweë hulle gedank en verheerlik word deur die Judese gelowiges (9:11-13). Hy sal “geseën” word deur die dank wat aan Hom gebring word. Hulle sal Hom verheerlik, spesifiek oor die Korintiërs se gehoorsaamheid aan die evangelie van Christus wat hulle ook bely, en oor die Korintiërs se vrygewigheid as uitdrukking van die gemeenskaplikheid tussen hulself en die Judese gelowiges. Deel van die Korintiërs se “opbrengs” is dus die dank wat, vanweë hulle gawes, aan God gebring sal word.
- Die Judese gelowiges sal vir hulle bid en met toegeneëntheid (“verlange”) aan hulle dink (9:14). As sodanig is gemeenskap (koinonia) tussen die gelowiges (9:13) deel van die seën wat die gewers uit die projek sal put. Die verhoring van die Jerusalem-gelowiges se gebede vir die Korintiërs, sal natuurlik ook vir hulle tot seën wees!
Skrywer: Ds Dirk Venter