Sin has been pardoned at such a price that we cannot henceforth trifle with it. —C.H. Spurgeon

Dien geloofsgemeenskappe as katalisator van die plaaslike kultuur

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die ryk en oorvloedige lewe van God vloei uit ons geloofsgemeenskappe en help die omliggende gemeenskap om ‘n beter plek te word. – plekke wat saakmaak en uiteindelik vooruitgaan. Gemeentes word kataliste van die plaaslike kultuur. Met die gawes wat God aan ons gegee het, werk ons in ons plekke.

Ontwikkeling van ons gemeenskappe beteken nie net dat ons aandag aan die ritmes gee nie, maar ook aan die alledaagse keuses wat ons maak en die soort ritmiese orde wat ons op daardie plekke oordra. Soos ons wortels dieper in die plek ingaan, wil ons sien dat dit vooruitgaan. Dit beteken nie net versorging van ons plek nie, maar ook omgee vir die mense wat daar saam met ons woon. Ons kan dit byvoorbeeld deur kuns en kultuur doen.

Volgende keer gaan ons na gasvryheid en stabiliteit kyk.

Let us not suppose that, apart from Christ, we have a drop of rectitude – Johannes Calvyn

Ontwikkel kennis van ‘n plek

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Hoe ontwikkel/kweek ons as gemeente of individue stabiliteit? Een manier om dit te doen, is om jou buurt waarlik te leer ken. Plek is ‘n gawe van God – soos alle ander dinge. Ons roeping is om ons plekke op so ‘n wyse te ken dat dit God se gawes aan ons openbaar en in ons ‘n diepe dankbaarheid en vreugde ontketen – dit is aanbidding.

Hoe kan ons ons plek leer ken op so ‘n wyse dat ons die mettertyd liefhet? Om dit te doen, moet ons die ritmes van die plek wat ons wil liefhê, leer. Ritme is noodsaaklik vir leer. Ritmes word met tyd geleer – as ons daaraan aandag gee. Dit is moeilik ten opsigte van plek as ons gedurig rondskuif of as ons nie ‘n poging aanwend om met die mense wat daar woon te vebind nie – veral mense wat die wysheid en oorleweringe van die plek ken, want hulle woon al lank daar. Mense het natuurlike ritmes, maar hulle het ook siviele, ekonomiese en sosiale ritmes – verkiesings, skoolkalenders, vakansiedae, ens. Die uitdaging is om die ritme van ons plekke te verstaan en daarby betrokke te raak. Die krag van stabiliteit is die geleentheid om onder die oppervlak te kom, om patrone te herken, om meer sensitief te word vir die werk wat God besig is om ons te doen.

Wat veroorsaak dat ons ons plek ken en liefhet?

• ‘n Gemeente wat by die gemeenskap betrokke is en waarde aan die gemeenskap heg as ‘n gawe van God. Die gemeente moet aktief sy bure leer ken, tyd met hulle spandeer – dit moet die buurt help om vooruit te gaan.
• Leer die storie van jou plek. Soos die stories ontdek word, gee dit betekenis aan jou plek en jou plek in jou plek.
• Gee aandag aan alle fasette van die menslike en natuurlike lewe in jou buurt. Ontdek jou buurt, luister en kyk om jou.

Gemeentes moet lidmate help om hulle buurt beter te leer ken. Verandering is moontlik. Neem die gemeentes die leiding hierin? Ons kan ons siening van ons plek verander as ons doelgerig probeer. Ons moet net nie so haastig wees nie en net daar bly. Mettertyd sal ons baie meer spesifiek raak as ons praat van verandering in ons buurt.

Volgende keer kyk ons na geloofsgemeenskappe as katalisator vir die plaaslike kultuur.

Each one of them is Jesus in disguise ~ Moeder Teresa

Die mobiliteit van kerke

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Baie kerke het maar vlak wortels in hulle gemeenskap. Daarom die vraag: As die kerk skielik sou verdwyn, sal die gemeenskap dit agterkom? Nog erger: Gaan ons as lidmate die verskil agterkom? Westerse kerke staan so los van hulle eie plekke dat hierdie vraag ernstig ondersoek moet word. Gemeentes vandag beweeg weg van die middestede na groener voorstedelike weivelde.

Hoekom? Ambisieuse bouprojekte, baie parkering, ens. Volgende vraag: Watter getuienis gee ons aan ons bure wat ons agterlaat? Het ons nog ‘n sin van verantwoordelikheid vir ‘n plek? Bejoort ons nog aan ‘n plek en mense?

En as die gemeente te groot vir sy huidige fasiliteite word? Is nuwer en groter (en baie duurder – fasiliteite die antwoord? Hoekom nie ‘n nuwe kerk in verskillende plekke met ‘n kern van mense wat reeds in daardie gebied woon nie? Dit was immers die patroon van die vroeë kerk en toe het die kerk vinnig versprei. Die moedergemeente gee raad en sommige hulpbronne, maar die nuwe gemeente groei en word volwasse.

Volgende keer kyk ons hoe ons kennis van ‘n plek ontwikkel.

The narrow way to heaven is wide enough for believers of every name and denomination – J. C. Ryle

Neem ons  nog die kerk ernstig op?

As ons Christene word, is ons nooit alleen nie. Ons word individueel verlos, maar nie vir ‘n lewe van selfgesentreerde individualiteit nie. Ons is nou aangenome kinders in God se familie. Ons is aanmekaar verbind in God se nuwe skepping. Hierdie nuwe skepping staan as die kerk bekend.

Wat was God se plan vir die kerk? Kyk hoe Paulus die kerk in Efesiërs aanbied. Hy verklaar eers dat God ryk in barmhartigheid is en ons liefhet (2:4). Hy sê dat hulle uit genade gered is;  Dat God ons gemaak het wat ons nou is: In Christus Jesus het Hy ons geskep om ons lewe te wy aan die goeie dade waarvoor Hy ons bestem het (2:8 – 9).

Paulus gebruik nou drie basiese beelde om ‘n aspek van hierdie entiteit wat God geskep het te beskryf.

• Die gebou. Op die fondament van die apostels en profete met Jesus Christus as hoeksteen word Jode en nie-Jode saam in een gebou ingebou – in wie julle ook saam opgebou word as ‘n geestelike huis waarin God woon (2:20 – 22).
• Die liggaam. Soos in die menslike liggaam beheer, integreer en gee die hoof rigting aan die hele organisme. Die kerk is een liggaam onder Christus die hoof. So sal ons uiteindelik almal kom tot die werklike eenheid in ons geloof en in ons kennis van die Seun van God. Dan sal ons, sy kerk, soos ‘n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus (4:13). Wat Paulus hier beskryf is koördinasie van almal wat deel van die liggaam is deur God; diversiteit van bediening in die eenheid van die liggaam; onderskeiding van die waarheid en wysheid van God deur die liggaam korporatief.
• Die bruid. Die Bruidegom van die kerk werk om haar, die voorwerp van sy liefde, voor te berei vir die toekomstige heerlikheid wat Hy vir haar beplan – sonder vlek of rimpel of iets dergeliks, heilig en onberispelik (5:25 – 27). Die versekering van Jesus Christus se onfeilbare liefde bly ‘n voortdurende ondersteuning.

In die Belydenis van Nicea word vier woorde gebruik om die kerk te beskyf:

• Een: ‘n enkele globale gemeenskap in en deur en onder Jesus Christus; ‘n gemeenskap waarin verskille tussen mense oorkom word.
• Heilig: die kerk is gewy aan/afgesonder vir die aanbidding, gehoorsaamheid en diens aan God.
• Katoliek/algemeen: wêreldwyd. Die kerk is in die wêreld vir die wêreld en met ‘n sending na die wêreld.
• Apostolies:  egtheid van geloof en doel. Die kerk hou vas aan die leer van die apostels.

Paulus se denke oor die kerk begin by God se groot plan vir die kerk wêreldwyd. Hoe verbind hy dan die kleiner gemeentes met hierdie groter werklikheid van die universele kerk? Vir Paulus is die plaaslike gemeente ‘n miniatuur voorstelling van wat die universele kerk behoort te wees. Elke gemeente is deel van die globale gemeenskap.