1 & 2 Tessalonisense (2)
1 & 2 Tessalonisense (2) – Francois Malan
Na Paulus-hulle se dank aan God oor die gemeente se geloof en liefde en hoop, wys hulle die gemeente op leemtes in hulle geloof en lewe, en word hulle dringend versoek om nog meer volgens die wil van die Here te lewe (vgl. I:4:1; II:3:4).
Belangrike aspekte van die evangelie wat verdere onderrig verg
1. Heiligheid en respek in die huwelik (I:4:1-8)
Paulus-hulle het Christus se aanwysings oor God se wil vir ons lewe, ook in die huwelik, aan die gemeente oorgedra. Timoteus se verslag het waarskynlik vertel van losse seksuele gedrag. Die skrywers en lesers lewe saam onder die seggenskap van Jesus, en as mede-lidmate van Christus pleit hulle by die lesers om hulle lewe meer en meer volgens God se wil in te rig. Die heilige God se wil is dat hulle heilig lewe, en seksuele onsedelikheid konstant vermy. Elkeen moet leer om sy eie vrou te verkry in heilige toewyding aan God se wil, en saam met haar te lewe met eervolle respek vir haar; nie in wellustige begeerte soos die heidene wat die lewende en ware God nie ken nie. In so ‘n omgewing lewe die gemeente, en so het hulle voor hulle bekering gelewe. In hierdie verband mag hulle nie die grens, wat God gestel het, met ʼn ander man se vrou oortree nie. Oortreding van dié grens word deur die Here gestraf. God het ons nie geroep om immoreel te lewe nie, maar om heilig aan Hom toegewy te lewe. Wie dit verwerp, verwerp God, wat sy Heilige Gees aan ons gegee het om ons te lei, en in staat stel om onsself te beheer (selfbeheersing is vrug van die Gees se werking in ons; Galasiërs 5:23).
2. Die wederkoms van die Here (I:2:19-20; 3:13; 4:13-5:11; 23-24; II 1:5-2:12)
Die gemeente het skynbaar navraag gedoen of die ontslape gelowiges iets van die heerlikheid van die wederkoms sou misloop. In hulle heidense agtergrond en omgewing was daar nie veel verwagting van ʼn lewe na die dood nie. Die gelowiges moet nie treur soos die ander mense wat geen hoop het nie. Die skrywers stel hulle gerus met ʼn woord van Jesus self, dat die wat nog lewe by die wederkoms die ontslapenes geensins vooruitgaan nie. Soos ons glo dat Jesus gesterf en opgestaan het, glo ons ook dat God dié ontslapenes wat aan Jesus verbind is, saam met Hom sal bring. Wanneer die Here uit die hemel neerdaal om die dooies op te roep, sal hulle eerste opstaan. Die gelowiges wat nog lewe, sal saam met hulle op die wolke weggevoer word, om die Here in die lug tegemoet te gaan by sy aankoms. Dit was die gebruik dat wanneer ʼn generaal terugkom van ʼn groot oorwinning, die stad se inwoners hom buite die stad gaan ontmoet om hom met groot vreugde en eerbetoon die stad in te lei (vgl. die oproep om die bruidegom te ontmoet in Matteus 25:6, en die gelowiges wat Paulus gaan ontmoet in Handelinge 28:15, waar dieselfde Griekse woord gebruik word vir die ontmoetings). Op dié glorieryke wyse sal ons altyd by Hom wees. Met hierdie woorde moet die gemeente die treurendes troos (I:4:13-18).
Die oordeelsdag kom onverwags soos ʼn dief in die nag, skielik soos die geboortepyne van ʼn swanger vrou. God se straf en verwoesting tref die mense wat doodgerus in duisternis en dronkenskap lewe. God het egter gemaak dat ons nie gestraf word nie, maar dat ons verlossing deur ons Here, Jesus Christus, verkry. Christus het vir ons gesterf sodat ons saam met Hom sal lewe, nou reeds, en ook wanneer ons gesterf het. As sober mense van die lig is geloof in God en liefde vir die medemens ons borsharnas, en hoop/vertroue op Christus se verlossing ons helm om ons te beskerm teen die aanslae en versoekings van die bose. Met dié woorde moet die gemeentelede mekaar aanmoedig (I:5:1-11).
Paulus-hulle bid en weet dat God self die gemeentelede se hele lewe, liggaam en gees, heilig en onberispelik sal hou totdat Christus weer kom (I:5:23-24). Hulle bid dat Jesus die gemeente se liefde vir mekaar en vir alle mense laat groei en verdiep en bevestig, dat hulle toewyding by die wederkoms onberispelik sal wees voor God en Jesus en al die heiliges (I:3:11-13). Soos ʼn ma en pa bly is oor hulle kinders, en groot verwagtings oor hulle koester, is die gemeente se toewyding aan God die kroon op hulle werk, hulle hoop en vreugde voor die Here by sy koms, maar ook nou reeds in hierdie bedeling (I:2:7,11,19,20).
Nadat Paulus-hulle nuus oor die gemeente gekry het (II:3:11), skryf hulle die tweede brief om dié wat ontsteld is, as sou die Dag van die Here al aangebreek het, reg te help (II:2:1,1; vgl. by artikel 3).
Outeur: Dr Francois Malan