24 Januarie – Vergifnis is bitter-soet. – Jan van der Watt

Mat 18:21-19:15 (fokus 18:21-35)

 ‘Daarna het Petrus na Jesus toe gekom en gevra: “Here, hoeveel keer moet ek my broer vergewe as hy iets verkeerds teen my doen? Selfs sewe keer?” Jesus antwoord hom: “Ek sê vir jou, nie sewe keer nie maar selfs sewentig maal sewe keer’ (18:21-22)

 Mark Twain het op ʼn keer gesê vergifnis is soos die geur van ʼn blom op die hak van die een wat dit stukkend trap. En hy was reg – vergifnis is altyd bitter-soet.

Vergifnis is bitter omdat vergifnis na seerkry kom. Dit is soet, omdat vergifnis genees wat seergekry het. Maar as dit by ware vergifnis kom, is dit die soet wat in die lug bly hang.

Dit is bitter, omdat vergifnis vra dat die een wat seergekry het van homself af moet wegkyk, ja, van homself moet vergeet. Soet, omdat jy deur iets van jouself op te offer, jy iets terugkry – die persoon wat jy vergewe. Vergifnis maak wat stukkend gegaan het heel. Dit sit hande wat uitmekaar geglip het weer inmekaar.

Dit is bitter, omdat vergifnis ʼn mens altyd aan realiteit van jou eie gebrokenheid herinner. Soet, omdat daar is iets goddeliks aan vergifnis is – om soos God nie die verkeerde teen iemand te hou nie. Dit gee jou die kans om telkens weer oor te begin met die lewe en geleenthede wat God jou gegee het.

Dit is bitter, omdat vergifnis van iemand wat nie regtig jammer is nie, is soos om ʼn prentjie op water te teken. Dit verdwyn in die golfies wat teen die rant van die prentjie stukkend slaan. Soet, omdat vergifnis wat aanvaar word die oorwinning van genade vier, genade wat seermaak toemaak.

Die Bybel se raad is goeie raad: Kyk verby die bitter van die hak wat trap ter wille van die soet van die blom daarna.