28 April: Selfverwyt kom altyd te laat. – Jan van der Watt

Joh 6:35-71 (fokus 6:60-71)

Almal wat al gereis het, ken seker so ‘n stukkie selfverwyt oor daai keer dat jy opgegee het – jy het gevoel dit is net te ver, of jy is net te moeg. Nou kan jy nooit regtig sê jy was “dáár” nie. Ons was in Kaapstad, maar daai laaste kilometer Kirstenbosch toe was net te ver. Nou sit in jy Pretoria en wonder hoe dit daar lyk, maar wat help dit nou? Selfverwyt kom altyd te laat.

Hier in hoofstuk 6 lees ons ook van mense wat opgegee het en nooit die eindpunt gehaal het nie. Christenskap het vir hulle net daai stukkie te moeilik begin lyk. Daar is net ‘n bietjie te veel van hulle gevra. In 6:67 wonder Jesus selfs of sy naaste dissipels nie ook dalk wil opgee en omdraai nie. Christenskap ken nie kompromisse nie. Jesus pas nie die eise vir Christenskap by jou aan nie, maar verwag dat jy by die eise sal aanpas. Jy kan Jesus nie net halfpad volg nie. Om op te gee of selfs net halfpad te loop, beteken om nooit die einde te sien nie; om nooit te weet hoe dit regtig “dáár” by Jesus is nie.

Daarom ken Christenskap nie die woord “opgee” nie. Christenskap beteken deurdruk en uithou. En daar is ʼn goeie rede voor, soos Petrus sê: “Here, na wie anders sal ons gaan? Daar is niemand soos U nie!” (6:68). As jy eers vir Jesus leer ken het, watter ander pad is daar dan vir jou om te loop? As jy omdraai, na wie toe sal jy gaan?

Stap nou die pad saam met Jesus en stap dit enduit, al kos dit wat. Dit is sowaar die moeite werd. En onthou, selfverwyt kom altyd te laat.