DIE BRIEF AAN DIE GALASIËRS (2)

DIE BRIEF AAN DIE GALASIËRS (2)

Galasiërs 1:1-5: Briefaanhef

Die meeste briewe wat in Paulus se tyd geskryf is, het dieselfde basiese patroon in die aanhef gevolg, naamlik: skrywer, ontvangers en groet.

Al drie hierdie sake kom ook in die aanhef van Galasiërs voor. Die skrywer is Paulus en al die broers by hom; die ontvangers is die gemeentes in Galasië en die groet kom in 1:3a voor. Wat egter opvallend is, is dat Paulus nie maar soos wat destyds die gewoonte was, sommer vinnig-vinnig deur hierdie deel van sy brief jaag nie. Hy voeg twee belangrike gedagtes by. Beide gedagtes het  op een of ander manier reeds te doen met die ernstige dwaalleer wat hy in Galasië moet beveg:

1. Dat hy beslis ‘n apostel is. Die lang uitbreiding in 1:1 (Dat ek ‘n apostel is … opgewek het) wys dat die dwaalleraars heelwaarskynlik vir die gelowiges in Galasië gesê het dat Paulus nie in dieselfde klas was as die ander apostels nie. Hier ontken Paulus sulke aantygings heftig. Hy was ten diepste ‘n apostel omdat God die Vader en die opgestane Jesus Christus hom geroep het en aan hom gesag gegee het om die ware evangelie te verkondig.

2. Dat Jesus alles gedoen het wat nodig is vir die mens se verlossing. In 1:4 noem Paulus dat Christus Homself vir ons sondes gegee het. Hiermee het hy by die hart van die probleem in Galasië uitgekom. Wie die dwaalleraars se valse evangelie aanvaar het, het daarmee gemaak asof dit wat Christus reeds gedoen het, nie genoeg was nie. Tog beklemtoon Paulus dat dit wat Hy gedoen het genoeg was om ons te verlos uit hierdie goddelose wêreld en dat dit alles volgens die wil van God gebeur het (1:4). Enigiemand wat die dwaalleer verkondig of aanvaar het, was dus besig om in opstand teen God te kom.

Galasiërs 1:6-10: Daar is net één evangelie!

Dit was Paulus se gewoonte om direk ná die briefaanhef (vgl. 1:1-5) ‘n kort danksegging neer te skrywe waarin hy sy dank uitgespreek het (vgl. byv. Romeine 1:8-15, 1 Korintiërs 1:4-9 en 1 Tessalonisense 1:2-3). Die feit dat Paulus dit egter nie in Galasiërs doen nie, wys net hoe ontsteld hy was oor die feit dat die lesers besig was om te swig voor die dwaalleer. Daar was niks in Galasië aan die gang waarvoor hy God kon dank nie. In plaas van ‘n  dankwoord (byv. “Ek dank my God…”), begin hy daarom in 1:6 met iets heeltemal anders: Dit verbaas my. Hy is ontsteld dat hulle so gou weer afvallig geword het. Sy ontsteltenis is verstaanbaar. Deur te swig voor die dwaalleer was hulle besig om God se genade te verwerp! Dit wat die dwaalleraars in Galasië verkondig het, was ‘n valse evangelie (1:7a) omdat dit die hart van die evangelie, naamlik God se genade, aangetas het. Hiermee bedoel Paulus natuurlik nie dat daar absoluut geen verskille tussen gelowiges mag wees nie. Daar is baie kleiner en minder belangrike sake waaroor gelowiges wel verskillende standpunte mag hê. Wat hy egter wel bedoel, is dat dit wat ‘n mens glo, nooit die diepste fondament van die evangelie, God se genade soos Hy dit in Jesus kom bekendmaak het nie, mag aantas nie. Die maatstaf om te onderskei tussen die ware en die valse evangelie is of dit die belangrikste plek aan God se genade gee. As enigiets of enige iemand anders ‘n belangriker plek kry, is dit ‘n verdraaiing van die evangelie.

Hoe verwerplik enige prediking of lering is wat so iets doen, beklemtoon Paulus deur die dubbele vloek in 1:8-9. Op hierdie manier probeer hy om die gelowiges in Galasië tot hulle sinne te bring. Deur ‘n valse evangelie te aanvaar, was hulle besig om God se seën vir sy vloek te verruil! Let op dat Paulus die vloek oor almal uitspreek – ook oor homself as hy ‘n valse leer sou verkondig (vgl. 1:8). Dit wys dat God se boodskap belangriker as die boodskapper is. Dit is nie wie preek wat belangrik is nie, maar of die boodskap in ooreenstemming met God se bedoeling is.

Galasiërs 1:11-12: Grondstelling

In hierdie twee verse gee Paulus ‘n kort opsomming van dit wat hy verder-aan wil bewys. Die dwaalleraars het van Jerusalem (op daardie stadium nog die sentrum van die Christendom) afgekom en het dit waarskynlik as ‘n argument gebruik om die gelowiges te oortuig dat hulle weergawe van die evangelie reg was. Vermoedelik het hulle ook Paulus se apostelskap onder verdenking probeer bring. Paulus sê nou dat hy hulle verkeerd gaan bewys: Sy evangelie kom van Christus af omdat Hy dit in ‘n openbaring aan hom gegee het. (Hy verwys hier na sy roeping op die Damaskuspad. Vgl. die bespreking by 1:15-16.) Sy evangelie was dus reg en die van die dwaalleraars was vals.

Galasiërs 1:13-24: Hoe God Paulus geroep het en wat hy daarna gedoen het

In hierdie gedeelte vertel Paulus ‘n stuk van sy lewensgeskiedenis. Hy doen dit nie bloot ter wille van die interessantheid daarvan nie, maar omdat dit ‘n bewys is dat sy evangelie inderdaad van God af kom.

1:13-14: Paulus begin by sy lewensgeskiedenis vóór sy roeping. Hy beklemtoon dat hy vroeër ‘n fanatiese aanhanger van die Joodse godsdiens was. Hy was nie net ‘n kenner van die Joodse leerstellinge nie, maar het sy ywer ook prakties gewys deur die Christene te vervolg. In sy pogings het hy selfs bo baie van sy volksgenote uitgeblink. Hoekom herinner Paulus sy lesers hieraan? Die rede hiervoor is dat die dwaalleraars die gelowiges in Galasië juis wou oorreed om praktyke uit die Jodedom te aanvaar. Paulus toon nou uit sy eie lewe aan dat hyself al daardie praktyke geken en nagekom het, maar dit alles laat staan het toe God hom geroep het. Die dwaalleraars was dus besig om die Galasiërs in verkeerde rigting te stuur.

1:15-17: Op pad na Damaskus het iets totaal onverwags met Paulus gebeur. God het tussenbeide getree en hom tot apostel geroep. As Paulus dié belangrike gebeurtenis in sy lewe beskrywe, beklemtoon hy dat dit ‘n Goddelike ingryping was wat daar plaasgevind het. Voorbeelde: Net soos die profeet Jeremia (vgl. 1:5) het God ook vir hom voor sy geboorte afgesonder; dit was God wat hom in sy genade geroep het (Let op: Paulus praat nie daarvan as sy bekering nie, maar as ‘n Goddelike roeping); en God het vir Jesus aan hom geopenbaar (dit verwys na die feit dat hy daar die opgestane Christus gesien het). Hy beklemtoon ook dat God hom reeds daar sy opdrag gegee het: Hy moes die evangelie aan die heidennasies gaan verkondig. Dus: hy het reg van die begin af die evangelie aan heidene te verkondig – net soos wat hy later ook in Galasië gedoen het.

In 1:16-17 beklemtoon Paulus dat hy ná sy roeping glad nie enige mense daar naby of selfs die ander apostels in Jerusalem gaan raadpleeg het nie. God se boodskap was so duidelik dat dit nie nodig was om so iets te doen nie. Hy het ook niemand anders (nie eers die apostels in Jerusalem) se “toestemming” nodig gehad nie. Dit bewys weer eens dat sy evangelie nie van mense af kom nie, maar van God af.

1:18-20: Hier vertel Paulus dat hy wel op ‘n stadium Jerusalem besoek het, maar dit was beslis nie om toestemming te gaan vra om die evangelie te verkondig nie. Let op hoe vertel hy dit: Dit was eers drie jaar later (Hy was dus lankal besig om die evangelie te verkondig); hy was net vir veertien dae daar; hy het net gegaan om met Sefas (d.w.s. Petrus), een van die leiers van die kerk in Jerusalem, kennis te maak (nie om toestemming te kry nie!); vir Jakobus, die broer van Jesus wat ook belangrike rol in die kerk in Jerusalem gespeel het, het hy net ontmoet; en die ander apostels het hy glad nie eens gesien nie. Paulus se argument is dus weer dieselfde: Sy evangelie kom beslis van God af en nie van mense nie.

1:21-24: Hier beklemtoon Paulus dat hy ná sy besoek aan Jerusalem vir ‘n baie lang tyd geen verdere kontak met Jerusalem of selfs met die ander Christelike gemeentes in Judea gehad het nie. Die punt is: Sy sendingwerk het onafhanklik van Jerusalem plaasgevind – hy het in opdrag van God die evangelie verkondig. Die gemeentes in Judea het daarvan gehoor en – anders as wat nou in Galasië gebeur het – het hulle geen kritiek gehad nie. Inteendeel, hulle het God verheerlik oor sy sendingwerk.

Skrywer: Prof Francois Tolmie