DIE BRIEF AAN DIE GALASIËRS (7)
DIE BRIEF AAN DIE GALASIËRS (7)
Galasiërs 6:1-10 Verdere vermanings
Paulus nader nou die einde van sy brief en soos sy gewoonte was, maak hy nou ‘n paar losstaande opmerkings. In hierdie geval bestaan dit uit ‘n klomp losstaande vermanings. Dit sluit egter nou aan by die voorafgaande aangesien dit alles te doen het met die vraag hoe die lewe van iemand wat onder beheer van die Heilige Gees lewe, in die praktyk lyk. ‘n Mens sou die reeks vermanings in twee kon deel.
Al die vermanings in die eerste gedeelte (6:1-6) handel oor twee sake: Dat iemand onder beheer van die Heilige Gees lewe, kan ‘n mens sien uit sy/haar liefdevolle meelewing met ander en uit die bereidheid tot selfkritiek. Hoe lyk dít in die praktyk?
- As ‘n gelowige ‘n ander gelowige “uitvang” dat hy/sy sonde doen (Paulus bedoel waarskynlik een van die praktyke van die sondige natuur wat in 5:19-21 genoem word.) behoort so ‘n gelowige nie daardie medegelowige te veroordeel nie. Iemand wat die Heilige Gees in sy/haar hart het, sal eerder so iemand in ‘n gees van sagmoedigheid reghelp (6:1).
- ‘n Gelowige wat onder beheer van die Heilige Gees lewe, sal help om ‘n medegelowige se laste te dra. Die laste waarvan Paulus hier praat verwys na enigiets wat vir ‘n medegelowige die lewe moeilik maak.
- Iemand wat onder beheer van die Heilige Gees lewe, is bereid om homself/haarself krities te bekyk. Volgens 6:3-4 moet ‘n mens die volgende vrae aan jouself stel: Dink ek nie miskien dat ek belangriker is as wat ek werklik is nie? Is my doen en late werklik goed – nie as ek dit met ander mense s’n vergelyk nie, maar goed in die ware sin van die woord?
- Gelowiges moet hulle geestelike leiers ondersteun. Hier dink Paulus waarskynlik aan finansiële ondersteuning van die mense wat op daardie stadium in die Christelike gemeentes verantwoordelik was vir die verdieping van lidmate se kennis en meelewing. Omdat dit so baie van hulle tyd in beslag geneem het, het hulle nie tyd gehad om aan te gaan met hulle gewone werk nie. Daarom moes die gemeentes vir hulle sorg.
In die tweede gedeelte (6:7-9) keer Paulus meer direk terug na die probleem in Galasië. Hy gebruik ‘n bekende beeld: dit wat jy plant, kom later op. Net so is dit op geestelike gebied! Die gelowiges wat hulleself (soos die Galasiërs oorweeg om te doen!) oorgee aan die sondige natuur, sal dood en verderf oes. Wie hulleself egter oorgee aan die Gees, sal die ewige lewe oes.
In 6:11 voeg Paulus nog ‘n kort opmerking by wat ongelukkig dikwels verkeerd gebruik word. Hy sê dat ‘n mens aan almal moet goed doen, veral aan die medegelowiges. Ongelukkig verstaan gelowiges dit soms so asof hier staan dat hulle net aan medegelowiges moet goed doen. Dis nie waar nie. Omdat gelowiges gedurig kontak met medegelowiges het, is dit vanselfsprekend dat ‘n mens van hulle nood bewus sal wees en hulle tot ‘n groot mate die fokuspunt van ons barmhartigheid sal wees. Tog mag dit nooit die ander uitsluit nie.
Galasiërs 6:11-18 Laaste waarskuwing en groet
6:11: In daardie tyd het die mense gewoonlik gebruik gemaak van professionele skrywers of sekretarisse (So iemand is ‘n amanuensis genoem) aan wie hulle dan hulle briewe gedikteer het. Paulus het ook dié gebruik gevolg. (In Romeine 16:22 kry ‘n mens selfs die naam van een van die sekretarisse wat Paulus se brief neergeskryf het.) Hoekom skryf Paulus self die laaste paar reëls van die Galasiërbrief? Dit was destyds die gebruik om self die laaste paar reëls van die brief wat jy gedikteer het te skryf om so die egtheid van jou brief te bevestig. Omdat die mense aan wie die brief geskryf is jou handskrif geken het, het hulle geweet dat die brief inderdaad van jou af kom en nie ‘n vervalsing was nie.
Hoekom skryf Paulus sulke groot letters? Hieroor stem geleerdes nie saam nie. Daar kan verskeie redes wees: 1. Paulus vestig net die aandag op die groot verskil tussen sy handskrif en die kleiner (netjieser?) handskrif van die sekretaris wat ‘n professionele skrywer was. 2. Die oorsaak kon oogprobleme of een of ander siekte gewees het. 3. Op dié manier wil Paulus beklemtoon hoe belangrik dit wat hy nou gaan skryf (vgl. 6:12-16), is. Dit is moeilik om ‘n keuse te maak, maar dit lyk of die derde moontlikheid die beste keuse is.
6:12-16: In hierdie gedeelte gee Paulus ‘n kort opsomming van alles wat hy in die Galasiërbrief wou sê. In dié kort opsomming haal hy die essensie van verlossing en Christenwees uit. ‘n Mens kan dit as volg opsom:
- Dit is totaal onmoontlik om vryspraak van ‘n mens se sonde te kry op grond van enige menslike prestasie (soos byvoorbeeld die besnydenis). Mense wat so dink, roem op menslike prestasies, maar dit is uiteindelik niks werd nie.
- Die enigste manier om vryspraak van ‘n mens se sonde te kry, is deur geloof in Jesus Christus. Dan kan mense nooit roem of trots wees op dit wat hulle reggekry het nie, maar wel op dit wat Christus gedoen het – veral die feit dat hy vir hulle gekruisig is. Omdat Hy aan die kruis gesterf het, het die sondige wêreld sy houvas op hulle verloor. Daarom kan hulle sê dat die wêreld vir hulle dood is.
- As ‘n mens dít begryp, sal ‘n mens ook dadelik besef dat dit geen nut het om die hele tyd te stry oor die rol van menslike prestasie (byvoorbeeld besnydenis) in iemand se verlossing nie. Die heel belangrikste saak is dat mense wat in Jesus Christus glo, in God se oë reeds nuut is.
- Die mense wat in Christus glo, is die nuwe volk van God. Daarom kan Paulus sulke mense tereg die ware Israel (God se Israel) noem alhoewel hulle glad nie Jode van geboorte is nie. Om deel van die ware Israel te word, is dit nodig om aan slegs een vereiste te voldoen, naamlik opregte geloof in Christus. Niks anders mag ooit as vereiste gestel word nie. Mense wat volgens hierdie beginsel leef, sal deur God geseën word.
6:17: Die littekens waarvan Paulus hier praat, verwys na die tekens van die fisiese lyding wat hy ter wille van Christus moes verduur tydens sy pogings om die evangelie wêreldwyd te verkondig. In 2 Kor. 11:23-27 noem hy ‘n hele reeks van sulke ontberings.
Skrywer: Prof Francois Tolmie