Die salwing van Jesus (12:1-8)
Die salwing van Jesus (12:1-8) – Francois Malan
12:1-2 Ten spyte van die leiers se plan om Jesus te arresteer, verlaat Hy en sy dissipels die veiligheid van die dorpie Efraim (11:54) om na Jerusalem toe te gaan vir die paasfees. Volgens gewoonte gaan Hy na Betanië, waarskynlik na Lasarus en sy susters. Hy kom daar aan, ses dae voor die paasfees (dit is nie seker of die skrywer inklusief reken nie, dan kon dit Sondag gewees het, vyf dae voor Goeie Vrydag. As dit egter vol ses dae voor Vrydag was, het Jesus op die Sabbat daar aangekom – ‘n oortreding van die Sabbatsgebod deur ‘n veel langer reis as die Rabbi’s se beperkte ‘sabbatsreis’ van 880 meter – vgl. Hd 1:12 – wat hulle uit die Leviete se weiveld om die stede uit Num 35:5 aflei) .
Saterdagaand het hulle vir Hom ‘n ete gegee (in Simon die melaatse se huis, Mt 26:6), met Marta wat bedien en moontlik ook die kos voorberei het. Die daaglikse twee maaltye word na verwys as deipnon, die hoofmaaltyd teen die aand, soos hier; ariston was die vroeë middag/laat oggendete; in Lk 14:12 word altwee etes genoem). Indien die dag op die Sabbat geval het, is dit Saterdagaand ná sononder bedien, wanneer die Sabbat verby is. Vir die ses reinigingsdae voor die paasfees is Jesus in en om Jerusalem. Lasarus word hier twee maal genoem om die profesie van 12:7 te ondersteun; die man vir wie Jesus uit die dood opgewek het, sit aan tafel saam met Jesus, wat bestem is vir sy begrafnis ses dae later op Vrydagmiddag voor sononder, nadat die Lam van God gekruisig is, en wat op die derde dag opgewek word.
12:3 Met diepe selfverloëning en innige liefde vereer Maria vir Jesus. Sy neem ‘n halfliter (Romeinse litra van ongeveer 325 gram) baie kosbare nardusolie, salf Jesus se voete en droog dit af met haar hare (‘n eregas se kop is met olie gesalf, Ps 23:6, so in Mat.26:7 en Mark.14:3; vgl. die voete in Luk.7:38 deur die sondige vrou). In nederigheid salf Maria Jesus se voete, met haar kop gebuig aan sy voete en haar hare wat die geur opneem wat van Hom uitstraal. Die lieflike geur vul die hele huis – simbool van haar liefdesdaad, wat oor die hele wêreld vertel word (Mark.14:9) as ‘n voorbeeld vir gelowiges om hulle uitnemendste gawes en vermoëns uit liefde tot nederige diens en verering van Jesus te stel.
12:4-6 Judas Iskariot (die man van die dorpie Keriot Josua15:25 van die stam van Juda, soos Jesus), een van sy dissipels (‘n leerling, volgeling, uit die binnekring), die een wat Hom sou verraai (verraad is skending van vertroue, in die hande van die vyand oorgee). Judas spreek openlik sy afkeuring uit, dat haar huldeblyk aan Jesus ‘n verspilling is. Hy sê die salf kon vir 300 dinarii (Romeinse geld, ‘n volle jaar se werkersloon wat Maria vir haar dankoffer aan Jesus gegee het) verkoop word en vir die armes gegee word. Dit was die gebruik dat die armes versorg is gedurende die paasfees. Judas besef nie die belang van hierdie paasfees nie en gun Jesus nie die reukolie nie; besteding aan die armes is belangriker as die beste aan die Seun van God nie. Sy liefdeloosheid spruit uit sy oneerlikheid en liefde vir geld, ‘n dief, wat die tesourier van Jesus se dissipelgroep was en van die bydraes vir homself geneem het, vir wie die armes slegs ‘n voorwendsel was om sy hand in die geldsak te steek. Geldgierigheid het Judas verhard (Johannes vertel nie van Judas se transaksie met die priesterhoofde volgens Mat 24:14-16 nie, maar sê verder net, Judas was by die soldate wat vir Jesus gevang het Joh.18:3).
12:7-8 Vers 7 het ‘n vertaalprobleem. Letterlik staan daar: laat haar begaan sodat sy dit kan bewaar vir die dag van my begrafnis – maar uit 12:3,5 blyk dit dat sy die salfolie hier gebruik het. Mark.14:8 lui: sy het vooruit al my liggaam gesalf as voorbereiding vir my begrafnis. Die beste vertaling is moontlik: ‘Laat haar staan, sy moes dit vir die dag van my begrafnis bewaar het.’ Die 1983-vertaling is ‘n goeie verduideliking: ‘Laat staan haar. Sy moes dit hou vir hierdie dag om My te salf vir my begrafnis.’ Uit vers 8 blyk dit dat Jesus haar daad beskou het as die uitdrukking van haar onwankelbare geloof en liefde – niks bo Hom nie (12:25). Sy het die waardigheid en grootheid van Jesus herken en met haar optrede ‘n voorbeeld van gelowige toewyding aan Jesus vir ander gestel (Die vroue wat Sondagmôre gegaan het om Hom te salf, was te laat, Mark 16:1).
Jesus wys nie na Judas se oneerlike verwysing na die armes nie, maar erken dat hulle versorg moet word. Die geleentheid om aan Hom in eie persoon goed te doen was noú daar en moes gebruik word. Jesus hou rekening met die gebroke wêreld waarin die kerk sal bestaan, dat armoede die vrug is van die sonde, en dat sy volgelinge die verantwoordelikheid het om deur die eeue voort te gaan met liefdeswerk aan die minderbevoorregtes. Sy verwysing na sy begrafnis bevestig dat die tyd vir sy grootste liefdesoffer as die Lam van God aangebreek het met hierdie paasfees (1:29).
Skrywer: Prof Francois Malan