Alle Paaie lei na Jesus : Die Ou Testament – aardse heil

Alle Paaie lei na Jesus : Die Ou Testament – aardse heil – Adrio König

2.2 Die Ou Testament – aardse heil

Dit mag vir sommige lesers ’n verrassing wees, of dalk ’n teleurstelling, maar die gedagte van ’n geluksalige lewe na die dood by die Here in die hemel kom nie in die Ou Testament voor nie.

Die skrywers van die Ou Testament ken nie regtig iets soos lewe na die dood nie. Vir Ou-Testamentiese gelowiges is die dood ’n verskrikking. Hulle klou met alle geweld aan die lewe vas. Waarom? Juis omdat hulle die Here ken en liefhet. Hulle wil in gemeenskap met die Here bly en sy seëninge geniet, en hulle is oortuig dat hulle dit net in hierdie lewe vóór die dood kan doen.

Kom ons luister na dele uit die jong, vroom koning Hiskia se gesprek met die Here as hy hoor hy gaan sterf. Sy eerste reaksie: “Toe draai Hiskia sy gesig na die muur toe en hy bid tot die Here: ‘Ag, Here, neem tog in ag dat ek voor U in trou en met volle oor gawe geleef het en dat ek gedoen het wat reg is in u oë’” (Jes 38:2-3). As die Here dan beloof dat hy 15 jaar kan bykry, skryf hy sy roerende lied waarin ons onder andere lees: “Ek het gedink ek sal die Here nie meer sien nie,” want “In die doderyk kan niemand U loof nie, geeneen wat dood is, kan U prys nie; niemand in die graf dink aan u trou nie! Net hulle wat nog lewe, kan U loof” (Jes 38:11, 18-19).

Die Ou Testament is vol van hierdie hartstogtelike vashou aan die lewe hier op aarde. Kom ons kyk na nog ’n voorbeeld. Ons luister na ’n Psalmdigter wat ernstig siek is en bang is hy kan doodgaan. “Laat my gebed nie tevergeefs wees nie, hoor my geroep … ek vat al aan die doderyk … Dit is of ek al tussen die dooies is … dié aan wie U nie meer dink nie en van wie U u hand teruggetrek het … Word daar in die graf van u troue liefde vertel? … Sal u wondermag ondervind word in die duisternis van die dood?”  (Ps 88:3-6, 12-13) Natuurlik is dit retoriese vrae met as antwoord: Natuurlik nie!

Uit talle ander, net nog een voorbeeld: “Nie die dooies prys die Here nie, nie dié wat die graf in is nie, maar óns, ons (wat nog lewe) prys die Here, nou en vir altyd!” (Ps 115:17-18).

Het hulle aanvaar dat daar lewe na die dood is? ’n Mens moet mooi dink voor jy antwoord. Wat bedoel die vraag? Dis duidelik dat hulle aanvaar het daar is ’n soort bestaan na die dood, in die doderyk, kom ons sê maar ’n skimbestaan, ’n donker, vreesaanjaende bestaan, maar dit kon nie lewe genoem word nie omdat lewe vir hulle die geleentheid was om God te loof. Dis tog juis die diepste rede waarom hulle nie kans gesien het om te sterf nie. Dit was uit liefde vir God! Net in hierdie lewe op aarde kon hulle sy gemeenskap geniet en Hom daarvoor loof en dank.

Daarom die opstand as ’n gelowige arm is en swaarkry, en nog erger as so ’n persoon vroeg in sy/haar lewe moet sterf. Wat ’n dreigende vroeë dood betref, is gelowiges in opstand eenvoudig omdat hulle nie genoeg geleentheid gehad het om die Here te geniet en te loof nie. Dink weer aan koning Hiskia. En wat die swaarkry betref, is Psalm 73 die klassieke voorbeeld. Hy wat die Here dien, ly elke dag, maar die goddeloses se oë peul uit van vet (73:4-14). Dit word vir hom ’n geweldige geloofskrisis.

Luister na Job se klag as dit regtig met hom swaar gaan en hy bang is hy kan doodgaan. Hy kla teen die Here: “My lewensdae is min genoeg, laat my tog met rus dat ek darem ’n bietjie vreugde kan hê voordat ek weggaan na die stikdonker land toe en nooit weer terugkeer nie, na die land van die donker nag met sy diep duisternis waar niks georden is nie, waar die lig self donker is”  (Job 10:20-22). Hierdie stikdonker nag kan nie lewe wees as die sin van die lewe is om God te loof nie. Dit kan net ’n vreesaanjaende skimbestaan wees.

Dit is net bejaarde gelowiges wat tevrede sterf. En ons lees eintlik net van Abraham, Dawid en Job. Hulle het genoeg geleentheid gehad om God te geniet en te dank. Job is ’n mooi voorbeeld. Ná sy vreeslike lyding het die Here Job twee keer so ryk gemaak as voor die tyd – en hy was voor die tyd klaar skatryk! (1:3) Hy het ná sy lyding nog 140 jaar geleef, oorgenoeg tyd om die rykdom te geniet wat die Here hom gegee het, en die Here daar voor te dank. Die laaste woorde oor hom kan eerder soos volg vertaal word: “Job het toe gesterf. Hy was oud en het ’n ryk, vervulde lewe gehad” (42:17). Juis daarom is daar by Job geen melding van ’n klag omdat hy moes sterf nie. Hy was tevrede. Hy het genoeg tyd gehad om God en sy gawes te geniet en Hom daar voor te dank.

Wat beteken dit alles? Eindig ons nie baie na aan wat ons die skeppingsdoel van God genoem het nie? Hy het ’n aarde gemaak om hier met ons in gemeenskap te leef, vir ons te sorg, en ons die geleentheid te bied om Hom daarvoor te loof en te dank en te dien.

Dit sou beteken dat heil/saligheid en skeppingsdoel ten minste wat die Ou Testament betref, dieselfde is. En dit sou ook beteken dat daar van ’n hemelse geluksaligheid ná hierdie lewe geen spoor in die Ou Testament is nie. Daar is uitsprake wat die teendeel bevestig. “Die hemel is net vir die Here, maar die aarde het Hy aan die mense gegee” (Ps 115:16).

Aardse seëninge Hierby moet nog ’n belangrike faset kom. Die Ou Testament is vol van wat ons ’n voorspoed-evangelie kan noem. Dit was van die begin af die belofte van die Here: As Israel aan Hom getrou is, sal Hy hulle seën, en sy seën sal voluit “aards” wees: groot oeste, goeie vee-aanteelt, baie kinders, oorwinning oor die vyande. Dit is wat vrede in die Ou Testament beteken het (sjaloom).  Alreeds aan Abraham gee Hy hierdie soort beloftes: “Ek sal jou ’n groot nasie maak, Ek sal jou seën en jou ’n man van groot betekenis maak” (Gen 12:2). Veral in die tyd van Dawid word hierdie belofte waar. En as dit daarna hoe langer hoe slegter met die volk gaan – waaraan ons later aandag sal gee – kry ons die beloftes van die Messias. Hy sal kom om die heerlikheid te herstel wat Israel onder die groot koning Dawid geniet het (Jes 9:6). En dit was voluit aardse heerlikheid.

Nêrens word die aardsheid van die heil wat God aan sy gehoorsame volk beloof, beter omskryf nie as in Psalm 144:11-15: “Red my van die swaard wat my bedreig, bevry my uit die mag van vreemdelinge … Mag ons seuns wees soos plante wat hoog groei in hulle jeug, ons dogters soos hoekpilare, uitgebeitel soos vir ’n paleis. Mag ons skure vol wees en oorloop van kant tot kant. Mag ons kleinvee in hulle duisende aanteel, in hulle tienduisende vermenigvuldig op ons weivelde. Mag ons beestrop ’n groot kalweroes oplewer. Mag ons nooit oorval en weggevoer word nie … Gelukkig is die volk met wie dit so gaan. Dit gaan goed met (heil vir) die volk wie se God die Here is!” Die teendeel was ook waar. Die oordele van die Here was aardse oordele. As die volk aan Hom ontrou is, het Hy hulle gestraf met droogte, hael, slegte oeste en vee-aanteelt, vyande wat hulle oorweldig.

Daar is Christene wat vergeet het die Here het ons uit die aarde, op aarde, en vir die aarde gemaak. Dis nie verniet dat die Bybel begin met die aarde en eindig met die nuwe aarde nie. ’n Joodse geleerde het ons as Christene daarvan beskuldig dat ons verraad pleeg aan die aarde.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König