Sometimes the most godly thing a mouth may do is keep silent. —D.A. Carson

Die kerk vandag

Toe ons kinders was het almal “kerk toe gegaan” – dit was van ons verwag. Vandag beskou baie mense die kerk as nie belangrik nie – verby sy vervaldatum. Natuurlik word niemand verlos deur die eredienste by te woon nie, maar tog het die kerk ‘n baie belangrike rol om te speel. Almal wat aanvaar dat Jesus Christus die Seun van die lewende God is, is deel van die universele kerk.

As ons van kerk praat, bedoel ons gewoonlik ‘n plaaslike groep gelowiges wat bymekaar kom. Jesus het die kerk gevestig om sy doel op aarde te bereik. Jesus Christus is die hoof van die kerk en ons is sy liggaam. Hoe weet ons ‘n kerk vervul sy roeping as huisgesin van God, dit is die gemeente van die lewende God (1 Timoteus 3:15)?

1. Die leerstellige toets

Glo die gemeente dat die Bybel die onfeilbare woord van God is? As dit nie die fondament is nie, is dit nie ‘n ware kerk nie. Wat belangrik is, is wat die gemeente aangaande Jesus Christus leer. Niemand kan ‘n ander fondament lê as wat reeds gelê is nie. Die fondament is Jesus Christus (1 Korintiërs 3:11).

2. Die opbouingstoets

Christus gee apostels, profete, evangeliste, en herders en leraars aan die gemeeente om die gelowiges toe te rus vir hulle diens en vir die opbou van die liggaam van Christus … Dan sal ons, sy kerk, soos ‘n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus (Efesiërs 4:11 – 13). Die gemeente is die plek waar die fondament die Bybelse waarhede is en waar ons in ons geloof opgebou word – toegrus om die Here te dien. Die gemeente moet op die woord van God fokus – nie net op sosiale hervorming nie.

3. Die roepingstoets

In elke gemeente moet daar ‘n balans tussen Bybelonderrig, aanbidding en die bediening aan die wêreld wees. Christus het vir sy dissipels aangesê om in die wêreld uit te gaan en dissipels te maak. Die goeie gemeente moedig sy lidmate aan om hulle geloof met ander te deel.

Hier is drie eenvoudige toetse om vas te stel of ‘n gemeente waarlik gemeente van Jesus Christus is.

The Body of Christ can only be a visible Body, or else it  is not a Body at all – Dietrich Bonhoeffer

Psalm 17 (3)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie psalm spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

Teologiese implikasies

In die psalm kry ons verskeie verwysings na liggaamsdele. Dit onderstreep die konkrete,  persoonlike  werklikheid van die psalmis, die vyande en die Here. Dit wys ook dat die Here werklik by die mensdom betrokke is. Menslike lewens is fisiese lewens en nie net geestelike lewens nie. Die probleme wat die mens ondervind, is nie net geestelik nie, maar ook fisies. Die Here is bekommerd, nie net oor geestelike sake nie, maar ook oor die fisiese. Die Here het oë wat die mense kan sien; lippe wat met hulle kan praat; ore wat hulle kan hoor; ‘n regterhand wat hulle kan beskerm. Die Here is ‘n ware Persoon.

God se kinders geniet nie altyd voorspoed nie. Soms kry hulle swaar – hulle word selfs doodgemaak deur boosdoeners wat God nie ken nie. Dit beteken geensins dat God dood of onregverdig is nie. Dit beteken ook nie dat Hy nie vir ons omgee nie. Ons kan daarvan seker wees dat Hy ons nog beter wil beskerm as ‘n hen haar kuikens. Maar ons leef in ‘n gebroke wêreld. Die gevolge van die sonde raak ons almal. Dit het God ook geraak – sy eie Seun, die enigste volkome onskuldige mens, het dieselfde pad van lyding as ons geloop. Maar juis op diè manier het Hy ons kom verlos van die Bose. So het Hy die Satan oorwin en ons onder sy vleuels geneem om ons vir ewig soos die appel van sy oog te beskerm. In tye van lyding kan daar geen groter troos wees as juis dìt nie.

Sin in this life brings the torments of an accusing conscience, and in the next eternal death. .. These things, unless we are beyond measure stupid, ought to generate in our minds a hatred and horror of sin, and also a love and desire for righteousness. — Johannes Calvyn

Hoe moet ek bid as ek nie daarna voel nie? Wat kan ek by Dawid leer?

Lees net weer die psalms. Jy sal gou sien en leer hoe hy gebid het. Die manier hoe hy God gesien en behandel het en hoe hy homself deur God se oë gesien het, sien ons duidelik in sy gebede. As ons meer  soos hy gebid het, sou ons dieselfde nabyheid aan God ondervind het as wat hy gedoen het.

Hier is ses eienskappe van Dawid se gebede wat ons met vrug kan navolg.

1. Opregte eerlikheid

As Dawid met God praat, praat hy diep uit sy hart uit. Hy praat met intense emosie – of dit nou vrees of hartseer of frustrasie is. Hy sensor nie versigtig sy woorde nie – hy praat eerlik en opreg. Maak nie saak wat hy gevoel het nie, hy het dit voor God neergelê – met eerlikheid. Hy voel naby en gemaklik genoeg om dit met God te deel – God was sy beste Vriend. Hy weet dat God alles wat hy op daardie oomblik ondervind, kan hanteer.

Ek wil vir God sê: “My Rots, waarom het U my vergeet? Waarom moet ek gebuk gaan onder die smaad van die vyand? Dit sny deur my hele wese as my teëstanders my spot en dag vir dag vir my sê: “En waar is jou God nou?”

2. Vra met moed

Dawid het dikwels vir God gevra – allerhande dinge. Dit is ‘n lang lys van alles wat Dawid nodig gehad het. En hy huiwer nie om te vra nie – hy het vertroue in wat hy nodig het en wat God vir hom wil gee.

Luister tog, Here na my regverdige saak, let op my hulpgeroep wat ek in alle opregtheid bid … Ek roep U aan, want U sal my antwoord …Toon U wonderlike trou (Psalm 17:1 – 7).

Dawid kon so bid, want hy het geweet dat hy spesiaal vir God is en dat God hom liefgehad het en na hom sou luister. Hy het vertroue gehad dat die Here sou luister.

3. Bevestig God se wese

Dawid vra God om op te tree, maar dikwels voeg hy by dat hy weet dat God die vermoë het om dit te kan doen Hy het vertroue in God se karakter. Dit verander gebede van hopeloosheid en bedel na ‘n siening van vetroue.

Tot U, Here, rig ek my, my God, op U vertrou ek. Laat my vertroue tog nie tevergeefs wees nie … Niemand wat sy verwagting in U stel, sal beskaam word nie (Psalm 25:1 – 3).

4. Loof God

Tussen sy versoeke lees ons van Dawid s liefde vir God deur sy lof. Daar is ‘n eerbied wat Dawid vir God het. Hy het graag hierdie eerbied wat hy gehad het in lof uitgedruk.

Onder die volke wil ek U loof, Here, onder die nasies u lof besing, want u liefde reik tot in die hemel, u trou tot in die wolke (Psalm 57:10 – 11).

Die Here is genadig, vol deernis; sy liefde en trou is oorvloedig; Hy is lankmoedig en vol liefde. Let op dat Dawid nie vir God vra om genadig te wees nie – hy loof Hom net omdat Hy reeds genadig is. Hy glo eenvoudig dat hy vergifnis sal ontvang en loof God daarvoor.

5. Dawid herinner homself

Dawid het natuurlik oomblikke van swakheid en frustrasie beleef. Hy laat egter nie toe dat hierdie emosies bly nie. Hy praat met homself; hy bemoedig sy hart en denke om aan te hou om God te vertrou en te bedank.

Waarom is ek so in vertwyfeling en waarom kerm ek so? Ja, ek sal weer vir die Here ‘n loflied sing. Hy is my helper en my God (Psalm 42:12).

6. Dawid behou hoop

Nie al Dawid se gebede is onmiddellik beantwoord nie. Ons sien dit uit sy stellings dat hy op God wag. Hy gooi nie tou op as niks gebeur nie, maar hy hou aan glo. Hy herinner hom daaraan dat daar altyd hoop is.

Vertrou op die Here! Wees sterk en hou goeie moed! Ja, vertrou op die Here (Psalm 27:14).

Hierdie is volwasse geloof: Dawid verwag dat God sal optree ten spyte van wat hy tans sien.

Dawid het geweet dat hy waardevol en vergewe is. Hy het nie gedink hy is trots omdat hy waardevol vir God was nie.  Hy het geweet wie God is en wie hy in God is. Dit maak die  die verskil in hoe hy gebid het. Ons moet ook God se hart en trou teenoor ons erken. Ons moet ook besef dat ons vir Hom waardevol is. Dan weet ons ware gebed is moontlik.

It is God’s kindness that leads us to repentance, not our repentance that leads God to be kind. —Scott Sauls

Moet jou kinders die erediens bywoon?

Om jou kind na ‘n erediens te neem, is nie altyd maklik nie. Dit is ‘n moeilike oorgang – vir die kinders en vir die ouers. As dit dan so is, hoekom moedig ons dan aan dat ouers hulle kinders na die eredienste moet bring – om as gesin saam te aanbid?

1. Dissipelskap

Die kern van Jesus se opdrag aan sy dissipels is om dissipels van al die nasies te maak. Hierdie “al” sluit ook in al die mense in ons huisgesin. Hierdie opdrag het nie ‘n ouderdomsbeperking nie. Om die evangelie te hoor en om die effek daarvan op aanbidding te sien, is ‘n kragtige manier om dissipels te maak. Dit is kragtig vir ‘n kind om die lewe saam met ander dissipels van alle ouderdomme en alle volwassenheidsvlakke te ondervind.

2. Opvoeding

Hierdie gebooie wat ek jou vandag gegee het, moet in jou gedagtes bly. Jy moet dit inskerp by jou kinders en met hulle daaroor praat as jy in jou huis is en as jy op pad is, as jy gaan slaap en as jy opstaan (Deuteronomium 6:6 – 7). Die woord van God moet aan ons kinders geleer word – vandag. ‘n Erediens waar die Skrif gelees word, gesing word, gebid word en gepreek word, help om ons kinders op te voed. Om in ‘n erediens te sit, leer hulle hoe om God te aanbid deur na sy woord te luister.

3. Tradisie

Ons is maar sku vir tradisie. Natuurlik moet ons nie blindweg tradisie dien nie. Maar nou voel ek my verplig om julle met my brief aan te spoor om te stry vir die geloof wat een maal oorgelewer is aan dié wat God vir Hom afgesonder het (Judas :4)) Hierdie is dieselfde geloof wat nou aan ons toevertrou is. Natuurlik kan ons slegte gewoontes by tradisie aanleer, maar tradisie kan ons help om nie foute te maak nie.

4. Geleentheid

Al verstaan die kinders aanvanklik nie alles nie, sal hulle een ding verstaan – die mense wat hulle liefhet en langs hulle staan. Dit gee aan ons die geleentheid om dit wat hulle nie verstaan nie, te verduidelik. Hierdie is ‘n geleentheid om die ewigheid aan hulle bekend te maak – God se mense wat saam aanbid.

Om saam met kinders ‘n erediens by te woon, is moeilik, maar dit is die moeite werd om te verduur. Natuurlik gaan hulle jou aandag aflei, maar dit sal nie vir altyd voortduur nie. Intussen is jy besig om iets wat altyd sal duur, op te bou.