Christ has not two different bodies, one “temporal” and the other “spiritual”. He is one Head, and he has one body –  Martin Luther

Arrogansie

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Ons glo maklik dat die gawes wat God aan my gegee het, het Hy aan almal gegee.Ons sien en interpreteer die lewe deur ons eie ondervindings – enigste lens wat ons het. Dit is natuurlik om die dinge te glo soos ek dit sien. Die lewe werk nie so nie. Elkeen het sy eie stel genes, persoonlikheidseinskappe en geestelike gawes. Daarom reager ons nie dieselfde op dieselfde stel stimuli nie. Ons is verskillend. Gawe projeksie lei tot onrealistiese verwagtings en frustrasie met mense wat nie soos ons reageer nie.

Gawe projeksie lyk dikwels soos gesonde geestelike ywer, maar van binne is dit niks anders as sondige trots en arrogansie nie. Dit maak dat ons op ander neerkyk; dit skep baie vals skuldgevoelens. Gawe projeksie is nadelig omdat dit ons trots maak. Dit maak mense op wie ons projekteer, seer. Dit skep ‘n klomp onnodige skuldgevoelens.

Ons voel dikwels skuldig omdat ons ly aan gawe jaloesie. Gewoonlik word dit gekoppel aan iets wat ons dink belangrik in die koninkryk van God is en wens ons was beter daarmee. Ons moet nooit skuldig voel oor hoe God ons gemaak het nie – solank ons dit doen waarvoor Hy ons geroep het.

The truth does not change according to our ability to stomach it – Flannery O’Connor

Sosiale media en my verhoudings

“Ek maak nie meer vriende nie. Ek weet nie meer hoe om ‘n vriend te wees nie – ‘n ware vriend. Ek het baie foto’s gedeel; ek het baie goedbedoelde kommentare gelaat; ek het baie aanhalings gedeel. Ek het nie baie van my lewe met vriende gedeel nie. Ek voel ontmoedig, alleen en gefrustreerd.”

Klink bekend. Sosiale media het ‘n plek, maar baie mense moet erken dit het hulle lewens oorgeneem. Hoeveel mense gaan nog na ‘n restaurant en gesels net. Sosiale media het sy tol geëis van ons verhoudings. Daar is ‘n paar gebiede waar sosiale media ons verhoudings vernietig.

1. Dit skep ‘n vals sin van intimiteit.

Dit laat ons voel ons ken mense beter as wat die geval is. Om van mense op Facebook en Instagram te hou, beteken nie dit is ‘n vriendskap nie. Opregte verhoudings neem tyd en kommunikasie.

2. Dit skep ‘n indruk van ‘n gemeenskap

Ons glo ons het ‘n groot ingeboude ondersteuningstelsel, maar dit is nie ‘n werklikheid nie. Die enigste manier om ‘n gemeenskap te vestig is om saam met mense vir ‘n lang tyd te leef.

3. Dit verhoed dat ons volledig geken word

Sosiale media rig virtuele grense op. Ons vertel die stories wat ons goed laat lyk. Maar dit is net in ons gebrokenheid waar ons ten volle geken kan word. Dit gebeur in die alledaagse wêreld.

4. Dit keer ons na binne

Ons leef in ‘n lugleegte. Die Internet is ‘n afgesonderde plek Ons is almal daar, maar dit is meestal oppervlakkige gesprekke. Ons moet ophou om ons vriende te probeer beïndruk en begin luister na die stories wat hulle vir ons vertel. Ons moet die soort vriend word wat hulle nodig het.

5. Dit stel onrealistiese verwagtings

Woorde en prentjies is nie genoeg nie. Die lewe moet geleef word

6. Ons is goed om stories te vertel, maar nie so goed om stories te leef nie.

Natuurlik is daar baie voordele aan die sosiale media, maar ons moet net bewus wees van die potensiële nadele.

When we deal seriously with our sins, God will deal gently with us. — C.H. Spurgeon

Sekere dinge is die moeite werd om oor te baklei

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Oor sekere dinge moet ons baklei. Jesus en Fariseërs was in warm debatte betrokke – Jesus sê harde dinge van hulle en hulle onderrig. In Matteus 23 kry ons ‘n  uitgebreide  veroordeling van die Fariseërs. Paulus is net so sterk teen die Judaïseerders. Hy hou nie terug nie – hy wens hulle wil hulleself mutileer. Hy verdoem iemand wat vals leer verkondig.

In al hierdie gevalle gaan die debat oor die kern van verlossing – nie oor nuanses nie; nie oor fyn skrif en  klein besonderhede nie. Dit gaan oor wie gered gaan word en wat hy moet doen om gered te word. Jesus is teen die Fariseërs, want hulle hou sondaars wat Hy gekom het om te red, weg van Hom. Dit gaan oor die ewigheid en verlossing. Moeite werd om daarvoor te baklei. Meeste van ons bakleiery gaan oor dinge wat ons nie hel toe sal stuur nie.

As ons ons verskille opsy sit en arms vat, bevestig dit ons boodskap van genade, barmhartigheid en vergifnis. Ons sê vir wêreld Jesus is bo aardse dinge. Daarom kies Jesus vir Simon die Seloot en Matteus die tollenaar as dissipels. Hulle het niks in gemeen behalwe ‘n antieke band met Abraham en toegewyding aan Jesus nie. Anders is hulle twee natuurlike vyande.

Simon was ‘n Seloot –  ‘n lid van die Joodse groep toegewy aan die omverwerp van die Romeinse onderdrukkers – hulle was vryheidsvegters. Romeine sien hulle as nasionalistiese  ondermyners.

Matteus was ‘n belastingaarder vir die Romeinse owerheid. Hy samel buitensporige belasting in van sy mede-Jode en gee geld aan die Romeinse onderdrukkers. Vir die Jode is hy ‘n veragtelike verraaier. Romeine sien hom  as ‘n medepligtige lid van ‘n nasie wat verslaan is.

Simon en Matteus sou mekaar gehaat het. Toe Jesus hulle roep om Hom te volg, sit hulle verskille een kant en gryp die geleentheid aan. Dit moes ‘n indruk op mense gemaak het. Inderdaad ‘n wonderwerk.

In die vroeë kerk was dit skokkend om Jode en nie-Jode, eienaars en slawe, mans en vroue in een huis bymekaar te sien om te aanbid. Dit in ‘n kultuur wat gebou was op klasverskille, status en sosiale grense wat nie oorgesteek mag word nie. Jesus se vermoë om so ‘n diverse groep saam te snoer, sê baie van sy gesag – dit verleen ook geloofwaardigheid aan sy aanspraak dat Hy die Seun van God is. Volgens Jesus as ons mekaar liefhet sal die wêreld weet dat ons  sy dissipels is.

Although the world is full of suffering, it is also full of the overcoming of it – Helen Keller

Uniformiteit en eenheid

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Bybelse eenheid

As beide van ons Christene is, is ons familie – al hou ons nie van mekaar nie, al verskil ons oor sake. Ons moet leer om saam te leef. Ons is verenig deur Jesus Christus nie deur ons keuse nie. Die basis vir Bybelse eenheid is ons verhouding met Jesus Christus Dit is nie afhanklik van dieselfde godsdienspraktyke of voorkeure nie. Dit is nie afhanklik van ons saamstem oor elke teologiese punt nie.

Uniformiteit

Nou is ons klone van mekaar – almal loop, praat en lyk eenders. Dit is maklik om geduldig, goed en verdraagsaam met ‘n kloon van myself te wees. Jesus het nie vir uniformiteit gesterf nie. Hy het nie die mure wat Jode en nie-Jode en mans en vrouens skei, afgebreek sodat ons iewers in middel kan saamvloei nie. Hy kom en red ons ten spyte van ons verskille – Hy  red ons nie van ons verskille nie. God het vreugde in ons diversiteit. Hy het ons so gemaak – doelbewus.

As die wêreld sien Christene het mekaar lief en verdra mekaar voel hulle aangetrokke tot ons. Nou het ons geloofwaardigheid om met hulle oor hulle lewens te praat. Dit reflekteer goed op ons hemelse Vader. As die wêreld sien Christene het nie mekaar lief nie en kan mekaar nie verdra nie, vra hulle vrae. Watter soort hemelse Vader sal so ‘n familie hê? Geen wonder hulle stel nie belang in wat ons sê oor die lewe, Jesus Christus en verlossing nie.

As die soeke na uniformiteit die instandhouding van Bybelse eenheid verplaas, is die eerste ding wat ons doen, is om grense te merk. Dit is gedrag, simbole, sienings wat ons as een van ‘n groep identifiseer. Ons optrede, kleredrag, lewenstyl selfs woordgebruik en dinge wat ons beklemtoon, dien almal as grensmerkers.

In ‘n sekere sin is merkers onvermydelik – Jesus Christus het sekere duidelike merkers neergelê toe Hy gesê Hy is God en dat verlossing net deur Hom verkry kan word. Die probleem kom as ons merkers enger is as dié van God. Fariseërs is die meesters van eng merkers – reëls en standaarde vir alles om vinnig te besluit wie is in en wie is uit. Nou hanteer ons mense buite die merkers as vyande van die Here. Die doel mag wees om die kudde te beskerm, maar as hulle enger as God s’n is, verdeel ons die kudde.

As dit by ons eenheid in God kom, is daar voortdurend keuses om te maak. Hoe moet ons reageer teenoor broers en susters in Jesus Christus wat ons nie sou gekies het as ons die keuse gehad het nie? Ons kan altyd iets kry om oor te baklei. Maar ons kan ook altyd ‘n manier kry om oor die weg te kom met mekaar. Ons moet ‘n keuse maak – keuses het belangrike gevolge vir ons en mense wat ons vir Jesus probeer bereik en beïnvloed.