When we get more pleasure out of receiving than giving, we are kept from the deeper pleasure we were made to enjoy – John Piper

Julle kry nie omdat julle nie bid nie

Ek gaan ‘n hele aantal blogs gebruik om weer na die Ons Vader-gebed te kyk. Ek gaan onder andere van R. C. Sproul se boek The Prayer of the Lord gebruik maak.

Hierdie woorde kom uit Jakobus 4:2. Die werklikheid is nie dat God alleen werk nie; ons is nie poppe in ‘n poppekas en Hy trek al die toutjies nie – ons het geen aandeel aan sy verlossingsplan nie. Dit is ‘n verdraaiing. God gebruik mense om sy soewereine doel te bereik.

Ons kan tog nie net sit en wag vir God om alles te doen nie – om sommer die oes uit die hemel te lewer nie. Nee, ons moet die grond voorberei, saai, die land bewerk en die oes insamel. Dit geld ook vir ons gebede. God roep ons om te werk – te ploeg, te plant, te studeer, voor te berei, ens. Ons moet al daardie dinge doen, maar God gee die groei: Ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar dit is God wat laat groei het (1 Korintiërs 3:6). Gebed is ‘n plesier, maar dit vereis sekerlik tyd en energie. God weet wat ons nodig het nog voor ons vra, maar Hy vereis die werk.

As ons nie die voordele van God ontvang nie, moet ons twee vrae vra:

• Het ons daarvoor gevra?
• Het ons die nodige werk gedoen?

Gebed is nie ‘n wonderstaf nie – as ek bid is God verplig om te antwoord. Ons glo dat ons die mag het om God te manipuleer om te doen wat ons verlang. My môre is in God se hande. Ons rig ons versoeke aan Hom en vertrou ons môre aan sy soewereiniteit toe.

Pray, but when you pray, move to your feet –  Spreekwoord uit Afrika

Die vloek van vergelyking

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Om te vergelyk is nie sleg nie, maar wat ons doen met vergelykings is die probleem. Ons plaas mense in rangorde. Ons kategoriseer gou mense as wenners en verloorders – gebaseer op baie min bewyse. Vergelyking is baie sleg as dit by ons geestelike lewens kom.

Geestelike vergelykings is dwaas. Ons ken nie altyd die volle verhaal nie – ons sien net die buitekant en nie die hart van die persoon nie. Daarom is baie van ons gevolgtrekkings oor mense verkeerd. Die Fariseërs was indrukwekkend aan die buitekant, maar dood binne.

Geestelike vergelykings is dikwels bevooroordeeld. Ons manier is om te vergelyk sodat ons altyd bo uitkom. As ons bo is, is dit moeilik om nie af te kyk na mense wat afsteek by onsnie. Trots is nou gevaarlik. Om neer te sien op ander sien ons as ‘n klein sonde – dit is nie belangrik nie. “Moeilik om nederig te bly as ek soveel beter as ander is.” In Spreuke 6:16 – 19 kry ons ‘n lys van dinge wat God haat. Bo-aan die lys – oë wat straal van hoogmoed. Min mense sou dit bo-aan lys verwag.

Hierdie sonde wat God so haat, word gewoonlik gevind in mense wat dink dat hulle God meeste liefhet. Kyk na gelykenis van die Fariseër en die tollenaar. Die Fariseër doen baie goeie goed – baie om op tevrede te wees. Die tollenaar het niks om vir God aan te bied nie; hy is verraaier van sy eie mense. Te skaam om op te kyk, vra hy net vir genade. Volgens Jesus het hy gekry waarvoor hy gevra het. Die Fariseër se gebede is nie verhoor nie. Volgens Jesus maak dit nie saak hoe ywerig jy is nie. Die Fariseër se arrogante vertroue in sy eie geregtigheid en sy manier om op ander neer te sien, maak alles wat hy gedoen het niks werd nie. Hy is slegter af as die tollenaar.

Wie is op jou lys? Trots is dié blinde kol van baie mense. Ons sien onsself nooit as arrogant nie; ons dink nooit ons kyk ontoepaslik neer op ander nie. Ons dink ons sien dinge soos hulle werklik is. Ons dink mense op wie ons neersien, is waarlik onder ons. Het ek nie dalk my eie “dank God ek is nie soos hulle nie” lys nie? Wie is op daardie lys? Hierdie lys is gevaarlik – dit kan al die goeie wat ek doen tot niet maak. Vernietig hierdie lysie, verbrand dit.

To reveal God to men; and to direct men to come to the enjoyment of God. These are the only two great concerns of our nature.“ John Owen

As God dan soewerein is, waarom moet ons bid?

Ek gaan ‘n hele aantal blogs gebruik om weer na die Ons Vader-gebed te kyk. Ek gaan onder andere van R. C. Sproul se boek The Prayer of the Lord gebruik maak.

Ons lees in die Skrif dat God soewerein is en dat Hy oor alles heers. Ons lees ook dat God ons uitnooi om na Hom in gebed te kom en ons petisies aan Hom voor te lê. Hier het ons nou ‘n probleem. As God dan soewerein is en Hy het elke besonderheidjie van ons lewe bepaal – nou en ook die toekoms – hoekom moet ons dan bid? Die Bybel sê: Ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet, dié wat volgens sy besluit geroep is (Romeine 8:28). Beteken dit nie dat ons moet tevrede wees met alles wat Hy bepaal het nie? Is dit nie oortollig om nog te bid ook nie? Dit klink so asof God slaap en ons Hom met ons gebede moet wakkerkmaak?

Calvyn sê: It is not so much for God’s good, as it was for our good. Calvyn sê dat gebede meer voordelig is vir ons as vir God. Kyk na elemente in ons gebede soos aanbidding en belydenis. God is tog nie van ons lof afhanklik nie. Hy kan daarsonder klaarkom, maar ons kan nie. Aanbidding is noodsaaklik vir ons geestelike groei. As ons ‘n intieme verhouding met ons hemelse Vader wil ontwikkel, is dit noodsaaklik dat ons na Hom kom met woorde wat liefde en aanbidding uitdruk.

Dit is ook noodsaaklik dat ons ons sondes voor sy troon bely. Hy weet van hulle – selfs meer volledig as wat ons van hulle bewus is. Wat belangrik is, is dat ons vir die beswil van ons geestelike groei moet berou hê oor wat ons gedoen het en dit bely.

Wat van intree vir iemand anders? As ek sien iemand kry swaar en ek tree vir Hom by God in – ek pleit by God om in sy genade daardie persoon te help – betwyfel ek nie God se soewereiniteit nie? God weet tog reeds van daardie persoon se probleme. Het gebed dan enige waarde?

Ons kan nie gebed los net omdat ons dink dit het geen pragmatiese waarde nie. God self beveel ons om te bid. In die Nuwe Testament word groot klem op gebed geplaas. Jesus Christus is ons model en Hy het gebed beklemtoon. Maar werk gebed?

• Petrus sodat hy Jesus nooit sou verloën nie: Al moet ek saam met U sterwe, ek sal U beslis nie verloën nie (Matteus26:35). In Lukas lees ons hierdie interessante woorde van Jesus aan Petrus: Die Satan het daarop aangedring om julle soos koring te sif. Maar Ek het vir jou gebid dat jou geloof jou nie begewe nie. As jy weer tot inkeer gekom het, moet jy jou broers versterk (22:31 – 32). Jesus waarsku vir Petrus dat daar ‘n tyd van sif kom en dat Satan hom gaan aanval. Jesus was egter seker dat Petrus weer tot inkeer sou kom. Hoe kan Hy so seker wees? Hy het vir Petrus gebid.
• Jakobus moedig die mense aan om te bid. Hy eindig sy gedeelte oor gebed (5:13 – 18) af net hierdie woorde: Die gebed van ‘n gelowige het ‘n kragtige uitwerking. Net hierna praat hy van Elia. Hy beklemtoon dat Elia ‘n mens net soos ons was. Sy gebede was egter kragtig: Hy het ernstig gebid dat dit nie moes reën nie, en in die land het dit drie jaar en ses maande nie gereën nie. Toe het hy weer gebid, en die hemel het reën gegee en die aarde het sy oes gelewer.

Gebed bereik dinge; God in sy soewereiniteit reageer op ons gebede.

We have drifted away from being fishers of men to being keepers of the aquarium – Paul Harvey

‘n Oorywerige geloof (2)

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Jesus speel die Fariseër kaart onder andere in sy bergrede. Om te wys dat dit onmoontlik is om toegang tot die hemel te verdien, verwys Hy na ‘n aantal bekende morele standaarde in die wet van Moses – by elkeen voeg Hy ‘n hoër standaard by – onmoontlik om te bereik.

Hy gebruik die formule: Julle het gehoor … maar Ek sê vir julle. Hy gebruik ses gebooie wat hulle gedink het hulle kan nakom en vervang dit met ‘n standaard wat hulle nie sou bykom nie. Jesus sê dat ons dade nooit regverdig genoeg is om ons in die hemel te kry nie. Hy volg dit op met twee onmoontlike stellings

1. As julle getrouheid aan die wet nie meer inhou as dié van die skrifgeleerdes en Fariseërs nie, sal julle nooit in die koninkryk van die hemel ingaan nie (Matteus 5:20)
2. Wees julle dan volmaak soos julle hemelse Vader volmaak is (Matteus 5:48).

Hierdie stellings het sy hoorders ontstel. Hulle kon tog nie so volmaak soos hulle Vader wees nie. Hulle sou die Fariseërs moes verbygaan – die regverdigste van alle mense! Onmoontlik. Jesus wou hê dat hulle moes besef dat op hulle eie hulle dit nie sou regkry nie. Hy sou dit vir hulle moes doen.

Paulus speel ook die Fariseër kaart. Hy gaan terug na sy verlede en wys vir die mense dat hy op ‘n stadium ‘n Fariseër was. Dan sê hy dat al die voordele van ‘n Fariseër wees, is waardeloos in vergelyking met om in Christus te wees. Dit sou sy lesers geskok het. Die Fariseërs se toewyding was buitengewoon en Paulus sê dis niks werd nie.

Hoekom is dit so belangrik? Die Fariseërs was geestelik indrukwekkend. Daarom is ons dikwels blind vir die gevaar om soos hulle te wees. Ons glo dat transformasie van passievolle verdedigers van God na vyande van God nie met ons kan gebeur nie. Ons kan tog welsprekend praat van God en die Skrif; Hom loof en verdedig. As Hy verskyn in maniere wat ons nie verwag en waarmee ons nie saamstem nie of wat ons ongemaklik maak, kan ons teen Hom veg. Dit is dikwels baie kort reis van ywerig vir God te wees na onbewustelik teen Hom te wees.

Is dit die einde van die pad? Nee. Vir sommige was dit net ‘n tydelike ompad. Hulle oë gaan oop. Dink aan Nikodemus en Saulus. Mense kan tot hulle sinne kom, en terugkeer na Jesus Christus.