Whoever reads the gospel with a single eye, and sincere intentions, will find, that our blessed Lord took all opportunities of reminding his disciples that His Kingdom was not of this world; that His doctrine was a doctrine of the Cross; and that their professing themselves to be His followers, would call them to a constant state of voluntary suffering and self-denial. – George Whitefield

Geestelike ontwaking

Mense se reis na God kom nogal ooreen. Hoe mense die reis begin en wat hulle motiveer om die reis aan te pak, mag verskil, maar die stadia waardeur hulle gaan is verbasend dieselfde. Hierdie stadia toon nogal ooreenkomste met die gelykenis van die verlore seun. Hierdie stadia kan ook ontwakings genoem word.

1. Ontwaking tot ‘n verlange

Mense voel daar moet iets meer aan hierdie lewe wees as wat hulle tans beleef. Almal voel die verlange na liefde, doel en betekenis. Dit is die soeke om hierdie basiese verlangens te bevredig wat ons op ‘n reis stuur. Ons besef nie altyd dat hierdie verlangens van God kom nie. Daarom probeer ons weghardloop van God.

2. Ontwaking tot berou

As ons daardie verlangens sonder God najaag bevind ons onsself alleen, rigtingloos en verward. Ons val vas. Om God-gegewe verlangens buite God na te jaag lei tot optrede wat lei tot meer berou.

3. Ontwaking tot hulp

Op een of ander stadium besef ons dat iets moet verander. Dan besef ons dat ons dit nie op ons eie kan doen nie. Ons besef dat ons hulp nodig het.

4. Ontwaking tot liefde

Op ‘n stadium besef ons dat Jesus ons na God toe terug lei. As ons by God terug kom, word ons deur genade oorlaai. Ons ontdek dat God ons werklik liefhet. Soms is ons skaam of het ons skuldgevoelens en sukkel om te glo dat God ons liefhet en aanvaar net soos ons is.

5. Ontwaking tot die lewe.

Nou ontdek ons dat deur Jesus te volg het ons lewe. Ons het nou die lewe wat ons veronderstel is om te leef – die ewige lewe. Nou besef ons dat dit werklik lewe is.

As ons hierdie vyf ontwakings verstaan, maak ons reis na God toe vir ons sin.

As Christ was born of the Virgin’s womb, so must He be spiritually formed in our hearts. As He died for sin, so must we die to sin. And as He rose again from the dead, so must we also rise to a divine life. – George Whitefield

Ware gemeenskap (5)

Gordon MacDonald het ‘n aantal artikels oor gemeenskap geskryf. Ons gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

William Wilberforce (1759 – 1833) is die persoon wat die veldtog vir die afskaffing van slawerny in Engeland gelei het. Hierdie was nie ‘n solo-vertoning nie, maar die gesamentlike poging van ‘n gemeenskap van mans en vrouens wat ingekoop het in sy visie en by die span aangeluit het. John Pollack, Wilberforce se biograaf skryf:

“Wilberforce proved that a man can change his times, but that he cannot do it alone. He needed, in fact, a living God to change, remotivate, guide and strengthen him. He also needed a band of like-minded men and women to plan and work with him, and to help keep his aims and motives clear. Together they created the leadership which was required and the nationwide ground-swell which made that leadership effective”.

Hierdie groepie mense het elke Sondagaand vir aanbidding en gesprekke oor hulle roeping bymekaar gekom. Hulle is ‘n duidelike bewys van wat ‘n groep mense kan vermag as hulle vasberadenheid en geloof gemobilseer word.

Die woord gemeenskap word dikwels vir ‘n dorp gebruik. Ons gebruik dit ook vir ‘n klein groepie mense wat bymekaar kom en ‘n gesamentlike doel nastreef. ‘n Goeie voorbeeld hiervan is die geloofsgemeenskap.

Dus: ‘n Gemeenskap verwys na ‘n versameling van mense wie se lewens ten eerste georganiseer word om geloof in Jesus Christus. As jy aan so ‘n groep deelneem, gaan jy waarskynlik geestelik groei. Maar so ‘n gemeenskap maar ook ‘n bydrae in die Naam van Jesus Christus buite homself. So ‘n groep fokus nie net op die welstand van die groep nie, maar laat ook dinge gebeur wat ander bevoordeel. Daar is dus ‘n tweevoudige perspektief: na binne en na buite. Hulle word meestal doelbewus deur iemand wat weet hoe om ‘n visie te kommunikeer en wat ander kan oortuig dat God iets betekenisvol deur hulle lewe saam kan doen.

Dietrich Bonhoeffer het in die middel 1930’s ‘n gemeenskap in Finkenwalde geskep. Dit het uit jong pastore bestaan. Soos Hitler se invloed in Duitsland gegroei het, het Bonhoeffer besef dat dit belangrik was om jong leiers op te lei wat pastorale leiding kon gee aan Christene tydens ‘n tydperk van erge politieke onderdrukking. In Finkenwalde werk Bonhoeffer om ‘n lewenskragtige gemeenskap te vestig – die mans leef, eet, studeer, aanbid en speel elke dag saam. Uit hierdie tydperk kom sy bekende boek Life Together. Mettertyd word die groep ‘n gemeenskap met onbreekbare bande wat hulle aan mekaar bind.

Wilberforce en Bonhoeffer beïnvloed die manier waarop ons kerk doen. Ons begin vrae vra soos: “Is dit nog nodig om groot, indrukwekkende geboue met sitplek vir duisende mense te bou?” Is dit nie dalk beter om ons tyd, energie en geld te spandeer aan die opleiding van leiers en die vorming van klein gemeenskappe wat af en toe as ‘n groter gemeente bymekaar kom nie.

Dink aan die Alkoholiste Anoniem. Hulle kom gewoonlik vroeg elke oggend bymekaar. Hulle geberuik ‘n model wat baie gemeentes met vrug kan navolg. Hulle is uiters lojaal aan mekaar; hulle is toegewy daaraan om elke persoon met ‘n drankprobleem wat hulp soek, te help. Daar is baie mense met veranderde lewens in daardie groep. Mislukkings? Natuurlik. Is dit nie dalk hoe die vroeë Christene (Handelinge 2 – 6) hulleself georganiseer het nie? Klein groepies wat in huise bymekaar gekom het en af en toe met die ander in die tempel in Jerusalem.

Believers keep up and maintain their walk with God by secret prayer. The spirit of grace is always accompanied with the spirit of supplication. It is the very breath of the new creature, the fan of the divine life, whereby the spark of holy fire, kindled in the soul by God, is not only kept in, but raised into a flame. – George Whitefield

Ons verskil oor die Skrif

Baie mense wat die Skrif lees verstaan dit nie werklik nie. Moderne Christene verskil oor allerhande sake – doop, geestelike gawes, die eindtyd, kerkregering, ens. Dit is niks nuut nie. Maar as die Bybel duidelik was, sou ons nie almal saamgestem het oor wat reg is nie? Op hierdie vraag kan ons twee antwoorde gee:

1. Oor dit wat werklik noodsaaklik is, is daar geen verskille nie. Almal glo aan een kerk, een Gees, een hoop, een Here Jesus Christus, een God. Daar is baie waaroor ons saamstem.
2. Daar is baie dinge aan ons kant wat maak dat ons nie oor alles in die Skrif saamstem nie – onkunde, hardkoppigheid, sonde, opstand, ongeloof en tradisie. Jesus het as mense nie verstaan het nie, altyd aanvaar dat die Skrif duidelik is: “Het julle nie gelees nie …?”

Natuurlik kan ons soms verskil omdat die Skrif nie ‘n duidelike uitspraak maak nie.

U woord is die lamp wat my die weg wys, die lig op my pad (Psalm 119:105).

The horror of the same old thing is one of the most valuable passions we have produced in the human heart –  C. S. Lewis, Screwtape letters.

Ware gemeenskap (4)

Gordon MacDonald het ‘n aantal artikels oor gemeenskap geskryf. Ons gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer. Hierdie idees volg op die vorige blog.

1. Die kenmerk van die Christelike gemeenskap is liefde

Ons praat nie van sentimentele liefde nie. As daar opofferende liefde is, kan ons lewensverandering verwag. Soos Ek julle liefhet, moet julle mekaar ook liefhê. As julle mekaar liefhet sal almal weet dat julle dissipels van My is (Johannes 13:34 – 35). Jesus se liefde was vol deernis en allesinsluitend. Dit gebeur nie oornag in die Christelike gemeenskap nie. Verskille in persoonlikheid en temperament moet eers oorbrug word. Daar is baie menslike verskille wat hanteer moet word.

2. Die Christelike gemeenskap genereer ‘n krag waarvan die Heilige Gees die bron is.

Soos mense mekaar leer ken – hulle sterkpunte en swakhede – en soos hulle kreatiewe idees uitdruk, groei die groep se vertroue in God se teenwoordigheid. Dink maar aan Jesus se dissipels net na sy kruisiging en later na die uitstorting van die Heilige Gees. Petrus se pinksterdag preek is tog nie as gevolg net van hom nie – hy het ‘n groepie toegewyde mense om hom nodig gehad.

3. Die suiwerste model van gemeenskap is die Drie-eenheid

Die harmonieuse werking van die Drie-eenheid is ‘n model vir ons verhoudings wat ons moet nastreef – geen ambisie, konflik, kompetisie of verwarring nie. Luister na Nelson Mandela se siening in sy outobiografie:

“The authorities’ greatest mistake was to keep us (prisoners) together. For together our determination was reinforced. We supported each other and gained strength from each other,” he writes. “What we knew, whatever we learned, we shared, and by sharing we multiplied whatever courage we had individually…. The strong ones (of us) raised up the weaker ones, and both become stronger in the process.”

4. Daar is ‘n geheimsinnige (voorspelbare) bedreiging vir enige poging om ‘n gemeenskap te skep en te behou

Iets gebeur in ‘n poging om mense te verdeel. Paulus het vir die leiers van Efese gesê dat wrede wolwe onder die kudde sal kom. Wat is die antwoord? Liefde plus wees waaksaam vir hierdie bedreiging.

5. Die enigste aanvaarbare leierskapstyl in ‘n Christelike gemeenskap is die dienaar-model.

Mag, beheer en politiek werk nie. Die leier van die Christelike gemeenskap is nederig. Hy moet die potensiaal van elke lid ontdek, eer en ontwikkel. John Stott stel dit pragtig:  “The authority by which the Christian leader leads is not power, but love; not force, but example; not coercion, but reason, persuasion. Leaders have power, but power is safe only in the hands of those who humble themselves to serve.”

6. In ‘n opregte gemeenskap gee mense vir mekaar om

In die vroeë kerk het mense hulle besittings met mekaar gedeel. Versorging in ‘n gemeenskap gaan oor baie meer as geld. Ons ken mekaar se stories; ons ken mekaar se teleurstellings en foute … Ons bid vir mekaar.

7. Die gawes in die gemeeskap is versprei

Elkeen van ons het gawes gekry wat ons tot die opbou van ander moet gebruik. ‘n Gemeenskap is ‘n bank van God-gegewe gawes. Elkeen dra by tot die krag van die gemeenskap en dan moet ons die evangelie na buite uitdra. Musikante in ‘n orkes het elk sy deel om te speel. Niemand kompeteer nie; niemand probeer die ander neutraliseer nie. Almal onderwerp hulle aan die dirigent se tempo en beklemtoning. So hoor ons die musiek van Jesus Christus as al die lede van die gemeenskap reageer op God se roeping en saam “speel.”

8. Die Christelike gemeenskap moet die roeping van God definieer en verfyn

‘n Roeping het altyd twee dele: na binne (die behoeftes van die gemeenskap self) en na buite (lede reageer op God se roeping om iets goeds in die Naam van Jesus in die samelewing te laat gebeur). Die eerste Christene het mekaar in hulle geloof versterk, maar hulle was ook in die groter wêreld teenwoordig waar daar ‘n behoefte aan versorging, kos, genesing en skuiling nodig was.