Die kerk: Plek van stilte – Francois Malan

Sonet vra:

Het die Kerk begin heiligheid verloor? Is dit nie veronderstel om ‘n plek van stil word voor God en in aanbidding naby aan Hom te wees nie?

Antwoord

 

Prof Francois Malan antwoord:

Die woord Kerk beteken: die mense van die Here Jesus Christus (Grieks kuriake ‘die Here s’n’).

Die kerkgebou is die plek waar die gemeente van Jesus bymekaarkom, waar ons saam ‘n erediens hou.

Die erediens is die samekoms van Christus se gemeente, mense wat aan Hom en aan mekaar in liefde verbind is deur ons geloof in Hom as ons Verlosser. Die doel van ons samekoms is:

1. om saam God te aanbid met die belydenis dat Hy ons God en Vader is deur sy Seun Jesus Christus. Daar bid ons dat sy Naam geheilig word, sy koninkryk mag kom, en sy wil op aarde geskied. Daarmee vra ons ook dat God in ons as sy gemeente en in elke kind van Hom moet werk, sodat ons samelewing en ons lewens sy Naam sal heilig, sy koninkryk laat kom en sy wil laat geskied.
2. om saam God te loof en te dank vir sy genade en goedheid en sorg oor ons, waar ons ook vra om sy sorg vir ons daaglikse brood, sy vergifnis van ons sonde (soos ons mekaar ook vergewe), en dat Hy ons verlos van die Bose, ook van die bose in ons eie harte en gemeentelike lewe (vgl. Matteus 6:9-13).
3. om saam te luister na sy Woord, deurdat die Bybel verduidelik en toegepas word op ons lewe – sodat ons Hom beter kan ken, sy wil vir ons lewe beter kan insien, om ons lewe te kan toets aan sy wil en ons sonde en tekortkomings duidelik kan word, sodat ons sy vergifnis daarvoor kan vra, en nuut begin lewe (vgl. 2 Kor 5:17-19).
4. om saam te bely dat dit alles slegs moontlik is deur Heilige Gees van God wat in kom woon het om ons aan Christus te verbind, en ons al meer soos Christus te laat word, om soos kinders van God te lewe (Romeine 8:12-17; 2 Kor 3:18).

Heiligheid – beteken dat ons aan God gewy is. Die heiligheid van die gemeente beteken dat ons doen en lewe volgens ons Vader se wil en wense. Romeine 12:1 sê: Gee julleself aan God as lewende en heilige offers wat vir Hom aanneemlik is. Dit is die wesenlike van die godsdiens wat julle moet beoefen. Efesiërs 5:17-21 sê: probeer te wete kom wat die Here wil hê dat julle moet doen…laat die Gees julle vervul en sing onder mekaar psalms, lofgesange en ander geestelike liedere, sing met julle hele hart tot eer van die Here. Dank God die Vader altyd oor alles in die Naam van ons Here Jesus Christus. Wees uit eerbied vir Christus aan mekaar onderdanig.

‘Met die Gees vervul word’ beteken om vol te word met insig in die wil van die Here as die maatstaf vir ons lewe, en dan so te gaan lewe.

‘sing onder mekaar’ met blydskap, waarmee die Gees ons harte en ons hele lewe vul en wat oorborrel in sang.

‘aan mekaar onderdanig wees’- om nie langer myself en my belange in die sentrum van my lewe te plaas nie, maar om ander se belange selfs belangriker te ag as myne (vgl. Filippense 2:3-4 en Romeine 12:3).

‘in die Naam van ons Here Jesus Christus’ beteken dat ons dank en lofsing as mense vir wie Jesus verlos het van ons self en van ons sonde, en ons met God versoen het om as kinders van God te lewe onder sy leiding en met die krag van sy Gees wat in ons woon.

Die kerk is nie die plek waar ek alleen stil word voor die Here nie, maar waar ek, saam met die ander kinders van die Here, Hom aanbid, met vreugdesange sy lof besing, saam na sy woord luister en daarvolgens gaan lewe. Dit moet vir die wêreld duidelik word uit ons liefde vir mekaar en ons blydskap in die Here. Die heiligheid van die kerk kom in die eerste plek uit in die liefde vir God en vir mekaar, maar ook vir ons vyande (Matteus 5:44,45 Julle moet julle vyande liefhê, en julle moet bid vir dié wat julle vervolg, sodat julle kinders kan wees van julle Vader in die hemel….’

 

Skrywer: Prof Francois Malan

‘n Toe Hemel – Francois Malan

Davina vra:

Ons dominee. het Sondag in sy preek gesê dat toe Jesus dood is, het die Engele die hemel toegemaak, omdat Jesus nou vol van ons sonde is. Jesus is nie in die hemel nie, maar God hou egter Jesus se hand vas. En Jesus hou weer ons hande vas. In ons geloofsbelydenis (wat ons elke Sondag hard opsê), sê ons dan “…wat opgevaar het na die Hemel en sit aan die regterhand van God…” Hoe kan ons dit sê, as volgens ons dominee. Jesus nie in die hemel is nie, maar tussen die hemel en die aarde?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Die Bybel ken nie ‘n toe hemel nie, maar ‘n hemel wat juis oopgemaak is toe Jesus uit die dood opgewek is, en so is sy offer aan die kruis aanvaar, ons sonde vergewe, en die hemel vir ons oopgemaak. Sy hemelvaart was ‘n triomftog van sy oorwinning wat met vreugde in die hemel gevier is.

In Openbaring 5 sien Johannes die Leeu uit die stam van Juda, die Afstammeling van Dawid, wat die oorwinning behaal het, wat waardig is om die boek oop te maak met God se wil vir die skepping, en wat die sewe seëls wat die boek verseël kan oopmaak. Want Hy is die Lam wat geslag is. En toe Hy die boek neem het die vier lewende wesens wat die hele skepping verteenwoordig, en die 24 ouderlinge wat die kerk van die Ou Testament en die kerk van die Nuwe Testament verteenwoordig, en die groot menigte engele, en die hele skepping, alles in die hemel en op die aarde en onder die aarde  en op die see voor Hom gebuig en Hom geloof: Aan Hom wat op die troon sit (die Vader) en aan die Lam behoort die lof en die eer, die heerlikheid en die krag, tot in alle ewigheid.

Hebreërs 1:3 sê: Uit Hom straal die heerlikheid van God en Hy is die ewebeeld van die wese van God. Hy hou alle dinge deur sy magswoord in stand. Nadat Hy die reiniging van die sondes bewerkstellig het, het Hy gaan sit aan die regterhand van die Majesteit in die hoë hemel.

Romeine 8:34 sê: Christus Jesus het gesterf, maar meer as dit: Hy is uit die dood opgewek, Hy sit aan die regterhand van God, Hy pleit vir ons. Daarom kan ons met vrymoedigheid na sy genadetroon toe gaan (Hebreërs 4:16).

Efesiërs 1:20-22 sê: deur sy krag het God Hom uit die dood opgewek en Hom in die hemel aan sy regterhand laat sit: hoog bo alle bose magte en enige ander vorm van gesag waarvan daar sprake  mag wees, nie net in hierdie bedeling nie, maar ook in die bedeling wat kom. Aan Hom het God alles onderwerp, Hom bo alles verhef en Hom aangestel as hoof van die kerk.

1 Petrus 3:23 sê Jesus Christus is nou aan die regterhand van God nadat Hy die bose magte aan Hom onderwerp het en die hemel ingegaan het.

In Handelinge 7:56 sê Stefanus: Kyk, ek sien die hemel geopen en die Seun van die mens wat aan die regterhand van God staan.

Hebreërs 8:1 sê: ons het ‘n Hoëpriester, Een wat gaan sit het aan die regterkant van die troon van die Majesteit in die hemel. Hebreërs 7:25 sê: Daarom kan Hy ook dié wat deur Hom na God gaan, eens en vir altyd verlos: Hy lewe vir altyd om vir hulle by God in te tree.

Die engele is dienende geeste in sy diens!

Wanneer die Seun van die mens in majesteit kom en al die engele saam met Hom, sal Hy op sy koninklike troon gaan sit as die regter oor alle mense – so het Jesus gesê (Matteus 25:31).

Die Seun van die mens gaan saam met sy engele kom. Hy sal beklee wees met dieselfde heerlikheid as sy Vader en sal elkeen volgens sy dade vergeld (Matteus 16:27)

 

Skrywer: Prof Francois Malan

Doop ter wille van dooies – Kobus Kok

Andre vra:

1 Kor 15:29 Wat dan van al die mense wat hulle laat doop het, sodat die wat reeds dood is daarby kan baat. Vraag: die wat reeds dood is, kan mos nie daarby baat as ek my laat doop nie. Wat is die bedoeling van die vers.  

Antwoord

Prof Kobus Kok antwoord

Hierdie vers het in die geskiedenis baie geleerdes en mense op hol gehad. In die navorsing oor die geskiedenis van ondersoek oor die eeue heen sien ons dat daar tientalle maniere is waarop mense die oplossing vir die probleem probeer beskryf het. Een van die bekende professors wat op die gebied spesialiseer is Anthony Thisselton wat in sy kommentaar op 1 Korintiers al die opsies van interpretasie bespreek en uiteindelik berus by die volgende konklusie: Volgens hom kan die uitdrukking doop ter wille van die dooies verstaan word op ‘n eenvoudige wyse, naamlik dat daar in Korinte mense was wie se familielede doodgegaan het en dat die lewendes graag eendag met hulle dooie familielede verenig wou word as hulle ook eendag te sterwe kom. Hierdie mense het hulle laat doop ter wille van die dooies omdat hulle ook graag eendag by die wederkoms met hulle verenig wil word. Geleerdes kom dan tot die konklusie dat die doop ter wille van dooies nie verstaan moet word as een of ander voordeel wat dit sou inhou vir die dooies nie. Dit wys mens net hoe belangrik dit is om die konteks te verstaan waarin iets geskryf word.

 

Skrywer: Prof Kobus Kok

Sewende Dag Adventiste – Francois Malan

Davina vra:

Watter antwoorde gee ek aan ‘n familielid wat nou ‘n Sewendedag Adventis is? Watter Bybel verse sal ek kan aanhaal? Wat is die verskille/ooreenkomste? Ek het Prof Francois se berig gelees, maar sal graag meer wil weet.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord: 

Die Sewende Dag Adventiste (SDA’s)  glo in die goddelike inspirasie van die Bybel en aanvaar die Bybel as die enigste rigsnoer vir hulle geloofslewe en gedrag. Hulle glo in die goddelike Drie-eenheid, Vader, Seun en Heilige Gees. Hulle erken dat Jesus Christus vir ons gely en gesterf het en dat die ewige lewe ‘n genadegawe van God is deur Jesus Christus. Hulle onderhou die tien gebooie as die vrug van die bekering en glo dat die voorskrifte van die tien gebooie vandag nog letterlik en geestelik van krag is. Daarom onderhou hulle ook die sewende dag van die week as ‘n rusdag, wat op Vrydagaand met sononder begin tot Saterdagmiddag sononder.

Hulle doop deur onderdompeling na kategese en belydenis van geloof; en beoefen die voetwassing van mekaar by die nagmaalsdiens.

Hulle glo dat wanneer ‘n mens sterf hy in die graf rus in ‘n sieleslaap tot die opstandingsmôre. Hulle glo dat die persoonlike wederkoms van Christus om die dooies en lewendes te oordeel naby is.

Hulle onthou hulle van onrein voedsel soos in die Bybel aangetoon – daarom is baie vegetariërs – ook van tabak, alkohol en ander dwelmmiddels.

Dat hulle aan die letterlike betekenis van die Skrif vashou, bring tog ‘n inperking van die vryheid waarmee Christus ons vrygemaak het, en ‘n konsentrasie op die letterlike betekenis daarvan, wat wetties word en kan maak dat die geestelike betekenis daarvan skade ly.

As die onderhouding van die Sabbat ‘n onontbeerlike vereiste word vir die saligheid, word die betekenis van Christus se verlossing soms in die skadu gestel, dat ek glo in Christus, maar my wetsonderhouding word ‘n bykomende vereiste; dan word dit Christus plus die onderhouding van die Sabbat.

Dit was Paulus se probleem met die afwyking wat daar in die gemeentes van Galasië gekom het. Die Galasiërs het, onder Joodse  Christene se invloed, begin glo dat geloof in Christus nie genoeg is om jou te red as jy nie ook streng volgens die Joodse wet leef nie. Hy noem dit afvalligheid van die genade van God (Gal.1:6), om van ons weer slawe van wettiese voorskrifte te maak, soos bv. die viering van besondere dae, ens., en dit terwyl ons lewe in die vryheid wat Christus Jesus vir ons verwerf het (Gal.2:4; 4:9-11). Ons word vrygespreek deur in Christus te glo en nie deur die wet te onderhou nie, want geen mens word vrygespreek op grond daarvan dat hy die wet onderhou nie (Gal.2:16). Paulus sê, hy is dood vir die wet, sodat hy vir God kan lewe; ek is saam met Christus gekruisig en nou is dit nie meer ek wat lewe nie, maar Christus in my…as ‘n mens vrygespreek kon word op grond daarvan dat hy die wet onderhou, sou dit immers beteken dat Christus verniet gesterwe het  (Gal.2:19-21). Ons is tot vryheid geroep, maar moet nie daarvan misbruik maak as ‘n verskoning om sonde te doen nie. Ons moet mekaar as nuwe mense in liefde dien (Gal.5:13; 6:15). Gaan lees maar die hele Galasiërs oor die  gevaar van op Christus plus iets ekstra van my kant te vertrou.

Vir die gemeente in Kolosse sê Paulus: moenie dat iemand vir julle voorskrywe wat julle moet eet of drink nie, of dat julle die jaarlikse feeste of die nuwemaansfees of die sabbatdag moet vier nie. Dit is alles maar net die skaduwee van wat sou kom; die werklikheid is Christus … iemand wat homself in eiewaan verhef hou nie aan die hoof, aan Christus vas nie; uit Hom groei die hele liggaam…julle het saam met Christus gesterwe en is dus dood vir die wettiese godsdienstige reëls van hierdie wêreld… (Kol.2:16-23).

Vir Paulus is ons vrygemaak van die onderhouding van ‘n wet wat van buite af op ons gelê word, omdat die wet van God in ons harte geskryf is (Jer.31:33), deurdat God self met sy Heilige Gees in ons kom woon het (Rom.8:11).  Die vrug van die Heilige Gees se inwoning en werking om ons te oortuig is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelikheid, goedhartigheid, getrouheid, nederigheid en selfbeheersing, teen sulke dinge het die wet niks nie (Gal.5:22,23).

Terwyl Paulus nog vir die Jode op die dag van hulle samekomste op die Sabbat preek (Hand. 13:14,42,44) hou hy saam met die Christus-gelowiges die gemeenskaplike maaltyd op Sondag, bv. in Troas (Hand.20:7). Hy gee aan die gemeentes opdrag dat elke lidmaat elke Sondag (letterlik: elke eerste dag van die week) iets opsy sit vir die armes in Jerusalem (1 Kor.16:1,2).

Sondag word in die Nuwe Testament genoem ‘die dag van die Here’ (Openb.1:10). Op die Joodse Sabbat was Christus in die graf, van Vrydagaand af (Joh.19:31,42). Sondagmôre het Hy uit die dood opgestaan (Mat.28:1; Mark.16:1,2; Luk 24:1; Joh.20:1), daarom word sy oorwinning oor die dood op die opstandingsdag ‘die dag van die Here’ genoem. Daardie opstandings-Sondag het Jesus aan sy dissipels verskyn, eers aan Maria, toe aan die Emmausgangers (Luk.24:1,13) en die aand aan sy dissipels (Joh.20:19) en die volgende Sondag weer, toe Tomas ook by hulle was en Jesus hulle uitgestuur het soos die Vader Hom gestuur het na die wêreld toe (Joh.20:26).

Die Heilige Gees is op die vyftigste dag na sy opstanding, op Sondag, uitgestort, die dag waarop die kerk van Christus gestig is (Hand.2:1-4).

In Romeine 14 gee Paulus aanwysings vir die sterkes in die geloof, oor hoe hulle die swakkes in die geloof moet behandel: Vir die een is die een dag belangriker as ander dae; vir ‘n ander is alle dae ewe belangrik. Elkeen moet net in sy eie gemoed oortuig wees van sy opvatting. Die een wat ‘n bepaalde dag tot eer van die Here hou, doen dit tot eer van die Here. Die een wat alles eet, doen dit tot eer van die Here, want hy dank God. En die een wat nie alles eet nie, doen dit tot eer van die Here, en ook hy dank God (14:5-6)

Sieleslaap – die geloof dat mense na die dood onbewus van enigiets slaap tot die oordeelsdag: Die Bybel leer ons nie dat die mens na sy dood in onbewustheid slaap nie. Waar die Bybel die dood eufemisties beskryf met die figuurlike betekenis van slaap (Mat 9:24; Joh 11:11) moet dit ook nie letterlik opgeneem word nie – vgl. die Afrikaanse sagte figuurlike uitdrukking vir iemand wat gesterf het as: hy/sy het ontslaap (Daniël 12:1).

Selfs die Ou Testament beskryf die dooies as bewus van hulle omstandighede (vgl. Jesaja 14:9; Esegiël 31:16; 32:31). In Lukas 16:24 is die rykman in pyn; Matteus 24:51 sê hulle huil en kners op hulle tande.

Paulus verlang om heen te gaan om met Christus te wees (Filippense 1:23), Stefanus sterf met die woorde: Here Jesus ontvang my gees (Handelinge 7:59), vgl, Lasarus in Lukas 16:23,24 se gelykenis. Paulus se voorstelling van die dood is dat ons by die Here gaan woon (2 Korintiërs 5:1-10) en in sy visioene sien Johannes die siele van die wat doodgemaak is onder die altaar waar hulle God aanroep (Openbaring 6:9-11).

Jesus het vir Martha gesê: Wie in My glo, sal lewe, al sterwe hy ook; en elkeen wat lewe en in My glo, sal in alle ewigheid nooit sterwe nie (Johannes 11:25,26).

Groot doop deur onderdompeling en toewyding van babas – heidene wat tot bekering kom, word in alle kerke gekatkiseer en na belydenis van hulle geloof word hulle gedoop. Maar kerke wat ook kinders doop doen dit na aanleiding van die besnydenis wat in die ou verbond die teken was dat hulle aan God behoort (Genesis 17:12). In Kolossense 2:8-15 waarsku Paulus teen misleiding met wettiese godsdienstige reëls en nie op Christus nie. Deur ons verbondenheid aan Christus is ons besny, nie met die besnydenis wat deur mense verrig word nie, maar met die besnydenis deur Christus wat ons sondige natuur wegneem. Dit gebeur by die doop deurdat ons dan saam met Hom begrawe word en opgewek word deur die krag van God wat Christus uit die dood opgewek het en ons opwek deur al ons sondes vir goed te vergewe.

Die nuwe verbond is deur Christus ingestel met die doop in die naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees (Matteus 28:18), as teken en waarborg dat die persoon aan die Drie-enige God behoort. So word kinders van gelowige ouers gedoop omdat God sy verbond met ons en ons kinders maak, soos in die ou verbond (Handelinge 2:39). Paulus sê ook dat die kinders van ‘n gelowige aan God behoort (1 Korintiërs 7:14).

Die doop is nie ‘n prestasie van die gelowige nie, maar die waarborg wat God self gee dat Hy die kind of grootmens uitgekies het om aan Christus te behoort. So het Jesus gesê: Laat die kindertjies na My toe kom en moet hulle nie verhinder nie, want die koninkryk van God is juis vir mense soos hulle (Markus 10:14).

Die doop hoef nie noodwendig deur onderdompeling te geskied nie – selfs die ou verbond wat God met Israel by Sinai gemaak het, is met die besprinkeling van  bloed bevestig (Eksodus 24:8; vgl. Hebreërs 9:21). Maar ons bring nie meer die bloed van diere as offer vir ons sonde nie. Christus se offer aan die kruis verlos ons van ons sonde (Hebreërs 10:8-18). Daarvan is die doop die waarborg, vir kinders en grootmense, vir elkeen wat aan God behoort as kinders van God omdat die Heilige Gees hulle aan God se Seun Jesus verbind (Romeine 8:9-17).

 

Skrywer: Prof Francois Malan