Weer doop – Francois Malan

Johannes vra:

Vrede vir julle. Ek wil graag weet oor groot doop. Ek het gedink ek verstaan alles omtrent dit, maar die ding wat my geweldig pla, is dat indien ek tot bekering gekom het, en die besluit geneem het om my te laat “grootdoop” in my swembad waar ander mense ook gewoonlik gedoop word, as teken tot my/ons verbintenis tot ‘n lewe saam met ons Vader, nou gebeur dit dat van die persone wat so “groot gedoop” is, op ‘n toer na Israel toe gaan en nie kan wag om weer in die Jordaan gedoop te word nie.

Ek voel dat dit verkeerd is en dat jy daardeur jou eerste doop afskryf en dus sodoende Jesus se verlossing ook afskryf wat as sigbare teken met jou “eerste” doop plaasgevind het. Is ek verkeerd of nie en indien ek reg of verkeerd is, waar kan ek teks kry in God se woord wat dit bevestig. Indien dit verkeerd is, wil ek met die regte Skrif probeer keer dat nog mense foute maak. Amen

 

 Antwoord

Prof Francois Malan antwoord

Jy skryf: ‘ek kom tot bekering, ek besluit om my te laat groot doop as teken van my verbintenis tot ‘n lewe saam met ons Vader’

Die stelling onderstreep my verantwoordelikheid, wat ook reg is. Maar dit gaan by die ryke

betekenis van die doop verby. Eintlik is die doop ‘n teken van God se genade, van sy werking in en met my, om my geloof te versterk in sy verbondenheid aan my.

God het die wêreld, wat Hy geskep het, en wat sy rug op God gedraai het, so lief dat Hy sy enigste Seun, Jesus (dit beteken: verlosser) die Christus (beteken: gesalfde) gegee het (om vir ons sonde te sterf), sodat elkeen wat in Hom glo (en die geloof word deur die Heilige Gees in ons gewerk deur die woord van God wat ons hoor en lees) nie verlore sal gaan nie, maar die ewige lewe sal hê (Johannes 3:16).

 

God het die wêreld geskep – Genesis 1:1; vgl. Ef.3:9.Christus neem deel aan die skepping van die wêreld as die woord wat God spreek

(Genesis 1:3 God het gesê: ‘laat daar lig wees’; Joh. 1:1-3; 1 Kor 8:6

Die Heilige Gees neem ook deel aan die skepping – Genesis 1:2 (die Gees van God het

oor die waters gesweef – Hy skep lewe).

 

Die wêreld het sy rug op God gedraai – in ongehoorsaamheid, om soos God te wil wees,

Gen.3:5,6; Rom.1:18-23 en so leef ons almal selfsugtig elkeen vir homself as sondaars Rom 3:23

 

Uit liefde vir die wêreld sterf Jesus aan die kruis sodat God self die straf van God op ons sonde

kom dra – Rom.5:6,8.

 

Die Heilige Gees kom ons oortuig van ons sonde en dat ons sal glo in Jesus se sterwe vir ons. So

maak Hy van ons kinders van God – Joh.16:7-11; Rom.8:14-17; Ef.2:8.

Hy kom in ons woon om ons dwarsdeur ons lewe te lei en te versterk. Hy werk in ons die

liefde vir God en vir ons medemens (Rom.8:9-11; Gal.5:22,23).

 

Teen dié agtergrond sê Jesus vir sy dissipels, na sy opwekking uit dood (Mat.28:18-20):

 

gaan na al die nasies en maak mense my dissipels (dit is volgelinge van Jesus).

 

Aan Hom is alle mag gegee in die hemel en op aarde. Hy regeer as God en Heer oor die

wêreld en sy kerk, sy gelowiges, se lewe.

 

Hy stuur hulle om die mense alles te leer wat Hy hulle beveel het (dit wat in die

Evangelies vir ons opgeteken is). Ons doen dit deur aan mense van alle nasies te vertel

van Jesus se liefdesoffer ter wille van ons sonde, deur ons woorde, en deur ons lewe wat

van sy liefde begin getuig.

 

doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees – van God se kant

verbind die Heilige Gees ons aan God se vaderlike sorg, aan die Seun se offer aan die

kruis, aan sy betaling van ons sondeskuld, en sy oorwinning oor die mag van die sonde in

ons – die sondige menslike natuur waardeur ons net vir ons self wil lewe – van hierdie

genadewerking van God vír, en áán, en ín ons, is die doop die uiterlike teken en seël as

waarborg dat die Gees ons aan Christus verbind.

 

In die Naam van – op gesag van, en in opdrag van die drie-enige God word die dopeling geplaas

onder die seggenskap en heerskappy van God. Die doop is dus ‘n sigbare teken en ‘n waarborgseël van God se kant af aan ons dat Hy ons aanvaar het as sy kinders, dat ons aan Christus se offer vir ons sonde verbind is, en dat die Heilige Gees in ons woon om al dié genade en liefde van God in ons lewe toe te pas en deur ons hele lewe deur te voer. En hier kom ons verantwoordelikheid in:

die Heilige Gees het gekom ons te oortuig deur die woord van God wat ons hoor en lees en in die lewe van gelowige mense sien uitwerk. Ons geloof in Christus en daarmee ons redding is God se gawe aan ons. Dit kom nie deur ons verdienste, sodat ons daarop kan roem nie. God maak ons wat ons nou is: in Christus Jesus het Hy ons geskep om ons lewe te wy aan goeie dade waarvoor ons bestem was (Efesiërs 2:8-10). Romeine 6:12-14 sê ons moet ons nie tot beskikking stel van die sonde nie, maar in diens van God as werktuig om te doen wat God wil.

Op die Pinksterdag, met die uitstorting van die Heilige Gees, roep Petrus die mense, wat diep getref was deur die prediking van Petrus uit die woord van God (Hand.2:14-39):

dat hulle hulle moet bekeer – die woord wat gebruik word beteken hulle denke moet

verander (metanoia – verandering van denke), hulle denke oor Christus moet verander, hulle moet in Hom glo! (vgl. Hand.16:31)

en hulle moet hulle laat doop op (soos daar letterlik in die oorspronklike taal staan) die naam van Jesus Christus – Christus is die grondslag waarop die doop en ons hele lewe berus (vgl. 1 Kor.3:11).

tot vergifnis van julle sonde – die doop bekragtig of verseël die vergifnis van ons sonde deur God op grond van Christus se offer vir ons sonde (vgl. Abraham wat die besnydenis ontvang het as ‘n teken, ‘n seël wat bevestig dat God se verhouding tot hom reggemaak is deurdat hy die belofte van God, God se woord geglo het (Rom.4:11; Gen.17:11; 15:6). Volgens Kolossense 2:11,12 word ons by die doop deur Christus besny, nie met hande nie, maar deurdat Hy ons sonde wegneem omdat ons glo in die krag van God wat Hom uit die dood opgewek het.

Die belofte van Joël 2:28-32 (vgl. Hand.2:16-21) van die uitstorting van die Gees van God op die mense wat die Here aanroep, word so vervul. Johannes die Doper het reeds gesê dat Jesus met die Heilige Gees sal doop (Joh.1:33).

 

Omdat die verbond, wat God uit genade met ons maak, ook ons kinders insluit (Hand.2:39) kan kindertjies van gelowige ouers gedoop word as teken en waarborgseël dat die Heilige Gees reeds in hulle werk. Hy maak sy genadeverbond met ons en ons kinders (Hand.2:38-39); dit is die teken van ons wedergeboorte deur die Gees wat in ons kom werk het (Joh.3:5-8), vgl. Johannes die Doper wat van sy geboorte af vervul was met die Heilige Gees (Luk.1:15). Toe die Here vir Lydia ontvanklik gemaak het vir die woorde wat Paulus gepreek het, is sy en haar huisgesin gedoop (Hand.16:14,15), en toe die tronkbewaarder in Filippi vir Paulus-hulle vra wat hy moet doen om gered te word, antwoord hulle: glo in die Here Jesus , en jy sal gered word, jy en jou huisgesin…en hy en al die mense is daar en dan gedoop (Hand. 16:30-33).

En wanneer die kind groter word en die Heilige Gees oortuig hom/haar van Christus se liefdesoffer vir hulle en hy/sy besluit om vir die Here te lewe (bekering), dan is ‘n tweede doop (groot doop) nie nodig nie. Die Heilige Gees is besig om dit waarvan die doop ‘n teken en seël is, ons verbondenheid aan die Vader en die Seun en die Heilige Gees, te laat deurwerk in die lewe van die gedoopte kind. Daarmee bly die Heilige Gees wat in ons woon vir die res van ons lewe besig, sodat ons al meer soos Christus sal word en lewe (2 Kor.3:18)

Die doop is nie ‘n mag wat van my ‘n nuwe mens maak nie. As ek betekenis heg aan die doop met ‘n spesifieke water (soos Jordaanwater), is dit bygeloof, wat ons laat wegkyk van die Vader en die Seun en die Heilige Gees. Dit is amper soos die Jode wat nog geglo het dat die besnydenis waarde op sigself het. Paulus sê nee, dit het waarde alleen as jy die wet van Moses onderhou (Rom.2:25-29; vgl. Gal.5:2-6 in Christus is al wat van belang is, geloof wat deur die liefde tot dade oorgaan).

En as die doop een maal aan my bedien is, of ek nou ‘n baba was, waarmee God uiterlik bevestig dat Hy my as sy kind aangeneem het, of as ‘n volwasse ongelowige wat tot geloof gekom het deur die oortuigingswerk van die Gees, is ‘n tweede doop eintlik ‘n miskenning van wat God reeds gedoen het. Eintlik is dit ‘n aanduiding dat ek op die doop as ‘n magiese krag vertrou, of dat ek dit as my prestasie beskou, en dat ek nie op God vertrou wat my reeds aan die kruis verlos het, en my geroep het om vir Hom te lewe nie.

 

Skrywer: Prof Francois Malan

Geloofsvrae: Jesus Christus: Aardse optrede (3) – Adrio König

Die wonderwerke

Dit is dus nie vreemd dat die Sinoptiese Evangelies soveel aandag aan Jesus se wonderwerke gee en so dikwels verwys na die koninkryk van God nie. Dit beteken vir ons minstens twee dinge.

Allereers help die model van stryd en oorwinning ons beter as die albeskikkingsmodel of die berustingsmodel om die optrede van Jesus te verstaan. Verder moet ons onthou dat die wonderwerke letterlik plaasgevind het en dat dit verkeerd is om dit maar net te vergeestelik. As ons lees hoe Jesus die storm op die see stilgemaak het (Mark 4:35ev), dink ons so maklik maar net aan al die geestelike `storms’ in ons lewens wat Hy kan stilmaak. En as ons lees van die blinde wie se oë Hy geopen het, dink ons aan ons (of liewer aan ander se) geestelike oë wat blind is wat Hy sal open (Mark 10:46ev).

Natuurlik kan Jesus dit alles doen, maar dit is nie wat sy wonderwerke beteken nie. Hy het letterlike, fisiese wonders gedoen, en dit was nie net ‘n toevallige deeltjie van sy werk nie. Dit was ‘n wesenlike deel wat op dieselfde vlak lê as sy opstanding, ons eie toekomstige opstanding en die vernuwing van die aarde.

Verder het die wonderwerke, insluitende die duiweluitdrywing, nie opgehou met Jesus se hemelvaart nie maar voortgegaan in die vroeë kerk, tydens en na die tyd van die apostels (Joh 14:12ev; Hand 8:6ev; 14:3; 15:12). Dit is ook nie vreemd of uitsonderlik nie, want dit is ‘n wesenlike deel van die evangelie. Trouens die `bonatuurlike’ gawes van die Gees is ‘n wesenlike deel van die normale lewe van die kerk.

Dit beteken egter dat die kerk voor ‘n tergende vraag staan: Wat het van hierdie bonatuurlike, apokaliptiese karakter van die evangelie geword? En dit geld alle kerke, want al is daar bepaalde kerke wat daarop aanspraak maak dat hulle die `bonatuurlike’ karakter van die evangelie beleef (soos gawes, genesing en duiweluitdrywing), is daar geen kerk waarvan ek bewus is waar daar ook maar net naastenby die volle spektrum van die ervaring van die vroeë kerk beleef word nie.

 

 

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Jesus Christus: Aardse Optrede (2) Adrio König

Die koninkryk van God

Waarvan lees ons meer dikwels in die Sinoptiese Evangelies as van die wonderwerke van Jesus? Byna ‘n derde van die Evangelie van Markus is beskrywings van sy wonderwerke. En in die meeste gevalle sluit dit optrede teen bose magte in. Trouens Petrus kan Jesus se bediening soos volg opsom: Hy het `almal gesond gemaak wat onder die mag van die bose was,’ en Johannes: `Die Seun van God het juis gekom om die werke van die duiwel tot niet te maak’ (Hand 10:38; 1Joh 3:8).

Dit is hoe die apokaliptiek die wêreld verstaan het: die bose het oorgeneem op aarde. Hy het die aarde van God gesteel, die mense se lewens beset, en hy probeer mens en natuur vernietig. Die besetene van Garasa is ‘n sprekende voorbeeld! (Mark 5:1-20) Dit is waarheen die bose magte met die mense op pad is! Die duiwel `beskerm’ met alle mag die buit wat hy van God `afgeneem’ het. Hy is die sterk man (Luk 11:14-22).

Dit beteken dat God se heerskappy op aarde herstel sal moet word, en dat dit net gedoen sal kan word as die bose magte oorwin en uitgedryf word. En dit is presies wat Jesus kom doen. As Hy aankondig dat God se koninkryk naby gekom het (Mark 1:15), en ‘n bietjie later dat God se koninkryk onder hulle staan (Luk 17:21), is dit net ander woorde om te sê dat Hy die heerskappy van God op aarde kom herstel deur die bose magte uit die lewens van mense uit te dryf, en selfs uit die natuur uit, soos blyk uit die storm op see wat ‘n aanslag van die duiwel op die lewens van Jesus en sy dissipels was (Mark 4:35-41). Hieruit word die apokaliptiese (`bonatuurlike’) agtergrond van die koninkryk van God duidelik.

 

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Jesus Christus: Sy aardse optrede (1) – Adrio König

Die aardse optrede van Jesus

1 Die apokaliptiek

Wat die Evangelies ons oor Jesus vertel, is vir ons so bekend dat ons nie besef watter vreemde wêreld ons betree nie. Dink maar vir ‘n oomblik terug aan die OT. Alles is gewoon en bekend. Die verhale van Dawid, die beloftes en dreigemente van die profete, kan ons ons so maklik voorstel. Die Here sal die volk seën met goeie reëns, groot aanwas onder die vee en goeie oeste, met vrede met die buurvolke. Of die Here sal die volk straf met droogte, hael, pes onder die vee, buurvolke wat hulle onderwerp. Dit is alles gewone ervaringe en deel van ons eie wêreld.

En Jesus? Soveel is skielik heeltemal anders. Ons word oorweldig deur die aantal wonderwerke, deur sy duiweluitdrywings, deur sy profesie dat die aarde gaan verbrand, dat sterre op die aarde gaan val, die dooies sal opstaan, God alle mense sal oordeel, dat daar ‘n ewige vuur is waar mense gepynig gaan word, en ‘n nuwe aarde waarop geen onreg meer sal wees nie. In vergelyking met die gewone, historiese wêreld van die OT is dit ‘n nuwe, vreemde, bonatuurlike wêreld. Waar kom dit vandaan?

Ons praat van ‘n apokaliptiese wêreldbeeld, en ons kan heelwat van die belangrikste fasette van Jesus se aardse optrede en van sy toekomsbeeld net verstaan teen hierdie `bonatuurlike’ agtergrond. In die volgende bladsye gaan ons kyk waar dit vandaan kom.

Ons kan apokaliptiek `bonatuurlik’ noem al is dit ‘n oorvereenvoudiging. Daar is net een apokaliptiese geskrif in die OT, die boek Daniël met sy onwerklike, fantastiese beelde. Daar is ‘n paar kleiner dele van ander boeke wat ook apokaliptiese trekke vertoon soos Sag 9, 12-14, Jesaja 24-27. Die vroeë Christene het egter baie meer sulke geskrifte in hul Bybel gehad omdat hulle die Septuagint as Heilige Skrif aanvaar het waarin baie meer apokaliptiese geskrifte opgeneem is. In die NT is net een boek voluit apokalipties, Openbaring, maar daar is kleiner dele in ander boeke soos Mark 13.

Apokaliptiese geskrifte word maklik uitgeken, veral aan die bonatuurlike beelde. Die verlede, hede en toekoms word nie in bekende beelde beskryf soos ons dit gewoonlik ervaar en soos dit altyd in die profetiese en historiese geskrifte van die OT gedoen was nie, maar in beelde wat heeltemal onwerklik en vergesog is: ‘n dier met ystertande en elf horings waarvan die een horing mense-oë en ‘n mond het, en begin praat – totaal onwerklik (Dan 7).

Waarom dié vreemde voorstellings? Omdat dit wat hulle wil sê, die werklikheid wat hulle moet beskryf, so oorweldigend is dat gewone beelde dit nie meer kan uitdruk nie. Dit is dinge wat buite ons ervaring lê sodat ons nie in ons ervaring beelde het om dit mee te beskryf nie.

Vanwaar hierdie neiging? Dit het waarskynlik veral teen die agtergrond van die ballingskap ontwikkel. Ons dink gewoonlik die groot oorgang in die Bybel is tussen die OT en die NT. Maar dit is goed moontlik dat die oorgang van die profetiese (natuurlike) wêreldbeeld na die apokaliptiek (bonatuurlik) groter en ingrypender was. En dit is juis by hierdie wêreldbeeld wat Jesus en die vroeë Christene aangesluit het.

Ons besef nie maklik watter aardbewing die ballingskap in Israel se lewe was nie. Alles wat vir hulle waarde gehad het en waarop hulle vertroue gevestig was, is vernietig. Lees ‘n paar van die Sionspsalms soos Ps 46,47,48,84. Daar is ‘n heerlike jubeltoon in hierdie Psalms. Die Here is die groot koning van die hele aarde. Die nasies is soos niks voor Hom. Die stad Jerusalem is oninneembaar, die tempel op die berg Sion troon bo alles uit in sy skitterende heerlikheid. Alles is vas en veilig.

As die profete die volk oor hulle ongehoorsaamheid aan die Here begin waarsku, verwys hulle na hierdie onwrikbare (maar valse!) vertroue by die volk. Volgens Jeremia is die volk gerus want hulle sê: `Ons is veilig! Dit is die Here se tempel, dit is die Here se tempel, dit is die Here se tempel!’ (7:4) Hulle is oortuig dat die Here so groot en sterk is dat niemand ooit vir hulle ‘n bedreiging kan wees nie. Solank hulle naby die tempel is (wat die aardse woonplek van die Here was!), kon niks hulle bedreig nie.

En dan kom die ballingskap. Die mure van Jerusalem val! Die tempel word met die aarde gelyk gemaak! Hulle beste en sterkste jongmanne en jongdogters word as slawe weggevoer! Die jakkalse speel tussen die oorblyfsels van die tempel rond! Hulle is uitgelewer aan ‘n heidense volk wat afgode dien. Hoe kon hierdie `nikse’ (‘n heidense God is ‘n `niks’ genoem, Jes 41:24) die Here oorwin? Wat het van die oorwinningskrag van die Here en van al sy wonderlike beloftes geword? Die hele grond van hulle geloof is vernietig.

Aanvanklik was daar natuurlik die profete se verklaring van die situasie. Hulle het oor ‘n lang tydperk die ongehoorsame volk gewaarsku dat die Here hulle gaan straf. Sommige van hulle het spesifiek met die ballingskap gedreig. En ná die ballingskap het die profete bevestig dat dit in werklikheid die Here self is wat hulle gestraf het oor hulle ongehoorsaamheid.

Maar teveel is teveel. Op die lang duur kon die volk nie aanvaar dat die enigste oorsaak van die vreeslike lot wat hulle getref het die Here se oordeel is nie. Dit sou die troue Verbondsgod in ‘n chaosmag verander, ‘n mag waarvoor hulle net kan vrees.

Hierdie situasie is waarskynlik die een groot aanleiding tot die apokaliptiese wêreldbeeld wat onder hulle ontwikkel het. Tydens die ballingskap het iets veel erger en dramatieser gebeur as maar net die Here wat sy volk straf om hulle terug te roep na Hom. Israel het tot die oortuiging gekom dat bonatuurlike magte die wêreld oorgeneem het en dit probeer vernietig. Dit was nie heeltemal ‘n nuwe gedagte vir die Israeliete nie. Hulle was altyd bewus van chaosmagte wat die skepping van God bedreig, en in hierdie sin was daar altyd apokaliptiese trekke in hul geloof. Hulle het van vroeg af geglo dat die Here sy skepping van die begin af teen die chaosmagte moes beskerm (22.3). Maar nou het die oortuiging deurgebreek dat die bose magte eenvoudig die hele aarde by God gesteel het en dat die ballingskap deel is van die totale chaos wat hulle skep.

Dit is ‘n situasie wat die Here nie op die ou bekende wyse sou kon hanteer nie: met oordele soos hael en pes en sprinkane, en seëninge soos reën, goeie oeste, en vrede met die buurvolke nie. Daarvoor was ‘n ingrypender daad van God nodig, iets wat nie deel van hul ervaring was nie, en waarvoor hulle gevolglik nie beelde of simbole gehad het nie. En vandaar dan die behoefte aan die dramatiese, onwerklike, bonatuurlike beelde en voorstellings wat die bladsye van die apokaliptiese literatuur vul. (Lees gerus Dan 7 en Open 12 en 13).

Op hierdie wyse is die oortuiging uitgespreek dat daar ‘n totale, omvattende ingryping en verandering in die wêreld sou moes kom. Die duiwel het oorgeneem op aarde. Dit het ‘n volkome chaotiese situasie van totale ontreddering geskep wat net met ‘n ingrypende en omvattende nuwe, onvoorstelbare daad van God beantwoord sou kon word. Die aarde sou met vuur gereinig moes word, die totale mensdom sou voor God moes verskyn om geoordeel te word, en daar sou ‘n nuwe hemel en ‘n nuwe aarde (‘n nuwe skepping) moes kom.

Die bestaande was so verwring deur die bose magte dat van ‘n gewone herstelproses nie meer sprake kon wees nie.

Teen hierdie algemene agtergrond moet ons die talle vreemde dinge in Jesus se optrede verstaan, en ook sy opstanding en bonatuurlike voorstellings van die toekoms. Trouens selfs die begrip `die koninkryk van God’ word eers teen hierdie agtergrond duidelik.

 

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en Lux Verbi.BM vir hierdie vergunning.

 

Skrywer: Prof Adrio König