2 Korintiërs – Francois Malan

2 Korintiërs is die brief met die meeste persoonlike gegewens oor Paulus. Die groot saak van die brief is dat God ons met Homself versoen het, deurdat Jesus Christus ons sondaars se plek ingeneem het en ons in sy geregtigheid laat deel. Iemand wat aan Christus behoort, is ‘n nuwe mens. Die liefde van Christus dwing ons om ons met God te versoen, en ons met mekaar te versoen, deur mekaar te vergewe en lief te hê. 

Paulus se kontak met die gemeente (3 besoeke, 5 briewe)

1. Op sy twee sendingreis stig Paulus die gemeente in Korinte tydens ‘n verblyf van amper twee jaar, 50-52 n.Chr. (Hand. 18:11,18).
2. Op sy derde sendingreis stuur hy van Efese af die ‘vorige brief’, wat ons nie het nie (1 Kor. 5:9 verwys daarna),
3.  By Chloë se mense hoor hy van probleme in die gemeente (1:11), ook by verteenwoordigers van die gemeente (16:17). Per brief bevraagteken die gemeente sy aanwysings (vgl. 1 Kor 7:1). Hy stuur Timoteus(1 Kor 4:17;16:10), en skryf 1 Korintiërs uit Efese in 54 n.Chr.
4. ‘n Krisis ontstaan, gelei deur ‘n belhamel wat Paulus en sy apostelskap aanval (2 Kor 2:5-11). Timoteus kon nie die saak oplos nie, en keer terug Efese toe met dié slegte nuus (1:1; vgl. 1 Kor. 4:17; 16:10). Toe Paulus sy verslag hoor, gaan hy Korinte toe, wat vir hom op ‘n kort pynlike besoek uitloop (2 Kor 2:1).
5. Hy skryf vir hulle ‘n brief ‘onder baie trane’, en stuur die brief wat ons nie het nie saam met Titus (2 Kor 2:3-4; 7:8,13 verwys daarna).
6.  Bekommerd, ontmoet Paulus vir Titus in Masedonië, bly om te hoor die opstand is onderdruk (2:12-13; 7:6-16). In Masedonië skryf Paulus 2 Korintiërs 1-9, wat hy saam met Titus na hulle toe stuur (12:18).
7.  Daarop hoor Paulus van valse apostels wat sy apostelskap betwis, en ‘n ander evangelie aan hulle verkondig (11:4-15). Hy skryf 2 Korintiërs 10-13, nog in 55 n.Chr. [Sommige verklaarders meen dit was nog voordat die eerste deel weggestuur is].
8. Daarna besoek Paulus die gemeente vir ‘n derde keer (13:1).

In hoofstukke 1-7 verdedig Paulus sy boodskap, optrede en apostelskap.

Hoofstukke 8-9 handel oor die kollekte vir die armes in Jerusalem (Sommige navorsers beskou die twee hoofstukke as twee aparte briewe).

In hoofstukke 10-13 verdedig Paulus homself en sy werk, en roep die gemeente op om hulle lewe te verander [Sommige verklaarders plaas die laaste deel vroeër as die eerste deel].

Inleiding

In die adres (1:1-2) beklemtoon Paulus sy gesag as apostel, wat lewe en werk as gestuurde van Christus, volgens die wil van God; dat die gemeente aan God behoort, en uit ons Vader en die Here Jesus se genade en vrede behoort hulle en al die gemeentes in die provinsie Agaje heilig te lewe.

In Paulus se lof aan God (1:3-11) sien hy die Vader van Christus se doel met lyding ter wille van die evangelie. In sy barmhartigheid staan God ons in elke moeilikheid by. Daarom kan ons ander in al hulle moeilikhede bystaan, soos Paulus die Korintiërs bystaan, en deur lyding leer hulle om ander by te staan. In Asië het God vir Paulus uit doodsgevaar gered. As hulle nou vir hom bid, sal baie mense God dank vir sy genade aan Paulus.

Paulus verdedig sy optrede en bediening as apostel (1:12-2:13)

Paulus verdedig hom teen die Koritiërs se kritiek. Deur God se genade het hy altyd by hulle opgetree in opregtheid en met integriteit wat van God kom, en hy vertrou dat hy en hulle mekaar al beter sal verstaan en vertrou. Paulus word beskuldig dat hy wispelturig is, omdat hy nie sy beloofde besoek nagekom het nie. Dit maak egter nie sy boodskap ongeldig nie. Sy boodskap se egtheid word bekragtig deur God, wat steeds vir Paulus saam met die Korintiërs in gemeenskap met Christus as sy kinders bevestig, en hulle toerus met sy Gees wat in hulle woon as waarborg van sy seën.

Hy wou ‘n herhaling vermy van sy vorige besoek, wat ‘n hartseer geleentheid was. Daarom het hy onder baie hartseer trane vir hulle geskryf om sy liefde vir hulle te betuig. Aangesien die gemeente nou opgetree het teen die man wat die opstand teen Paulus gelei het, vra Paulus hulle om die belhamel te vergewe en hulle liefde vir dié man te bevestig.

Deur vergifnis en liefde word die eenheid van die kerk herstel.

Skrywer: Prof Francois Malan

Geloofsvrae: Wat is openbaring? – Adrio König

Dit is taamlik algemeen dat mense glo daar is ‘n God, so algemeen dat ons mense wat die bestaan van God ontken, as uitsonderlings kan beskou.

Daar is ‘n verskeidenheid van redes waarom mense aanvaar dat daar ‘n God is. Waar kom alles vandaan as Hy dit nie gemaak het nie? Dink maar aan die wonderlike dinge om ons, soos die grootheid van die heelal, die skoonheid van die natuur, of die merkwaardige wyse waarop die menslike liggaam werk. Daar gebeur ook wonderlike dinge, groot dinge in die geskiedenis, en klein dingetjies in mense se persoonlike lewens wat hulle oortuig dat daar ‘n God moet wees.

Daar is selfs mense wat oortuig is dat hulle kan bewys dat God bestaan. Dit blyk egter gewoonlik dat ‘n mens nie met hierdie `bewyse’ veel indruk maak op mense wat nie (wil) glo nie. Dit versterk gewoonlik net die geloof van dié wat reeds glo.

Tog is daar mense wat oortuig is dat daar iets van God in die natuur en in die geskiedenis sigbaar moet wees. Hoe is dit moontlik dat God alles gemaak het, en nog voortdurend in die geskiedenis betrokke is om sy doel met die wêreld te bereik, maar dat daar geen spoor van sy werk iewers sigbaar is nie?

Daarom kan ‘n mens redeneer dat, al sou dit nie moontlik wees om te bewys dat God bestaan nie, dit tog in elk geval makliker moet wees om alles te verklaar as ons die bestaan van God aanvaar as wanneer ons dit verwerp.

En tog moet ‘n mens dit alles met bepaalde voorbehoude oorweeg. Teenoor al die wonderlike dinge staan daar soveel aaklige dinge wat ‘n mens eerder aan die duiwel laat dink as aan God. Dink maar aan die wreedhede in die natuur, die vreeslike natuurrampe, siektes, menseslagtings, kindermishandeling. Is dit nie ewe waar dat ‘n mens soms voel jy kan hoegenaamd nie die bestaan van God met hierdie dinge rym nie? (Wat, terloops, weer mag beteken dat ons geloof in God ons juis behoort te inspireer om nie hierdie dinge te aanvaar nie maar in die Naam van God daarteen te stry.)

Uit die mooi én lelike dinge om ons, kan ons dus nie met enige sekerheid veel meer aflei nie as dat daar groter magte as ons in die wêreld werksaam is.

Dit is ‘n ander saak wanneer mense alreeds in die Here glo. Dan kan ons sy hand herken in sekere dinge om ons. Dan ervaar ons Hom ook in ons persoonlike lewe. So is dit ook in die Bybel. Daar lees ons dat die natuur ons van die Here vertel. Ps 19:2: `Die hemel getuig van die mag van God, die uitspansel maak die werk van sy hande bekend.’ Maar ons weet dit is gesê deur iemand wat Hom alreeds ken.

Daarom is dit nodig dat God Hom eers bekend maak voordat ons Hom kan leer ken en sy werk in die natuur en in die geskiedenis kan raaksien. Ons kan nie enige mag wat groter en sterker as ons is, as God beskou nie. Daar is baie magte om ons. Maar daar is net een ware God. Hy `woon in ontoeganklike lig’ (1Tes 6:16).

Daarom bely ons as Christene saam met die Jode dat ons God leer ken in die geskiedenis wat Hy met Israel gemaak het. En ons bely nog verder dat hierdie geskiedenis uitgeloop het op die koms van Jesus Christus wat die vervulling is van byna al die verwagtings in die Ou Testament. In hierdie geskiedenisse leer ons God ken, en in die lig hiervan probeer ons dan iets van sy dade herken in die natuur en in die geskiedenis.

Wanneer ons die Bybel bespreek, sal ons terugkom op wat ons nou net kortliks noem: God se openbaring is nie in die eerste plek ‘n boek (die Bybel) nie, maar ‘n geskiedenis: gebeurtenisse, en die verklaring van hierdie gebeurtenisse. Hy openbaar Hom in die uittog uit Egipte, en eers veel later word dié geskiedenis in boekvorm opgeteken.

Dit beteken ook dat God allereers Homself openbaar en eers in die tweede plek sekere dinge (waarhede). Israel leer Hom ken en daarna leer hulle dan geleidelik al meer besonderhede oor Hom en oor sy werk ken. Die God van Israel, die Vader van Jesus, wil in ‘n verhouding (verbond) met ons leef, en die besonderhede oor Hom en oor sy wil, help ons om sinvol in hierdie verhouding te leef. Ons het nie ‘n boekgodsdiens nie maar ‘n verhoudingsgodsdiens, ‘n verbondsgodsdiens.

Ons kan God net ken omdat Hy Homself geopenbaar het. Maar het Hy Hom nét in Israel en in Jesus geopenbaar?

Daar is skynbaar verwysings na sy openbaring in die natuur. Paulus sê dat ‘n mens uit die werke van God duidelik kan aflei dat sy krag ewigdurend is en dat Hy waarlik God is (Rom 1:20). Maar hy vervolg onmiddellik dat die mense wat dit sien, nie positief daarop reageer nie. ‘n Mens sou dus kon sê dat daar wel kennis van God in die natuur is, maar dat mense dit nie gebruik om Hom regtig te ken nie. Dus wel `algemene openbaring,’ maar nie `natuurteologie’ nie, dit beteken ons kry nie ware kennis van God uit die natuur as ons Hom nie reeds ken nie.

Natuurlik is daar nog Rom 2:12-16. Daar is mense wat meen dat ons tog daarin lees van heidene wat `vanself dinge doen wat die wet vereis’ en dat hulle op grond daarvan gered kan word. Dit is egter te betwyfel of dit is wat Paulus bedoel. Volgens Paulus slaag die Jode nie eens daarin om die wet te hou nie, trouens niemand is in staat om die wet te hou sonder die krag van die Heilige Gees nie, en niemand kan in elk geval gered word deur die wet te hou nie (Gal 2:15-16; Rom 3:20-22; 8:4). Hoe kan heidene dit dan regkry?

Dit kan help as ‘n mens die verband van Rom 2 in ag neem. Nadat Paulus oor die wet gepraat het (2:12-16), vervolg hy met ‘n byna identiese deel oor die besnydenis (2:25-29). Daarin word dit dan duidelik dat hy onder `heidene’ in werklikheid `heidenchristene’ verstaan wat nie letterlik besny is nie maar tog deur die Gees die betekenis van die besnydenis ontvang het (2:28-29), of in terme van 2:12-16 uitgedruk, nie met die wet grootgeword het soos die Jode nie, maar tog, deur die krag van die Gees, die wet hou.

Skrywer: Prof Adrio König

Bybelvertalings – Kobus Kok

Chrisma vra: 

‘n Hartlike goeie more. Ek het al die soorte Bybels in Afrikaans(vertalings ens). Omdat ek verkies om die Bybel eerder te lees as ‘n dagboek het ek sowaar vanoggend ‘n probleem. Ek kan nie kies watter Bybel die geseëndste was nie en ek wil nou met ‘n nuwe een begin. Ek lees so ses hoofstukke per dag daarom het ek elke jaar ‘n nuwe Bybel gekoop. Kan u vir my ‘n aanbeveling maak! Dalk ‘n nuwe manier van Bybelstudie doen of die Bybel lees. Maar dan watter Bybel?

Antwoord:

Dr Kobus Kok antwoord:

Daar is baie goeie vertalings op die mark wat beskikbaar is by toonaangewende Christelike boekwinkels soos CUM en Lux Verbi. Ons onderskei tussen letterlike vertalings en dinamiese vertalings. Letterlike vertalings volg die oorspronklike Griekse struktuur, en die dinamiese vertalings fokus veral op die betekenis van die oorspronklike. Laat ek die volgende voorbeeld gebruik wat ons almal ken: In Afrikaans het ons die slagspreuk: “Hy is hoog in die takke”. ‘n Letterlike vertaling van die Afrikaans in Engels is: “He is high in the trees”. Die probleem is net dat die letterlike vertaling van die Afrikaans in Engels nie die bedoeling van die oorspronklike Afrikaans goed weergee nie. ‘n Dinamiese vertaling van die Afrikaans gaan egter die probleem oplos: “He is very drunk”.

‘n Tipiese letterlike vertaling van die Grieks was die Ou Afrikaanse vertaling.

Vandag is daar baie vertalings wat dinamiese vertalings is soos professore Jan van der Watt en Stephan Joubert se “Die Boodskap”.

Skrywer: Dr Kobus Kok

Straf God sonde op aarde? – Francois Malan

‘n Leser vra:

Wat is u mening: straf God sonde op aarde?

Antwoord 

Prof Francois Malan antwoord: 

God het vir die mens gesê: van die boom van alle kennis mag jy nie eet nie. Die dag as jy daarvan eet, sterf jy (Gen.2:17), maar nadat Adam en Eva daarvan geëet het om soos God te word, het God in sy genade die mens nog ‘n tyd gegee om te lewe voordat hy gesterf het. Maar die vrou se geboorte-gee aan kinders is met pyn en risiko gelaai as haar straf, en die aarde is vervloek om met distels en dorings die man se arbeid met moeite te belas as straf op sy sonde. Sedertdien sterf alle mense nog altyd. Rom.5:12 sê: deur een mens het die sonde in die wêreld gekom en deur die sonde die dood, en so het die dood tot al die mense deurgedring, omdat almal gesondig het. Rom.8:19-22 sê die skepping is aan verydeling onderworpe, alles gaan dood, omdat God dit aan die dood onderwerp het met die mens se sondeval, en sal van die verganklikheid bevry word wanneer God bekend maak wie sy kinders uit die mense is. Dood is straf op sonde.

Die Here straf Kain om ‘n swerwer te word, nadat hy sy broer Abel vermoor het, maar uit sy genade gee die Here ‘n teken aan Kain sodat niemand wat hom raakloop, hom sal doodmaak nie (Gen.4:10-15).

Toe die Here die mens se groot verdorwenheid sien, dat hy sy lewe lank net slegte dinge bedink, het die Here alle mense en diere met die groot vloed uitgewis, maar uit genade vir Noag en sy gesin gespaar (Gen.6:5-8:18).

Toe die Egiptenaars die Israeliete verdruk het en harde slawe-arbeid laat verrig het onder slawedrywers wat hulle geslaan en gemoor het, het die Here Egipte met 10 plae gestraf (Eks.3:7-12:30).

Toe Israel weier om in die beloofde land in te trek, het die Here besluit om hulle met ‘n pes uit te roei, maar op Moses se gebed het die Here hulle 40 jaar lank in die woestyn laat rondswerf, tot hulle almal gesterf het, en net hulle kinders in die land kon intrek (Numeri 14).

Toe Moses ongehoorsaam was, die rots met sy kierie geslaan het om water vir die volk te lewer, en nie met die rots gepraat het, soos die Here beveel het nie, is hy nie toegelaat om in die beloofde land in te gaan nie (Num.20:1-13).

Toe Dawid egbreek gepleeg het met Batseba, en haar man Uria laat doodmaak het, was die Here se straf vir hom: die swaard sal nooit uit jou huis weggaan nie (2 Samuel 12:10). Daarna het Dawid se seun Ammon sy halfsuster Tamar onteer, en het haar broer Absalom vir Ammon laat vermoor (2 Sam.13), Absalom kom in opstand teen Dawid en word in ‘n bloedige geveg wat baie lewens geëis het, doodgemaak (2 Sam.18). En tog gaan die geslag van Dawid voort deur sy seun Salomo wat hom opvolg, volgens die Here se genade oor Dawid (2 Sam.7:12).

Dwarsdeur die geskiedenis van Israel straf die Here uiteindelik die sonde van die betrokke koning en die volk, tot Hy die 10 stamme in ballingskap na Assirië laat wegvoer nadat hulle deur oorlog verteer is, omdat hulle afgode dien en die Here verlaat het (vgl. Hosea 11). Maar omdat die Here sy volk lief het, sal Hy hulle nie uitwis nie, en as hulle geleer het om na die Here terug te kom en om Hom lief te hê, sal hulle weer na hulle land toe terugkom (Hosea 14).

Ook die Juda-stam, wat al meer die afgode begin dien, word 100 jaar later ook vir 70 jaar na Babylon in ballingskap weggevoer, voordat die Here die pad oopmaak vir al twaalf stamme om terug te kom na die beloofde land (Jesaja 40; Esra en Nehemia).

En dan stuur God uit sy groot liefde sy Seun, om God se straf op die sonde van die hele wêreld, van Adam se tyd af tot Christus weer kom, te dra (Joh.1:29) en elkeen wat in Hom glo sal nie verlore gaan nie, maar sal die ewige lewe hê (3:16). Maar wie nie glo nie, is reeds veroordeel omdat hy nie in die enigste Seun van God glo nie (Joh.3:18). Wie in die Seun glo, het (reeds) die ewige lewe; wie egter aan die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die straf van God bly op hom (Joh.3:31).

Mense wat nie aan Jesus behoort en Hom volg nie, word gestraf. God openbaar Homself in die hele skepping, maar die mense aanbid dinge wat die Here geskep het in plaas van die Skepper, en lewe vir hulleself as hulle eie god. Daarom openbaar God vanuit die hemel sy toorn oor al die goddeloosheid en ongeregtigheid van die mense wat die waarheid deur hulle ongeregtigheid probeer onderdruk. God se straf op sulke mense is: Hy gee hulle oor aan die drange van hulle hart en aan sedelike onreinheid, aan skandelike drifte, aan hulle verdraaide opvattings, sodat hulle doen wat onbetaamlik is, bv. onsedelikheid, perversiteit, hebsug, gemeenheid, moord, bedrog, ens. (Romeine 1:18-32). As God sê, doen wat jy wil, is dit sy straf. Daarmee vernietig die mens homself, en beland hy ook in die ewige straf.

Maar vir mense wat glo dat Jesus God is, wat in ons plek die straf op ons sonde aan die kruis gedra het, en daarom ons lewe aan Hom wy, verander die straf in tug. Die Here tug hulle om hulle tereg te wys as hulle afdwaal, Hy tug hom wat Hy liefhet, en straf elkeen wat Hy as kind aanneem (Spreuke 3:11,12; Hebreërs 12:4-8). Met allerhande beproewings word die egtheid van ons geloof getoets sodat dit lof en heerlikheid en eer waardig mag wees by die wederkoms van Jesus Christus (1 Petr.1:6-7). God het die Heilige Gees gestuur het in elke gelowige te kom woon en werk (Joh.14:15-17; 16:7-11; Rom.8:13-17), om aan hulle die geloof in Christus te gee, en hulle lewens al meer te verander om soos Jesus te word (2 Kor.3:17-18).

Jesus het ook die dood van die gelowiges verander. Dit is nie meer ‘n straf op ons sonde nie. Jesus het dit nou vir ons die deurgang na die hemel gemaak. Ons weet dat, wanneer ons aardse woning wat maar ‘n tent is, afgebreek word, ons ‘n vaste gebou in die hemel het. Dit is ‘n woning wat nie deur mense gemaak is nie maar deur God, en dit bly ewig staan (2 Kor.5:1-2). Ons sterflike liggaam word met onsterflikheid beklee, en dan sal die woord vervul word wat sê: Die dood is vernietig, die oorwinning is behaal…ons dank God dat Hy aan ons die oorwinning oor die sonde gee deur ons Here Jesus Christus (1 Kor.15:54-57).

Skrywer: Prof Francois Malan