Die Groot Geloofswoordeboek: Sinode, Ring, Kerkraad

Sinode (Konsilie) • Ring (Klassis) • Kerkraad

Dit is woorde wat gebruik word vir amptelike kerkvergade­rings. “Konsilie” is die woord wat gebruik word vir die algemene ver­gaderings van kerke in die vroeë era na Christus, en ook tot van­dag toe vir dié van die Katolieke Kerk. Sinode word in die Gereformeer­de tradisie gebruik, maar ook algemene kerkverga­de­ring (deur die Ne­der­duitsch Hervormde Kerk). Net so ring (of klassis in die Ge­reformeerde Kerke), en kerkraad. In die Pinkstertradisie is daar nie so ‘n vaste sisteem en terme nie. Hulle neig ook om meer gesag aan die plaaslike gemeente te gee, baie soos die Baptistedenominasies waar sulke algemene ver­gaderings glad nie bindende besluite vir gemeentes kan neem nie.

Kerkraad

‘n Kerkraad is in die Gereformeerde tradisie die re­gsinstansie en die bestuursliggaam van ‘n gemeente. Dit bestaan ge­woonlik uit die predikante, ouderlinge en dia­kens. Afhangende van bedieningstyl aanvaar die kerkraad óf verant­woordelikheid vir die hele bediening van die gemeente óf net vir die or­ganisasie daarvan wat dan deur gemeente­lede in terme van hul gawes gedoen word. (*Bedienings) In ander tradi­sies is daar ge­woonlik ook ‘n raad of groep wat die regsliggaam is wat ver­antwoordelikheid in die gemeente aanvaar.

Ring (Klassis), Sinode

‘n Ring of klassis verteenwoordig ‘n kleiner groep gemeen­­tes of plaaslike kerke, en ‘n sinode meer of selfs alle gemeentes. Waar ‘n kerkgenootskap meer as een sinode het, sal daar ook ‘n al­ge­mene sinode wees wat dan al die gemeentes ver­teen­woor­dig. Hierdie breër kerkvergaderings kan gewoonlik besluite neem wat bindend vir alle gemeentes is, maar daar is heelwat ver­skille hieroor.

Skrywer: Prof Adrio König

Die Septuagint – Coen Slabber

Met die verspreiding van die Jode buite Palestina ontstaan daar ‘n probleem – daar ontwikkel ‘n geslag Jode wat nie meer Hebreeus kon lees of praat of verstaan nie. Die algemene spreektaal van destyds was Grieks. Die Jode in Egipte was Griekssprekend. Dit was duidelik dat ‘n Griekse vertaling dringend noodsaaklik was.

Die Septuagint is die oudste Griekse vertaling van die Ou Testament. Sewentig geleerdes het in Aleksandrië bymekaargekom om die Ou Testament in Grieks te vertaal. Daar word dikwels na die Septuagint as die LXX verwys. Dit is die Romeinse syfers vir 70.

Die Pentateug is waarskynlik in ongeveer 250 v.C. voltooi. Die res van die Ou Testament en die apokriewe wat ook in die Septuagint ingesluit is, is mettertyd voltooi. Wanneer die werk voltooi is, weet ons nie – waarskynlik in die middel van die eerste eeu v.C. Ongelukkig was daar nie ‘n standaard vertalingsbeleid nie. Sommige boeke was letterlike vertalings van die Hebreeuse Ou Testament terwyl ander amper parafrases was – ‘n baie dinamiese vertaling.

Daar is ‘n Joodse legende dat Ptolemeus Philadelphus 72 geleerdes op die eiland Pharos (Naby Aleksandrië) bymekaargekry het. Hy het elkeen in ‘n kamer toegesluit en beveel dat hulle die tora moes vertaal. Na 72 dae kom al 72 met identiese vertalings na vore.

Die Septuagint was aanvanklik die Bybel van die Jode buite Palestina. Dit het egter ook die Ou Testament toeganklik gemaak vir die hele Griekssprekende wêreld – ook nie-Jode. Die Septuagint was ook die Bybel van die vroeë Christelike kerk. In die tyd van Jesus Christus het die die meeste Jode in Palestina Aramees en Grieks gepraat. Selfs die Jode in Palestina het dus die Septuagint gelees. Die aanhalings vanuit die Ou Testament wat ons in die Nuwe Testament kry, kom meestal uit die Septuagint.

Watter boeke is in die Septuagint ingesluit? Dit was die 39 boeke wat ons in die Hebreeuse Ou Testament kry – dit wil sê die Ou Testament soos ons dit ken. Die volgende boeke word bygevoeg:

• Tobit
• Judit
• Toevoegings tot Ester
• Die Wysheid van Salomo
• Die Wysheid van Ben Sirag
• Barug (met die Brief van Jeremia ingesluit)
• Toevoegings tot Daniël
  • Asarja se gebed en Die lied van die drie jong manne
  • Susanna
  • Bel en die Draak
• 1 en 2 Makkabeërs.

Die algemene gebruik van die Septuagint het tot gevolg gehad dat die apokriewe wat ingesluit is, behoue gebly het in baie vertalings. So het die Rooms-Katolieke Kerk in 1546 by die Sinode van Trente bevestig dat die ekstra boeke in die Septuagint, wat nie deel is van die Hebreeuse Ou Testament nie, deur hulle as gesagvol aanvaar word.

Skrywer: Dr Coen Slabber

Die Groot Geloofswoordeboek: Seun van die mens

Seun van die mens

Daar is baie misverstand oor die titel “Seun van die mens” vir Je­sus. Dit word dikwels teenoor “*Seun van God” gestel asof “Seun van God” ‘n hoogheidstitel vir Jesus is, en “Seun van die mens” ‘n titel van vernedering, asof “Seun van God” na sy Goddelikheid ver­wys, en “Seun van die mens” na sy menslikheid.

Dit is baie onnoukeurig. “Seun van God” beteken allereers na­saat van koning Dawid wat self “seun van God” genoem is en ook die konings na hom, eenvoudig omdat hulle die volk Israel ver­teenwoordig het wat self die “seun van God” genoem is (Ps 2:7; Hos 11:1). In hierdie sin beteken “seun van God” dan nasaat van Dawid en daarom ‘n mens soos Dawid. Dis eers in Johannes se Evangelie dat Jesus “Seun van God” in die verhewe sin genoem word as self ‘n Goddelike Wese. (*Messias)

“Seun van die mens”, daarenteen, is van die begin af ‘n hoog­heidstitel. Dit kom uit Daniël 7:13 waar die vertaling lui: “Iemand soos ‘n menslike wese,” wat in die *Septuagint lui: “Iemand soos die Seun van die mens.” Dit is ‘n heerlike wese wat voor God ge­­bring is en aan wie God “eer en heerskappy en koningskap gee sodat al die volke, nasies en taalgroepe hom sou dien” (7:14). Jesus gebruik dan ook hierdie titel in hierdie hoogheidsbetekenis.

Daar is ‘n baie interessante teenstelling tussen die gebruik van “die Seun van die mens” en “Christus”. “Seun van die mens” is die titel wat Je­sus die meeste gebruik, maar ons die minste. Daar­teen­oor is “Christus” die titel waarvoor Hy die meeste wegskram ter­wyl ons dit die meeste gebruik, selfs as ‘n Naam vir Hom.

Jesus is huiwerig om Homself “Christus” (*Messias) te noem of te laat noem. Hy verbied selfs sy dissipels en ander mense om dit te doen (Matt 16:20), en tog het dit later, naas sy Naam Jesus, dié aanspreekvorm geword wat Christene die mees­te vir Hom gebruik.

Met die titel “Seun van die mens” is dit presies andersom. Dit is Jesus se lieflingstitel vir Homself. Hy gebruik dit omtrent 35 keer in die *Sinoptiese Evangelies, terwyl omtrent niemand anders dit ooit in die Evangelies of elders in die Nuwe Testament vir Hom ge­bruik nie, en selfs ook nie ons vandag nie.

Dit is net so interessant dat Jesus altyd in die derde persoon na die Seun van die mens verwys, asof dit iemand anders is as Hyself. Hy noem Homself nooit direk “Seun van die mens” nie, maar sê altyd iets soos: “Dan sal die Seun van die mens verskyn, en Hy sal … ” (kyk byvoorbeeld na Mark 8:38; Luk 12:40). Dit is só opval­lend dat daar selfs ‘n teorie is dat Hy nie regtig self die Seun van die mens was nie, maar na iemand anders verwys het, of dat Hy nie bewus was dat Hy die Seun van die mens is nie.

Skrywer: Prof Adrio König

Meditasies en gebede uit Job se hart – deel 5 (slot) – Retha Pretorius

Op die trant wat in die vorige meditasies weergegee is, het Job se gesprekke met sy vriende verder verloop. So het dán Job en dán sy vriende om die beurt mekaar beskuldig en hulself verdedig.

Hoe laat dit ons nie aan ons eie menslikheid dink, wat so maklik in wedersydse argumente verval, wat eintlik na niks lei nie!

Tog het hierdie diskoerse gelei na ‘n intensiewe selfondersoek by Job, en ‘n uiteindelike lewensveranderende gesprek met God.

Tussendeur het ‘n jonger vriend van Job en die ander drie vriende ook sy stuiwer in die armbeurs gewerp. Hy was baie kwaad vir Job en die ander drie vriende, omdat hulle nie die konflikte reg hanteer het nie, volgens sy mening.

Toe daag die Here vir Job uit, deur met hom uit ‘n stormwind te praat:

“Wie is dit wat my wysheid bevraagteken

Met woorde van onkunde?

Staal jouself!

Ek sal die vrae stel,

en dan antwoord jy My.” (Job 38:2,3)

God neem vir Job op ‘n tog deur Sy ganse skepping, om sy glorie en majesteit te beklemtoon. Dis die mees aangrypend poëtiese verse, wat ‘n mens tot diepe nadenke stem.

“Waar is die pad

na die oorsprong van lig?

Waar is die tuiste

van die oostewind?

Wie grawe ‘n kanaal

vir die stortreën ?

Wie maak ‘n pad vir die weerlig? (38:24,25)

“Is dit op jou bevel

dat die arend hoog vlieg

en sy vlerke sprei na die suide?” (39:29)

Job kan net in verwondering staan by die aanskoue van soveel majesteit, en antwoord die Here:

“Tot nou toe

het ek net met my ore

van U gehoor,

maar nou het ek U

met my eie oë gesien.”  (42:5)

Job moes vir sy vriende bid, nadat hulle ‘n brandoffer aan God moes bring vir hulle valse veroordeling van Job. God is barmhartig en genadig; selfs ons grootste oordeelsfoute word ons nie toegereken nie.

Job is verder op materiële gebied geseën met baie meer as wat hy voorheen gehad het, maar Job se grootste wins en seën was die feit dat hy so naby aan God gekom het, en waarlik God se hart leer ken het. “Hy het ná ‘n vol lewe op ‘n hoë ouderdom gesterf.”(42:17)

Hoeveel geloofslesse kan ons nie by Job leer nie ? Wat ‘n uitdaging aan gelowiges, om soos Job, nie die verkeerde geloofspad in tye van smart te volg nie, maar die oog en hart net op God te rig!

SKrywer: Retha Pretorius