Die Groot Geloofswoordeboek: Sending/Evangelisasie

Sending • Evangelisasie

Sending is die doel van die kerk se bestaan. Die tyd is verby om daarvan te verskil. Maar daarmee het ons nog nie by die wor­tel van die saak gekom nie. Die sending is die doel wat die Vader gehad het toe Hy sy Seun gestuur het.

Die sending is God se sending, nie in die eerste plek ‘n paar sendingvriende, sending­organisasies, of selfs die kerk se saak nie. Jesus Christus was die groot sendeling. En ons is in sy Naam met sy werk besig. “Soos die Vader My gestuur het, stuur Ek julle” (Joh 20:21).

 

Dit beteken dat ‘n Christen ‘n sendeling is. Jou doop is jou ordening as sendeling. ‘n Christen kan ‘n ywerige sen­deling of ‘n trae sendeling wees. Hy of sy kan alles insit of niks insit nie, maar is in beide gevalle sendelinge.

‘n Gemeente bestaan op aarde ter wille van die sending. (*Kerk) As God se doel met ‘n gemeente nie sending was nie, sou Hy die ge­meente dadelik weggeneem het hemel toe omdat al die ander dinge wat ‘n gemeente ook moet doen, almal beter in die hemel as op hierdie sondige aarde gedoen kan word. Die jeug sal daar baie beter bearbei kan word, of dalk glad nie meer bear­beiding nodig hê nie omdat daar geen versoekings meer sal wees nie. En die bejaardes sal baie makliker daar versorg kan word, of dalk glad nie meer versorg hoef te word nie omdat siek­te en trane en dood verby sal wees. En die gemeentebou sal daar die maklikste van alles wees, of weereens dalk nie meer no­dig wees nie omdat daar geen sonde sal wees nie.

Sending is ‘n omvattende saak. Dit is meer as evangelisasie. Evan­gelisasie is die taak om die evangelie aan alle nie-gelowiges te bring. Sending is om die kerk te vestig, wat ‘n hele aantal belangrike dinge insluit. Die nuwe kerk moet gelei word om self sy sendingtaak te aanvaar. Maar die nuwe kerk moet ook al die ander nodige be­dienings ontwikkel en uitbou. Dit sluit in dat die nuwe kerk so­siaal bewus gemaak sal word indien dit nog nie sosiaal bewus is nie. Die evangelie moet ook in die samelewing gestalte kry.

Die negentiende eeu is bekend as die groot sendingeeu. Veral Afrika het baie aandag gekry. Ongelukkig was die sendingwerk dikwels met ‘n meerderwaardige motief gedoen, wat teen die laaste helf­te van die vorige eeu ‘n slegte smaak nagelaat het in die mond van die lande wat onafhanklik geword het. (*Godsdiensgelyk­heid, *Godsdiensvryheid) Maar desondanks het die evangelie sterk in­gang in Afrika gevind en brei die kerk tot vandag vinniger in Afrika uit as in enige ander gebied ter wêreld.

Sending is egter lankal nie meer beperk tot die “heidenlande” nie. Sedert die begin van die vorige eeu is ons al daarvan bewus dat sending in al ses kontinente nodig is. Dikwels is dit juis swaarder om mense wat vroeër al op verskillende maniere met die evangelie in aanraking was en later belang verloor het, terug te wen. Sending in baie Europese lande is uiters moeilik en lewer relatief min vrug.

Daar is ook huiwering oor sending en selfs weerstand teen sen­ding. Die huiwering kom al meer as ‘n halfeeu sedert teoloë begin aanvaar het dat God alle mense in en deur hul eie gods­dien­s­te wil red en dat almal net toegewyd aan hul eie godsdiens moet leef. Die weerstande kom uit die onlangse oortuiging dat daar nie so iets is soos absolute waarheid nie (*Postmodernisme), en dat dit beteken dat elke mens of groep hulle eie waarheid het en dat Christene vermetel is om hulle waarheid aan ander op te dring.

Daar sou wel nog ruimte wees vir dialoog tus­sen mense van ver­skillende godsdienste om mekaar beter te ver­staan en van mekaar te leer.

Al hierdie sienings kan ‘n mens inderdaad versigtiger en be­ter ingelig maak in jou sendingroeping, maar dit neem nie die roeping weg wat die Here ons gegee het om Hom aan alle mense te verkon­dig nie. Wie Hom ken, weet ook Hy is oor en oor die moeite werd om te ken en te dien. Wie in Hom glo, kan nie anders as om te wens en te bid en te werk dat Hy deur alle mense as Verlosser aanvaar moet word nie.

Skrywer: Prof Adrio König

Die Groot Geloofswoordeboek: Selibaat

Selibaat

Iemand wat selibaat leef, is iemand wat nie getroud is nie en alle seksuele kontak vermy. Daar is mense wat dit uit vrye keuse doen, maar die *Katolieke Kerk vereis dit van alle priesters. Die Here Jesus verwys na mense wat nie trou nie. Hy noem drie groepe: dié wat weens hulle geboorte nie kan trou nie, dié wat so gemaak is, en dié wat kies om so te leef ter wille van die evangelie (Matt 19:12). Paulus verwys ook daarna as hy aanbeveel dat Christene ter wille van die vervolging liewer ongetroud moet bly (1 Kor 7). Maar dit lyk of hy meen dit is ‘n gawe van die Here (7:7), dus nie iets wat ‘n mens sommer vanself moet besluit nie.

 

Skrywer: Prof Adrio König

Meditasies en gebede uit Job se hart – deel 4

Job lewer in hoofstuk 10 ‘n pleidooi dat God hom asseblief alleen moet laat, en nie meer kasty nie:

“Wat baat U daarby om my te laat swaarkry?

Waarom verwerp U my, die werk van U hande, terwyl

U aan die kwaaddoener vreugde en voorspoed gee?” (10:3)

Klink dit bekend? Ja, onteenseglik! Hoewel die Heilige Gees ons weer lei na volkome vertroue op God, ten spyte van swaarkry, is hierdie uitroep gewoonlik ons eerste reaksie.

 

Sofar praat

Nou kom die derde vriend, Sofar, aan die beurt. Hy is sommer openlik aanvallend: “Wanneer jy God tart, moet iemand jou nie bestraf nie?”(11:3).  En baie hoogheilig gee hy raad: “Raak ontslae van jou sondes, los alle ongeregtigheid agter jou”(11:14).

Sonder enige bewyse vind Sofar vir Job skuldig, en speel daarmee ook in die satan se hand.

 

Job begin perspektief kry

Job begin opstaan teen sy bevooroordeelde vriende. Hy begryp dat hulle “wyshede” nie op hom van toepassing is nie, daarom wend hy hom al meer na God. Eers antwoord hy egter vir Sofar.

 

Job antwoord Sofar

Job verwys sarkasties na sy vriende se “wysheid”:

“Wel, ek weet ook ‘n paar dinge.

Julle weet niks meer as ek nie.

Wie weet nie hierdie dinge wat julle nou kwytraak nie?”(12:3)

 

Hy besing God se ware wysheid en mag:

“Maar ware wysheid en mag is by God.

Raad en insig is syne”(12:13)

 

Job wend hom na God

Job rig nog woorde aan sy vriende, maar hy probeer moed bymekaarskraap om die Lewende God te nader.

Toe hy hom uiteindelik tot God wend, smeek hy op ‘n ontroerende wyse vir genade:

 

” O God! Daar is twee dinge wat ek van u wil smeek, dan sal ek voor U kan staan.

Vat net U hand weg van my en moet my nie verskrik met U ontsagwekkende

teenwoordigheid nie.” (13:20,21)

 

Dit laat my wonder oor my eie ontsag vir God – Hy is deur Jesus ook my Vriend, maar is dit nie tyd om terug te keer na ‘n heilige ontsag vir die Skepper van die heelal nie?

In die volgende studie sal verder gekyk word na Job se diskoers met God self.

Skrywer: Retha Pretorius

Die Groot Geloofswoordeboek: Selfverloëning

Selfverloëning

Jesus gebruik die begrip “selfverloëning” in verband met *kruis dra. As ons onthou hoe Petrus Jesus verloën het, help dit om self­verloëning te verstaan. Hy het ontken dat hy Jesus ken. Dit beteken dat hy glad nie vir Jesus opgekom het nie, opgetree het soos iemand wat geen belang by Jesus gehad het nie. Selfverloëning sal dan beteken om glad nie in jou eie belang op te tree nie, om te maak asof jy nie jouself ken nie deur glad nie vir jouself op te kom nie. Dit is natuurlik net die negatiewe kant van die saak. Die positiewe is dat ek vir iemand anders opkom, ander se belange hoër ag as my eie. (*Selfliefde)

Jesus se lewe is self die klassieke voorbeeld van selfverloëning. Trouens, Jesus beveel ons nooit om te doen wat Hy nie self oneindig meer en beter as ons gedoen het nie. Die Christuslied in Filippen­se 2:5-11 en Jesus se eie woorde in Markus 10:45 is merkwaardig. As jy al ooit gehoor het van iemand wat die reg gehad het om gedien te word, is dit Hy. En tog kom dien Hy tot die uiterste toe. Hy wat aan God gelyk was, verneder Homself en word aan ‘n slaaf gelyk. ‘n Slaaf is in daardie tyd verag. En dan gaan Hy nog verder in die proses waarin Hy Homself vergeet om ons voluit te kan dien. Hy loop die volle pad kruis toe, die mees smartlike en vernederende dood denkbaar.

God aan die kruis: dis selfverloëning.

 

Skrywer: Prof Adrio König