Die Groot Geloofswoordeboek: See

See

Dit is opvallend dat ons in Openbaring lees dat daar nie meer ‘n see op die *nuwe aarde sal wees nie (21:1). Waarom nie? Omdat die see deur die hele Bybel ‘n negatiewe simbool is, ‘n simbool van die *chaosmagte wat die aarde en die mense wil vernietig. Die chaos­monsters was almal seemonsters, onder andere Leviatan, Behemot, Rahab (Job 9:13; 26:12; Ps 74:13-14; 89:11; 104:26; Jes 27:1; 30:7; 51:9-10). Daarom is die see deurgaans in die Ou Testa­ment as ‘n bedreiging beskou.

Telkens lees ons dat die Here die see ingeperk het. Die Here sê vir Job: “Ek het vir die see perke gestel, hom agter slot en gren­del ge­sit. Ek het gesê: ‘Tot hiertoe mag jy kom, en nie verder nie; hier is die grens van jou magtige golwe‘” (38:10-11). En in die groot skeppingspsalm lees ons oor die skepping van die see: “Die groot waters het die aarde soos ‘n kleed oordek, maar toe U die waters aanspreek (1953-vertaling: dreig), het hulle gevlug voor die krag van u stem en in die laagtes weggevloei na die plek toe wat U vir hulle bestem het. U het ‘n grens gestel waaroor hulle nie mag gaan nie: hulle mag die aarde nie weer oordek nie” (Ps 104:6-9).

Uit die res van die Ou Testament blyk dit dat hierdie vrees vir die see nie maar net simbolies of digterlike taal was nie. Israel het altyd aan die see gegrens, maar nooit ‘n vloot van enige beteke­nis ge­had nie, selfs nie in die tyd van die magtige koning Dawid nie. Toe die groot koning Salomo hout vir die tempel nodig gehad het, moes hy die Fenisiërs kry om dit oor die see vir hom te vervoer. En die een Jood wat dit, by wyse van spreke, op die see gewaag het (Jona), het bedroë daarvan afgekom.

Ook in die Nuwe Testament behou die see sy negatiewe be­teke­nis. Die storm op see bedreig die lewe van Jesus en die dis­sipels, en dan “bestraf” Hy die golwe (Mark 4:39). Dis die­selfde woord wat elders gebruik word as Hy bose geeste uit mense uitdryf (Mark 1:25; 9:25). Sou Hy in die storm op see ‘n aanval van die bose magte gesien het?

In hierdie lig is dit nie vreemd dat ons in Openbaring lees dat daar op die nuwe aarde nie meer ‘n see sal wees nie. Ons hoef dit nie regtig letterlik op te neem nie. Dit kan verwys na die see as bedreiging van die aarde en die mense. Op die nuwe aarde sal elke bedreiging uitgewis wees. Die poorte van die Nuwe Jeru­salem sal nooit gesluit wees nie (Op 21:25).

Skrywer: Prof Adrio König

Meditasies en gebede uit Job se hart – deel 2 – Retha Pretorius

Job se tweede toets, en mense om hom se reaksies

Die aanklaer, die satan, het gesê dat Job sal ophou om God te dien as sy gesondheid weggeneem word.

God het ingestem tot so ‘n toets.

Job se vrou kon nie verstaan dat hy nog vir God dien nie, en sy moedig hom aan om God te vloek en te sterf aan sy pynlike swere. Job se antwoord was: ” Ek het goeie geskenke uit God se hand aanvaar. Moet ek nie nou ook die slegte aanvaar nie?” Job het steeds niks verkeerd gedoen of gesê nie. (Job 2:10)

Sy vriende was sprakeloos oor sy smart en verliese, en sy fisiese toestand. Vir sewe dae en nagte het hulle in stilte by hom gesit, en sy smart gedeel: “Hulle kon sien dat Job se smart te groot is vir woorde” (2:13)

Kan ek iets hieruit leer, oor hoe om met ander se smart om te gaan? Praat ek nie dikwels te veel nie?

Job word rebels

Job was aanvanklik verdraagsaam en het sy lyding aanvaar. Die lydsame Job word egter nou ‘n uitgesproke rebel, wat begin om sy geboortedag te vervloek: “As my geboortedag tog nooit aangebreek het nie……..Mag dit vir niemand enige vreugde bring nie. (3:3-7)

Job is opstandig oor sy leed en smart, maar nooit, ooit laster hy vir God nie. Hy verwoord sy leed, en is eerlik teenoor God oor sy lyding.

Job se hantering van sy lyding is vir my ‘n navolgenswaardige voorbeeld – hy het nooit oorweeg om sy eie lewe te neem nie, maar het in alle opregtheid, met magtelose en passiewe woede sy situasie na God gebring.

Rampe is deel van die onverklaarbaarheid van die lewe, en, soos Job, kan ek ‘n ontmoeting met God beleef midde-in ‘n smartlike situasie, en met die vrede wat alle verstand te bowe gaan aan die anderkant uitkom.

Die boek Job, saam met Prediker, vorm werke van “proteswysheid” en is familie van die klaagpsalms en die klaagliedere van Jeremia.

In deel 3 sal Job se vriende en hulle optrede onder oë geneem word.

Skrywer: Retha Pretorius

Die Groot Geloofswoordeboek: Samaritane

Samaritane

Die Samaritane is die afstammelinge van die vermenging van Jode en hoofsaaklik Kutiërs. Daar het Jode in Samaria agtergebly na die *ballingskap van die noordelike stamme in 722 vC. Die veroweraars het ander mense, veral mense uit Kuta, ingevoer om die stede van Samaria te bevolk, en hierdie mense en die Jode wat agtergebly het, het ondertrou. Hulle was dus ‘n gemengde bevolking wat die naam van die streek gekry het: Samaritane van Samaria. Hulle het ook ‘n vermengde godsdiens beoefen. Die Kutiërs is “geëvangeliseer” om die God van Israel te dien, maar het ook aangegaan om die gode wat hulle saamgebring het te dien. Dit is die rede waarom die Jode so op die Samaritane neer­gesien het. Hoe erg hulle die Samaritane geminag het, is duidelik in die beskuldiging van die Jode aan Jesus waar hulle “Sama­ritaan” en “duiwelbesetene” as sinonieme gebruik (Joh 8:48). En die Samaritane het natuurlik op “paslike” wyse teen die Jode gereageer (Luk 9:51-55). Die ontstaan van hierdie volk vorm ‘n baie interessante geskiedenis (2 Kon 17:24-41).

Skrywer: Prof Adrio König

Die Groot Geloofswoordeboek: Sakramente

Sakramente

Sekere rites of seremonies in die kerk word “sakramente” genoem.

In die meeste Protestantse kerke is daar net twee, die *doop en die *nagmaal. Die *Katolieke Kerk het sewe. By die doop en die nagmaal (wat hulle die *mis of die *eucharistie noem), het hulle die vormsel (die Protestantse belydenis van geloof), boetedoening, salwing van siekes (“die laaste oliesel”), ordening van ampsdraers, en die hu­welik.

Skrywer: Prof Adrio König