Geldelike beloning in die Here se diens – Stephan Joubert

1. Loon as geestelike gawe

Die motief van loon moet eerstens binne die konteks van die verlossingsleer van die Bybel geplaas word aangesien sekere beginsels wat hier ter tafel kom relevant is t.o.v. die beginsels rakende die materiële versorging van geestelike werkers.

Veral in die Ou Testament geld die opvatting plek-plek dat goeie dade van die regverdiges beloon sal word op die dag van die Here. In die Nuwe Testament verskuif die klem na die ewige lewe as vrye gawe wat onverdiend aan gelowiges deur God geskenk word. Wanneer loon wel gebruik word, word dit nooit los van Christus se verlossende sterwe hanteer nie. Twee voorbeelde uit die Nuwe Testament is hier ter sake:

a. Matteus

Telkens word daar in Matteus melding gemaak van “beloning” – Die “saligspreuke” (5:3-12) veronderstel bv. Goddelike erkenning en loon aan Jesus se volgelinge (“misthos“); so ook die regte onderhouding van die wet (5:19); die regte beoefening van godsdienstige gebruike soos vas, gebed en die versorging van armes (6:1-18); die ontvangs van God se profete (10:40-42); die twaalf dissipels se ewige loon (19:27-29); die plekke aan Jesus se linker- en regterkant (20:23) en die regte gebruik van die talente (25:14-30). Tog ontknoop Jesus die vraag na die aard van hierdie loon aan die einde van die evangelie as Hy in 19:27 sê dat die ewige lewe die loon vir sy aardse werkers is. Jesus se gelykenis in Matteus 20:1-15 oor die arbeiders wat op verskillende tye gehuur word, maak die punt selfs nog duideliker dat die rolle by God omruil op die laaste dag (vgl. die beeld van die eerstes wat laaste sal wees in Matt 19:30 en 20:16). God se “loon werk anders as menslike konsepte daarvan. God betaal nie die meeste aan dié wat die langste of hardste gewerk het nie. Almal wat in sy wingerd hier op aarde werk gewerk het ontvang dieselfde loon – die ewige lewe.

b. Paulus

By Paulus funksioneer die motief van die beloning van geestelike leiers se arbeid op ‘n paar plekke. Die bekendste teks in dié verband is 1 Korintiërs 3, waar Paulus aandag gee aan die beloning van geestelike leiers se aardse bouwerk. Eerstens maak hy dit duidelik dat hyself en Apollos planters en natgooiers is van die Goddelike saad  (= die evangelie!), maar dat dit God is wat die groei én beloning gee (vers 5-8). “Misthos” die Griekse woord vir die dagloon of salaris hier in vers 8, word deur God gegee. God alleen bepaal die aard van die werk, asook die gepaste erkenning hiervoor. Daarom dat geestelike werkers uiteindelik net aan God verantwoordelik is vir suksesse en mislukkings in hul bediening. Anthony Thiselton (2000:304) stel dit as volg: “Misthos becomes an indication of worth. Stipends accorded by the church do not indicate this worth, against the assumptions of a consumer driven world. God knows what they are worth in the work of the kingdom, and the matter must be left in God’s hand for God’s final verdict.”

Ander geestelike leiers bou volgens 1 Korintiërs 12:10-15 verder voort op die fondament wat Paulus gelê het (vers 10). Paulus praat dus hier primêr met Christelike werkers as diegene wat oor die gawes van opbou en toerusting beskik binne die koninkryk van God (Ef 4; 1 Kor 12-14). Gelowiges is die gebou waaraan hulle bou (vers 9). Die fondament van hierdie gebou is Christus (vers 11). Geestelike werkers moet seker maak dat hulle vuurvaste boumateriaal gebruik. Verkeerde boumateriaal soos hout, hooi en stoppels sal verbrand word wanneer hulle bouwerk op die laaste dag geïnspekteer word deur God (vers 13; 15). Met ander woorde, die aard, egtheid, kwaliteit en geestelike motivering vir die bouwerk van Christelike werkers sal eers op die dag van die Here aan die lig kom.

Tot en met die wederkoms is alle menslike evaluering van geestelike werk voorlopig, onvolledig en gebrekkig. Net God beskik oor die regte meetinstrumente. Hy alleen sal beslis oor geestelike bouwerk op die laaste dag (vers 13-15). Tog weet gelowiges dat die Here, voor wie se regterstoel ons almal moet verskyn (2 Kor 5:10), die Een is wat ons splinternuwe mense gemaak het op grond van ons geloof in Christus (2 Kor 5:17).

II. Materiële loon vir geestelike werk

A. Basiese beginsels rakende geestelike werkers se arbeid

a. Hardwerkendheid. Paulus dien in hierdie verband self as voorbeeld. Hy het dikwels sy eie dagloon verdien deur hande arbeid te verrig ten einde die arm gemeentes nie geldelik te belas nie (bv Hand 17; 20; 2 Tess 3).

b. Deursigtigheid. Paulus deel deurgaans sy planne (asook enige verandering daaraan) met sy gemeentes (vgl 2 Kor 2:12-24). Sy integriteit as geestelike leier is ononderhandelbaar. Wanneer geld ter sprake is, tree Paulus baie deursigtig op, soos met sy geldinsameling vir die arm gelowiges in Jerusalem (2 Kor 8-9). Paulus is ook altyd bereid om verslag van sy werk te doen (vgl Hand  15 en 21 waar hy in Jerusalem vertel van sy werk voor die leiers van die Jerusalem gemeente, of Gal 2:1-10 waar hy verslag doen aan Petrus, Johannes en Jakobus). Tog besef Paulus dat nog ander gelowiges, nog hyself, oor die regte kriteria beskik om geestelike werk na behore te beoordeel. Daarom dat hy homself nie eens beoordeel nie en dat hy ook van mening is dat die gemeentes dit nie kan doen nie. Hierdie beoordeling los hy aan die Here oor (1 Kor 4:1-5).

c. Aanspreeklikheid. Geestelike werkers is volgens die Bybel aanspreeklik vir hul bediening teenoor diegene wat hulle bedien. Hulle werk moet oop en bloot vir almal wees om te verstaan, soos wat Paulus dikwels oor sy eie bediening getuig (vgl bv 2 Kor 3-4). Wanneer geestelike werkers nie optree volgens Bybelse beginsels nie, soos in die geval van die kerkleier Diotrefes in die tweede Johannesbrief, moet hulle persoonlik daaroor vermaan word.

d. Oppas vir geestelike manipulasie. In die gemeente in Tessalonika was daar ‘n paar mense wat ophou werk het en van ander gelowiges verwag het om hulle te versorg terwyl hulle die wederkoms inwag. Paulus vermaan hierdie mense dat hulle lui is en beveel die gemeente om hulle nie verder te versorg nie (2 Tess 3:10-12). Geestelike werkers wat dus onder ‘n skyn van vroomheid nalaat om die Here se werk korrek te doen, moet aangespreek word. Finansiële steun aan hulle moet gestaak word.

e. Geestelike aanmoediging: Geestelike werkers word gedurig in die Bybel aangespoor tot volharding ten opsigte van hulle roeping (bv 1 Tim 6:14; 2 Tim 4:5). Hulle moet nooit, vanweë laksheid, vrees of luiheid, hul werk versuim nie (2 Tim 2:15).

B. Vergoeding

Paulus verduidelik in 1 Korintiërs 9 dat bepaalde regte gepaard gaan met die bediening van die evangelie, soos die reg op fisiese versorging van die kant van diegene wat deur geestelike werkers bedien word (vers 4). Voorbeelde ter stawing van Paulus se argument word ontleen uit die militêre wêreld, sowel as uit die wêreld van wingerdboere en suiwelboere (vers 7). In vers 13 konstateer Paulus hierdie feit ook vanuit die Ou Testamentiese priesterkultus (bv Lev 16:9-11). Die Wet van Moses het bepaal dat priesters moes leef vanuit die offers wat deur die Israeliete gebring is. Aan die hand van ‘n saai-en-oes beeld maak Paulus dit in vers 11 duidelik dat hy en ander verkondigers van die Woord geestelike kos saai en daarom ook geregtig is op die materiële voordele wat die res van die kerk geniet. Trouens, Paulus meen dat hy selfs nog meer reg op hierdie wederkerige versorging het as ander geestelike leiers, omdat hy die stigter van die kerk in Korinte is (vers 12).

Vanweë die gevaar dat geld in Korinte ‘n afdreigmiddel in die hand van bepaalde mense kon word om Paulus te probeer beïnvloed om hulle na die mond te spreek (vgl. die sg. “patron-client” verhoudings tussen indiwidue wat in daardie tyd oral in die Romeinse Ryk aan die orde van die dag was), systap die apostel hierdie probleem deur te weier om enige finansiële vergoeding te ontvang. Hy het wel die reg hiertoe, maar hy doen vrywilliglik afstand hiervan ten einde nog meer diensbaar te wees.

Paulus se vernaamste beloning as geestelike leier is sy eie getrouheid aan sy roeping (vers 17). Sy motivering tot volharding is altyd geestelik en innerlik van aard – sy beloning ook. Hy doen sy werk uitsluitlik omdat daar ‘n hemelse roeping op sy lewe is, nie vanweë uiterlike aansporings soos geld nie (vers 18). Om te verhoed dat sy basiese roeping deur materiële vergoeding in die gedrang kom, sien hy selfs in Korinte daarvan af (vers 15). Wanneer sodanige gevaar egter nie bestaan nie, soos in die geval van die Masedoniese gemeentes in Berea, Filippi en Tessalonika, ontvang Paulus met dank finansiële ondersteuning van hulle kant af (2 Kor 11:7-11). Met ander woorde, wanneer daar geen ander motiewe van die kant van gemeentes op die tafel is nie, as en behalwe die materiële ondersteuning van geestelike leiers om hulle in staat te stel om hulle roeping te vervul, is Paulus bereid om geld van kerke te aanvaar.

In 1 Timoteus 5:17-18 vermeld Paulus wel dat bepaalde vorme van uiterlike erkenning geskied in die geval van sekere leiers, te wete, die “presbuteroi” wat voorgaan in die kerk deur prediking en onderrig en wat hard in die Here se diens werk. Hulle moet dubbele eer ontvang. Dit dui waarskynlik op uitsonderlike openbare respek en aanprysing wat deur gemeentelede aan hulle betoon word tydens een of ander kerklike byeenkoms of seremonie. (Die Griekse woord timē [eer] wat hier gebruik word, dui meestal op die mondelinge openbare erkenning deur ander in daardie tyd.) ‘n Ander moontlikheid is ook dat hulle geldelike vergoeding vir hulle harde werk ontvang het.

Evaluerende opmerkings

Die Bybel hanteer die motief van loon hoofsaaklik binne geestelike kontekste. Wanneer materiële vergoeding van werkers in die Heer se diens ter sprake kom, is dit ‘n erkende beginsel dat diegene wat deur hulle bedien word ook verantwoordelikheid aanvaar vir geestelike werkers se materiële versorging. Hierdie versorging moet geestelike werkers in staat stel om hulle werk effektief en kommervry te doen.

Die normale Bybelse roete is om geestelike leiers indiwidueel te bemagtig om hulle Godgegewe visies op grondvlak te dryf en te realiseer. In hierdie verband is dit veral die roeping van kerkrade om geestelike werkers afsonderlik met die nodige middele, infrastrukture, fondse en geestelike hulp te voorsien sodat hulle gemotiveerd kan bly om die Here se werk te doen. Hier is indiwiduele versorging, deernis en gesonde verhoudings op grondvlak die deurslaggewende sleutels. Beloning is nie in hierdie gevalle ter sprake nie, indiwiduele bemagtiging wel! Daarom word materiële aansporings nie in die Bybel beklemtoon as “beloning” vir suksesvol afgehandelde aksies en programme nie. Die vernaamste aansporing tot groter effektiwiteit en opregte geestelike werk in die Nuwe Testament is eerder die nuwe geestelike realiteite wat by die wederkoms van Christus op ons wag. Aan die hand hiervan spoor Paulus geestelike werkers in 1 Korintiërs 3 aan om goeie bouers van die Here se aardse huis te wees.

Verslagdoening van die kant van geestelike werkers is ‘n Bybelse feit. Al beoordeel God die egtheid en aard van geestelike werkers se bouwerk, is hulle nooit verhewe bokant verslagdoening en deursigtigheid nie. Waar probleme soos dwaallering, luiheid of geestelike agteruitgang ter sprake is by geestelike werkers, word sodanige sake in die Bybel afsonderlik, pertinent en op die naam aangespreek.

Sogenaamde prestasiegedrewe vergoeding blyk glad nie die normale roete te wees binne die vroeë kerk nie. Dit hou ‘n potensiële bedreiging in vir die kohesie van geestelike leierspanne. Dit kan aanleiding gee tot onnodige onderlinge kompetisie en wantroue. Eweneens is dit ook baie moeilik om die werklike geestelike impak van verskillende bedieninge aan die hand van objektiewe kriteria te bepaal. Geestelike leierskap, wat geskoei is op onderlinge verhoudings en die oprigting van spanne om gemeenskaplike doelwitte te bereik, is eerder hier die aangewese weg. Hiervolgens word geestelike werkers afsonderlik bemagtig en aangespoor tot geestelike diens.

Skrywer: Prof Stephan Joubert

Die Groot Geloofswoordeboek: Proseliet

Proseliet

‘n Proseliet is ‘n bekeerling, maar die woord word meestal in ‘n ne­ga­tiewe sin gebruik as mense op onregmatige manier ander na hulle geloof probeer oorhaal. (*Sending)

Skrywer: Prof Adrio König

Die Groot Geloofswoordeboek: Profesie/Profeet/Vervulling van profesieë/beloftes

Profesie/Profeet • Vervulling van profesieë/beloftes

Profesie/Profeet

Ou Testament

Daar is ‘n algemene misverstand oor wat die eint­like taak van ‘n profeet in die Ou Testament was. ‘n Profeet het nie in die eerste plek profesieë uitgespreek oor wat in die toekoms sou gebeur nie. Die hoofsaak van die profeet se taak was om te sê wat die wil van God daar en dan was. Dit het beteken dat die profete dikwels in spanning en selfs botsings met die volk en veral met die koning gekom het omdat dinge nie in ooreenstemming met die wil van God was nie. Dit het die beskuldiging na vore gebring dat hulle onheilsprofete was omdat hulle die oordele van God moes aankondig. En dit het die profete baie ongewild gemaak en dikwels selfs aan vervolging en lyding blootgestel en hulle lewe in groot spanning gebring. Je­remia is die klassieke voorbeeld. Hy het later selfs sy geboortedag vervloek (Jer 19-21). Ook Amos is vervolg oor sy negatiewe oordele oor die Noordryk (Am 7:10-17).

Maar profete het tog ook profesieë uitgespreek. Dit was mees­tal negatiewe profesieë oor die oordele wat die volk en die koning gaan tref as gevolg van hulle ongehoorsaamheid aan God. Die volk se sonde het dikwels met afgodediens in verband gestaan, maar Amos is die klassieke voorbeeld van ‘n profeet wat God se oor­deel aankondig oor sosiale onreg (oa Am 8:4-6). Die komende balling­skap, as die grootste oordeel wat Israel ooit getref het, was veral die tema van Jeremia se waarskuwende profesieë.

Daar was ook heilsprofesieë waarvan die *Messiaanse profe­sieë en die profesieë van die *dienaar van die Here die belangrikste is.

Nuwe Testament

In die tyd van die Nuwe Testament is daar ook nog profete. Dit word direk verbind aan die *gawes van die Gees, wat beteken dat pro­fete nie meer so uitsonderlik is soos in die Ou Testament nie, maar baie meer sou kon voorkom. Paulus alleen gebruik dan ook die begrippe “profeet”, “profeteer” en “profesie” omtrent 30 keer. In sy lyste van gawes kom profesie gereeld voor (1 Kor 12:7-11, 27-30), en hy prys die gawe van profesie sterk aan (1 Kor 14). Elders word die profete saam met die apostels genoem as die fondament waar­op die kerk gebou is (Ef 2:20). Die gawe van profesie word ook di­rek met die koms en werk van die Gees verbind (Hand 2:17-18), en tel­kens lees ons van profete en profesieë in die res van Handelinge (11:27 ev; 13:1; 15:32; 19:6; 21:9-10).

Dis ook in die Nuwe Testament duidelik dat profesie nie in die eerste plek oor toekomsgebeure gaan nie, maar oor die woord en wil van die Here hier en nou (14:3-5, 25). Daar is groepe Christene wat getuig dat dié gawe vandag nog voorkom.

Die 1983-vertaling het aanvanklik met ‘n baie ernstige fout uit­gekom, wat gelukkig gou in latere drukke reggemaak is. “Profe­sie” is vertaal met “om God se boodskap (wil) te verkon­dig” (veral in 1 Kor 12-14). Dit het die indruk geskep dat die verta­ling na die predikant/pastoor verwys, en nie na ‘n Geestesgawe nie. Daar is veral Pinkstergroepe wat tot vandag toe nog nie hierdie vertaling gebruik nie, en ons het hier een van die redes.

• Jesus as Profeet

Daar word dikwels in die Nuwe Testament na Jesus as ‘n pro­feet verwys (Matt 21:11, 46; Mark 6:15; Luk 7:16; 24:19; Hand 3:22 ev; 7:37). Daar is ‘n sin waarin ons Hom, tesame met Johannes die Doper, die laaste twee profete van die Ou Testament kan noem. Hulle was God se laaste oproep aan die volk om hulle te bekeer so­dat God hulle kan begin seën en daardeur die volke nader­trek na Je­rusalem (Jes 2:2-5; kyk ook Ps 102:22-23). Daarom begin beide hulle openbare optrede met die tipiese profetiese oproep van die Ou Testament: “Bekeer julle … ” (Matt 3:2; 4:17).

Daar is egter meer op die spel. Jesus was nie maar net nóg ‘n profeet nie. Hy was dié Profeet (Joh 6:14; 7:40). Die Jode het verwag dat daar ‘n buitengewone profeet sou kom (Joh 1:21, 25) wat deur Moses beloof is en na wie die hele volk moes luister (Deut 18:15-22). Soos soveel ander profesieë is ook hierdie pro­fesie in Jesus vervul. Hy was God se beslissende oproep aan Israel. Omdat hulle Hom verwerp het, het God hulle ook verwerp (Matt 21:43; 23:37 ev; Rom 11:15). (*Israel, *Jode)

Vervulling van profesieë/beloftes

Daar is mense wat oortuig is dat profesieë letterlik vervul word. Die *Dispensasionalisme maak ‘n groot saak daarvan. Dit werk egter nie so nie. Soms sal een of twee woorde of ‘n sinnetjie in ‘n profesie wel letterlik uitkom, soos die woord “Betlehem” in Miga 5:1, en “die Gees wat kom” (Joël 2:28), maar as ‘n mens die volle profesie ernstig opneem, lyk die vervulling altyd baie anders as wat ‘n mens uit die profesie sou kon aflei. Kom ons kyk na ‘n paar voorbeelde.

Op die Pinksterdag sê Petrus dat die uitstorting van die Gees die vervulling van Joël 2:28-32 is. Hy haal dan ook die profesie in sy geheel aan (Hand 2:17-21). Maar as ‘n mens die besonderhede van Joël en die uitstorting van die Gees vergelyk, is daar baie be­son­derhede wat glad nie op die Pinksterdag vervul is nie. Daar was nie besondere te­kens in die lug, of bloed en vuur en rookwolke nie. Die son het nie pikdonker geword nie en die maan nie bloedrooi nie.

Wat wel vervul is, is dat die Gees uitgestort word en dat ge­lo­wiges profeteer. Selfs van gesigte en drome is daar min of geen te­ken nie. Die profesie is dus nie in kleiner besonderhede vervul nie. Net die groot saak waarom dit gegaan het, het waar geword: die Gees is uitgestort.

‘n Ander voorbeeld is Amos 9:11-12. Jakobus haal dit aan om die sending van Paulus te verduidelik (Hand 15:15-17). Maar van die profesie soos dit oorspronklik in Amos gestaan het, is om­trent niks letterlik vervul nie. Die vervalle hut van Dawid is nie her­stel nie, en Israel het nie ‘n besondere oorwinning oor Edom be­haal nie. In werklikheid haal Jakobus ander woorde aan as wat ons in Amos 9 het. Hy kry hierdie woorde in die *Septuagint, die Griekse vertaling van die Ou Testament wat nie baie nou­keu­rig gedoen is nie. Hierin is die laaste deel heeltemal veran­der van ‘n oorlogsteks na ‘n sendingteks (Hand 15:17). Ook hier kan dus nie gepraat word van die letterlike vervulling van die profesie nie.

Volgens Matteus 2:17-18 word Jeremia 31:15 vervul in die kin­der­moord van Herodes. As ‘n mens mooi na Jeremia 31 kyk, is dit ‘n baie langer profesie as net vers 15. Dit gaan voort in vers 16-17. Dit is ‘n profesie oor die ballingskap én die terugkeer na Jerusalem. En ons weet die profesie is in daardie tyd vervul. Ra­gel het vreeslik oor haar kinders gehuil, maar later, na die balling­skap, het hulle tog weer teruggekom. “Ragel” staan hier vir die moeders van Israel wie se jong seuns en dogters as slawe weg­ge­voer is Babel toe. Hulle kon dus ook weer terugkom ná die ballingskap.

Maar in Matteus is dit ‘n totaal verskillende situasie. Die “kin­ders” is nie jongmense wat weggevoer word nie, maar babas wat ver­moor word. Van die res van die profesie, die terugkeer, kan daar dus ook geen sprake wees nie. Ook hier is dit net een bepaalde punt in die profesie wat vervul word: die moeders wat huil oor hul “kinders”, maar wie die “kinders” is, verskil heeltemal.

‘n Mens kan profesie na profesie nagaan en vind dat ons hier ‘n reël het: profesieë word nie letterlik vervul nie. Gewoonlik is daar net een of twee sake in die profesie wat met die vervulling ooreenkom.

Wat beteken dit? Dat God vry is om ons in die vervulling van profesieë te verras. Dat die vervulling heel dikwels baie ryker is as die profesie self. Dat profesieë maar net riglyne is om God se pad die toekoms in aan te dui.

Dink net ‘n oomblik aan die eerste twee beloftes wat hier behan­del is. Wat sou vir die koninkryk van God beter gewees het: Nóg ‘n oorlog in die Nabye-Ooste waarin Israel die Edomie­te ver­nie­tig, en sommer ook al die ander nasies in die omgewing (Am 9:12), of Paulus se sendingreise waartydens “al die nasies die Here gesoek het”? (Hand 15:17) Wat sou die meeste vir die eer van God beteken het: Nóg ‘n keer die wêreld vol “bloed en vuur en rookwolke” (Joël 2:30, duidelik oorlogsimbole), of die koms van die Gees (Hand 2) wat harte oorwin en nie mense ver­nietig nie.

Die letterlike vervulling van profesieë sou ‘n armoede in ons toe­komsverwagting meegebring het. Profesieë gebruik beelde wat ontleen is aan die ervarings van die profeet. Dit beteken dat geen ver­vulling ooit meer sou kon wees as dit wat klaar in die profeet se ervarings aanwesig was nie. Dit sou net ‘n herhaling beteken het van die beste wat ons alreeds ken, en nooit iets ra­dikaal nuut en anders nie. Maar dit is juis wat ons verwag by die *wederkoms van Jesus.

Daar wag heerlike verrassings op ons as God finaal sy belof­tes/profesieë vervul, hoe noukeurig ‘n mens ook al die profesieë pro­beer uitlê. Niemand sou voor die gebeure in Handelinge 2 kon vermoed het dat hierdie profesie uit Joël só vervul sou word nie, nog minder Amos 9 volgens Handelinge 15!

Skrywer: Prof Adrio König

Josef se Kleed – Kobus Kok

Chris vra:

Hoeveel kleure was daar in Josef se kleed en het hierdie kleure spesefieke betekenisse. Hierdie is ook ‘n vraag wat ek in ‘n werkstuk moet beantwoord

Antwoord:

Dr. Kobus Kok antwoord:

Ons lees in Genesis 37:1 en verder van Jakob se liefde vir sy seun Josef en die feit dat hy aan hom ‘n lang kleurvolle kleed gegee het wat moue gehad het (Gen 37:3). Die term wat gebruik word vir die kleed (kǔt·tōʹ·něṯ,) suggereer volgens sommige geleerdes dat dit soos ‘n koningskleed kon wees. Myns insiens is dit dalk te sterk gestel. Klere was in die antieke tyd dikwels met eer en rykdom verbind. Die broers van Josef het kudde in die veld opgepas. Ons weet vandag dat die klere van herders van growwe materiaal gemaak is en baie vuil was omdat hulle in die oop veld moes werk en slaap. Jakob het duidelik deur sy handeling geïllustreer dat Josef sy gunsteling was. Jakob was baie lief vir Josef se ma en die seun is vir hom gebore toe hy al oud was. Josef se broers was baie jaloers daarop en wou hom doodmaak van jaloesie. Ons weet nie watter kleure in Josef se kleed was nie omdat die vroegste bronne dit nie vir ons sê nie. Waar herders se klere oor die algemeen nie kleurstowwe ingehad het nie, omdat dit duur was, het Josef se klere kleurstof bevat. Daar was later mense wat probeer het om kleure en betekenisse daaraan te verbind, maar dit is nie wat ons in die Bybel self lees nie en is daarom spekulasie. Die punt van die storie is bloot om te illustreer dat Jakob vir Josef baie liefgehad het en hom so bietjie voorgetrek het en dat hy in die oë van sy pa meer eer en waarde gehad het as die ander broers.

Hier is ‘n voorbeeld uit die Harper’s Bible Dictionary van hoe die antieke klere gelyk het. Ons het vandag baie voorbeelde uit die Antieke nabye Oosterse kuns waarin die kunstenaars die kleredrag van mense, leiers en priesters uitgebeeld het. Josef se broers het moontlik klere gehad soos die 1b voorbeeld, terwyl Josef ‘n “tunic” gedra het wat kleurvol was (vgl. Nr 2)

Skrywer: Dr. Kobus Kok