144 000

Jan Smith vra:

Openbaring 7 en 14: Hoofstuk 7:4: En ek het die getal van die verseëldes gehoor: honderd vier en veertig duisend verseëldes uit al die stamme van Israel. Hoofstuk 14:3: …en niemand kon die lied leer nie behalwe die honderd vier en veertig duisend wat van die aarde vrygekoop is. Vers 4: Dit is hulle wat hulself met vroue nie besoedel het nie, want hulle is maagdelik rein; dit is hulle wat die Lam volg waar Hy ook heengaan; dit is hulle wat gekoop is uit die mense as eerstelinge vir God en die Lam. Hierdie twee groepe is waarskynlik dieselfde voortspruitend uit die twaalf stamme van Israel. Hulle het egter ‘n besondere eienskap: Hulle is maagdelik rein en is gekoop uit die mense as eerstelinge van God. Hulle staan op die berg Sion met die Naam van die Vader en Jesus op hulle voorhoofde geskrywe en onder begeleiding van siters sing hulle ‘n nuwe lied. Verder is daar geen melding van die mense nie. Het u dalk enige idee wie hulle sou wees en in watter konteks ons hulle met die res van Openbaring moet/kan plaas. Baie dankie. 

Prof Jan van der Watt antwoord:

a) Eers moet daar ʼn opmerking oor die 144,000 gemaak word. Dit is ʼn simboliese getal, waarvoor Openbaring natuurlik baie bekend is. Dit word gewoonlik so verklaar:

• 10 is die getal van volkomenheid/volmaaktheid. In die Joodse en die Griekse wêreld was die getal as getal van volmaaktheid gesien.
• 10x10x10 = 1000: Die maalteken in simboliese getalle beteken intensivering. Die drie maal dui op ʼn kubus (vierkantige blokkie waarvan die sye presies dieselfde lengte het). Ou antieke heiligdomme is dikwels as kubusse gebou om volmaaktheid aan te dui.
• 3×4 = 12: 4 is die getal van die wêreld (die wêreld het vier hoeke) en 3 die getal van die geestelike wêreld. 3×4 beteken dus daar waar die wêreld en God (die geestelike) intensief met mekaar te doen het – dit is natuurlik die mense wat met God in ʼn intensiewe verhouding staan. Daarom is daar 12 stamme in Israel en 12 dissipels as pilare van die kerk.
• 12×12=144: 12 stamme uit die Ou Testament en 12 dissipels uit die Nuwe Testament maak al die mense van God uit.

144,000 is dus 144×1000: dit dui met ander woorde op al die mense van God (12×12) soos God dit perfek beplan het (10x10x10). 144,000 is dus die simboliese getal van al die mense van God volgens die perfekte beplanning en wil van God.

In Openbaring 7 en 14 word daar dus na die kerk van God in sy volheid en volmaaktheid verwys as hulle die 144,000 genoem word. 

b) Wie is die mense wat hulle nie besoedel nie en wat beteken dit? Die geleerdes verskil baie oor wat presies hier bedoel word met die reinheid, maar die basiese boodskap blyk te wees dat mense alles opoffer om die Lam te volg.

c) Wat hoor ʼn mens van hulle in die res van Openbaring? Inderdaad word die 144,000 net in Openbaring 7 en 14 gebruik. In die res van Openbaring word daar ander beelde vir die kerk gebruik, soos bruid (Openbaring 19:7) of groot menigte (Openbaring 7:9), ens. 144,000 is dus een van die beelde wat van die gelowiges gebruik word; ander beelde praat van dieselfde groep mense – elke beeld vertel egter vir ons iets unieks van die kerk. 

Outeur: Prof Jan van der Watt

Marguerite van Niekerk vra:

Waarom laat Jesus toe dat daar so baie lyding in die wêreld is, byvoorbeeld die lyding van die Jode in die Tweede Wêreldoorlog, elke dag vandag waar duisende baie ly onder misdaad en korrupsie.

Antwoord van Prof Jan van der Watt

Marguerite van Niekerk vra waarom Jesus toelaat dat daar so baie lyding in die wêreld is byvoorbeeld die lyding van die Jode in die Tweede Wêreldoorlog, elke dag vandag waar duisende baie ly onder misdaad en korrupsie.

Die vraag waarom God lyding in die wêreld toelaat is ʼn vraag wat gelowiges van die vroegste tye af besig gehou het.

•          Daar is gedeeltes in die Bybel, veral die OT, waar die indruk gewek word dat ʼn mens self lyding oor jouself bring deurdat jy nie regverdig genoeg is of sterk genoeg glo nie. Dele word dan aangehaal soos “God sal die regverdige seën en die onregverdige straf” (Psalm 5:13; 11:5-7; Spreuke 10:6, 16, ens.). Dus: as jy regverdig is, sal God jou seën en sal dit met jou goed gaan. Vandag nog predik sommige die idee – dit word “welvaartsteologie” genoem. Jy (die mens) is eintlik in beheer van sake – jou geloof, jou opregtheid sal God manipuleer om vir jou goed te wees. God reageer op jou en aap jou na. As goed reg loop, is dit omdat jy reg is. As dit verkeerd loop is dit jou skuld.
•          Van die boeke in die OT stel ʼn eensydige verstaan van bogenoemde idee reg. Die boek Job probeer die vraag antwoord oor waarom dit met mense sleg gaan. Die boek Job verwerp die idee dat dit altyd die mens se skuld is. Daar kan ook ander redes voor wees. En die redes kan ʼn mens nie altyd verstaan nie. Die verhaal gaan oor Job wat regverdig is en met wie dit goed gaan. Die duiwel probeer voorgee dat Job net regverdig is omdat hy so iets uit God kan kry. As hy dit nie meer kry nie, sal hy God ook los. God dink nie so nie en laat Satan toe om alles van Job weg te neem. Job begin toe ernstig, saam met sy vriende, worstel met die vraag waarom hy so ly. Van een ding is hy seker: dit is nie omdat hy so sleg is nie. Daar moet ʼn ander rede wees en hy daag God uit om te sê waarom Hy die lyding toelaat. God verskyn dan ook aan Job, maar gee hom nie ʼn direkte antwoord nie – Hy wys vir Job die skepping en alles wat in die skepping is. So besef Job die grootheid en andersheid van God. Ons kan nie God altyd verstaan nie, want Hy is net groter as wat ons is. God is op die minste God en ons is op die meeste mense. Lees gerus Job 42:1-6 waar Job erken dat daar nie antwoorde op alles is nie. Daar is net een groot antwoord: God weet en Hy is regverdig. Glo maar net in Hom; Hy weet die beste. (Interessant genoeg het Job nooit besef dat hy eintlik vir die eer van God ly nie. Die duiwel het God mos uitgedaag en God het al sy eer op Job se skouers gesit. As Job in sy lyding sou faal, sou God verkeerd bewys word. En dit kan tog nie. So, sonder dat Job dit besef was daar baie sin in sy leiding). Die antwoord wat Job dus op die lyding gee is dat mense nie te veel vrae moet vra  nie, want hulle sal nie al die antwoorde kry nie. Net God weet.
•          Dan is daar Openbaring (en 1 Petrus) wat vir ons vertel hoe die gelowiges swaar kry en ly. Hulle word vervolg en selfs doodgemaak. Openbaring vertel ons dan van Satan en sy trawante – die twee vreeslike diere – wat oorlog maak teen God (Openbaring 12-13). Hulle wil alles wat aan God behoort, afbreek en seermaak. Al is gelowiges dus vroom en regverdig, ons leef in ʼn gebroke wêreld waar die duiwel ons wil seermaak, byna soos ʼn vyand in ʼn oorlog. As verkeerde dinge dus met ons gebeur is dit nie noodwendig ons skuld nie. Dit kan die gevolge van die sondige wêreld wees waarin ons bly.
•          Nou verwant aan die vorige is 1 Petrus se siening dat ons soms ly om so te wys dat ons aan God getrou sal bly. Dit is byna soos “geestelike oefening”. As ons volhard midde in die lyding, word ons nie alleen self ook geestelik opgebou nie, maar word ons volharding ook sommer die bewys vir ander dat ons in God glo (1 Petrus 4:12-19). Dit wys ook dat ons soos Christus is, want Hy het ook (onskuldig) gely (1 Petrus 3:17-18).
•          Die Bybel sê vir ons dat daar ook nog ʼn ander rede kan wees – dit is die sonde in ons. Mense kan boos wees van binne, selfs al wil hulle nie (lees hoe Paulus dit byvoorbeeld ervaar in Romeine 7:21-24). Ons as mense is geneig tot sonde en ons moet dus die gevolge van ons sonde dra. As ek byvoorbeeld teen 250km per uur op ʼn boom afjaag kan ek nie vir God kwalik neem as daar iets gebeur nie.

Die teenwoordigheid van lyding word dus op verskillende maniere in die Bybel bespreek. Ons sal nie altyd kan verstaan waarom die dinge gebeur of waarom God dit toelaat nie. Ons moet maar net vertrou in die grootheid, regverdigheid en alwetenheid van God. Oor God se beheer, is dit soos ʼn oorlog – God het die oorlog klaar gewen, maar daar is nog klein skermutselinge wat van die kant van die duiwel kom wat niks aan die uitslag van die oorlog kan verander nie. Binnekort gaan God die vyand finaal straf, maar tot dan probeer die duiwel nog ʼn laaste paar stuiptrekkings.  

Outeur: Prof Jan van der Watt

Henk Geyer vra:

As die Woord van God ons riglyn is, is ek veronderstel om eers iemand sy oortreding teen my te vergewe wanneer hy dit teenoor my bely het? 

Antwoord deur Prof Jan van der Watt

Henk gee nie die teksgedeelte wat hy in gedagte het nie, maar dit hang saam met die opdrag om ons sondes teenoor mekaar te bely. Die hart van sondebelydenis is om verhoudings te herstel wat seergekry het of stukkend geraak het vanweë verkeerde gedrag of lelike optrede. Daarom moet ons sonde bely, omdat God ons roep om in gesonde verhoudings met mekaar te leef. Sondebelydenis wil dus altyd verhoudings gesond maak. Sondebelydenis en vergifnis is egter twee sye van dieselfde munt.

In Matteus 18:15-35 word die hele saak van vergifnis bespreek. Jesus sê vir Petrus dat hy 70×7 maal moet vergewe. Vergifnis het dus nie grense nie. Om dit te verduidelik volg die verhaal van die koning (as beeld van God) wat ʼn amptenaar uit genade vergewe. Die amptenaar wat nou net die wonder van die vergifnis ervaar het, doen egter nie dieselfde nie en vergewe self nie sy medeamptenaar wat hom iets skuld nie. Toe die koning dit hoor, roep hy weer die amptenaar en hierdie keer vergewe hy hom nie weer nie. Hy stuur hom reguit tronk toe. Nou sou ʼn mens kon vra: wat het nou van die 70×7 geword, want die koning (as beeld van God) het net eenmaal vergewe en die tweede maal nie. Hoe moet ʼn mens dit verstaan?

a) Sondebelydenis wil ons verhoudings normaliseer – die koning vergeef die amptenaar en so herstel hy weer die verhouding met hom.

b) Die amptenaar reageer egter nie soos iemand wat in die verhouding reg wil leef nie, want hy tree presies die teenoorgestelde op as die koning.

c) Die koning straf hom nou nie oor wat hy skuld nie, maar omdat hy nie leef volgens die herstelde verhouding nie.

Daar hou vergifnis dus op?! In die sin is dit reg dat met vergifnis daar altyd die voorwaarde saamgaan dat die verhouding tussen beide partye herstel moet word. Dit is nie eenrigting verkeer dat die een maar net moet vergewe en die ander party maar kan doen wat hy of sy wil nie. Dit is waar belydenis inkom – belydenis is die aanduiding dat die persoon wat die fout gemaak het, die verhouding wil herstel. As dit die geval is, mag jy nie die gebaar van die hand wys nie – nooit nie: dit is waar die 70×7 inkom. Daar mag geen beperking gestel word aan hoeveel keer ʼn gelowige bereid moet wees om weer voor te wil begin en verhoudings met ander te wil herstel nie. Ons moet altyd daarna streef om verhoudings te herstel en ons verhoudings gesond te hou. Dit verwag die Here van ons. 

Van hierdie bereidheid om te vergewe mag egter nie misbruik gemaak word nie – soos gesê is, vergifnis is nie eenrigting verkeer nie, maar is die een sy van die munt: belydenis is die ander sy. Die twee moet altyd saamgaan. As die persoon wat bely nie opreg is nie en nie werklik die verhouding wil herstel nie (soos die amptenaar in die gelykenis), kan vergifnis ook nie funksioneer nie. Die doel van vergifnis is immers om die verhouding weer te herstel en as dit nie gebeur nie, werk vergifnis nie regtig nie (dit word ook met tug in die gemeente geïllustreer – Matteus 18:15-17). 

Outeur: Prof Jan van der Watt

Dr Gustav Claassen

Ek is op 20 Feb 1959 in Johannesburg gebore. Die meeste van my grootword jare spandeer ek in Roodepoort.Ek studeer aan die RAU, UP en Unisa. Tans is ek al 18 jaar in die NG Kerk Monumentpark . Ek is getroud met Hanneke en ons het twee seuns.