Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: ‘n opsomming van sewe van Paulus se aansporings aan die Korintiërs

Paulus skryf 2 Kor. 8-9 vanuit Masedonië aan die Korintiërs om hulle aan te spoor om die fondsinsameling, wat reeds vroeër in die gemeente begin is (1 Kor. 16:1-6; 2 Kor. 8:1, 6; 9:4), nou weer op dreef te kry en te voltooi, voor Paulus se aankoms in Korinte (2 Kor. 9:3-5). Om hulle hiertoe te motiveer, gebruik hy agt aansporings. Lees gerus hier wat sy eerste sewe aansporings was.

1.    Die voorbeeld van die Masedoniërs moet hulle daartoe aanmoedig (8:1-7).  Paulus doen ‘n beroep op hulle eer deur ‘n vriendelike wedywering tussen die gemeentes in Masedonië en Agaje in te stel.  Die Masedoniërs het ruim bygedra ten spyte van hul armoede.  Die Korintiërs is (in die algemeen) welaf, en het dus die vermoë om die Masedoniërs in hierdie opsig te oortref.  Die Masedoniërs se ywer en vrywilligheid om aan die projek deel te neem dien ook as voorbeeld vir die Korintiërs, wat traag geraak het ten opsigte van die projek.  Om hulle eer te beskerm, moet hulle liewer nou opskud en die insameling afhandel, en soveel te meer ywerig en vrygewig wees in die insameling, sodat hulle nie die loef afsteek by die Masedoniërs nie.

2.    Verwant aan die vorige punt, deur nog ‘n beroep op hulle eer, wys Paulus die Korintiërs ook daarop dat hy reeds met hulle ywer vir die saak, gespog het by die Masedoniërs (9:1-5).  Dit is (ten minste gedeeltelik) vanweë die Masedoniërs se indrukke van die Korintiërs se gereedheid om by te dra, dat hulleself daartoe aangespoor is.  Gevolglik mag die Korintiërs, van wie die gereedheid om by te dra alreeds ander daartoe gemotiveer het, nie nou agterweë bly nie!  Om hulle eer te beskerm, moet die Korintiërs sorg dat hulle die beeld wat Paulus van hulle oorgedra het, gestand doen.  Anders sal sowel hulle as hyself in die skande gesteek word.  Die afvaardiging wat hy na hulle toe stuur (9:3-5), sal help dat hulle so ‘n verleentheid kan vermy.

3.    Die fondsinsameling is ‘n toets van die Korintiërs se liefde (8:8).  Sou hulle die insameling suksesvol afhandel, met die regte gesindheid, sal dit hulle liefde (vir Christus en hulle medegelowiges) bevestig.  Paulus gee dus nie ‘n opdrag dat die Korintiërs die fondsinsameling moet afhandel nie.  Hy herinner hulle egter daaraan dat hulle keuse in die verband, boekdele gaan spreek oor die mate waarin hulle liefde uitleef.

4.    Paulus wys die Korintiërs ook daarop dat hulle Christus, van Wie hulle bely dat Hy “ons Here” is, se voorbeeld van selfopoffering moet náleef (8:9), deur guns aan ander te bewys.  ‘n Goeie geleentheid hiervoor is om ‘n bydrae te maak vir die arm gelowiges in Judea.  Om sodanige guns aan andere te bewys en hulle te “verryk”, behels om jouself in die proses te “verarm”.  Hierin is die voorbeeld van Christus dus die standaard waartoe hulle moet streef en  motivering om tot aksie oor te gaan.  Hy het immers deur sy menswording en gevolglike kruisiging (“verarming”), in belang van die gelowiges opgetree sodat hulle daardeur die ewige lewe en al die ander gawes van God ontvang (“verryking”).

5.    ‘n Voorneme wat onvervuld bly, is van geen waarde nie.  Gevolglik gee Paulus die raad aan die Korintiërs (8:10-11) om hul bereidwilligheid gestalte te laat kry deur tot aksie oor te gaan en die poging, waarmee hulle wel reeds begin het, nou af te handel.  Dit behoort hulle te doen sodat hulle “bereidwilligheid om gewillig te wees” voltooi kan word en nie net ‘n betekenislose voorneme bly nie.

Die Korintiërs se hulpverlening word in 9:13 ook beskryf as ‘n bewys  van diens.  Dit is iets meer as ‘n voorneme tot diens – hulle moet hulle diens aan hul medegelowiges (en aan God – 8:12) prakties illustreer deur tot die daad oor te gaan.

6.    Ewewig: die oorvloed van sommige is die voorsiening van God vir die gebrek van andere (8:13-15).  Tans bevind die Korintiërs hulle in ‘n situasie van oorvloed sodat hulle dié wat gebrek ly kan help.  Die voorsiening van God aan sy mense is (ten minste gedeeltelik) daarin geleë dat sowel die wat meer het as die wat minder het, almal genoeg het.  Dit natuurlik mits die gelowiges gewillig is om hulle besondere gawes (in die breë sin van die woord) met mekaar te deel.  Daarom behoort die Korintiërs, wat deur die genade van God tans (finansiële) oorvloed geniet, vanuit hul oorvloed by te dra tot die verligting van die Judese gelowiges se armoede.  Op wederkerige wyse kan die Judeërs dan weer vanuit hulle oorvloed (op watter terrein ookal) gawes met die Korintiërs deel waar hulle gebrek ly (vgl. Rom. 15:27).

7.    Net soos die Masedoniërs se ywer en vrywillige inisiatief die Korintiërs moet aanmoedig, so ook die ywer en inisiatief van Titus (8:16-17), wat nie net Paulus se versoek om met die insameling te help, verwelkom het nie, maar ook met groot ywer uit eie beweging na hulle wou gaan.  As die Korintiërs nou maar net op dié wyse sal meewerk aan die fondsinsameling…

Lees gerus die volgende artikel, wat Paulus se agste aansporing uiteensit.

Skrywer: Ds Dirk Venter

Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea

Paulus is een van die medewerkers wat ‘n hulpfonds na die gelowiges in Jerusalem moet neem, nadat ‘n hongersnood daar uitgebreek het. Die fondse is deur die gemeente in Antiogië ingesamel, en die oorhandiging daarvan word relatief vinnig afgehandel. Later versoek die apostels in Jerusalem dat die gemeentes in Klein-Asië “nie die armes onder [die Judese gelowiges] moet vergeet nie”. So word Paulus die organiseerder van ‘n grootskaalse fondsinsamelingspoging, wat oor jare gemeentes uit ‘n wye area betrek het.

Paulus was mettertyd die organiseerder van ‘n grootskaalse fondsinsamelingspoging, wat oor ‘n aantal jare gestrek het en verskeie gemeentes betrek het uit ‘n wye geografiese area (veral in ag genome die beperkinge ten opsigte van vervoer en kommunikasie in die eerste eeu n.C.)

Dit het alles begin toe die gemeente in Antiogië besluit het om hulle medegelowiges in Judea by te staan, nadat ‘n hongersnood daar uitgebreek het.  Die Antiogiërs het dus ‘n hulpfonds ingesamel, en Paulus (Saulus) en Barnabas na Jerusalem gestuur om dit aan die ouderlinge daar te gaan oorhandig (Hand. 11:27-30).  Hierdie fase van die fondsinsameling is redelik vinnig suksesvol voltooi (Hand. 12:25), en Paulus was toe nog net ‘n medewerker (afgevaardigde) daarin, nie die organiseerder daarvan nie.

Die tweede fase, waartydens Paulus die leidende rol in die fondsinsameling gespeel het, het aangebreek toe die apostels en ouderlinge in Jerusalem sy werk onder die heidennasies erken het, onderhewig aan enkele gebruike wat deur die nie-Joodse gelowiges nagekom moes word (Hand. 15:20, 29; 21:25).  By hierdie geleentheid het hulle versoek dat die gelowiges uit die heidennasies “nie die armes onder [die Judese gelowiges] moet vergeet nie” (Gal. 2:10).  Paulus onderneem gevolglik om homself steeds vir hierdie liefdesdiens te beywer.  So word hy dus die organiseerder van ‘n hernude fondsinsameling.  Dit sou etlike jare deel uitmaak van sy bediening onder die gemeentes in Klein-Asië.

Die mees ooglopende doel van die fondsinsameling was die verligting van die nood van die arm gelowiges in Judea.  Die fondse is ingesamel onder die gemeentes vanuit die heidennasies, wat (grootliks) deur Paulus gestig is of ten minste ook deur hom besoek en bearbei is.  Uiteindelik is die fondse wel aan die apostels en ouderlinge in Jerusalem oorhandig en so is die hele poging afgehandel voordat Paulus in Jerusalem gevange geneem is (Hand. 24:17).

Skrywer: Ds Dirk Venter

Paulus se fondsinsameling vir die arm gelowiges in Judea: Die agtste aansporing – die gewer kan ook ‘n opbrengs te wagte wees

Die “gewer se opbrengs”-argument. Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het – hy sal seën daaruit put, wat verskillinde vorme aanneem. Hierdie punt vorm deel (die agtste) van sy aansporings aan die Korintiërs om die fondsinsamelingspoging ten bate van die arm gelowiges in Judea, af te handel.

Deur die metafoor van saaiery in te span, maak Paulus in 2 Kor. 9:6-15 die punt dat die gewer ook ‘n opbrengs kan verwag vanuit dit wat hy gegee het.

Paulus redeneer dat die opbrengs wat die gewer te wagte kan wees, in direkte verhouding staan met die gesindheid van seën-uitdeling waarmee die gewer gegee het.  God, die Gewer van die saad, is immers ook die Gewer van die seën wat die gesaaide saad sal oplewer.  En vir Hom is die gesindheid van die gewer, nie die grootte van die gawe nie (vgl. Mark. 12:41-44), die belangrikste.  Daarom is Hy byvoorbeeld besonder toegeneë tot hulle wat met ‘n gesindheid van blymoedigheid gee (9:7).  Sal die Korintiërs dus suinig en terughoudend wees wanneer hulle gee?  Dan moet hulle nie veel terugverwag nie.  Dit openbaar immers ‘n verkeerde gesindheid.  Sou hulle egter bydra met die gesindheid van blymoedigheid en mildelikheid, omdat hulle ander oorvloediglik wil seën, dan kan hulle veel seën daaruit terugverwag.  Dus, hoe meer dit die gewer se gesindheid is om met sy gawes tot oorvloedige seën vir ander te wees, hoe ‘n groter “opbrengs” van seën kan die gewer te wagte wees.

Hierdie verwagte seën-opbrengs sal, volgens Paulus, die volgende vorme aanneem:

Skrywer: Ds Dirk Venter

Wanneer en waar is 1 Petrus geskryf?

Alles in aggenome kan ons met goeie rede aanvaar dat Petrus die apostel die brief 1 Petrus tussen 60 en 65 n.C. geskryf het terwyl hy in Rome was. Daar is egter navorsers wat redes het om ander datums voor te stel vir die ter skrifstelling van 1 Petrus.

Die vraag oor die datum waarop hierdie brief geskryf is, hang ten nouste saam met die vraag oor die outeur van die brief.  [Lees gerus die twee artikels wat hierdie vraag bespreek].  Navorsers wat nie die outeurskap van Petrus die apostel aanvaar nie, bereken verskeie moontlike datums (selfs tot so laat as 95 n. C.), elkeen met hul eie motiverings.

Sommige navorsers (bv. Elliott, 2000:137) plaas die brief byvoorbeeld na 70. n.C., en gevolglik is Petrus se outeurskap van die brief vir hulle uitgesluit.  Hoe kom hulle aan 70 n.C.?  “Babilon” in 1 Pet. 5:13 verwys baie waarskynlik na Rome, soos algemeen in ander Christelike en Judese geskrifte.  Hierdie ander geskrifte dateer egter (volgens hierdie navorsers) almal later as 70. n.C., dit wil sê na die vernietiging van Jerusalem en die tempel deur die Romeine, soortgelyk aan dit wat die Babiloniërs vroeër gedoen het (vandaar die gelykstelling tussen Rome en Babilon).  Gevolglik moes 1 Petrus ook later as 70 n.C. geskryf gewees het (en kon Petrus dit nie geskryf het nie).

Hierteenoor voer Marshall (1990:23) aan dat dit reeds oortuigend bewys is dat daar wel voor 70 n.C. gevalle bestaan waar daar na Rome as “Babilon” verwys word.  Gevolglik blyk hierdie belangrike veronderstelling vir Elliott se argumente rondom die outeurskap en datum van die brief, ongeldig bewys te wees.

As dit dan wel aanvaar word (soos baie vroeg reeds in die Christelike tradisie) dat Petrus die apostel die brief geskryf het, behoort dit waarskynlik nie later gedateer te word as 64/65 n.C. nie.  Die rede hiervoor is dat daar ‘n algemeen aanvaarde tradisie bestaan dat Petrus in daardie tyd onder Nero tereggestel is in Rome.  ‘n Aantal navorsers dateer die brief ietwat vroeër op grond van 1 Pet. 2:13-17 se oproep tot onderwerping aan die owerhede.  Dit lyk onwaarskynlik dat Petrus Christene op so ‘n kalm wyse daartoe sou oproep om hulle aan die keiser te onderwerp nadat Nero Christene op ‘n wreedaardige manier in Rome laat teregstel het.  Hierdie keiserlike aksie teen die Christene het in 64 n.C. plaasgevind, en gevolglik kan die brief voor 64 n.C. gedateer word, maar waarskynlik steeds na 60 n.C.

Navorsers is dit egter omtrent almal eens dat “Babilon” in 1 Pet. 5:13 wel na Rome verwys, en dat die brief dus daar geskryf is.  Ten minste twee kerkvaders, naamlik Papias en Clemens van Aleksandrië, bevestig hierdie siening.  Die brief maak ook melding daarvan dat Markus aan die geadresseerdes groete stuur (5:13).  Daar is ‘n sterk tradisie dat Markus en Petrus saam in Rome was voordat Petrus (ongeveer 65 n.C.) hier gesterf het.

Alles in aggenome sou ons dus met goeie rede kan aanvaar dat Petrus die apostel die brief 1 Petrus tussen 60 en 65 n.C. in Rome geskryf het.

Lees gerus in die volgende boeke meer oor die onderwerp:

Skrywer: Ds Dirk Venter