Voor die paragraaf oor die Seun van Dawid, plaas Markus 12:28-34 die vraag van ’n skrifgeleerde oor die grootste gebod in die wet. So ook Matteus 22:34-40 wat dit ’n vraag maak van die Fariseërs, nadat Jesus die Sadduseërs se mond gesnoer het. Lukas 10:25-28 plaas egter die opsomming van die wet in die mond van die skrifgeleerde by die verhaal van die barmhartige Samaritaan.

 20:41 Jesus het vir ‘hulle’ gevra, waarskynlik die ‘sommige skrifkenners’ van 20:39 en die ‘hulle’ van 20:40 wat ‘sommige Sadduseërs’ van 20:27 insluit. Volgens 20:45 het die hele volk daar op die tempelterrein na Hom geluister. Jesus vra: ‘Hoe sê hulle dat die Christus die seun van Dawid is?’ Die Christus is die Jode se verwagte Messias wat gesalf sal word tot koning, soos sy voorvader Dawid, volgens die belofte van die Here aan Dawid in 2 Sam 7:16 (vgl. Amos 9:11 wat die vervalle hut van Dawid weer moet oprig). So het die blinde by Jerigo Hom reeds aangeroep: Seun van Dawid ontferm U oor my (Luk 18:38-39), en het die skare met groot verwagting Hom in die Dawidstad ingelei met uitroepe dat Hy die Koning is wat in die Naam van die Here kom (Luk 19:37-38). Die engel Gabriël het al vir Maria gesê ‘die Here God sal aan Hom die troon van sy voorvader Dawid gee (Luk 1:32).

 20:42-44 Jesus wys met ’n aanhaling uit Ps 110 op ’n skynbare weerspreking in die Skrif, want in die struktuur van die antieke groot familie was dit onmoontlik dat ‘n seun die heer oor sy vader kan wees. Die psalm sê dat God vir Jesus hoër as sy voorvader Dawid stel, Jesus as Here, teenoor Dawid die mens. Jesus vra aan die skrifkenners en die volk om mooi te dink oor die implikasie van Ps 110:1. Dawid noem Hom (Jesus, die Seun van Dawid) dus Here. Hoe kan Hy dan Dawid se seun wees?    

 In dié Psalm sing Dawid, die koning van Israel, in die jaar 1000 v.C.:

            ‘Die Here,’ kurios, Jahweh, die Ek is van Gen 3:14-15 waaroor die vorige paragraaf oor die opstanding handel,             ‘het vir my Here’ (Dawid se kurios, Adonai, nl. Jesus wat hier by die tempel voor sy volk staan) ’gesê:’ “Sit aan my regterhand,” die ere posisie aan God se regterhand om as God oor die ganse heelal te regeer, dit wys heen na Jesus se hemelvaart en ontvangs van sy koningskap (vgl. Luk 19:12).‘totdat Ek,’ God die Vader, ‘u (Jesus se) vyande ’n voetbank vir u (Jesus se) voete gemaak het’ – ’n teken van onderwerping van die heelal aan sy koningsheerskappy, en van wat gaan word van die Jode en van enige mens wat sy koningskap teenstaan – vgl. Luk 19:27; 1 Kor 15:25: Want Christus moet as koning regeer totdat Hy al sy vyande onder sy voete  gestel het. Openb 1:7: elke oog sal Hom sien, selfs hulle wat Hom deurboor het. 

 Eintlik kan ‘Seun van Dawid’ ook ’n bewys wees van Jesus se nederigheid. Flp 2:6-8: deurdat Hy ‘wat in die gestalte van God was…Homself prysgegee het en aan mense gelyk geword het’ as Seun van die nederige Dawid, wat van homself gesê het: ‘maar ek is ’n wurm en nie ’n mens nie, deur die mense bespot en verag deur die volk (Ps 22:7).

 Die aanhaling uit Ps 110 bevestig ook dat Jesus se gesag van die Here God kom, van Jahweh, die ewige teenwoordige God. Die aanhaling uit Ps 110 is Jesus se antwoord op die vraag na sy gesag (Luk 20:1-2). Na die vorige gesprek oor die opstanding uit die dood, gaan hierdie gesprek oor Jesus se hemelvaart tot aan die regterhand van die Vader, vanwaar Hy as koning oor die hele skepping sal regeer (vgl. 1 Kor 15:20-28; Rom 8:34 en vir ons intree; Kol 3:1 sodat ons sal streef na dit wat daarbo by Hom is; Hebr 1:3,8-9 waar Hy sit op sy ewige regverdige troon, gesalf met vreugde-olie – om ons die pad van die lewe te wys met oorvloedige vreugde in sy teenwoordigheid (Ps 16:11).

 Markus en Lukas het geen reaksie van die mense op Jesus se vraag nie. Matteus 22:46 sê: Niemand kon Hom ’n woord antwoord nie. En van daardie dag af het niemand ooit weer gewaag om Hom te ondervra nie.

Jesus waarsku teen die skrifkenners (Luk 20:45-47)

 In Luk 11:37-54 het Jesus die Fariseërs en die wetskenners in Galilea gewaarsku dat daar ellende vir hulle wag oor hulle lewenswyses. Daarna het Jesus sy dissipels in die besonder, en die skare, gewaarsku teen die ‘suurdeeg,’ die skynheiligheid van die Fariseërs. Hier in 20:45-47 waarsku Jesus sy dissipels ten aanhore van die hele volk teen die lewenswyse van die skrifkenners.

 Matteus het ’n lang hoofstuk 23 oor Jesus se waarskuwing aan die skare en sy dissipels teen die Fariseërs en skrifkenners. In Mark 12:38-40 waarsku Jesus sy hoorders teen die skrifkenners, soos hier in Lukas.

 20:45 Ten aanhore van die hele volk wat vir die paasfees na die tempel in Jerusalem toe gekom het, waarsku Jesus sy dissipels teen die eersug en huigelary van die Joodse skrifkenners. So skemer hier reeds iets deur van die onderskeid tussen die Jesusvolgelinge en die volk Israel wat deur hulle skrifkenners mislei word, tussen kerk en sinagoge. Later ontwikkel dit in ’n skeiding tussen die twee wat reeds begin het met die uitbanning uit die sinagoge van die blindgeborene wat deur Jesus genees is (Joh 9:22,34).

 20:46-47  Wees deurentyd op julle hoede vir die skrifkenners! Drie kenmerke van hulle lewenswyse word uitgesonder:

 Die eerste wys na hulle begeerte om deur die mense raakgesien en vereer te word: lang stolas is ’n simbool van waardigheid en hoë status. Dit wys dat jy nie handewerk hoef te doen nie, want so ’n lang rok sal net daarvoor ’n hindernis wees; hulle hou daarvan om op die markpleine eerbiedig deur die mense begroet te word, om voor in die sinagoge en op die eresitplekke by die feesmaaltye te sit, waar almal hulle kan sien. Hulle wil so graag deur mense geëer word, maar wat die Here van hulle dink, is nie vir hulle belangrik nie.

Hulle onderrig oor die Skrif was gratis, maar leerlinge se gawes aan hulle leermeesters is as verdienstelike goeie werke aangeprys. Blykbaar het hulle weduwees aangemoedig om bo hulle vermoë gawes aan die Here by die tempel te gee, en dit dan vir hulleself geneem het om hulle leefstyl te handhaaf. Die skrifkenners het met hulle skyn vroomheid die weduwees se vertroue in hulle misbruik om hulleself te verryk. Die woord katesthiō opeet, word figuurlik gebruik vir roof, om die eiendom van iemand op oneerlike manier te bekom.

Hulle lang gebede tot God was uiterlike skyn sonder egte verootmoediging voor God, soos die gebed van die Fariseër in Luk18:11-12.

Die skrifkenners se eersug, oneerlikheid en geveinsde vroomheid lei tot ’n swaarder oordeel vir hulle. Hulle besondere verantwoordelikheid om die Skrif vir die volk uit te lê as die aanwysigings van die Here, plaas hulle onder die swaarder oordeel van die Here (Jak 3:1). Jesus se aanval op die skrifkenners lyk amper na ’n tweede, ’n geestelike tempelreiniging.

Fleetwood vra:

hoe het Jesus Homself in die Evangelies bekendgestel ?

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Eintlik is dit die vier Evangelies wat vertel hoe Jesus Homself bekend gestel het, elkeen met sy eie beklemtoning.

 Markus wat die eerste Evangelie geskryf het, begin deur te sê dat Jesus Christus die Seun van God is (1:1) en vertel van twee keer dat God uit die hemel verklaar het: ‘Jy is my geliefde Seun. Oor jou verheug Ek My!’ (1:11); Dit is my geliefde Seun, luister na Hom (9:7). Die onrein geeste het ook uitgeroep: U is die Seun van God (3:11); ook die besetene: Los my uit, Jesus, Seun van die allerhoogste God…’ (5:7). Teenoor die skrifkenners wat sê dat die Christus die seun van Dawid is vra Jesus (12:35-36) hoe is dit dan dat Dawid self gesê het: Die Here het vir my Here gesê: Sit aan my regterhand totdat Ek U vyande onder u voete geplaas het (Ps 110:1). Toe die hoëpriester Hom vra ‘Is jy die Christus, die Seun van die Lofwaardige het Jesus geantwoord: ‘Ek is! Julle sal die Seun van die Mens sien sit aan die regterhand van die Magtige, en sien kom met die wolke van die hemel’ (14:61-62). Na sy oorgawe van Homself in die dood het die hoofman wat Hom gekruisig het, gesê: ‘Waarlik, hierdie man was die Seun van God!’ (15:39).

Maar Jesus noem Homself deurgaans ‘Seun van die Mens’ wat beteken dat Hy waarlik ’n mens is. Dit is die naam wat Daniël 7:9,13-14 in sy visioen oor die toekoms gesien het, van Hom wat ewig lewe en op sy troon gaan sit het met miljoene voor Hom vir die hofsitting en ewige oordeel. En daar het in die wolke iemand aangekom, iemand soos ’n Seun van die Mens (‘n menslike wese). Aan die Seun van die Mens is die heerskappy en eer en koningskap gegee sodat al die volke, nasies  en taalgroepe hom sou dien. Sy heerskappy is ’n ewige heerskappy; dit sal nie tot niet gaan nie.

In Markus noem Jesus Homself 10 maal Seun van die Mens:  2:10 die Seun van die Mens het volmag om op aarde sondes te vergewe; 2:28 die Seun van die Mens is ook Here van die Sabbat; 8:31 Die Seun van die Mens moet baie ly, deur die familiehoofde, leierpriesters en skrifkenners verwerp en doodgemaak word, en na drie dae opstaan; 8:38 Wie hom vir My en my woorde skaam in hierdie owerspelige en sondige generasie, vir hom sal die Seun van die Mens Hom skaam wanneer Hy weer in die heerlikheid van sy Vader kom, saam met die heilige engele;  9:31 die drie dissipels moet vir niemand vertel wat hulle op die berg van verheerliking gesien het voordat die Seun van die Mens uit die dood opgestaan het nie; 10:45 die Seun van die Mens het nie gekom om gedien te word nie, maar om te dien en sy lewe te gee as losprys vir baie; 13:21-27 met sy wederkoms sal hulle die Seun van die Mens met groot krag en heerlikheid op die wolke sien kom en die engele sal sy uitverkorenes versamel; 13:22 van die dag van sy wederkoms weet niemand nie, ook nie die Seun nie – net die Vader; 14:21 in Getsemane:  Kyk! die Seun van die Mens word in die hande van sondaars oorgelewer; 14:62 julle sal die Seun van die Mens sien sit aan die regterhand van die Magtige.

Matteus gebruik Markus as een van sy bronne en praat ook van die Seun van God en van die Seun van die Mens net soos Markus. Maar Matteus vertel veral dat Jesus God as sy Vader aanspreek en die mense ook leer om God as Onse Vader aan te spreek (6:9). Vgl. 11:25-27 Ek loof U, Vader, Here van die hemel en aarde, dat U hierdie dinge vir slim en geleerde mense verberg en dit aan kindertjies  bekend gemaak het. Ja, Vader, want so het U dit goedgevind. Alles is deur my Vader aan My toevertrou. En niemand ken die Seun nie, behalwe  die Vader, en niemand ken die Vader nie, behalwe die Seun en elkeen aan wie die Seun Hom bekend wil maak 26:39,42. In Getsemane bid Hy ook ‘My Vader, as dit moontlik is, laat hierdie beker by My verbygaan. Nogtans nie soos Ek wil nie, maar soos U wil;’ 28:18-20: Aan My is gegee alle mag in die hemel en op die aarde…Ek is met julle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld.

In Matteus kom die titel Seun van die Mens 30x voor. Dit verwys veral na sy nederige lewenswandel; sy lyding, sterwe en opstanding; en sy koms op die wolke. Die meeste van die verwysings wat net in Matteus voorkom gaan oor sy wederkoms (bv. 10:23; 13:41;16:28; 24:30).

Met sy gelykenisse (bv. in die hele Hoofstuk 13) verduidelik Jesus dat Hy die koning van die Koninkryk van die hemele is. Met sy genesings en wonders (bv. in Hoofstukke 8-9) bewys Jesus dat Hy God is. Met sy lering in Hoofstukke 5-7 bring Hy ’n ander dieper betekenis van die Ou Testament met ’n nouer verband met God en tussen mense, wat liefde vir jou vyand leer, soos sy hemelse Vader laat reën en sonskyn gee oor goeies en slegtes. Met sy profetiese rede in hoofstukke 24-25 wys Hy na sy wederkoms en dat Hy as Regter kom oordeel oor slegtes en goeies op grond van hulle optrede teen medemense. En Hy is die Heer oor sy kerk in hoofstuk 10.

Lukas maak ook gebruik van Markus as een van sy bronne en skilder Jesus ook as die Seun van die Mens en die Seun van God. Maar veral as die vervuller van Jesaja 61: dat die Gees van die Here op Hom is, wat Hom gesalf het om die goeie boodskap aan arm mense te verkondig, aan gevangenes vrylating, blindes dat hulle weer kan sien, onderdruktes te bevry en die genadejaar van die Here aan te kondig (4:18-21).  Lukas verkondig die koninkryk van God nie soos Markus hoofsaaklik as ’n oproep tot bekering nie (Mark 1:14), maar veral as die goeie nuus wat gekom het (16:16). Jesus is ’n bidder wat met sy Vader praat. In Lukas is daar 9 geleenthede waar Jesus gebid het (vgl. 3:21; 5:15-16; 6:12; 9:18-22,29; 10:17-21; 11:1; 22:31,41, 39-46; 23:34,46).  Lukas beskryf Jesus ook as die Verlosser wat vreugde bring, wat God se wil en plan uitvoer, wat sy aandag en liefde gee aan groepe wat nie geag was in die samelewing nie: vroue,  kinders, armes, verworpenes. In Lukas 11:2 leer Jesus sy dissipels om God in gebed nog meer intiem aan te spreek as Matteus se ‘Onse Vader.’ Volgens Lukas leer Jesus hulle om Hom aan te spreek as ‘Vader’ soos Jesus self sy Vader aangespreek het.

Johannes vertel in elke hoofstuk dat Jesus waarlik God is wat waarlik mens geword het (vgl. bv. 1:1-4; 14; 5:19-30;11:35; 17:1-8; 20:27). Jesus maak Homself bekend as die Seun van sy Vader, Hy alleen het uit die Vader uitgegaan 16:28; 17:8); dat Hy voor alles bestaan het 17:5; Hy alleen het besitreg oor alles saam met sy Vader 16:15; gestuur in opdrag en gesag van die Vader 3:17; 4:34; 5:23-24; 30, 36, 38; sy werke is die werke van die Vader self 5:17,19; 10:23; sy woorde is die Vader se woorde 14:24, ens. Hy en Vader is een 10:30; 14:10-11; 20; wie hom sien, sien die Vader.  Jesus is self God, dit sê al die ‘Ek is’ uitsprake deur Hom 4:26; 6:20; 8:24,28,58; 13:9; 18:5 (die verwys na die Naam van God wat Hy aan Moses geopenbaar het in Eksodus 3:14). Maar Jesus is ook ware mens 1:14; 4:6; 11:33-36; 12:27; 19:16-17; 21:5,13. Sy selfbenaming in Lukas is ook ‘Seun van die Mens’ soos in die ander Evangelies. Hy stel Homself bekend as die Goeie Herder en die deur vir die skape (10:7,14), as die brood van die lewe wat ewige lewe gee (6:35,51), die Messias wat Christus (Gesalfde) genoem word (4:25-26), die weg en die waarheid en die lewe, die enigste Persoon deur wie mense tot die Vader kan kom (14:6), die opstanding en die lewe (11:25), die lig vir die wêreld (8:12), sodat elkeen wat in Hom glo, nie in die duisternis sal bly nie (12:46), met sy grootste liefdesoffer aan die kruis vir die sonde van die mens trek Hy almal na Hom toe (12:32-33). Hy was die voete van sy dissipels as ’n voorbeeld van nederige diens vir al sy volgelinge  (13:3-17). Hy is die egte druiwestok.  As ons in Hom bly dra ons baie vrug want sonder Hom kan ons niks doen nie (15:1-5).

Skrywer:  Prof Francois Malan

20:27 Die Sadduseërs sê daar is nie ’n opstanding nie (vgl. Hand 4:1-2 vir hulle ontsteltenis omdat Petrus en Johannes die volk onderrig en in Jesus die opstanding uit die dood verkondig; vgl. ook Hand 23:8). Die Sadduseërs het slegs die Torah, die eerste vyf boeke van die Ou Testament, as God se woord aanvaar. Die Torah en die res van die Ou Testament verwys nie direk na die opstanding van die dooies nie. Dit word eintlik eers in Jesaja 26:19 en Daniël 12:3 uitgespel. Hulle kom Jesus belaglik maak voor die volk met ’n strikvraag oor die opstanding.

 20:28 Hulle spreek Jesus aan as Leermeester (didaskalos). Hulle kom met Moses se voorskrif oor die leviraatshuwelik in Deutr. 25:5-6 (levir is die Latynse woord vir ’n swaer; die vrou se man se broer is haar swaer). In Deutr. 25 is die oorwegings wat die leviraatshuwelik omring dat die broers saamwoon, dat dit gaan oor die erfgrond wat die Here aan die gesin toegeken het wat in die familie moet bly en nie in die hande van ’n buitestaander beland nie; en dat die man se naam nie uit Israel uitsterf nie. Die voorbeeld daarvan is Tamar wat met Juda se oudste en tweede oudste seuns getrou het, wat beide sonder kinders gesterf het (Gen 38). Rut se troue met Boas was nie eintlik ’n leviraatshuwelik deur die broer van die gestorwe man van Rut nie. Boas tree op as die losser van die familie wat die erfgrond vir die familie behou, maar sy huwelik met Rut, wat die naam van die familie en ’n erfgenaam vir die familie se grond verseker, het die elemente van die leviraat (vgl Rut 4:5,9-10).

 20:29-32 Die Sadduseërs wou Jesus belaglik maak voor die volk, en om die kwessie wat ’n strydpunt tussen die Sadduseërs en die Fariseërs was, ten koste van die Fariseërs se opstandingsgeloof as belaglik voorstel. Hulle kom met ’n storie oor sewe broers wat dieselfde vrou na mekaar gehad het omdat een na die ander kinderloos gesterf het, en op die end het die vrou ook gesterf.

 20:33 Hulle vraag oor wie se vrou sy in die opstanding sal wees, is veronderstel om die onmoontlikheid van die opstanding te bewys. Daarmee sal die Fariseërs se opstandingsgeloof as belaglik bewys word en Jesus as ’n onbetroubare leermeester.      

 20:34-36 Jesus se antwoord begin met die mense van hierdie bedeling, wat trou (van mans gesê) en in die huwelik uitgegee word (van dames gesê). Die huwelik is tipies van hierdie aardse bedeling. Dit is die manier waarop die menslike geslag mekaar ondersteun en voortplant (Gen 1:27-28; 2:20-24).

 Die vraestellers kon hulle nie indink in ’n gans ander soort lewe as die huidige bedeling nie. Die Sadduseërs het geglo daar is geen lewe na die dood nie. Die Jode, wat soos die Fariseërs wel gehoop het op ’n opstanding, het dit voorgestel as ’n oneindige voortsetting van die huidige bedeling, net baie beter, sonder vyande en baie meer geluk. Die lewe in die hemel is egter baie anders as enigiets op aarde. Menslike verhoudings is gebonde aan tyd en ruimte. Die Jode se beste denke oor ’n lewe waar tyd en ruimte nie meer geld nie, het die vreugdes van materiële plesiere verruil vir ’n fees in die glans van die goddelike teenwoordigheid (Berakoth 17a). Daar was baie verskille ook onder die skrifgeleerdes oor wat die Ou Testament en selfs die Torah oor die lewe na die dood sê. Maar vir hulle bly dit slegs ’n opwekking van die huidige lewe. Jesus verwerp hierdie gedagtes.

 Jesus sê dat dié wat waardig geag word om daardie ander bedeling en die opstanding uit die dood te beleef, nie trou nie en nie in die huwelik uitgegee word nie, want hulle kan nie meer sterf nie omdat hulle soos engele is, en hulle is (reeds) kinders van God. Lukas voeg by: ‘as kinders van die opstanding;’ opgestane mense. Hulle opstanding sal bewys dat hulle kinders van God is en daarom met engele vergelyk kan word. God bepaal die toekomstige bedeling, Hy alleen. Daarom verskil sy koninkryk so van die koninkryke van die mense (vgl. 1 Kor 15:35-54 onverganklik, onsterflik, in heerlikheid en krag, ’n geestelike liggaam vervang die natuurlike menslike liggaam; Flp 3:21 ons nederige liggaam word verander om gelykvormig te word aan Christus se verheerlikte liggaam).

 God bepaal ook wie waardig is om daardie bedeling te beleef (dié wat God trek om in Jesus te glo, en so lewe dat dit die Here waardig is; vgl. Joh 6:37,44,65; 10:29, 17;2,6-9,12,24; 18:9; Heb 2:13). Paulus bid dat die Kolossense so sal lewe dat dit die Here waardig is, om Hom in alles te behaag, deur vrug te dra in elke goeie werk en te groei in die kennis van God (Kol 1:10: soos die 1953-vertaling; 1983: tot eer van die Here sal lewe deur net te doen wat Hy verlang…).

 Oor die Sadduseërs se vraag oor die leviraatshuwelik sê Jesus dat die tyd om kinders te verwek sodat erfgrond in die familie behou word, verby sal wees. Soos die engele, sal God in vryheid geloof word en gedien word. Dat dit gans anders sal wees beteken dat God alles in almal sal wees (1 Kor 15:28). Om dit te weet, is vir sy volgelinge genoeg (1 Tess 4:17; Flp 1:23; 2 Kor 5:8 om altyd by Hom te wees).

 Jesus het die Fariseërs se aardse fantasieë en die Jode se algemene verwagting van ’n voortsetting van die huidige bedeling die nek ingeslaan. Die Sadduseërs, wat Hom belaglik wou maak, se lewensgevaarlike onkunde oor die opstanding en hulle dwaasheid het Hy aan die volk openbaar.

 20:37-38 As bewys dat die dooies (deur God) opgewek word, verwys Jesus na God se openbaring van sy Naam aan Moses by die braambos. Die Here (Jahweh, die Ek is), is die God van Abraham, die God van Isak en die God van Jakob. Dit staan juis in die Torah wat wel deur die Sadduseërs as God se woord aanvaar word (Eks 3:15).

 (In Markus 12:26 en Matteus 22:31 stel Jesus dit in ’n mate spottend as ’n vraag of hulle dan nie dié woord van God gelees het nie: Markus: hoe God aan Moses gesê het; Matteus: die woord aan julle deur God).

  Jesus gee heeltemal ’n ander verklaring van die teks as wat die Sadduseërs dit verstaan. Hulle glo dat God die God van die lewendes is en nie van die dooies nie. Daaruit lei hulle af dat dit met die dooies verby is, dat hulle geen verhouding meer met God het nie, soos die lied van Hiskia ook suggereer (Jes 38:18; vgl. ook Ps 6:6; 30:10; 88:11-13; 115:17). Jesus gee heeltemal ’n ander betekenis aan Gen 3:15. Wat God betref is hulle almal lewendes! Abraham en Isak en Jakob. Wanneer God iemand kies, die persoon aan Hom verbind en hom/haar met sy belofte aanspreek, kan so iemand nie meer van Hom losgemaak word nie, maar word deel van die lewe van God, die ewige onverganklike lewe.

 Slegs Lukas voeg by: ‘want almal lewe tot Hom’ – die lewe van die gelowige is ’n lewe vir God en hierdie lewe is nou reeds teenwoordig. Paulus sê: vir my is om te leef Christus en om te sterf wins, maar as ek liggaamlik bly leef, beteken dit dat ek nog verder vrugbaar kan wees… (Flp 1:21-23); ons burgerskap is egter in die hemel, vanwaar ons as Verlosser verwag: die Here Jesus Christus. Hy sal ons nederige liggaam verander om gelykvormig te word aan sy verheerlikte liggaam, deur die krag wat Hom in staat stel om alles aan Hom te onderwerp (Flp 3:20-21). Alle lewe, hier en hierna, bestaan in ’n vriendskapsverhouding met God. Die dood kan ’n einde aan die fisiese bestaan bring, maar nie aan die vriendskapsverhouding met God wat van nature ewig is nie. Ons sekerheid van die opstanding berus nie op ’n spekulatiewe leer van die onsterflikheid van die siel nie, maar op die waarheid van God se ewige liefde. Vir ons is mense wat sterf dood, maar nie vir God nie. Die dood kan nie hulle verhouding met God verbreek nie. ’n Mens wat hier voor God se aangesig leef, gaan in hierdie verbondenheid aan God blywend voort. So word aan die getroue slawe in hierdie lewe, groter verantwoordelikheid gegee in die ewigheid (Luk 19:19).

 Met sekerheid van sy opstanding uit die dood gaan Jesus sy dood tegemoet.

 20:39-40 Kommentaar kom slegs van sommige van die skrifkenners: ‘Meester U het ’n goeie antwoord gegee,’ so oortuigend en nuut was Jesus se uitleg van die Skrif. Hulle moes erken dat Jesus die vraag effektief beantwoord het. Van die Sadduseërs is daar egter nie een wat waag om Hom verder uit te vra nie.

Heleen vra:

Watter boodskap verkondig die gelykenie en Waarom is die dooi see ‘n Metafoor/Beeld.
Wat is die kern vd Gelykenis.

Antwoord

Prof Herrie van Rooy antwoord:

Eseg 47:1-12 is een van die hoogtepunte van die boek. Die gesig van die nuwe tempel word eintlik met die gedeelte afgesluit. Dit wys op die nuwe lewe, die nuwe begin, wat God gaan bring. Die water wat uit die tempel vloei, wys op God se vernuwende genade. Die Dooise See, wat baie sout is, simboliseer die bose of die sonde. Die water uit die tempel maak die water van die Dooie See weer vars. Dit wys op God se vernuwende genade, wat lewe kan bring waar dit eintlik onmoontlik lyk. Hierdie gesig word weer opgetel in Openbaring 21-22, met die gesig van die nuwe Jerusalem.

Skrywer: Prof Herrie van Rooy