Lukas verkort Markus 10:13-16. Die optrede van Jesus en die verhaal van die ryk jongman sluit aan by die gelykenis van die tollenaar en Fariseër en by Jesus se woord oor wie in die koninkryk van God ingaan, wie aangeneem en wie agtergelaat sal word, ’elkeen wat homself verhoog sal verneder word, maar hy wat homself verneder sal verhoog word.’ 

 18:15 Ouers bring hulle klein kindertjies na Jesus toe. Lukas gebruik die woord brefos wat na ’n baba verwys, in plaas van Markus 10:13 en Matt 19:13 se  paidion kind. Babas, wat nog geen verdienste deur goeie werke kon versamel nie maar heeltemal afhanklik is, word na Jesus toe gebring om hulle te seēn. In Luk 6:19 probeer die skare om aan Jesus te raak, omdat daar krag van Hom uitgaan om te genees, soos die vrou met bloedvloeiing wat die soom van sy bokleed aangeraak het (8:44). So bring die ouers hulle kinders na Jesus om ’n aandeel te kry aan die seën van sy aanraking  (haptomai stewig aanraak, vashou; Matt 19:13: sy hande op hulle te lê en vir hulle bid).

 Die dissipels berispe egter die mense wat hulle babas na Jesus toe bring. Soos die godsdienstige leiers, glo die dissipels skynbaar dat babas nog te onbelangrik is, nog geen verdienste uit goeie werke kan aanbied nie, en nog nie ryp is vir onderrig nie. Dié siening van die Fariseërs het Jesus juis met die gelykenis van die tollenaar en die Fariseër afgewys. Deur Jesus se aanvaarding van kinders in sy koninkryk het die kerk voortgegaan om seuns en meisies van gelowiges te doop, soos manlike babas in die ou bedeling besny is as God se teken dat Hy hulle in sy genadeverbond insluit (vgl. Gen 17:10-14; Hand 16:15, 31-34; 1 Kor 1:16; 7:14; Kol 2:11-12).

 18:16 Vir Jesus behoort juis húlle aan Hom wat niks het om aan te bied nie, en hulle sonder voorbehoud aan Hom oorgee, soos die babas in sy arms. Daarom roep Hy die babas na Hom toe (proskaleō) deur te sê: ‘Laat die kinders na My toe kom, en moet hulle nie verhinder nie, want die koninkryk van God behoort aan mense soos hulle.’ Daarmee verseker Jesus ouers wat hulle kinders, selfs babas, in geloof na Jesus toe bring, dat hulle reeds aan God se gesin behoort as deel van sy koninkryk. Kinders behoort natuurlike modelle van dissipelskap te wees, hulle totale afhanklikheid, vertroue en vermoë om sonder verleentheid gretig te aanvaar wat aan hulle gegee word, wat met vreugde presente ontvang. Nie slegs babas nie, maar elke mens wat hom nederig en sonder voorbehoud aan Jesus oorgee en toevertrou, kan deel word van sy koninkryk en die vreugde daarvan smaak. Dit is die manier om in die koninkryk van God te kom, soos die tollenaar wat sê: ‘O God, wees my arme sondaar genadig.’

 18:17 In hierdie negatiewe stelling word die positiewe stelling oor ingaan in die koninkryk van God beklemtoon en word dit ook met ’n sterk versekering ingelei ‘Amen (voorwaar), Ek sê vir julle: Wie die koninkryk van God nie soos ’n kind ontvang nie, sal beslis nie daar ingaan nie.’ Dit beteken dat jy nie ’n burger van God se koninkryk sal word sonder ’n kinderlike vertroue in die genadige God nie, wat jou uit liefde ontvang as jy deur geloof aan sy Seun behoort. So sal die Fariseër met al sy goeie dade nie aangeneem word nie, terwyl die sondige tollenaar se saak reggestel is omdat Hy hom op God se genade gewerp het.

Na die gelykenis van die weduwee en die regter oor God se aanneming van Jesus se volgelinge, gaan hierdie gelykenis, wat ook net in Lukas voorkom, oor die voorwaardes vir hulle aanneming deur God. Die eerste gelykenis verwys na die noodsaaklikheid van voortgaande gebed met die oog op Jesus se wederkoms. Hierdie gelykenis wys na die regte gesindheid in ons daaglikse gebede. Dit handel oor die Jode se verkeerde opvatting dat ’n mens God se koningsheerskappy deur die vervulling van die wet kan laat kom. Dit is die rede vir die Fariseër se regverdiging van homself.

 18:9 Jesus vertel hierdie gelykenis aan mense wat oortuig is van hulle eie geregtigheid, dat hulle verhouding met God reg is, en daarom op ander mense neersien. Hulle vertroue op hulle eie goedheid verdring hulle vertroue op God se goedheid. Geregtigheid wat gebou is op  selfvertroue is liefdeloos en lei tot die veragting van ander mense wat nie hulle geregtigheid uit die wet kan aanwys nie, en daarom as onrein sondaars beskou word (vgl. Joh 7:49). Die selfgeregtigdes besluit self of hulle regverdig voor God is. God hoef niks te doen aan hulle geregtigheid nie – daarom kan hulle Jesus se boodskap van vergiffenis nie aanvaar nie. Met die selfbeoordeling kom ook die vergelyking met ander mense, en kan hulle maklik besluit dat ander se verhouding met God nie reg is nie. Vir hulle is dit onmoontlik om ander hoër as hulleself te ag (Flp 2:3).

 18:10 Twee mense gaan op dieselfde tyd na die tempel in Jerusalem om in die voorhof persoonlik te bid, moontlik nie in die gewone gebedstye in die oggend om 9vm en die aandgebed om 3nm nie, waar daar meer mense teenwoordig sou wees. Daar is egter ’n groot onderskeid tussen die twee bidders; en tollenaars word ook nie in die Fariseërs se gemeenskap opgeneem nie (Mark 2:16).

 18:11 Die Fariseër bid staande, met oë wat opkyk en hande na bo uitgestrek. Hy bid oor/tot (pros) homself – dit is juis sy probleem. Eintlik praat hy net oor homself en met homself, ’n monoloog, al spreek hy God aan. Dit is ’n dankgebed. Hy dank God dat hy die goddelike gebooie onderhou, die maatstaf waarmee hy ander beoordeel. Hy is nie soos ander mense nie: rowers wat ander se goed met geweld vat (teen die 8e gebod, Eks 20:15); ongeregtigdes (wat nie die wet onderhou nie, Eks 20:2-17), egbrekers (wat die 7e gebod verbreek, Eks 20:14), en ook nie soos hierdie tollenaar nie. Hy verbind sy dank met sy veragting van hierdie tollenaar wat mense beroof met die insameling van belastings, ’n onreine volksverraaier wat met die heidense Romeine omgaan en vir hulle werk.

 18:12 Na sy dank begin hy sy besondere deugde opnoem waarmee hy God dien: hy vas twee keer per week, wat nie deur die wet voorgeskryf is nie, maar deur die rabbi’s as ekstra vrywillige goeie werk beskou is. Hy gee ’n tiende van alles wat hy verdien, meer as wat Deutr.14:22-29 voorskryf (vgl. Luk 11:42). Met al sy ekstra goeie werke en sondes wat hy nie doen nie, hoef hy niks van God te vra nie. Hy is oortuig dat God hom met welgevalle aansien en is God dankbaar vir wat hy self is en doen. Hy het geen sondebesef of behoefte om nederig afhanklik van God te wees nie. Hy het God amper gelukgewens met hom as die uitstekende dienaar van God. Hy kyk na Bo maar dink aan homself. Na sy aanroep van God verwys hy nie weer na God nie, maar is self nooit uit die prentjie wat hy van sy lewe skilder nie. Hy is nie regtig in God geïnteresseerd nie, maar slegs in homself. Al sy werkwoorde is in die eerste persoon, ‘ek.’ Hy vertrou op sy eie regverdigheid en godsdienstige prestasies, met die gevolg dat hy ander verag wat nie sy standaard van lewe bereik nie. Vroomheid kan ’n skeidsmuur tussen die mens en God word.

 18:13 Die tollenaar staan ver weg van die Fariseër af, moontlik selfs in die voorhof van die heidene, en nie in die voorhof van die Jode nie. Hy waag dit nie om na die hemel na God op te kyk nie. Sy houding is dié van iemand wat tot bekering kom, wat op sy bors bly slaan (etupten imperfektum) as teken van berou (vgl. Luk 23:48 as teken van rou en vertwyfeling oor die gestorwe Jesus) – hy durf nie sy hande in gebed na God uitsteek nie; vgl. Ps 141:2 ‘mag my opgehefde hande soos die aandoffer wees;’ Esra 9:5-6; 1 Tim 2:8 ‘met heilige hande ophoog’); nie in ’n gebedshouding nie, maar ’n uitbarsting van onwaardigheid en vertwyfeling omdat sy toestand hopeloos is. So roep hy die gebed om barmhartige vergifnis uit: ‘O God, wees my, die sondaar, genadig (met die werkwoord hilasthêti ‘wees genadig’ word ook gevra om God se vergifnis van sy sonde).’ So het Dawid in Ps 51:3 gebid na sy oortreding met Batseba. Daarmee plaas die tollenaar homself onder die genadewoord van Ps 51:19 ‘’n gebroke en verpletterde hart sal U, o God, nie minag nie.’ Anders as die Fariseër het die tollenaar niks om God aan te bied nie, maar werp hom op God se genadige vergifnis. Dit is al wat hy van God kan vra.

 18:14 ‘Ek sê vir julle’ – daarmee tree Jesus uit die geheimenis van die gelykenis, en staan voor sy hoorders aan God se kant, as God se Regter op aarde. Die Fariseër wat op homself vertrou dat sy verdienste genoeg is om geregverdig voor God te staan en van sy gebed ’n selfgesprek maak, ervaar nie God se regverdiging wat verniet beskikbaar is nie, maar bly by sy selfregverdiging. Die tollenaar ervaar egter Ps 51:19 se belofte. Die passiewe woord dedikaiōmenos verwys na God wat vir hom sy skuld vryspreek, terwyl sy vlug na God toe, hom in die regte verhouding tot God plaas, hom regverdig voor God maak. Selfverhoging is selfvertroue wat ander verag. Nederigheid word gebou op ware selfkennis dat jy ’n sondaar is voor God, wat jou aan die barmhartigheid van God uitlewer. Jesus se ewige oordeel oor die lewe van mense is: ‘want elkeen wat homself verhoog, sal verneder word, maar hy wat homself verneder, sal verhoog word.’ 

 Die twee gelykenisse in hoofstuk 18 verduidelik wat Jesus van die koninkryk van God in 17:20-37 gesê het, dat die dag van die Seun van die Mens onverwags kom en skeiding maak tussen mense. Die gelykenis van die weduwee en die onregverdige regter beklemtoon dat ons altyd moet bid en nie moedeloos moet word nie, sodat ons gereed sal wees vir die dag van sy wederkoms om te oordeel. Die gelykenis van die tollenaar en die Fariseër verduidelik die maatstaf vir die skeiding tussen mense, oor wie se saak met God reggestel is en wie s’n nie; dat dit juis dié mense is wat hulleself voor God verneder, wat aangeneem en verhoog word, en dié wat hulleself verhoog wat agtergelaat en verneder sal word. 

Annatjie vra

Ek weet nie regtig hoe om die vraag te stel nie. Hoekom laat God so baie ongelukkige en hartseer dinge in ‘n mens se lewe toe? Ek is 13 jaar terug geskei en het 3 pragtige dogters wat sonder ‘n pa groot geword het. Hy wou en was net nie deel van hul lewe nie, en as hy hul kom besoek het, was hy besope. So het hul maar hul stiefoupa as ‘n pa-figuur aanvaar. Hy het dit weer uitgebuit en die oudste en jongste verkrag.

Behalwe dit verloor ek ook my werk. Ek begin my eie besigheid ek sê elke dag vir God dankie vir die inkomste. Na ‘n jaar en ‘n half moet ek trek; nie dat ek die finansies gehad het daarvoor nie. Ek begin toe weer van vooraf met ‘n besigheid. Om alles te kroon is my middelste meisiekind so ongeskik. Als wat ek doen, is verkeerd; ek mag ook met niemand praat nie. Hoe kan God al die goed toelaat om met my te gebeur?

Ek moet sê ek sien vandag dinge anders as wat ek dit aanvanklik gesien het. Ek is nader aan God want ek is meer op my knieë as wat ek loop, om net vir krag te vra om aan te gaan.

As God ‘n God van liefde is, hoekom laat Hy toe dat al die lelike goed met ‘n mens gebeur?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

‘n Mens se hart gaan uit na ons vraagsteller wat met soveel onverstaanbare en onverklaarbare lyding in haar lewe te kampe het, veral vanuit ‘n gelowige perspektief. Want haar vrae is nie gebore uit opstandigheid nie, maar is eerlike vrae: As God liefde is en net die goeie vir ons wil, waarom is daar dan soveel ellende in my lewe? Wat in en met my lewe gebeur, rym eenvoudig nie met my verstaan van God as ‘n God van liefde nie.

Ek kan die vraagsteller verseker dat sy nie die enigste gelowige met hierdie kwelvrae is nie. Trouens, dis vrae wat gelowiges reg deur die eeue gevra het en nog steeds doen. Dink maar aan die digter van Ps 73 wat worstel met die vraag hoekom dit klaarblyklik met die goddeloses so goed gaan, maar hy wat getrou aan God bly, kry swaar. Hy stel dit so: “Dat ek die kwaad vermy het … het dus niks gehelp nie, want elke nuwe dag het vir my teenslae gebring en elke nuwe môre straf (Ps 73:13-14).” Hy voel dat dit hom niks in die sak bring om God te bly dien nie, want die goddelose is eintlik beter daaraan toe as hy. Waarom dus volhard met die goeie? God gee blykbaar nie om vir sy kinders nie. Of, Hy gee miskien om, maar is magteloos om iets aan hulle slegte situasie te verander.

Hoe beantwoord mens hierdie moeilike vrae waarop – laat my dadelik sê – daar geen maklike antwoorde is nie, nog nooit was nie en ook nooit sal wees nie. Daarmee moet mens vrede maak. Maar dit beteken nie dat daar geen antwoorde is nie, dat die gelowige geen troos het nie. Die digter van Ps 73 het byvoorbeeld vertroosting gevind in die feit dat die goddelose se pad net oënskynlik voorspoedig is; op die ou einde gaan hy onder en sy uiteinde is verskriklik (v18-20). Verder het hy ook vreugde gevind in die verhouding met God; hy is verseker van God se nabyheid, dat dit ‘n verhouding is wat vir altyd standhou; en hy vind sy plesier daarin om binne God se wil te lewe (v21-28).

En dit is steeds nog maar ten diepste die enigste antwoord wat daar werklik is. Maar kom ons kyk hoe dié saak – die gelowige se worsteling met slegte goed wat met hom/haar gebeur – vanuit ‘n breër Skrifperspektief belig kan word. Dalk help dit ons vraagsteller om ook ‘n breër perspektief op haar eie situasie te ontwikkel.

Die dilemma dat God skynbaar nie ingryp in ons lewens om dit beter te maak nie, is, soos reeds genoem, nie ‘n onlangse probleem nie. Dis so oud soos die mens se verhouding met God. Die bladsye van die Bybel is vol hiervan. Dink maar aan die klassieke verhaal van Job. Sy lewe beweeg van ryklik geseënd, tot alles verloor, tot weer ryklik geseënd. Was dit werklik nodig dat sy geloof op so ‘n verskriklike manier getoets word, in so ‘n mate dat selfs sy vrou vir hom die raad gee om God te vloek en te sterwe (Job 2:9)? Het God een of ander behae geskep in Job se lyding? Kon Hy Job nie op ‘n ander manier sterker aan die ander kant laat uitkom het nie? Want dis nie asof Job ‘n ongelowige was nie – inteendeel. En Paulus, die groot apostel van die Here Jesus, se geloofspad was ook glad nie met rose besaai nie. In 1 Kor 4:10-13 en 2 Kor 11:16-31 vertel hy van al die verskriklike ontberings wat hy ondergaan het in diens van die Here. En dis nie asof hy ‘n masochistiese genot geput het uit hierdie lyding nie. Nee, hy sou wat wou gee om daarvan ontslae te wees; hy praat daarvan as ‘n doring in die vlees wat hom teister (2 Kor 12:7-10). Daarom dat hy die Here drie maal (beteken eintlik “herhaaldelik”) gevra het om dit weg te neem, maar die Here het gesê dat sy genade vir hom genoeg is. Geen wonder nie dat Paulus in Gal 6:17 sê dat niemand hom moeite moet aandoen nie aangesien hy in sy liggaam die littekens van Christus dra. Hiermee wil hy sê: ek ken die weg van Christus; dis geen maklike pad nie, ek dra die bewyse daarvan aan my lyf.

Met bogenoemde oorsig oor Bybelse gelowiges se lyding wil ek nie mense soos ons vraagsteller se persoonlike worsteling met God probeer afmaak as onbelangrik nie, as iets waarmee ons maar almal worstel nie. Ek wil maar net die punt vanuit die Skrif maak dat geloof in God geen vrywaring is teen die aanslae van die lewe nie. Gelowiges is net so blootgestel aan die gevare en teisterings van die lewe as hulle wat nie in God glo nie. Ons is immers almal mense met dieselfde emosies, behoeftes, vrese en ideale. Ons verlang almal na geluk en ‘n rustige lewe.

Maar wat is dan die verskil tussen die gelowige en ongelowige? Dit lê daarin dat gelowiges die teenslae van die lewe doelbewus, op ‘n manier wat alle verstand te bowe gaan, in verband bring met hulle lewe saam met God. Hulle vind troos in die wete dat hulle naby God lewe (Ps 73:21-28), dat niks en niemand hulle van die liefde van God in Christus kan skei nie (Rom 8:35-39), dat God se genade vir hulle genoeg is en dat sy krag losgelaat word juis wanneer hulle swak is (2 Kor 12:9), en dat op een of ander manier alles tog ten goede meewerk vir dié wat vir God liefhet (Rom 8:28). Hulle lewensvreugde is dus nie primêr afhanklik van omstandighede nie, maar is diep gesetel in hulle verhouding met God. Al bot die vyeboom nie, al misluk die druiweoes, al word die vee minder, nogtans juig hulle in God, hulle Redder (Hab 3:17-18).

Die rede hoekom dit moontlik is, is omdat die gelowige weet dat sy of haar lewe vir ewig geborge is in God, nie net vir hierdie lewe nie. Daarom dat Paulus vanuit die opstanding van Christus redeneer as hy sê dat as mens net vir hierdie lewe op Christus hoop, ons die bejammerenswaardigste van alle mense is (1 Kor 15:19). God het in Christus ‘n nuwe lewe begin wat tot in alle ewigheid duur. Ons beleef op aarde nog maar net die begin hiervan; deur die Heilige Gees proe-proe ons nog net daaraan. Ons hoop lê in Christus wat die bose en die dood oorwin het. In die mate wat ons aan Christus verbind is deur die geloof (geloof as lewenswyse van vertroue in Christus), in daardie mate word ons getroos met die wete dat ons deel het aan die ewige lewe en dat God eendag die trane van ons oë sal afvee, eendag wanneer lyding, hartseer en dood, wat so deel is van hierdie wêreld, geen houvas meer op ons sal hê nie (Op 21:4). Hoe onwerklik God se nuwe wêreld ook al klink wanneer ons daagliks moet worstel met die onbeantwoorde vrae van die lewe, was hierdie wete en vaste geloof nog altyd die troos en krag van die gelowige. Vreemd, onlogies, maar waar.

Verder, omdat ons vanuit hierdie ewigheidsperspektief lewe, kan ons ook in geloof na die wêreld rondom ons kyk en nou reeds daarvan ‘n beter plek probeer maak. Ons weet immers dat elke daad wat in liefde gedoen word, tot in ewigheid standhou (1 Kor 13:8), dat ons so belê in die hemelse skatte wat nie deur mot en roes verniel kan word nie (Matt 6:19-21). Ja, geloof vrywaar ons nie van aardse ellendes nie, maar dit open ‘n hemelse perspektief (Heb 11:1) van waaruit ons elke dag se uitdagings aanpak. En presies dit gee moed, krag en vreugde in die lewe.

Verder, ons put ook krag en vreugde uit die geloofsverhale van ander. Die Bybel is vol hiervan, maar ons word ook daagliks omring deur mense wat dieselfde stryd as ons stry. So word ons verryk en versterk, en dra ons mekaar se laste (Gal 6:2). Ons moet ons dus nie onttrek van die geloofsgemeenskap nie. Die Hebreërbrief vertel byvoorbeeld van so ‘n groepie gelowiges wat klaarblyklik weens die talle aanslae van die wêreld geloofsmoeg geword het, tot op die punt dat hulle afvallig wou raak. Maar dan bemoedig die skrywer hulle met allerlei aansporings om te volhard. Hy spoor hulle aan om die gemeenskap met ander gelowiges te beoefen (Heb 10:25), hy herinner hulle aan die geloofshelde uit die Ou Testament wat God se onsigbare (maar werklike) wêreld in die oog gehou het (die hele Heb 11, veral vv13-16). Hulle word herinner daaraan dat hulle op aarde pelgrims is sonder ‘n vaste woonplek en so Christus se smaad moet dra (13:13-14). Hulle word dus aangemoedig deur die medegelowiges wat klaar die aardse stryd voltooi het, terwyl hulle die oog gevestig hou op Jesus, die Begin en Voleinder van die geloof (12:1-3).

Ek is maar te bewus daarvan dat al bogenoemde, hoe waar ook al, deur elke gelowige in sy of haar persoonlike omstandighede geïnternaliseer moet word. Niemand anders kan dit vir jou doen nie. Party vind dit “makliker” as ander; sommige se omstandighede is net soveel moeiliker as ander s’n. Maar elkeen kan daaraan vashou dat God ons nie alleen laat nie, al voel dit so. Selfs Christus het geworstel met Godverlatenheid (“My God, my God, waarom het U My verlaat?”, Matt 27:46), sodat ons nooit weer van God verlate sou voel nie.

My hartewens is dat ons vraagsteller op die een of ander manier krag sal ontvang vir haar persoonlike geloofspad op aarde.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Na aanleiding van die vrae oor die koms van God se koningsheerskappy, sluit Lukas die gesprek oor die koms van die Seun van die Mens af met twee gelykenisse om dit te verduidelik. Soos Jesus se gebedsonderrig in Lukas 11:1-4 verduidelik word met die twee gelykenisse van die man wat in die nag brood by sy vriend gaan vra, en ’n pa wat nie vir sy kind ’n slang sal gee nie (Luk 11:5-13), volg die gelykenisse van die weduwee en die regter en die tollenaar en Fariseër op sy onderrig oor die die koms van die Seun van die Mens. Die eerste gaan oor aanneming van Jesus se volgelinge, en die tweede oor die voorwaardes vir aanneming deur God. Lukas vul graag ’n woord oor mans aan met ’n Jesuswoord oor vroue. Die twee gelykenisse kom slegs in Lukas voor. Dit is gelykenisse van kontras. God is so heeltemal anders as die onregverdige regter, en reageer lynreg teenoor die verwagting van die Fariseër. 

 18:1  Die ‘hulle’ verwys na dieselfde groep van sy dissipels as in 17:22. Om gereed te wees vir die dag van die Here

is dit noodsaaklik dat hulle voordurend bid (pantote, altyd, te alle tye, by elke geleentheid) om nie moed te verloor nie, nie hulle motivering te verloor nie (sommige rabbi’s het bepaal dat ’n mens slegs driemaal per dag, soos Daniël, behoort te bid en nie die Here vermoei nie; ander rabbi’s het gewens ’n mens kan deur die dag bid om sodoende niks te verloor nie).  In 17:22 het Jesus al voorspel dat daar ’n tyd kom wanneer hulle sal begeer om één van die dae van die Seun van die Mens te sien, maar dit nie sal sien nie, ’n uitsien daarna dat die Here alles sal regmaak, al die verkeerde waarin hulle en ons moet lewe. Daarom is dit nodig om voortdurend te bid om nie moed te verloor nie.

 18:2 Die onregverdige regter het geen ontsag vir God nie en steur hom aan geen mens se opinie nie. Hy is goddeloos en selfsugtig, terwyl die Here regters juis aanstel om die reg en God se wet te handhaaf, en dat hulle geringes en die armes uit die mag van die goddeloses moet red (vgl. die Here se aanklag teen en opdrag aan regters in Ps 82:1-7; vgl. ook Eks 23:6; Deutr. 16:18-20; Jes 10:1-2). Die onregverdige regter is die teenbeeld van die Here, die regverdige Regter. ’n Christen behoort ook net die teenoorgestelde van hierdie regter te wees (2 Kor 8:21).

 18:3  In die Ou Testament is ‘n weduwee die beeld van ’n persoon wat ’n helper nodig het om aan haar reg te verskaf (Eks 22:22-24; Jes 1:17,23; Jer 7:6; Jak 1:27). Hierdie weduwee kom soek haar reg by die regter. Die imperfektum van die werkwoord (êrcheto) dui aan dat sy aangehou het om na hom toe te kom met haar versoek om reg. Sy het ’n saak met ’n opponent (’n antidikos kan ’n teenstander wees wat gedurig vyandig teenoor jou is, of iemand wat jou aankla).

 18:4-5 Na ’n geruime tyd het die regter ook ’n gesprek met homself (soos die verlore seun, 15:17) waarin hy aan homself erken dat hy geen ontsag vir God het om rekenskap te gee van sy regterlike funksie nie, en hom nie aan enige mens se opinie oor hom en sy uitsprake steur nie. Toe kry hy tog redes waarom hy sy werk om reg te spreek terugkry om aan die weduwee reg te laat geskied. ‘Omdat sy vir my moeite gee (kopos, moeite, moeilikheid, ’n omstandigheid wat pla), sal ek tog aan haar reg laat geskied.’  Dit gaan oor homself, oor sy omstandighede. Sy maak dit vir hom moeilik met haar aanhoudende geneul. ‘Sodat sy nie aanhou kom en op die ou end my gedaan maak met haar aanhoudende geneul nie (hupōpiazō gedaan maak, is die figuurlike gebruik van die letterlike ‘blou-oog slaan ’). Die ‘my’ aan die einde van die Griekse sin, dra klem. Dit gaan oor ‘my,’ nie oor wat God vereis of wat die mense van hom dink nie. Soos die onregverdige bestuurder word die onregverdige regter gedryf deur sy gemak en selfsugtigheid (Luk16:8; in albei gevalle gebruik Lukas die woord adikia, ‘onreg, dit wat nie reg is nie,’  vgl. Luk 13:27).

 18:6-7 Lynreg teenoor die onregverdige regter en onregverdige bestuurder staan God as die regverdige Regter oor sy hele skepping. ‘Sal God dan nie reg laat geskied (ekdikêsis, dit waarvoor die weduwee gepleit het, 8:5) aan sy uitverkorenes wat dag en nag na Hom roep nie?’ Die Griekse sin suggereer ’n sterk positiewe antwoord op die retoriese vraag van Jesus. Sy uitverkorenes is dié mense wat deel is van sy koninkryk en onder sy koningskap lewe, deur sy uitnodiging na sy feesmaal aan te neem (Luk 14:15,21-23). Die mense wat soos die weduwee dag en nag na God roep, beleef die slegte omstandighede van Luk 17:22 sodat hulle verlang na die koms van die Seun van die Mens.

 ‘Sal Hy hulle lank laat wag?’ (makrothumei kan ook vertaal word as ‘en sal Hy lankmoedig oor hulle wees?’ waar ‘hulle’ na sy geduld met die ongelowiges of teenstanders kan verwys; vgl. 2 Petr 3:9). Dit kan ook soos hierbo vertaal word: ‘en sal Hy stadig wees om hulle te help? waar ‘hulle’ na die uitverkorenes verwys, dat Hy stadig is om aan hulle reg te verskaf deur die koms van die Seun van die Mens op die oordeelsdag. Luk 17:24 verwys na die oordeelsdag. In die huidige bedeling verwys die lank laat wag na die voorreg van sy uitverkorenes om saam met Hom te ly en saam met Hom verheerlik te word (Rom 8:17); ons word uitverkies om saam met Christus te ly!

 18:8 Jesus verseker die dissipels dat God spoedig (en tachei met spoed) aan sy uitverkorenes reg sal laat geskied. Hoewel dit nie altyd dadelik sal blyk nie, is God ’n Regter vir weduwees (Ps 68:8) wat hulle nie in die steek sal laat nie. Dit gaan oor die koms van ons Vader se koningskap in die wêreld, waarvoor ons moet bid (Luk 11:2). Dat die Seun van die Mens kom, is gewis. Die vraag wat Jesus egter het, bly ’n ope vraag: Sal die Seun van die Mens, wanneer Hy kom, geloof op aarde vind? Sal sy mense onder die toenemende druk van die samelewing nog vertroue in Hom hê en Hom bely (Rom 10:10)? In Markus 13:13 sê Hy: Wie volhard tot die einde toe, sal verlos word, vgl. 2 Tim 4:8. Jesus wil sy volgelinge bewus maak dat Hy hulle in geen noodsituasie sal los nie, dat Hy self die pad van lyding moet loop (Luk 17:22), en dat hulle altyd moet bid en nie moed verloor nie (Luk 18:1), soos die weduwee (Luk 18:3). Wanneer dit God se tyd is, wat niemand voor die tyd weet nie, dan is daar nie meer sprake van uitstel nie, dan oordeel God onmiddellik en sal Hy reg laat geskied aan sy uitverkorenes (Luk 18:7; 17:26-37).

 Die grondgedagte van die gelykenis is die ‘uitgestelde wederkoms’ (Lukas, ’n tweede geslag Christen, het met die vraag te doen waarmee 2 Petrus 3:8-13 ook sit). Maar wat is die stand van gebed 2000 jaar na Jesus se opstanding?