1:57 Die tyd wat Elisabet  geboorte moes gee is vervul (pimplemi, ten volle gevul) – ’n Hebreeuse uitdrukking soos in Genesis 25:24, wat ’n voltooiing is van die voorspelling in 1:20 oor die woorde wat op hulle vasgestelde tyd in vervulling sal gaan.  Dit voltooi ook die gedeelte wat met vers 56 afgesluit het. ‘…en sy het aan ’n seun geboorte gegee’ – die ideaal van elke Joodse gesin, wat in 1:13 aan die ou mense-paar voorspel is oor die wondergeboorte.

1:58 Die omgewing se mense en die familie kom bymekaar en herken hierin die grootheid van die Here se barmhartigheid (vgl Ps 126:2-3) wat sy optrede bepaal (vgl 1:50 oor sy ontferming eleos, waaroor Maria ook gesing het). So word Johannes en Jesus se geboortes toegeskryf aan die Here se ontferming oor dié wat Hom eer van geslag tot geslag. Die skare vriende en familie saam met die ouers vervul die belofte in 1:14: en baie mense sal bly wees oor sy geboorte.

1:59 Van Johannes se geboortedag gaan Lukas oor na sy besnydingsdag – op die agste dag, soos deur die Here bepaal as teken van sy verbond met Abraham (Gen 17:12; 21:4; Lev 12:3). Onder Griekse invloed  is die naamgewing aan die besnydenis verbind in Jesus se tyd en in die Laat Jodendom. Die mense meen die wonder van die ouderdomskind moes in die kind se naam weerspieël word: Sagaria seun van Sagaria (‘die Here dink aan/onthou’ sy beloftes/sy verbond).

1:60  Elisabet weier egter volstrek en sê Johannes (Jehoganan ‘die Here is genadig,’ ‘die Here se genadige geskenk,’ vgl. Joh 1:6) is sy naam, die naam wat die Here deur sy engel gegee het (1:13) vir die man wat voor die Here sal uitgaan om ’n volk vir die Here se genade voor te berei (1:17).

1:61-63 Toe die mense dit vreemd vind omdat niemand in die familie die naam Johannes het nie, word Sagaria met handgebare geraadpleeg oor sy wens, hy wat doof en stom geword het as teken van sy ongeloof in die woord van die Here, en van die Here se betroubaarheid aan sy woord en verbond (1:20; die woord kofos in 1:22 kan doof en stom beteken). Op ’n skryfbordjie, ’n houtbordjie met was oorgetrek, skryf hy: Johannes is sy naam. Dat moeder en vader as twee getuies so sterk oortuig is dat dit reeds die naam is, beskou almal in verbasing as ’n wonder van die Here.

1:64 Die tweede wonder. Onmiddellik het sy mond oopgegaan en sy tong losgeraak en hy het gepraat, soos die engel gesê het (1:20) en met sy eerste woorde loof hy die Here (vgl. 1:67-80). Die mond van die vroom man, wat nie kon glo nie, en deur sy tydelike doofstomheid oortuig is om die woord van die Here onvoorwaardelik te glo, uiter sy geloof in lofprysing aan die Here.

1:65 Almal is met vrees/ontsag vervul deur die wonders waarvan hulle getuies in die hele bergstreek van Judea geword het. Die nuus het soos ’n vuur deur Judea versprei.

1:66 Almal wat gehoor het wat met Sagaria en Elisabet en die seun gebeur het, en die lofsang van Sagaria gehoor het, het met die vraag rondgeloop: waarvoor is hierdie kind bestem? Die skrywer Lukas of sy mondelingse bron antwoord op die vraag: Die hand van die Here was werklik op hom – die hand veronderstel ’n magtige werking deur die kind, wat reeds voor sy geboorte met die Heilige Gees vervul is (1:15). Die vraag waarmee die mense rondgeloop het, het hulle later na sy prediking by die Jordaan gelok (3:3,7,10,15,18).

1:39-40 Die wenk oor Elisabet se swangerskap word deur Maria opgevolg. Sy gaan kyk wat die Here aan haar bekendgemaak het (sooos die skaapwagters, 2:15). Sy vertrek uit Nasaret in Galilea na die dorp in die berge van Judea waar Elisabet woon, ’n reis van 4-5 dae, soos sy later saam met Josef na Betlehem in Judea sal reis (2:4), en Jesus die reis uit Galilea na Jerusalem toe sal onderneem om verwerp en doodgemaak te word en opgewek te word (9:22,31,44,51).

1:41 Met die groet van Maria begin die baba in Elisabet beweeg. Lukas noem dit ‘opspring van vreugde’ (skirtao, vgl 6:23; Ps 114:4,6). Elizabeth word met die Heilige Gees vervul soos die profete van die Ou Testament met die oog op haar lofprysing. Dit is ook ’n vervulling van 1:15,17 se belofte oor die kindjie Johannes, wat voor die Christus moet uitgaan en van Hom getuig. Hier doen hy dit reeds in die moederskoot.

1:42 Die harde uitroep wys na die profetiese aard van haar lofprysing (die ‘Benedicta’):

‘Geseënd is jy onder die vroue – en geseënd is die vrug van jou moederskoot’

Elisabet herken reeds Maria se nog onsigbare swangerskap. Saam met haar ongebore kind verheug Elisabet haar oor die grootheid van die Verlosser se koms.

1:43 Sy noem reeds die ongebore kind ‘my Here’ – die eerste verklaring in Lukas dat die Kind die Here is, en die erkenning dat Hy ‘my Here’ is. Elisabet buig voor Maria, die oue voor die jonge, wat die verhouding tussen die ou verbond en die nuwe verbond verbeeld; Hy is ook die Here waarop die ou verbond gewag het (vgl. 7:28; 16:16).

1:44 Die gebeure verloop soos volg: Maria groet Elisabet – die ongebore kind in Elisabet groet die ongebore kind in Maria met uitbundige blydskap – dit lei tot Elisabet se profetiese uitspraak oor Maria en haar kind (vgl. Johannes se uitspraak oor sy verhouding met Jesus in Joh 3:28-31).

1:45  Die grond vir Elisabet se seënende lofprysing van Maria is Maria se geloof. Sy het geglo dat die Here se beloftes aan haar vervul sal word. Haar geloof vertrou die waarheid en werksaamheid van God se woord. Daarom is sy, deur die Here, geseënd. Lukas beklemtoon telkens haar geloof as die grond van haar seëninge (vgl. 2:19,51; 8:15; 11:27-28). Die saligspreking van Elisabet oor Maria is so algemeen gestel dat dit vir enige persoon geld; ‘geseënd is sy wat geglo het dat die Here se beloftes aan haar vervul sal word.’

Die lofsang van Maria (die Magnificat – ‘maak groot’ 1:46-56)

Die Latynse vertaling van die lofsang begin met die woord magnificat, vir die Griekse megalunei – ‘my siel maak groot/loof die Here. ‘Vandaar die naam vir hierdie lofsang. Liedboek nr 318 is Andries Breytenbach se omdigting van die lofsang van Maria (Luk 1:46-55). Liedboek 333 is Lourens Strydom se vertaling van die eerste vier Latynse verse (Lk 1:46-49). Maria se lofsang is vol Ou Testamentiese uitdrukkings wat deur die Jode gesing is, maar met ’n dieper betekenis en ’n hoër toepassing. Dit volg tot ’n mate die lofsang van Hanna toe sy Samuel by die tempel gaan afgee (1 Sam 2:1-10). Maar waar Hanna se lof haar triomf oor haar vyande besing, is Maria se nederige lof ’n gereserveerde toewyding aan die Here.  Sy besing alleen die Here se wonderlike handelwyse met haar. Elisabet se lofprysing kom met ’n luide stem; Maria se lofsang adem ’n groter majestueuse kalmte. Geleerdes meen die lofsang is deur Lukas of iemand anders gedig en hier ingevoeg. Maar die hele lofsang gebruik woorde en sinne wat in die Ou Testament gebruik word, veral in die Psalms, wat Maria as kind kon saamgesing het.

1:46 Soos Miriam, ná die deurtog deur die Rietsee (Eks 15:21), antwoord Mariam (soos Lukas haar Hebreeuse naam weergee) op Elisabet se groet, en seën met haar loflied: psuche mou ‘my siel’ is my binneste –  gedagtes, wil, gevoel, my hele wese, loof die Here.

1:47 Met ’n tipiese Joodse parallellisme word dieselfde gedagte in ander woorde uitgedruk en aangevul: ‘my gees jubel oor God my Verlosser…’ (soos in Hab 3:18 se twee sinne). Die gedagte van ’n verlosser hang saam met die naam Jesus wat sy vir die kind moet gee (Lk 1:31). Jesus is die Griekse vertaling van die Hebreeuse Jehosjua, ‘die Here verlos,’ na Josua wat Israel die beloofde land ingelei het. Dat God ‘my Verlosser’ is, wys haar bewustheid dat God haar kom verlos uit haar nederige staat tot ’n geseënde deur God. Die term ‘verlosser’ word ook in Luk 2:11 deur die engelesang gebruik; in Hand 5:31 deur die apostels voor die Sanhedrin; en in Hand 13:23 deur Paulus in Antiogië se sinagoge. Matteus en Markus het nie die term nie; Joh 4:4:42 wel). Verlosser kom 12x in Paulus se briewe voor, en 6x in die algemene briewe. Die term ‘verlossing’ word in bogenoemde boeke genoem in die sin van verlossing van sonde.

1:48 Die nederigheid van Maria verwys na haar status as slavin van die Here (1:38), dat die Here so ’n onbeduidende ou meisietjie raakgesien en uitgekies het as die moeder van die Seun van die Allerhoogste (1:32); die onverstaanbare en ondenkbare dat die Here spesiale aandag skenk aan en bemoeienis maak met die nederige posisie van sy slavin, sodat alle geslagte van mense van nou af haar die geseënde van die Here sal noem. Omdat haar kind vir ewig oor die nageslagte sal regeer (1:33) is vir haar ’n verwondering. Dit gebeur al in 11:27.

1:49 Die groot dinge wat die Here vir haar gedoen het is ’n naklank van die pelgrims se vreugdesang op pad na die paasfees van Galilea af na Jerusalem, tydens die fees, en op pad terug (Ps 126:2-3; vgl. Deutr 10:21). Met dié psalmwoorde beskryf sy die groot dinge wat die Almagtige vir haar gedoen het om haar as sy slavin vir die geboorte van  die Seun van die Allerhoogste te kies.

‘ja, heilig is sy Naam’ – in die antieke tyd het die Naam vir die hele persoon en sy reputasie gestaan. Heilig verwys na sy goddelike eienskappe, maar het ook die gedagte van toewyding. Benewens sy godheid is die Here ook toegewy aan hierdie nederige maagd en haar kind.

1:50 Ps 111:5, die inleiding tot die bundel Halleluja-psalms (112-118), besing die Here as genadig en barmhartig. Hieruit besing Maria die Here se ontferming van geslag tot geslag tot by haar en verder, vir dié wat vir die Here ontsag het (vgl Ps 103:13,17). Ps 111 praat ook van: die Here loof, die opregtes (v 1), die Here se wonders (v4), verlossing, heilig is sy Naam (v9). Dit is die bronne vir Maria se loflied, wat sy van kindsbeen af sing.

1:51-53 Die kragtige dade van die Here keer die magsverhoudings om, dit tref die hoogmoediges en help die geringes (v51-52)  en keer die besittingsvermoë van hongeriges en rykes om (v53; vgl. Ps 107:9; Job 12:19). Ook op dié wyse  is Hy Verlosser, wat mense uit die greep van hulle magshonger en sug na rykdom verlos, en geringes en hongeriges uit hulle ellende, om op Hom te vertrou soos Maria. Die insigte kom reeds in Hanna se lofsang voor (1 Sam 2:7-10; vgl. Job 5:11-12). Jesus sit dié soort verlossingswerk voort (Luk 4:18-19; 6:20-26). Dit het reeds gebeur met die keuse van die onvrugbare veragte Elisabet vir die voorloper en die nederige arm Maria as God se uitverkorenes. Maar dit beteken ’n algehele ommekeer van die gewoon menslike maatstawwe vir grootheid en prestasie. Hoogmoediges wat nie met die Here rekening hou nie, en verdrukkers van mense, word deur die Here omvergewerp (vgl. Jer 13:15-17; Deutr 8:14); maar diegene wat hulleself verneder voor die Here en op Hom vertrou, word verhoog tot groot dinge (1:49). Dié wat op die Here vertrou, kry nuwe krag. Hulle vlieg met arendsvlerke; hulle hardloop en word nie moeg nie, hulle loop en raak nie afgemat nie (Jes 40:31).

1:54 Ps 98 sing van Israel se terugkeer uit die ballingskap as die wonders wat die Here gedoen het deurdat Hy sy troue liefde en getrouheid teenoor die huis van Israel onthou het. So sing Maria hier dat die Here sy dienskneg/seun Israel gehelp het om deur haar sy Seun as Verlosser te stuur om die verhoudinge in die samelewing te kom regmaak. Dit het Hy gedoen ter herinnering aan sy barmhartigheid – ’n Semitisme vir sy barmhartigheid as die grond vir sy bystand aan Israel (vgl, Ps 98:3; Miga 7:20).

1:55 Die Here het sy seën vir ewig beloof aan Abraham, Isak en Jakob en aan hulle nageslag. Die Here se belofte aan Abraham het ook die Here se seën vir al die volke van die aarde ingesluit (Gen 12:3; 18:18; 22:18; 26:24; 28:14; Ps 105:7-11). Met die skakel na Abraham word die Nuwe Verbond gesien as die vervulling van die Ou Verbond van die Here met Israel en Abraham. Maria sing oor die koms van haar Kindjie wat die Here se ewige beloftes van ontferming aan Abraham en sy nageslag kom vervul.

1:56 Maria keer na drie maande na haar huis terug, dit wil sê na haar ouerhuis. Sy is nog nie in Josef se huis opgeneem nie. Sy beleef waarskynlik nog die geboorte van Johannes voor haar vertrek.

Die volgorde in Lukas se samestelling van die gebeure is: die aankondiging aan Sagaria (1:5-24), die aankondiging aan Maria (1:26-38), en omgekeerd: Maria se lofsang (1:46-56), Sagaria se lofsang (67-79). Daarmee getuig Lukas oor die geloof van Maria nadat Elisabeth haar as geseënd geprys het, die teken wat die Here aan haar ongevraagd gegee het. Sy vertrou dat die woorde van die Here sal doen wat dit sê. Die groot dinge wat aan haar gedoen is en wat die Here aan sy volk gaan doen, kom uit sy barmhartigheid en sy krag (1:49,51,54). Op Hom vertrou sy onvoorwaardelik.

Matteus bskryf die aankondiging van Jesus se geboorte aan Josef. Lukas vertel van die aankondiging aan Maria. Die twee se geslagsregisters verskil ook vanaf Salomo. Die aankondiging aan Sagaria en aan Maria vertoon baie ooreenkomste, terwyl die een aan Maria die een aan Sagaria oortref. Johannes en Jesus word in die Ou Testamentiese volk van God gebore, maar Johannes kondig die koms van God in Israel aan, terwyl God self in die Messias Jesus na sy volk toe kom. Terwyl Johannes in die moederskoot vervul word met die Heilige Gees (1:15), word Jesus deur die krag van die Heilige Gees in die maagd Maria verwek. Om die mens Jesus reg te verstaan moet Hy as ‘God met ons’ verstaan word (Immanuel Mat 1:23).

1:26 In die sesde maand van Elizabeth se swangerskap stuur God die engel Gabriël na die klein geminagte dorpie Nasaret in Galilea van die heidene (Jes 8:23; Mat 4:15). Die Jode wat in Galilea woon is daarom beskou as onrein weens hulle kontak met die heidene. Nasaret lê 115 km noord-oos van Jerusalem. Hierdie keer is die verskyning nie in die heilige vertrek in die tempel in Jerusalem tussen die priesters, soos met die Doper nie, maar by die gewone eenvoudige mense op die platteland (Joh 1:46; 7:52). Anders as die aankondiging aan Sagaria wat ’n verduideliking het oor wie Gabriël is, word hier slegs verwys na Gabriël opdrag. Sy verduideliking van sy opdrag word beklemtoon.

1:27 Gabriël is deur die Here gestuur na ’n meisie (parthenos) wat verloof is aan ’n man met die naam Josef, uit die geslag van Dawid. Volgens Joodse reg was Josef deur die verlowing beskou as haar man, maar omdat die seremonie, waar hy haar na sy huis toe kom haal, nog nie voltrek is nie, het sy nog nie met ’n man gemeenskap gehad nie (1:34) en daarom kan die Griekse woord parthenos hier met ’n maagd vertaal word. Die verlowing het gewoonlik ’n jaar geduur, en was net so bindend soos die huwelik, en kon alleen ontbind word deur ’n egskeiding, en as die man sou sterf is sy as ’n weduwee beskou (vgl. Deutr 22:13-29). Sy word reeds verbind met die geslag van Dawid deur haar verlowing aan Josef (vgl. die Here se belofte aan Dawid in 2 Sam 7:12-13). Die naam van die maagd is Mariam, die Septuaginta LXX se weergawe van die Hebreeuse Miriam (‘rebellie,’ wat saamhang met Mara, ‘bitter’).

1:28 Gabriël groet haar met ‘Gegroet  begenadigde (vgl. die woordspel in Grieks chaire kecharitamene; die Hebreeuse groet sjalom: ’heil aan jou wat heil ervaar’), die Here is met jou.’ Sy is deur die Here begenadig, uitgekies vir sy besondere diens. Vir dié diens is die Here met haar is, om haar by te staan. Die Hebreeuse naam Jahweh-Here (Eks 3:14)  ‘Die Ek is’ beteken dat Hy persoonlik aktief teenwoordig is (vgl. by Moses, Jos 1:9; by Gideon, Rigt 6:12). Daar is ’n lang lys van die latere manuskripte wat 1:42 hier byvoeg: ‘geseënd is jy onder die vroue (waarvolgens die Ave Maria ‘Gegroet Maria’ geskryf is). Die groet van die engel wys op die groot dinge wat hierop volg, vgl. 1:30-33. Dit was nie die Jode se gebruik dat ’n man ’n vrou met ‘n groet aanspreek nie (vgl. by Joh 4:9); die rabbi’s het gesê dit is verbied – vandaar Maria se reaksie in 1:29.

1:29  Maria is ernstig verward (diatarasso) deur die woorde van die engel, meer intens as Sagaria by die verskyning van die engel (tarasso, 1:12). Sy het gewonder wat die groet tog kon beteken, maar sy vra nie uit nie.

1:30-33 Soos by Sagaria (1:13) stel die engel Maria gerus: ‘Moenie vrees nie!’ Die woord ‘begenadigde’ word verduidelik: ‘want jy het genade by God gevind’ (teenoor sy woord aan Sagaria: ‘jou gebed is verhoor’). Daardeur word haar verrassende verkiesing deur die Here duidelik. Waarvoor sy uitgekies is, word in verse 31-33 uitgespel, telkens met tweeledige sinne:

31 Kyk! (let fyn op): Jy sal swanger word en ’n seun baar – en jy moet hom die naam Jesus gee.

Soos by Sagaria gee die Here self die naam van die kind. Jesus is die Griekse vorm van die Hebreeuse Jehosjua (‘die Here verlos’).

32a Hy sal groot wees – en die seun van die Allerhoogste genoem word.

Dit beteken die Allerhoogste sal hom as sy kind beskou en vir hom sorg. Waarin sy grootheid bestaan word verder uitgespel:

32b-33 Die Here God sal aan hom die troon van sy voorvader Dawid gee –

en hy sal vir ewig oor die huis/nageslag van Dawid regeer-

en aan sy koningsheerskappy sal daar geen einde wees nie.

Sy ewige koninklike heerskappy hang saam met sy seunskap van die Allerhoogste (vgl. Gen 14:18-20). Sy ewige heerskappy oor alles in die skepping vervang die verganklike tydelike heerskappy van die Dawidsgeslag. Johannes die Doper se amp gaan saam met die belofte oor Elia; so word Jesus se messiaanse koningskap gesien as die vervulling van die Here se belofte aan koning Dawid (2 Sam 7:16; Ps 89:30; Jes:9:5-6 oor Hiskia; Dan 7:13-14). Die seun met wie Maria swanger is, is die Jode se verwagte Messias. Hulle verwag ’n aardse verlosser-koning maar hierdie Kindjie sal ewig regeer as die ewige seun van die Allerhoogste.

1:34 Soos Sagaria, vra Maria hoe dit kan/sal gebeur, want sy is nog nie na Josef se huis toe kom haal nie. Maar anders as Sagaria vra sy nie om ’n teken nie (hoe sal ek dit weet? nie’); sy glo die woord en vra om verdere informasie, ‘hoe sal dit wees?’ op watter manier sal dit wees/gebeur?

1:35 Johannes kom uit die wonderbaarlike vrugbaar word van onvrugbare ouers; Jesus kom deur die skeppingswoord van God in plaas van ’n vader. By Johannes is die kindjie in die moeder se liggaam met die Heilige Gees vervul; Jesus is deur die Heilige Gees verwek, as die tweede Adam. Saam met die verduideliking van die rol van die Heilige Gees word die verhullende rol van die skeppingskrag van die Allerhoogste gestel. Daardeur word die teenwoordigheid van die skeppende God verhuld aangedui, soos die verskynings aan Israel in die woestyn met die wolk wat God se teenwoordigheid aandui sonder dat Hy gesien word (Eks 40:34; Num 9:15). In 1:17 word Gees en krag ook langs mekaar gestel.

Vir die eerste maal word die kind ‘heilig’ en ‘Seun van God’ genoem. In 4:34 noem die onreine demoon vir Jesus ‘die Heilige van God.’ In die Ou Testament kan die naam ‘seun van God’ verwys na die koning (2 Sam 7:14, na engele (Ps 29:1) of na Israel as die volk van God (Eks 4:22). Maar die heilige Seun van God wys na die ewige Seun van God wat in die Nuwe Testament vir Jesus gebruik word om sy unieke ewige verhouding met die Vader aan te dui (Mat 14:33; 16:16; Joh 17:24; Joh 1:1-14).

1:36-37 Aan Maria word ook ’n teken gegee saam met die onmoontlike wat God reeds gedoen het: ‘Kyk! (let noukeurig op) na Elisabet se swangerskap; sy wat die beskamende bynaam ‘Onvrugbare’ gekry het (1:25), se onvrugbaarheid is van haar weggeneem en is nou ses maande swanger. Die verwysing na Elisabet se swangerskap is ’n wenk wat die engel vir Maria gee om op te volg. Vir God is die vervulling van sy beloftewoord nie onmoontlik nie. God se woord is ’n werksame, skeppende woord (Gen 18:14; Sag 8:6; Jes 40:8). So versterk die Here Maria se vertroue op sy belofte. Lukas sien ‘n onlosmaakbare verwantskap tussen Elisabet en Maria, tussen Israel en die Christusgemeente (die name van Aäron se suster was Miriam en van sy vrou Elisaba, Eks 6:22; 15:20).

1:38 Maria se antwoord: ‘Kyk, die slavin van die Here; laat met my gebeur soos U gesê het’ – sy stel haarself volledig tot beskikking as slavin van die Here, wat doen wat haar Heer en Meester sê, nog voordat sy die wenk van ’n teken, wat die Here vir haar gee, opgeneem het. Sy het gehoor, geglo en gehoorsaam as voorbeeld vir elke Christusgelowige. Teenoor die verstommende strafteken aan die twyfelende man Sagaria (1:18) stel Lukas die onvoorwaardelike gelowige vrou Maria. Geloof is ’n kinderlike vertroue en oorgawe aan die wil van die Here, nie my wil nie, maar U wil geskied (Luk 22:42) wat dit ook al van my sal vra en vir my sal kos – soos Maria se skandeposisie voor haar verloofde en Jesus se opneem van die straf van die sonde van die ganse wêreld.

Die engel se vertrek laat Maria alleen om in geloof voort te gaan.

1:18 In die lig van hulle ouderdom vra Sagaria om ’n teken vir die menslik onmoontlike (soos Abraham Gen 15:8; Gideon Rigt 6:36-37; Hiskia 2 Kon 20:8). Paulus sê die Jode is mense wat ’n teken soek (1 Kor 1:22; vgl. Luk 11:29 wat Jesus daaroor sê). Dit is ’n bewys van kleingelowigheid. Dit soek sekerheid wat geen ruimte vir twyfel laat nie en daarmee ook geen ruimte vir geloof nie.

1:19 Die soeke na onfeilbaarheid is altyd oneg, want soos Gabriël impliseer, dra elke woord van God wat na ons toe kom sy eie gesag en sekerheid, sy eie geloofsbrief en hoef nie bewys te word nie. Ware godsdiens kan reageer op egte en gesagvolle woorde. Gabriël (man/dienaar van God; vgl. Dan 8:16; 9:21 ook tydens die aandoffer) staan in die teenwoordigheid van God en bring die goeie boodskap, die evangelie van God af. Met sy naam maak Gabriël ook sy volmag bekend. ‘Ek is gestuur’ – God het my gestuur, Hy is my opdraggewer. Wie my woord betwyfel, betwyfel eintlik vir God. Sagaria is die eerste persoon aan wie die evangelieboodskap, die goeie woord, verkondig word, en daarmee self in die evangelie opgeneem word. Lukas is die vreugde-evangelie! Maar soos die Fariseërs en Sadduseërs ’n teken van Jesus vra (Mat 16:1; Joh 6:29), vra hierdie priester ook ’n teken.

1:20 Sagaria se versoek om ’n teken word beantwoord met ’n strafteken. Dit lyk of Lukas veral belangstel in die fisiese gevolge van ’n ongemaklike gewete, bv. ook in  Hand 5:5 met Ananias; Hand 13:11 met Barjesus. Met die strafteken dat hy nie kan praat nie, word die Goeie Nuus van die komende Verlosser vir eers vir die volk, wat buite staan en bid, weerhou.  Hulle moes nog langer daarop wag, en dit word eers met die geboorte van hierdie kind bekendgestel. Vir Sagaria is dit ’n teken dat vir God niks onmoontlik is nie. Dit stel ’n vraagteken agter die Ou Testamentiese vroomheid se onberispelikheid volgens al God se gebooie (1:6) en wys hoe God in die lewe van ’n mens kan ingryp.  Die verstomming van Sagaria volg omdat hy nie die woord van God geglo het nie, en dit leer Sagaria om te glo en te vertrou dat wat God sê, vervul word. Teenoor Sagaria se ongeloof staan die Here se getroue vervulling van sy woord op sy tyd, soos ’n uurglas of sandlopertjie wat vol loop (vgl. Gal 4:4).

1:21-23 Die volk verwonder hulle oor die vertraging van Sagaria in die heilige, wat as die domein van God as gevaarlik beskou word. Wanneer hy uitkom, lei die priester gewoonlik die ander priesters om die Aäronitiese seën van Numeri 6:24-26 oor die volk uit te spreek, maar Sagaria beduie net sonder om die Here se seën, beskerming, redding, genade en vrede oor hulle aan te kondig. Uit sy ongewone optrede besluit hulle dat hy ’n visioen in die heiligdom gesien het – volgens 1:11 het hy ’n engel (boodskapper) van die Here gesien. Hy gaan ná sy dienstermyn terug huis toe in ’n dorpie van Juda sonder om ’n ophef te maak van die wonderlike nuus wat hy oor sy kind en oor Israel se verlossing ontvang het (1:39).

1:24-25 Ook Elizabeth maak geen ophef van haar swangerskap nie maar bly wagtend totdat Maria by haar opdaag.

Die hele paragraaf verduidelik dat Johannes die Doper sy uitsonderlike ondenkbare boodskap van bekering en doop vir die Joodse volk in opdrag van die Here doen. Die Jode het wel proseliete gedoop om hulle heidense onreinheid af te was, maar nie ’n Jood nie, wat in hulle verbond met God gebore word nie. Johannes doop egter Jode om hulle voor te berei vir die koms van ’n Messias/Christus wat menslike gedagtes en verwagtings ver oortref en nie volgens menslike maatstawwe beoordeel kan word nie. Sy bediening raak die ganse volk en nie slegs Sagaria se gesin nie.

Die aansluiting by die laaste woorde van Maleagi oor die belofte van ’n Elia wat sal kom verbind die Ou Testament as die Here se belofte met die Nuwe Testament as die vervulling van sy beloftes aan die mensdom.

(Anders as die Hebreeuse Ou Testament volg ons Bybel die rangskikking van die boeke van sommige manuskripte van die Griekse Ou Testament, met Maleagi as die laaste boek, voor die Nuwe Testament.)

Die geskiedenis van die Doper en van Jesus is ’n vreugdeboodskap wat onder die eis van geloof staan. Die tyd het aangebreek vir die groot geloofsbeslissing van Israel, vir of teen die Here.