2 Tim 1:13-2:13 (fokus 2:8-13)

 Toe ek nog by die Universiteit van Fort Hare gewerk het, het ek my swart studente op ‘n uitstappie in die pragtige Katberge in die Oos-Kaap geneem. Na ons die piekniekmandjies leeggemaak het, stel ek voor ons klim een van die hoër pieke uit. Die swart studente het so stadig maar seker streep-streep agter my aangesleep. Toe ons bo kom, was ek baie tevrede, want die beloning was groot. Die uitsig was asemrowend. Die studente was egter ‘n bietjie omgekrap en wou weet: “En nou? Wat moet nou gebeur? Vir wat het ons al die moeite gedoen?” Toe besef ek dat hulle uit hierdie berge kom en waarskynlik van kleins af elke dag die berge moes klim om water te gaan haal of te gaan speel. Hierdie “sommer net stap” maak vir hulle geen sin nie.

Die verskil tussen ons was dit: ek het ‘n doel gehad. Ek wou bo kom om die uitsig te sien. Hulle het nie geweet waarom ons dit doen nie. Ek het fluks gestap en was bly toe ek bo kom. Hulle het hulleself voortgesleep (omdat ek gesê het hulle moet) en was ongelukkig toe hulle bo kom. Ek het ‘n doel gehad, hulle nie.

Om die berg van godsdiens te klim sonder om te weet waarom jy dit doen, ja, sonder‘n doel, maak jou net gefrustreerd. Dit is dan dat jy jou geestelike voete begin sleep en dat die klim vir jou moeisaam en swaar raak. Daarom motiveer Paulus Timoteus hier om altyd doelgerig te wees (2:1-7) en hy is nie onseker oor wat daardie doel is nie: Dit is om saam met Jesus te wees… om sy opstandingskrag eendag te ervaar (2:8-13). Dit is waarheen ons klim. Daarom mag ons op die reis nie moedeloos raak of op afdraaipaadjies gaan sit nie. As ons voel ons knieë word lam moet ons mooi fokus op die doel, op Jesus wat met oop arms vir ons wag.

Hiermee het Paulus by die kern gekom van dit wat jou as gelowige moet motiveer om ‘n doelgerigte Christelike lewe te lei. Jesus het opgestaan en jy gaan ook. Laat dit jou krag en motivering wees om sonder om te kla die berg uit te klim. Jou beloning gaan groot wees.

2 Tim 1:1-12 (fokus 1:3-7)

 Ons onderskat dikwels die invloed wat ons as lede van ‘n huisgesin op mekaar het. Ons bly saam, stry saam, eet saam en slyp mekaar so. Veral pa en ma is belangrik. Hulle is die mense wat direk en onuitwisbaar op die hart en verstand van hulle kinders skryf. Kyk maar, dogters aard meestal na hulle ma’s. En die seuns wil graag soos hulle pa’s wees – luister maar net na hoe graad 3-8 oor hulle pa’s spog. Met sulke sterk en slim pa’s kan ‘n mens die hele wêreld aanpak en Mars nog vir ‘n bonus ingooi.

Timoteus was een van Paulus se heel getrouste vriende en helpers. Maar sy menswees is nie deur Paulus gevorm nie, maar deur sy ma en ouma (5). Op hulle knieë het hy die evangelie leer ken, die Here leer liefkry. Deur hulle dop te hou het hy geleer wat dit beteken om op die Here te vertrou. Uit hulle het hy die krag van die Here sien straal as dinge moeilik begin gaan.

Waar beter kan ons kinders die Here leer ken as by ons, hulle ouers, wat hulle vertrou. Die merke van wantroue of vertroue wat oor ons lewe geskryf staan sal op hulle lewens ook afdruk. Die krag van ons geloof, of die twyfel en onsekerheid sal op hulle gemoedere ook afvryf. In ‘n sekere sin is ons kinders dus aan ons uitgelewer – ons maak afdrukke op hulle lewens wat gaan bly.

Ons moet besef: ons lewe nie net vir onsself nie, maar vorm die lewens van ons kinders ook. Aan hulle is ons verskuldig om so te leef dat hulle nie geestelik gewond hulle lewens moet leef nie. Hulle moet weet wat dit is om in die Here te glo en dat dit die moeite werd is om op Hom te vertrou. Dit is dinge wat ons vir ons kinders kan en moet gee omdat dit ewigheidswaarde het.

Jou kinders “lees” jou – laat hulle die regte boodskap kry.

1 Tim 6:11-21 (fokus 6:17-21)

 Ons gewone mense sê mos dat dit nie ‘n sonde is om ryk te wees nie, dit is ‘n wonderwerk. En in ‘n sekere sin is dit so. Dit is nie ‘n sonde nie, want ook die seën wat ons in die lewe geniet kom van God af. Dit is God wat sy hand oopmaak en vir ons gee. Dit is inderdaad ‘n wonderwerk van sy kant af vir ons. Ons hoef nie daaroor sleg te voel nie – nee, ons moet dit net geniet.

En dit is juis waar die gevaar inkom waarteen hier gewaarsku word (17). Omdat rykdom en seën gewoonlik met harde werk van ons kant af saamgaan, kan ek baie maklik dink dit is NET ek wat so goed is. Ek word blind vir God se hand wat agter alles vir my oopgegaan het. Sy seën word my verdienste. Of anders gestel, dit is asof my geld ‘n kamer van spieëls rondom my bou: in alle rigtings wat ek kyk sien ek net myself raak. In so “spieëlkamer” wil jy net meer en meer van jouself sien. Nie God of ander mense maak dan eintlik vir jou saak nie.

As dit gebeur verloor ‘n mens maklik jou gesonde oordeelsvermoë. Jy begin dink jy is belangriker as ander, dat jou geld jou die reg gee om ander te beledig of sleg te behandel. Jy dink die mooi klere wat jy dra of die groot kar wat jy ry maak jou wat daar binne in sit beter as ander. Wat ons dikwels vergeet is dat God mense nie meet aan wat buite hom is nie (sy klere of kar), maar wat binne in hom is. God kyk na die hart van mense. Dit is wat binne in ons aangaan wat vir Hom tel. Hy let die klere nie eers op nie, want Hy kan dit buitendien gee of wegneem soos Hy wil.

 Daarom gee Paulus ‘n stukkie goeie raad vir Timoteus. Help die rykes om uit hulle “spieëlkamers” uit te kom (17-18), sodat hulle God en ander mense in hulle lewens weer mooi kan raaksien. Laat hulle arm mense help… Dit is nie dat Paulus hier agter geld aan is nie (6-9), maar hy wil ryk mense help om die vreugde te smaak van “gee”; ja, soos God gee, kan hulle ook gee. So kan hulle iets van die goddelike liefde en genade wat hulle self in hulle lewens ervaar aan ander gee. En met liefde en genade is dit nou maar eenmaal so: hoe meer jy gee, hoe meer ontvang jy op ander maniere terug. Elke sent of geskenk wat jy gee, is eintlik ‘n belegging in die bank van God (19).

Laat jou rekening liewer in God se bank oorloop as hier op aarde.

1 Tim 6:3-10 (fokus 6:3-5)

 Eendag sit daar ‘n outjie voor ‘n bulhond en gesigte trek. “Waarom doen jy dit?” vra sy pa. “Hy’t eerste begin” kom die antwoord. Dikwels doen mense dinge uit onkunde omdat hulle nie weet nie. Dit gaan soms in die Christendom ook so. Ons trek gesigte vir mekaar en gaan dan aan die stry en baklei, en dis nie goed nie, sê Paulus.

Gesigte trek of ‘n gestryery onder Christene is meestal onnodig. Soos Paulus sê, dit kom nogal voor as iemand dink hy weet baie, maar eintlik weet hy niks (4). Nou wil hy die “niks” in ander se kele afdruk. Paulus praat nou nie van gesonde diskussie oor moeilike sake waaroor mense of kerke soms redeneer nie. Dit kom voor en ons moet met mekaar gesels om saam die waarheid te soek. Waaroor dit egter hier gaan is iemand wat balhorig aan die stry gaan en glad nie wil luister nie. Net hy is reg. Hy is soos ‘n bul in ‘n porseleinwinkel wat net voortstorm. Hy sal beledig, veroordeel, selfs slegsê in die proses. Al sit jy jou mooiste glimlag op, bly hy die lelikste gesigte trek.

Sulke stryers moet jy maar liewer vermy. Moenie eers na hulle luister nie (3) want dit gaan net jou siel versondig en jy gaan nêrens kom nie. Jy sal hulle maklik uitken: dit is mense met vreemde idees wat eintlik teen alles is wat jy al in die kerk gehoor het. Hulle sal beweer dat die kerk jou mislei het en die waarheid weggesteek het of jou nooit vertel het nie. Hulle (en miskien nog twee ander) het egter nou die waarheid na 2000 jaar ontdek wat vir die miljoene Christene oor die eeue verborge was… en hulle sal jou probeer oortuig jou saligheid hang daarvan af.

As jy al met sulke mense te doen gekry het, sal jy weet waarvan ek praat. As jy nog nie in so iemand vasgeloop het nie, kyk uit vir die tekens en as jy die gesigtrekkery sien, beweeg maar stilletjies maar doelgerig weg. Moenie aan die stry gaan nie. Daar is mooier dinge in die lewe om jou mee besig te hou as om na iemand anders se gesigtrekkery te kyk.