1 Tim 2:1-15 (fokus 2:1-15)

 Ons moet vir mekaar bid, en dit met oorgawe doen. Ons moet dan ook verwag dat die Here na ons gaan luister. Ons moet sommer by die regering begin en dan almal deurwerk tot by die onbelangrikste persoon wat ons ken. Ja, gebed is allesomvattend omdat God allesomvattend is. Dit is die manier wat God ons gegee het om die hele wêreld te kan aanraak en ‘n beter plek te kan maak.

Maar voor ons te opgewonde raak… God beantwoord nie alle gebede onvoorwaardelik nie. Paulus sê God sal gebede beantwoord, mits ons nie kwaad is vir mekaar of stry of baklei nie (2:8). Dit is ‘n interessante opmerking, want ons kan soveel van gebed daaruit leer:

• Gebed is nie ‘n meganiese posdiens waar ons versoeke by die Here aflewer en dan wegstap en Hy moet maar sorg dat dit gebeur nie.
• Gebed is ‘n ding wat binne ‘n verhouding gebeur. Ons sit op God se skoot en praat met Hom as ons Vader. Daar op sy skoot sal ek nie soos ‘n stout kind tekere gaan of dink ek is die belangrikste nie. Daar is ek klein in sy grootheid. Daarom sal ek daar net vra wat ek dink Hy graag sal wil hoor. Ek sal my wil in pas bring met sy wil. Om te vra beteken dus nie om enigiets te vra nie, maar om te vra wat God gelukkig sal maak.
• Eerste dinge moet eerste kom. As ek in onvrede met my mede-Christene leef, moet ek nie verwag die Here gaan my op sy skoot laat sit en oor koeikies en kalfies gesels nie. Nee, eerste dinge moet eerste kom. Hy sal met my gesels oor my slegte verhoudings. Die ander dinge moet eers wag. As die ernstige probleem opgelos is, kan ons aangaan en oor die ander dinge gesels.

Bid met oorgawe… vir jouself en vir ander.

1 Tim 1:12-20 (fokus 1:18-20)

Die lewe is soos ‘n kanovaart in ‘n sterk rivier. Jy moet jou roei ken, want die strome ruk en pluk jou gedurig rond. Dit druk jou in rigtings waar jy nie wil gaan nie. Dan moet jy róéi om in die regte rigting te bly.

So is druk in die alledaagse lewe ook. Ons dink ons maak ons eie besluite, maar dikwels maak ander dit namens ons, of liewer, druk hulle dit op ons af. Hulle doen dit op verskillende maniere. Hulle speel op ons gewetens, laat ons uit voel, prys ons soms, manipuleer en organiseer rondom ons sodat ons uiteindelik doen wat hulle wil hê. Ons maak dan nie keuses wat ons graag wil nie, maar word in ‘n rigting gedruk deur ander. Ons moet mooi kyk, in ons samelewing het dit ‘n fyn spel geword. Dit word subtiel en ongemerk gedoen deur jou te laat verstaan jy is nie nou meer “in” nie, en jou so bietjie skuldig te laat voel oor jy nie “ja” gesê het of doen wat “die mense” verwag nie.

Ons sal die manipulasie en druk op ons nooit kan keer nie, net so min as wat die kanovaarder die strome sal kan keer. Dis dáár. Natuurlik is nie alle druk sleg nie. ‘n Mens moet soms na ander luister en toegee. Maar gesonde oordeel is nodig. Wat ons dus wel kan en moet doen is om ons oog so vas op ons doel te hou en so doelgerig te roei dat die effek van die druk ons nie van koers af gooi nie. Doelgerigtheid en vastheid van karakter is nodig vir gesonde oordeel. Dit sê Paulus ook vir sy jong vriend Timoteus (1:18-19). Hy moenie dat mense hom in goed in boelie waaroor hy later jammer gaan wees nie. Hy en nie ander nie, is verantwoordelik vir sy eie lewe.

Paulus is nie onseker oor die rigting waarin geroei moet word nie… vertrou op Jesus, sê hy.

1 Tim 1:1-11 (fokus 1:3-11)

Godsdiens doen partymaal snaakse dinge aan mense juis omdat die sterkpunt van die godsdiens tegelyk ook sy swakpunt is. In die gemeente word mense aanvaar soos hulle is, want dit is wat Jesus gedoen het. En dit is reg ook. Almal is daar welkom en het daar ‘n plekkie. Maar die sterkpunt word vinnig ‘n swakpunt ook as mense nie weet hoe om die liefde en openheid in ‘n gemeente te hanteer nie. Dinge loop skeef as ‘n mens nie besef dat die jy daar ‘n plekkie het omdat Jesus jou so lief het nie, maar dink dit is omdat jy so belangrik is.

Die kerk se sterk en tegelyk sy swakpunt is dat dit al die mense met gebreekte vlerkies bymekaar maak. Na wie anders sal geestelik siek mense toe gaan as na die groot Geneesheer? Ons het Hom almal nodig. Maar daar is mense wat, as hulle vlerkies beter word, dink die hok behoort aan hulle. Die gemeente is mos so: almal moet ‘n plek hê en elkeen moet sy opinie kan lug. By die werk of selfs by die huis kry jy nie eintlik die indruk mense luister na jou nie, maar by die kerk luister mense skielik na jou. Jy begin voel jy is ook iets; jy is ook belangrik. En dit is goed, want jy is.

Maar mag maak korrup, selfs ‘n bietjie mag. Dit gebeur dat as party mense hulle vlerke begin sprei raak hulle vlieg vir hulle belangriker as die liefde van die Here. Dan wil hulle wys hulle is belangrik en wil hulle wil oral afdwing. Die aandag is net te lekker. So begin die kerk “hulle plek” en nie die Here se plek word nie. Op vergaderings of in gesprekke is hulle die mense wat altyd beter weet en wie se tong alles in die gemeente aan stukke sny waarvan hulle nie hou nie. Ek dink ons ken almal sulke mense in die gemeente (kyk maar na Timoteus se gemeente ook – 1:3-11).

Die Here het almal lief, maar hou nie van mense wat dink die kerk is hulle s’n nie. Dit is die Here s‘n. Daarom moet ons die balans reg hou: ons is nie daar omdat ons so belangrik is nie, maar omdat die Here se genade en liefde ons tot daar gedra het. En dit is net daardie genade en liefde wat ons daar hou!

2 Thes 3:1-18 (fokus 3:1-18)

Luther het gesê dat al weet hy die Here kom more, hy vandag nog ‘n boom sal plant. Daarmee het hy iets gesê oor die energie en positiwiteit van die gelowige. Daardie energie word aan die brand gesteek deur al die wonderlike dinge wat die Here vir ons doen en gee (3:1-5). ‘n Mens begryp dit nie altyd so goed nie, want dit is net te groot. Dit is soos ‘n ou met ‘n biljoen rand in die bank – hy kan homself nie regtig voorstel hoeveel geld dit is nie. Hy kan maar net sy bes probeer om dit te geniet. Net so moet ons maar net elke dag uit die volheid en oorvloed van die Here leef… en veral dankbaar wees daaroor. Dit is ‘n kwessie van “as God vir ons is, wie kan teen ons wees?”

Daar is ongelukkig mense wat die goedheid van die Here misbruik. Die Here moet gee en hulle neem, maar van hulle kant af kom daar niks nie. Deur ander gelowiges moet die Here vir hulle sorg, maar moet tog net nie iets van hulle vra nie. Hulle kla gedurig, is onvergenoegd, voel daar word nie genoeg aandag aan hulle gegee nie, probeer gedurig op ander se skuldgevoelens speel, vertel hoe swaar dit gaan en niemand gee eers om nie; regte brieke aan die wa. In Tessalonika was daar selfs gemeentelede wat bakhand gestaan het en die gemeente moes maar net uitdeel. Self wou hulle nie eers ‘n vinger verroer nie (3:10-11).

Nee, gelowiges moet versigtig wees vir geestelike bloedsuiers en afpersers. Opregte hulp moet altyd gegee word; daarvoor mag ‘n mens nooit moeg word nie (3:13). Maar vir geestelike afpersers moet gelowiges versigtig wees. Geestelike afpersing word uitgeken aan ‘n gebrek aan energie vir die Here. Dit is mense wat net verwag jy moet gee, maar van hulle kant af doen hulle niks.