1 Kor 14:34-15:11 (fokus 15:1-11)

 Vir baie mense is dit baie swaar om te aanvaar dat Jesus uit die dood opgestaan het. Dit is nie iets wat ons wetenskaplik kan verklaar of wat normaalweg rondom ons gebeur nie. En in ons dag is sien maar glo.

Paulus en die ander vroeë Christene was egter meer as oortuig dat Jesus regtig uit die dood opgestaan het. Trouens, hulle het die leë graf gesien en daarna het hulle met Jesus gesels, saam met Hom geëet en kon aan Hom vat. Vir hulle was daar geen twyfel dat Hy werklik uit die dood opgestaan het nie. Daarvoor sou en het hulle hulle lewens gegee. Min van die oorspronklike dissipels is volgens tradisie op ‘n normale manier dood. Hulle het hulle bloed en lewens vir die opgestane Here gegee.

Die vroeë Christene het geweet die graf was leeg en niemand – nie eers die grootste vyande van Jesus – het dit nog ooit ontken nie. Jesus se liggaam was eenvoudig nie daar nie. Die vraag is: hoe het die graf leeg gekom? Die owerhede het die liggaam nie gesteel nie, want wat sou makliker gewees het om die dissipels wat aan almal die opgestane Here verkondig het, stil te maak deur hulle na die “liggaam in die vol graf” toe te vat. Die teorie dat Jesus nie heeltemal dood was en toe later self uit die graf uitgekom het, het soveel probleme: hoe het al die mense dit misgekyk dat Hy nog asem haal? Hoe het Hy uit die graf gekom? Daar was ‘n geweldige rots voor die graf wat eintlik net van buite af oopgemaak kon word. En as Hy uiteindelik die rots op ‘n manier weggekry het, hoe het Hy verby die wagte gekom?

Hoe verklaar mens die verskynings? Wel, party sien dit as hallusinasies. Maar hoe hallusineer 500 mense gelyk en verbeel hulleself presies dieselfde ding op dieselfde oomblik in hulle koppe? (15:6)

Nee, die beste verklaring vir die leë graf en die verskynings van Jesus bly nog dat Jesus opgestaan het.

1 Kor 14:20-33 (fokus 14:26-33)

 Daar was al menige geveg in die kerk oor hoe ons die Here moet dien. Party wil net dit sing, ander wil die wet op ‘n sekere manier gelees hê, sommige soek ‘n toga en preekstoel terwyl ander die predikant met ‘n oopnek hemp voor op ‘n verhoog sien, en so kan ons aangaan. En die gevegte kan nogal baie emosioneel word, so asof as dit nie op jou manier gebeur nie, jy nie meer die Here kan dien nie. Die slegste is dat mense dikwels in die gesprekke hulle eie opinies met díe van die Bybel verwar. Dan word die stryd oor wat jy dra en hoe jy sing byna ‘n heilige oorlog.

Die meeste van die gevegte is verspilde energie. Daar is baie maniere om dinge te doen, verduidelik Paulus al van hoofstuk 10 af. ‘n Mens moet dit net op die regte manier doen. Dinge moet mooi en op hulle plek gebeur (14:33), met ander woorde, almal moet darem kan volg wat aangaan en kan deelneem, al is dit nou nie presies soos jy dit wil doen nie. Ons moet mekaar konsidereer en nie in mekaar se pad staan nie (14:39-40).

Paulus is dus hier baie meer bekommerd oor die praktiese manier van dinge doen – dit moet werk, al hou ek nie noodwendig van die manier waarop dit werk nie. Dit moet nie op ‘n deurmekaarspul uitloop waar elkeen doen wat hy of sy wil nie. Ons is immers bymekaar om aan die Here die lof en hulde te bring. Dit gaan nie oor of ons lekkerkry of ons sin kry nie, maar of Hy gelukkig is.

Uiteindelik is daar ‘n paar dinge wat tel: gebeur dinge prakties sinvol; konsidereer ons mekaar; voel die Here goed daaroor. Ons moet dus nie te veel energie mors op dinge wat nie regtig so belangrik vir die Here is nie. Of anders gestel, ons moet nie so baklei oor watter liedjie ons wil sing dat as ons begin sing ons asems uit is nie.

1 Kor 14:6-19 (fokus 14:6-19)

 ‘n Student sê eendag hy is so bly hy’s in Suid-Afrika gebore en nie in Frankryk nie, want hy kan nie ‘n woord Frans praat nie. Ja-nee, as jy nie die taal in ‘n land kan praat nie, het jy probleme.

Hier in 1 Kor 14 Paulus praat van ‘n spesiale taal wat God vir ‘n mens gee om met Hom te kommunikeer (14:2). Ander kan dit nie verstaan nie en dit het eintlik net waarde vir die persoon wat praat, behalwe as dit uitgelê word (14:2,6). Daarom sê Paulus dat as jy tussen ander mense is, jy liewer maar ‘n paar woorde moet praat wat hulle kan verstaan as duisende woorde in daardie spesiale taal wat hulle niks van verstaan nie. In so ‘n situasie het die paar woorde meer waarde.

Hier sien ons Paulus, die praktiese Christen. Hy vra eers wat het die meeste waarde vir ander in ‘n spesifieke situasie. ‘n Christen leef nie vir vertoon of eie belang nie, maar vir God. Daarom vra Christene altyd praktiese vrae: wat is die voordeligste vir ander? Wat moet ek doen om die meeste vir my mede-gemeentelede te beteken? Dit is die wese van praktiese Christenskap: die opbou en versterking van van God se mense. As jy dit doen is jy vir die Here op jou beste en doen jy vir Hom die meeste.

Gelukkig het ons nie ‘n kommuniasieprobleem as dit by God kom nie. Hy verstaan woorde en dade wat prakties vir ander iets beteken baie goed… daardie taal kan elke Christen praat.

1 Kor 13:1-14:5 (fokus 13:1-13)

 Omdat liefde in ‘n groot mate die ”gee van jouself” is, kan dit maklik gebeur dat jy ‘n vloerlap word, en dit mag nooit gebeur nie. Liefde het ook sy skerp kante. Dit paai nie net die hele tyd ander mense nie. Dit kan ook nee sê of selfs dinge vurig teenstaan.

Dit is wat Paulus bedoel as hy sê dat die liefde ook grense het (13:6), ja, waar dinge te ver gaan vir geduld, waar ‘n blote vriendelike glimlag nie meer help nie. Bybelse liefde is altyd aksie (geduld, vergifnis, ens.). Hierdie aksie staan op twee pilare: lojaliteit en verantwoordelikheid teenoor ander. As kind van die Here moet jy altyd weet dat jy verantwoordelikhede teenoor jou mede-gelowiges het. Wanneer hulle jou nodig het, moet hulle op jou knoppie kan druk; en jy moet reageer, want dit is jou verantwoordelikheid. Jy moet ook lojaal wees teenoor die Here deur dit te doen wat Hy van jou verwag. Wanneer iemand dus iets doen wat teen die wil van die Here is, beteken lojaliteit of liefde ook om daardie persoon reg te help deur nee te sê of selfs skerper aan te spreek. Jy het die verantwoordelikheid om in lojaliteit mense vir die Here te behou. Soms moet jy mooipraat of paai, maar as dit nodig is moet die liefde ook skerper optree. Liefde kan nooit bly wees oor of kant kies vir die kwaad nie.

Oppas vir mense wat jou wil manipuleer met die liefde. Jy ken hulle gou uit: “Jy is mos ‘n Christen wat kamma liefhet… kyk net wat doen jy”, of, “jy moet mos ander help”, en so aan. Hulle wil net op jou gewete speel om hulle sin te kry. Moet jou nie laat manipuleer nie. Vra altyd eerste of dit is wat die Here van ‘n verantwoordelike en lojale kind van Hom verwag… en volg die antwoord wat jy kry.