Rom 11:11-32 (fokus 11:25-32)

 Een van die lekkerste dinge is om ‘n oupa (of sal ek sê party oupas) met sy kleinkind op die strand dop te hou. Daai eindelose geduld… dit is nou eintlik wat ‘n mens inspireer. Die kleintjie klim bo-oor hom, skiet sand in die lug, wil die hele tyd hê oupa moet gaan water haal in haar emmertjie, maar alles word misgekyk vir daai oomblik dat sy haar armpies om haar glimlaggende oupa se nek gooi en hom met ‘n sandmond ‘n klapsoen gee.

Dit is eintlik hoe God se verhaal met sy volk Israel ook lyk. Israel was nog nooit die perfekte volk nie, inteendeel. Hulle was destyds skaars uit Egipte toe hulle al wou teruggaan omdat God glo nie vir hulle genoeg eetgoed in die woestyn gegee het nie. In die beloofde land het hulle oë die hele tyd vir die afgode geflikker. So het hulle God se geduld maar gedurig op die proef gestel. Maar God se geduld het nie opgeraak nie. Paulus skryf hier dat selfs toe hulle die deur van God se genade in sy gesig toegeklap het, het God nog vir hulle ‘n agterdeur oopgehou (11:31 en 25-26). En dit gee vir ons moed.

God se genade en geduld is oneindig, baie meer as enige oupa s’n. Soos enige goeie oupa raas God partymaal bietjie hier en maak groot oë daar, maar aan sy liefde is daar geen einde nie. En vir iemand so broos en feilbaar soos ek is dit baie goeie nuus. Dit is sulke goddelike geduld wat my moed gee om maar net weer en weer my arms om God se nek te gooi. En die drukkies van liefde wat jy Hom gee, laat sy hart warm klop, hoe meer hoe beter.

Rom 11:1-10 (fokus 11:1-10)

[Hierdie dagstukkies kom uit ‘n dagboek geskryf deur Prof Jan van der Watt. Hy maak gebruik van Die Boodskap. Dank aan CUM vir die gebruik van hierdie materiaal.]

 Een van die beste voorbeelde van toewyding wat ek nog ooit gesien het, was ‘n vriend op skool. Hy wou vreeslik graag vir die skool hardloop. Sy pa koop toe vir hom ‘n stophorlosie en hy begin oefen, van die oggend tot die aand. Daar was geen einde aan sy toewyding en determinasie nie. Later vertel hy met trots vir almal dat die stophorlosie om sy nek sê dat hy nou in sy oefenrondes vinniger as die skoolrekord hardloop. Toe kom die eerste sportgeleentheid. Die skoot klap en ons almal hou ons asems op vir die nuwe rekord, maar ons entoesiasme sak tot in ons skoene – my vriend kom laaste! Hoe is dit moontlik?! Wel, die fout het by sy stophorlosie gelê. Dit was al die tyd stukkend. Die toewyding was daar, maar dit was toewyding wat deur ‘n stukkende stophorlosie mislei is.

Toewyding is nie alles nie. Dit moet toewyding wees wat nie mislei word nie. Jy moet nie jou energie verkeerd spandeer deur agter ‘n stukkende horlosie aan te hardloop nie. Dit kan veral in godsdiens gebeur as ons op verkeerde dinge begin fokus, ja, as ons ons godsdiens op die pas van wette en eie prestasies begin hardloop. Dis waarteen Paulus die Jode waarsku. Hulle het gedink rekords word in godsdiens geslaan deur op die pas van duisende reëls God te probeer beïndruk. Hulle het gedink dat hulle so goed leef dat God hulle eenvoudig moes vryspreek, maar hulle het op die ou einde nie eers die wenpaal gehaal nie.

Die Here se stophorlosie meet of jy op rekordpas is. Dit sê: “’Ek glo in Jesus. Hy is die Here van my lewe’. God sal vir die res sorg”. En hierdie stophorlosie meet nie verkeerd nie. Hy is akkuraat. Daarom moet jy maar gereeld na die stophorlosie kyk om seker te maak of jy nog jou lewensresies op rekordpas leef. Toewyding is hier ook nodig, maar toewyding aan Jesus, die Here van jou lewe. So wen jy die wedloop van die lewe.

Rom 10:1-21 (fokus 10:14-21)

Die evangelie kan nie werk sonder jou nie. Jy is deel daarvan. En die rede is eenvoudig: Hoe kan mense in die Here glo as hulle nog nooit van Hom gehoor het nie? En hoe kan hulle van Hom hoor as niemand nog vir hulle vertel het nie? En hoe kan daar iemand wees wat vertel as niemand bereid is om die evangelie te verkondig nie? DUS, sonder jou wat vertel, is daar nie vir die mense rondom jou ‘n evangelie nie.

En dit is nie regtig so moeilik om jou deel te doen nie. Dit is amper soos om in ‘n myn as plofstofdeskundige te werk. Jy moet net die stukkies dinamiet op die regte plekke sit en die res aan die dinamiet oorlaat. Dit is nie jy wat daar rotse moet laat stukkend breek nie – dit sal die dinamiet doen.

Dit is miskien die eerste fout wat ons maak. Ons dink ons moet mense se lewens verander. Nee, dit kan ons gerus aan die krag van die evangelie oorlaat. Jou taak is net om te sorg dat die evangelie op die regte plekke uitkom, daar waar mense se harte nog so hard soos klip is.

Die tweede fout is om te dink dat ons ‘n drom dinamiet vir een hart van klip nodig het. Nee, soms is dit net een woord, ‘n klein stukkie getuienis, die regte voorbeeld wat die verskil maak. God spesialiseer om met min baie te maak. Hom kan ons vertrou.

Wat ‘n wonderlike voorreg: jy is deel van die ontploffing van God se evangelie in die wêreld. Vat jou dinamietstokkies vandag saam met jou.

Rom 9:20-33 (fokus 9:20-33)

 ʼn Bekende teoloog het eendag opgemerk dat God seker lekker moet lag as Hy luister na ons gesprekke oor wat en wie Hy eintlik moet wees. Hy moet sy wenkbroue lig as hy ‘n mens hoor sê: “Ek kan nie in so of so God glo nie” en “God mag of sal nie dit of dat doen nie, anders is Hy nie God nie”. Wie het nou al ooit vir die mens die reg gegee om God te speel, vir God voor te skryf, of vir God te vertel hoe hy moet wees voor ons in Hom kan glo?

Tog gaan ons rustig voort asof ons oor God kan besluit. ʼn Gewilde argument is om te sê dat ʼn God van liefde nie ook kan straf nie. Hy is maar net die vriendelike Een wat almal vir altyd liefhet, al doen hulle wat. Mense wat so sê wil graag hulle eie baas te wees en doen wat hulle wil. Nogtans wil hulle voel Iemand het hulle lief en keur goed wat hulle doen, sonder om enigsins om te gee hoe daardie Iemand oor die saak voel… ‘n bietjie selfsugtig, nie waar nie. Hulle God moet net paaiend agter hulle aanloop soos ‘n gewillige speelmaat. Die God se liefde moet alle verkeerde dinge miskyk, anders is dit nie liefde nie. Hy moet maar net bly glimlag en hande klap, al doen hulle wat, anders is Hy nie genadig nie. As God nie so is nie, verklaar hierdie mense ironies genoeg dat Hy “nie meer hulle God kan wees nie”, so asof hulle Hom wil “spite”. En die “spite” laat hulle uiteindelik sonder God sit. Dan is hulle regtig alleen.

God se liefde of sy genade werk so nie. God se liefde is groot en onvoorwaardelik, nes sy genade. Maar dan moet dit ontvang en weer uitgedeel word! Sonder ʼn hart wat oop is om die liefde in te drink en weer uit te deel, loop die liefde van die mens af soos water van ʼn eend se rug. En wat oorbly, is net jy… sonder God se liefde. Dan voel jy dat God wel straf; straf is ʼn lewe sonder Hom.

Mense sal agterkom dat as hulle God na hulle pype wil laat dans, daar nie ‘n dans is nie.