Hierdie gedig sit die geesdriftige belofte van hoofstukke 60-61 voort, van ‘n vreugdevolle verandering in die samelewing van Jerusalem. Die eerstepersoonswerkwoorde klink asof die Here self aan die woord is, maar uit verse 8 en 11 blyk dit dat die digter-profeet vorige uitsprake van die Here aanhaal.

62:1 Die Here het besluit om die stilte te verbreek. Terwyl dit sleg gegaan het met Israel het dit gelyk asof die Here nie daarvan kennis neem nie, asof die Here afwesig is en nie kennis neem van hulle ellende en gebede nie, en nie omgee wat met hulle aangaan nie (vgl. Jes 42:14a: Ek het lank stilgebly, Ek het geswyg, my bedwing; 57:11b Ek het lank geswyg toe jy My nie meer gedien het nie).

Maar nou,  sê die Here, ‘ter wille van Sion sal Ek nie swyg nie; ter wille van Jerusalem sal Ek nie stilbly nie (soos ook in Jes 42:14b: nou skree Ek soos ‘n vrou wat ‘n kind in die wêreld bring…) totdat haar geregtigheid/ billikheid in optrede te voorskyn kom soos ‘n ligglans (nogah – dit is ook die naam van die môrester Venus), en haar verlossing (deur die Here) soos ‘n brandende fakkel.’ Die Here is aan Jerusalem toegewy, sodat die billikheid in Jerusalem se samelewing deur die wêreld gesien kan word, hoe die lewenswyse van mense wat deur die Here verlos is die nasies kan verlig.

62.2 Die nasies sal jou (vroulike vorm, vir die stad Jerusalem) geregtigheid sien, al die konings sal jou eer (vir jou goeie manier van lewe), en jy sal genoem word met ‘n nuwe naam wat deur die mond van die Here aangedui sal word. In 60:14,18 is ‘n nuwe naam vir die stad genoem: Stad van die Here; Sion van die Heilige van Israel (wat aan Israel toegewy is). Die ou naam van Jerusalem is deur die modder gesleep deur hulle onheilige lewe voor en na die ballingskap. Die nuwe naam word in vers 4 gegee. In 1:26 is reeds voorspel dat die stad eendag, ná die suiwering deur die Here, genoem sal word: Stad van Geregtigheid, Getroue Stad (Jerusalen beteken ‘die Grondvesting/ Fondament van God.’  In Ps 76:3 word Sion/Jerusalem geïdentifiseer met Salem ‘vrede’ soos in Genesis 14:18).

Die nuwe naam sal uitdrukking gee aan hulle nuwe identiteit, nuwe verhoudings en ‘n nuwe geleentheid om voor die wêreld anders te lewe (vgl. 58:12: Jy sal bekend staan as ‘n volk wat sy afgebreekte mure herbou, wat sy strate herstel sodat daar weer mense kan woon).

62:3 En jy sal ‘n sierlike kroon wees in die hand van die Here, ‘n koninklike tulband in die holte van die hand van jou God – die versiering van Jerusalem kom direk van die Here, uit sy hand. Die sierlike kroon  en koninklike tulband vertoon die koninklike heerskappy van die Here in die stad se samelewing.

62:4 ‘Vir jou (Jerusalem) sal nooit weer gesê word ‘ezubah ‘Verlate Vrou’ nie (Jer 30:17 letterlik: ‘Verstoteling’) en vir jou land sal nooit weer gesê word: ‘Verwoeste’ (land) nie, want vir jou sal Ek noem Cheftsi-bah ‘My vreugde is in Haar,’ en jou land Be‘ulah Eggenote/Gemalin/Besitting,’ want die Here verheug Hom oor jou en het jou land as vrou in besit geneem.’ – Die inwoners van Jerusalem is deur die nasies verneder met hulle spotnaam dat hulle deur die Here verlaat is soos ‘n man wat sy vrou verlaat het (vgl Nehemia 2 :17). Dat die Here nou met die land getroud sal wees is ‘n beeld wat gebruik is vir Baäl as die besitter, en heerser oor die land se vrugbaarheid (die naam Ba‘al ‘besitter/eienaar/man’ kom van dieselfde stam as Be‘ulah). Die nuwe name beskryf  die nuwe posisie van Jerusalem. Die snedige opmerkings deur die nasies dat sy deur haar man verlaat is, word stil gemaak deur haar trouring en haar getroude naam wat sy met trots dra deur haar nuwe soort samelewing – sy behoort aan die Here en die droogtegeteisterde en onvrugbare land word weer vrugbaar en produktief.

62:5 ‘Want soos ‘n energieke/sterk jongman ‘n maagd  tot sy vrou as besitting neem (ba‘al) so sal jou seuns jou in besit neem, en soos ‘n bruidegom verheug is oor ‘n bruid is jou God verheug oor jou.’  Die gedig eindig met ‘n liriese verklaring van vreugde soos ‘n bruid en bruidegom wat oorborrel van blydskap, soos in 61:10. Die huweliksmetafore het in die antieke wêreld vrugbaarheid en voortplanting gesimboliseer. Israel as volk sal weer ‘n geliefde word onder die nasies. Jerusalem as ‘n stad sal weer opgebou word. Die bevolking sal weer trou en vrugbaar die land vul met mense en werk, as die Here se nuwe skepping.

62:6-12 Die aankondiging van die herstel van Jerusalem word hier uitgebrei met 5 kort digterlike elemente in twee pare: verse 6-7 en 10, en dan 8-9 en 11, plus ‘n slot v12.

62:6-7 Die eerste gedig gaan oor die opbou van die stad. Die beeld van poorte in 60:11 word weer gebruik maar met ‘n ander betekenis. In 60:11 moes die poorte oop bly om die stroom mense en goedere te laat deurgaan. Hier moet die wagters nie die poorte bewaak nie. Hulle taak is om die Here sonder ophou te herinner aan Jerusalem se behoeftes en die Here se verantwoordelikheid teenoor sy stad, totdat die stad in volle glorie opgebou is, sodat die wêreld die Here sal prys oor sy nuwe skepping. Die ‘wagters op die mure’ moet die Here gedurig in gebed herinner om die stad en sy mense te motiveer om te bou en in vrede met mekaar te lewe soos Hy dit wil hê. In dié tyd het Nehemia die volk aan die werk gekry om die mure op te bou (met wagte wat die werk moes bewaak. Neh 4:9 ), en 3 jaar later het hy teruggekom om die godsdienstige en sedelike lewe van die volk terug te lei na die Here toe (Neh 13:6).

62:8-9 Die tweede van die vyf gedigte gaan oor die Here se hand oor die landbou. In Deutr. 28:33 en 51 is die straf van die Here op die oeste uitgespel as Israel nie luister na die Here hulle God nie: hulle vyand sal die aanteel van hulle vee en die opbrengs van die land, koring, wyn en olie met geweld van hulle wegneem en hulle ondergang bewerk (vgl. Amos 5:11). Nou belowe die Here dat Hy nie meer hulle oeste aan hulle vyande sal gee nie, maar dat hulle dit self sal kan gebruik (vgl Pred 2:24-26; Amos 9:11). Dit sal Israel daartoe bring om die Here te loof en te dank vir hulle oeste en hulle laat terugkeer na die erediens, om hulle dank in die heiligdom van die Here te kom betuig.

62:10 Die derde gedig handel oor die begaanbaarheid en veiligheid van die paaie wat na Jerusalem toe lei. Daar word aangesluit by verse 6-7 se poorte, maar die oproep hier tot die volk is om by die poorte uit te gaan, die paaie te gaan herstel vir die nuwe volk van die Here, en ‘n banier vir die nasies op te rig wat hulle die pad sal wys na Jerusalem toe, waar hulle moet kom versamel en kom leer hoe die Here gedien moet word deur ‘n regverdige samelewing.

62:11 Die vierde gedig sluit weer aan by verse 8-9 se loon op die arbeid.  ‘Die Here het  tot aan die einde van die aarde laat hoor’  – dit sluit alle nasies in, hulle moet  vir die dogter van Sion – vir die Israeliete – sê: ‘Kyk! (let fyn op) jou verlossing kom, kyk! sy beloning is met Hom en sy loon voor Hom.’ Hulle verlossing word gesien as ‘n beloning vir die swaarkry. Die verlossing het ook ‘n klomp bydraes ingesluit deur die koning en die volke vir die opbou van die tempel en die tempeldiens, vir die opbou van die mure van die stad  en die opbou van die gemeenskap (Esra 6:4-5, 8-10 met Serubbabel; 7:15-20 met Esra 80 jaar later, Neh 2:8; 5:14,17-18 deur Nehemia nog 13 jaar later). Israel se verlossing en die Here se seën oor hulle bevestig die Here sy toewyding aan Israel.

62:12 Die vyfde gedig sluit die reeks af met ‘n naamsverandering wat uibrei op verse 2 en 4 se naamsveranderings. Hierdie viervoudige vorm van die naamsverandering gaan alles oor verhoudings en oor die Here. Die lewe in Jerusalem word definieer deur hulle verhouding tot die Here. So wys die nuwe naam na ‘n herstelde verhouding: Die volke sal hulle noem:  ‘n heilige volk– dit  beteken hulle is geheel en al aan die Here toegewy, ‘n volk wat aan die Heilige van Israel behoort; die Losgekooptes van die Here – losgekoop uit die slawerny van die ballingskap en uit hulle sonde  (vgl. Eks 6:6; Jes 43:3 en die Jubeljaar  Lev 25).  Derusja Gesogte – ‘n Stad waarna gevra, gesoek en uitgesien word en hoog op prys gestel word as die stad wat deur die Here uitgesoek is; ‘n Stad wat nie deur die Here versaak is nie, maar nou ten volle deur die Here omhels word. Die stad kan nuut begin as gevolg van die Here se volgehoue en ryke toewyding aan hulle.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Mat 23:1-28 (fokus 23:23-26)

‘Sowaar, julle is soos iemand wat die buitekant van ’n skottel silwerskoon maak maar dit binne-in net so vuil los. Dit is vir julle baie belangrik hoe mense van buite lyk… Sorg eers dat die binnekant mooi skoon is.’ (23:25-26)

Miskien het jy al die storie gehoor: Toe ‘n outjie uit ‘n boom val skreeu hy: “Here help!” Skielik hak ‘n tak sy broek en hy besef hy kan nou self regkom. Toe sê hy: “Toemaar Here, ek het reggekom”.

As daar nou een ding is waarvan die Here niks hou nie, is dit speletjies… godsdiensspeletjies.   As jy die Here nodig het, moet Hy dáár wees. Maar as alles goed gaan, kom jy sommer maar self reg (of so dink jy miskien). Dit is regtig soos ‘n speletjie wat jy met God speel… en ek dink ons kan die speletjie ‘kom as jy nodig is’ noem. Wie hierdie soort van godsdienstige speletjie speel verstaan nie dat godsdiens beteken nie: God het jou vriend geword met wie jy in ‘n intieme verhouding staan. Jy kan Hom nie sommer roep of wegstuur soos jy wil nie. Dit het nie vir die Fariseërs gewerk nie en dit sal ook nie vir ons werk nie (23:27-28).

Twee van die pilare waarop os verhouding met God staan is eerlikheid en opregtheid. God speel nie speletjies met ons nie. Hy het ons opreg lief en stel nie net partymaal in ons belang nie. Daarom wil Hy ons hand vat… elke dag en vir altyd.

Vat ook die Here se hand in opregtheid en eerlikheid. Wees opreg met die Here: as jy twyfel, praat eerlik met Hom… Hy luister. As jy onseker van iets is, sê dit ook opreg vir Hom… Hy sal verstaan. Onthou, die Here wil jou hê soos jy is, maar dan die regte jy… ja, die opregte jy! En Hy wil jou nie net partymaal hê nie.

‘n Mens mors eintlik jou godsdiens op as jy speletjies speel, want jy vergeet die meeste van die tyd dat God by jou is.

61:5-7 In die vorige vier verse is die ander nasies nie genoem nie. Hier word hulle betrek by die nuwe samelewing, maar die bordjies is verhang. Die groot bouprogram het vakmanne nodig, en hulle word ingevoer van die ander nasies af. Die nasies kom werk as arbeiders ook op die plase van die Jode wat tydens die ballingskap op hulle beurt in diens van die Babiloniërs was.

Terwyl die ander nasies ook die geringer landboutake uitvoer, word die ontvangers van die Here se beloftes aan Sion, met ander woorde die hele gelowige volk  ‘Priesters van die Here’ en ‘Dienaars van ons God,’ met die voorreg om te lewe van die ryk gawes van die nasies wat hulle na die tempel toe bring en in die ekonomie lewer, en in hulle eer/besittings sal jy  roem (1983: die trotse eienaars word van hulle besittings). Priesters tree vir die volk en die ander nasies in by die Here, en Dienaars dien die gemeenskap met die woorde en dade van die Here, om hulle te leer om vir die nasies ‘n voorbeeld te wees en ‘n getuienis van hoe die Here is.

In 40:2 staan, Israel het van die hand van die Here dubbel ontvang vir al hulle sonde (1983: die volle straf). In die ballingskap is hulle dubbel verneder in die oë van die nasies, en het dubbel gely vir hulle sonde. 61:7a sê letterlik ‘in plaas van julle dubbele skande en die verwarring waaroor hulle hardop gekla het as hulle lot…’ daarteenoor staan die dubbele deel voorspoed in 61:7b, soos aan Job in Job 42:10. ‘n Dubbele deel verwys in Deutr 21:17 na die erfenis van die eersgeborene as sy voorreg (vgl. 1 Sam 1:5). So ontvang Israel ‘n dubbele deel van die welstand en oorvloed as die Here se eersgebore seun (Eks 4:22). In die nuwe tyd word alles omgekeer. Israel, die Here se volk wat aan Hom toegewy is, lewe in die weelde van die gawes wat sy eertydse onderdrukkers vir hom bring uit eerbied vir die God van hierdie volk wat volgens sy wil saam lewe. In plaas van hulle vroeëre vernedering ontvang Israel nou ‘n oorvloed besittings, lof en vreugde.

61:8  Die profeet se rede word onderbreek deur die woorde van die Here, wat die rede verskaf vir die buitengewone vergesigte van die digter-profeet. Die goeie vooruitsigte vir ‘n herstelde Jodendom is gebaseer op die Here se wil vir hulle samelewing en sy beloftes wat teen die huidige omstandighede ingaan. Die vers begin met ‘n ‘Ek is’ uitspraak soos in 41:4. Ek is Jahweh, ‘Die Ek is’ – die HERE (wat altyd persoonlik en aktief teenwoordig is).

Die Here is geheel toegewy aan reg en geregtigheid (Ps 99:4 Hy het die reg lief en het reg en geregtigheid in Jakob gevestig). ‘En Ek haat roof met onreg’ – die onreg wat Israel so lank gely het onder die nasies wat hulle van hulle menswaardigheid en besittings beroof het. Daarom is dit dat die Here, deur sy liefde en toewyding aan die reg, die radikale omkeer van die vorige verse aankondig (die woord be‘aowlah ‘met onreg’ van party Hebreeuse manuskripte is deur die Masorete anders gevokaliseer as be‘owlah ‘met brandoffer’ en is gevolg deur die 4e eeu n.C. se Vulgaat in Latyn en holocausto. Die Griekse Septuaginta van 200 v.C. vertaal byvoorbeeld met eks adikias  ‘uit onreg’ wat die konteks beter pas).

En Ek sal in getrouheid aan hulle die verdienste vir hulle werk gee, en ‘n ewige verbond met hulle sluit (letterlik ‘sny’ Gen 15:10). Gedurende die ballingskap het baie gedink dit is die einde van die Here se getrouheid aan sy verbond. Slegs die enkeles wat dit gewaag het, het geglo die ballingskap is nie die einde van die verbond  nie. Nou word die getrouheid van die Here aan sy verbond, waarop die bestaan van Israel gebou is, deur die Here bevestig. Sy trou aan sy verbond met Abraham (1,300 jaar tevore; Gen 17:7) en met Dawid (1,000 jaar tevore; 2 Sam 23:5) is nie voorwaardelik nie en bly staan onder alle omstandighhede. Die toekoms van Israel wat nou in werking tree is gewortel in die Here se ononderbroke besluit. Die verbond word deur die bloed van Jesus beseël, wat vir baie vergiet word tot vergewing van sondes (Mt 26:28; vgl Jes 53:12 hy het die sondes van baie op hom geneem). As self God, is Hy die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem (Jn 1:1,29), dit sluit ook die sonde van die mense van die Ou Testamentiese tye in, en van vandag se mense 2,000 jaar n.C. Wie in die Seun glo, het die ewige lewe; wie egter aan die Seun, die Woord van God, ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die straf van God bly op hom (Jn 3:36).

61:9 Die nasies sal die herstel van Israel sien en erken dat Israel deur die Here geseën word. In Gen 12:3 het die Here vir Abram gesê: In jou sal al die volke van die aarde geseën wees. Dit is die fondament waarop die herstel van die ballinge gebou is. Hulle kom terug uit die ballingskap om vir al die volke van die aarde ‘n seën te wees (vgl. Jes 51:4; 52:10).

61:10 Die digter is vervul met vreugde – die sin begin in Hebreeus met ‘n herhaling van dieselfde woord: ‘ek is verheug met vreugde oor die Here’. ’My siel –die hele ek – juig oor my God.’ Die digter is ongereserveerd uitgelate.

‘want Hy het my beklee met ‘n gewaad van verlossing, met ‘n mantel van geregtigheid het Hy my toegedraai., soos ‘n bruidegom met ‘n priesterlike hooftooisel, en ‘n bruid haarself versier met haar bruidsuitset’

Na die militêre drag in 59:17 waarmee die Here Homself beklee met geregtigheid, word die beeld van ‘n bruidegom en bruid se vreugdeversierings hier gebruik vir die verlossing en geregtigheid waarmee die Here die digter-profeet en sy volgelinge beklee (soos Ef 4:22-23:’ julle moet eerder in die gees van julle denke vernuwe word. Ja, trek die nuwe mens aan wat in geregtigheid en ware heiligheid na God se beeld geskep is.’ Israel is uit die ballingskap verlos, maar word nou van hulle ou lewenswyse verlos. Geregtigheid wys na die verhouding tot God en medemens wat reggestel word. As die Here jou daarmee beklee en toedraai is dit hoe jy moet begin lewe. Die priesterlike hooftooisel praat van die verandering van die mens se denke, om soos ‘n priester bewoë te wees oor die sonde en tekortkominge van mense, en om vir hulle in te tree by die Here.

61.11 Alles gaan om die uitwerking op die samelewing in Sion wat vervul moet word met die Here se verlossing en geregtigheid en om Hom te prys. Die opbloei van die ekonomie soos uitgedruk in die jubeljaar, met sy regverdige verdeling en teruggawes, word vergelyk met ‘n produktiewe tuin wat vrugbaar sal wees deur te blom en geregtigheid voort te bring, met billike en regverdige verhoudings wat lewe aan almal gee. Dit sal ‘n getuienis vir die Here wees voor die nasies (vgl Jesus se gebed vir al sy volgelinge in Joh 17:20-23). Daarvoor het die Here Israel teruggebring uit die ballingskap dat  hulle samelewing in reg, geregtigheid en barmhartigheid  vir die nasies sal wys hoe die Here is, wat reg en geregtigheid liefhet, Hy wat oor die hele aarde regeer.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Mat 22:15-46 (fokus 22:34-40)

‘Jy moet die Here jou God liefhê met alles wat jy is en het.’ Niks in jou lewe mag vir jou so belangrik soos God wees nie. Hierdie opdrag staan boaan die lys. Maar daar is ’n tweede opdrag wat langs die eerste een op die lys staan: ‘Jy moet ander mense so liefhê asof hulle jyself is.’ (22:37-39)

 Jesus sê niks mag belangriker as jou liefde vir God wees nie (22:37-39) – dit moet bo-aan jou lys staan. Die verrassende is dat dit lyk of Hy tog nog iets daar bo-aan die lys inwurm wat met die liefde vir God “kompeteer” vir die eerste plek: die liefde vir die mense rondom jou… Hy sê hierdie twee eise – liefde vir God en vir jou naaste – staan op gelyke vlak. Maar die vraag is: hoe kan twee dinge altwee gelyktydig die belangrikste wees? Dit rym mos nie.

‘n Mens kan dit verstaan as jy besef dat dit hier oor die liefde in die gesin van God gaan.  Dit werk soos in ‘n hegte familie. Die pa en die kinders se belange loop deurmekaar. As jy sê jy het die pa lief, maar jy maak die pa se kinders seer, sal die pa jou nie glo nie. Net so help dit nie om te sê dat jy die kinders liefhet, maar jy beledig hulle pa die hele tyd nie. Nee, die twee dinge loop saam: As jy die Pa liefhet, sal jy ook almal wat aan Hom behoort liefhê. Maak jy egter die kinders seer, voel die Pa daardie pyn ook en beledig jy die Pa, kraak jy die kinders ook so af.

Pa en kinders kan jy nie skei nie. Wat jy aan die een doen, doen jy aan die ander. Daarom staan beide se name heel bo-aan die lys van liefde. As jy sê jy het God lief moet jy sy kinders ook liefhê. Jy het nie ‘n keuse nie. Jou liefde vir God word aan jou liefde vir sy kinders getoets.