Hoofstuk 20 sit God se regstelling voort van die onreg in die wêreld, wat sedert hoofstuk 14 aan die orde gestel is.

20:1-3 Die Satan gebind

Johannes se wêreldbeeld het drie afdelings gehad: hemel-aarde-onderaardse dieptes. So word die Satan se afdaling beskryf: uit die hemel na die aarde (voor die skepping van die mens is hy al met ‘n derde van die engele uit die hemel uitgeskop weens hulle opstand teen God se alleenheerskappy (12:4), en met Christus se sterwe aan die kruis is die hemel vir hom en sy aanklagte teen die gelowiges toegesluit omdat Christus vir die sonde van die wêreld gesterf het (12:9). Hier in 20:3 word hy van die aarde af uitgegooi in die bodemlose diepte (vgl. 2 Petr 2:5), die woonplek van die bose geeste en demone wat daar gevange gehou word. Sy uitdrywing uit die hemel en die aarde skets die drama van sy totale neerlaag. Hy word uit elke gebied uitgeskop en aan die einde gegooi in die ewige strafpoel van vuur, wat God vir hom en sy engele gereedgemaak het (20:10; vgl. Mt 25:41).

Die engel het die sleutel van die bodemlose diepte (Die Griekse a-bussos sonder diepte wat gemeet kan word = Engelse ‘abyss’). Die sleutel van die bodemlose diepte wat die engel dra is die simbool van sy gesag ook oor die bodemlose diepte. Sy krag word geteken met die werkwoorde: hy gryp (arresteer) die Satan, bind hom vir 1,000 jaar met die ketting, gooi hom in die bodemlose diepte, sluit en verseël dit. Die 1,000 (kubus van 10x10x10) simboliseer die totale en volledige beheer oor die Satan (vgl. 144,000 vir totale getal lede van God se volk). Dit staan teenoor die regering van die gelowiges met Christus vir 1,000 jaar (20:4-7).

Daar is baie uiteenlopende verklarings vir die 1,000 jaar. Die verklarings kan hoofsaaklik verdeel word in drie groepe – die woord ‘millennium’ kom van Latyn mille vir 1,000 en annus jaar; ‘giliasme’ kom van die Griekse chilioi vir duisend – Giliaste verklaar die gedeelte letterlik, en put uit die apokriewe geskrifte vir hulle beskywings van die eindgebeure, terwyl Openbaring deurgaans beelde gebruik, veral uit die Ou Testament, om geestelike waarhede te probeer weergee, soos van Bo vanuit die hemel, gesien.

1 post-millennialisme ( post=ná-duisend jaar) dink dat God die kerk geleidelik tot herlewing lei, deur die verkondiging van die evangelie en ‘n wêreldwye uitbreiding deur evangelisasie tot die 1,000 jaar van vrede en geregtigheid aanbreek, waarin God sal regeer en die Satan gebind sal wees. Aan die einde van die 1,000 jaar word die Satan losgelaat, Christus keer terug, oorwin die Satan, oordeel oor alle mense, en die gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

2 pre-millenialisme (pre=vóór-duisend jaar) glo dat die samelewing en gedrag van die mensdom geleidelik agteruitgaan onder ‘n bose regering van die eindtyd, met groot verdrukking en vervolging van gelowiges. Ná die verdrukking kom Christus. Daar is hoofsaaklik weer drie takke van die pre-millenialisme:

Dispensasionalisme of bedelingspremillenialisme genoem: voor die 7 jaar verdrukking word die gelowiges deur Christus weggeraap en Christus kom hulle in die lug ontmoet (die eerste opstanding). Na die sewe jaar se heerskappy van die antichris, kom Christus, verslaan die antichritelike magte by Armageddon om vir 1,000 jaar op aarde te regeer oor Israel waarby alle ander gelowiges ingeskakel word. Na 1,000 jaar vaar Christus na die hemel met sy gelowiges. Die Satan word ‘n kort tydjie losgelaat om die wêreld te teister. Daarna kom Christus vir die tweede maal weer vir die tweede opstanding en die finale oordeel.

‘n Tweede groep (voor-die-toorn/midde-in-die-verdrukking) sien die wegraping na drie en ‘n half jaar se verdrukking (van Openb 11:2-3) voordat God se oordeel oor die volke uitgestort word.

Die derde groep (historiese/na-verdrukking) meen die wegraping vind plaas na die 7 jaar se verdrukking, die gelowiges ontmoet Christus in die lug en kom saam met Hom om deel te wees van sy 1000-jarige vrederyk op aarde, terwyl die satan vir die 1,000 jaar gebind is. Ná die 1,000 jaar se vrederyk word Satan losgelaat, hy voer oorlog teen God, word verslaan en in die vuurpoel gegooi. Ongelowige gestorwenes word opgewek vir die oordeel, en gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

3 a-millennialisme (a=sonder ‘n letterlike 1,000jaar). Soos alle getalle en beelde in Openbaring simbole is vir ‘n geestelike werklikheid, is die duisend jaar ‘n simbool vir ‘n afgeronde tyd (vgl. bv. Openb 7:4 se 144,000 wat al die gelowiges uit die Ou Testament en die Nuwe Testament simboliseer), Vir die hele tyd, ván Christus se eerste koms tót by sy wederkoms, sal gelowiges en goddeloses langs mekaar lewe (vgl. Mt 13:30). Volgens Mt 12:28-29 dryf Christus die demone uit deur die Gees van God en bind ‘die sterk man,’ die owerste van hierdie wêreld’ om hom van sy volgelinge te beroof. Hy kan nie meer die nasies op ‘n dwaalspoor lei nie, want ná Jesus se opstanding het God aan Hom alle mag gegee in die hemel en op die aarde, en Hy stuur sy volgelinge uit om dissipels te maak van al die nasies; en Hy is met hulle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld (Mt 28:18-20). Die ‘aanklaer,’ die Satan, is gebind – hy kan die gelowiges nie meer voor God aankla nie, want Christus het hulle sondeskuld op Hom geneem. Die binding van Satan word dan ook gesien as God se beskerming van die gelowiges teen die verleidings van die Satan (vgl. Joh 10:28-29).

Vir die kort tydjie wat die Duiwel losgelaat word, vgl. by die verklarring van Openb. 20:7. Sommige a-millenialiste sien die 1,000 jaar van Satan se binding as die volmaakte tyd toe Jesus op aarde was en die Satan gebind het met sy uitdrywings, en dat ons ná Jesus se hemelvaart in die kort tydjie lewe waarin die Satan nou losgelaat is.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Jan vra:

In Rom 9-11 vertel Paulus van sy kwellinge oor die Joodse volk as hy sê:

• Hulle is nie almal Israel wat uit Israel is nie
• Nie bloot omdat hulle Abraham se nageslag is, is hulle almal God se kinders nie
• Die kinders van die belofte (deur Isak) is die nageslag
• Die voorneme van God was volgens die belofte dat Hy Jakob sou liefhê en Esau sou haat
• Die Jode het God verwerp
• As hy maar net sy eie volk jaloers kon maak
• Net soos daar 7000 manne was wat nie die knie voor Baäl gebuig het nie, is daar ‘n
oorblyfsel ooreenkomstig die verkiesing van genade

Hoe verklaar mens die uitsprake van liefde/haat, jaloers maak en verkiesing van genade ten gunste van die oorblyfsel van Israel, en hulle verharding ten dele totdat die volheid van die heidene ingegaan het?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Rom 9-11 is seker een van die mees aangrypende gedeeltes in die Nuwe Testament waar die onbegryplike verkiesende genade van God teenoor alle mense, beskryf word. Terselfdertyd is dit geklee in ‘n baie spesifieke redenasie oor die posisie van Israel/die Jode soos dit vir Paulus duidelik geword het teen die agtergrond van hulle verwerping van Christus as die Godgewilde weg van redding. Mens moet daarom Paulus se hele beredenering begryp vanuit die feit dat hy as Jood skryf; mens kan die teleurstelling, pyn en wroeging tussen die reëls ervaar, hoe hy probeer sin maak daarvan dat die Jode – die Godsvolk, die verbondsvolk! – hulle nou in ‘n situasie bevind waar hulle God se weg van redding verwerp en so die trein van sy genade verpas het. Tog wil hy nie aanvaar dat God sy ou volk verwerp het nie; hy hou die deur oop en bly hoop dat hulle steeds net soveel aanspraak op die genade van God het as die heidene, en dat laasgenoemde nie ‘n permanente voordeel bo God se ou verbondsvolk het nie. Alles hang af van die genade van God wat op misterievolle wyses werk.

Om enigsins te begryp hoe Paulus by hierdie tema uitkom, kan ons vinnig net die argument van Paulus in Romeine volg. In Rom 1:1-17, veral v17, kondig Paulus die tema van die Romeinebrief aan: die geregtigheid of vryspraak deur die geloof: As ‘n mens glo (in Christus) word jy deur God vrygespreek van jou sondeskuld en verkry jy die (ewige) lewe. In Rom 1:18-4:25 word vervolgens verduidelik dat almal – heidene én Jode – skuldig staan voor God; dit ontbreek almal aan die heerlikheid van God. Spesifiek dié wat dink dat hulle spesiale meriete verdien omdat hulle die wet van Moses onderhou – die Jode – moet weet dat ‘n mens nie uit verdienste gered word nie, maar slegs op grond van die genade van God. En hierdie genade is spesifiek geopenbaar in die lewe en dood van Jesus Christus. In Rom 5-8 word die konsekwensies van hierdie genade verder omskryf: die sondetoestand van alle mense, veroorsaak deur die eerste Adam, en die verbondenheid aan Christus, die tweede Adam, wat die vryspraak van sondeskuld tot gevolg het (Rom 5); twee misverstande word opgeklaar: (a) om vrygespreek te wees van sondeskuld beteken nie dat mens ‘n wettelose en sondige lewe kan lei sodat die genade van God meer kan word nie; dit is ‘n drogredenasie (Rom 6); (b) dit is nie die wet wat die oorsaak van ons veroordeling voor God is nie – die wet self is heilig, goed en reg – maar wel die sonde wat in ons woon (Rom 7); en daar is nou ‘n nuwe krag wat ons in staat stel om ‘n Godgewilde lewe te leef, naamlik die Heilige Gees (Rom 8).

Vervolgens probeer Paulus die vraag beantwoord: As dit alles waar is, wat is dan nou die posisie van die Jode, die ou verbondsvolk van God? Is hulle nou verlore; het God sy beloftes aan hulle vergeet (Rom 9-11)? Want dit is ‘n absolute raaisel vir Paulus – ‘n mens sou verwag dat die Jode, gegewe hulle geskiedenis, God se weg van redding deur Jesus, die Messias, met ope arms sou aanvaar. Maar hulle verwerp dit. Hoekom? Vanweë hulle trots, sê Paulus; hulle wil nie God se weg van redding aanvaar nie, maar verkies om staat te maak op hulle eie godsdienstige prestasies, naamlik die nakom van die wet. In groter besonderhede verloop die argument soos volg in Rom 9-11:

Romeine 9: Die hartseer van Paulus oor sy volksgenote word beskryf (9:1-5). Die rede waarom Israel tans uitgesluit is, is: (a) nie almal wat Israel is, is waarlik Israel nie (9:6); slegs die kinders van die belofte is God se kinders (9:7-13); die redding is dus afhanklik van God se verkiesing (9:13); (b) God is barmhartig oor wie Hy wil (9:14-18); (c) God sluit gevolglik ook dié wat geen volk was nie, in by sy barmhartigheid (9:23-26). Israel verkies egter om sy eie pad te loop; hulle soek die vryspraak deur die nakom van die wet, nie deur die geloofsvertroue in Christus nie (9:30-33).

Romeine 10: Hierdie hoofstuk is ‘n uitbreiding op Rom 9, veral oor die kwessie van die geloof sonder wetsprestasie. Die redding is vir elkeen wat glo (10:12-13), maar Israel wou nie die prediking van die Woord van genade glo nie (10:10:16,21). Daarom wend God Hom na ander, die heidene (10:19-20).

Romeine 11: Hoewel God Hom nou wend na die heidene het Hy Israel nie verstoot nie; Hy het wel ‘n oorblyfsel uit Israel gered (11:1-6). Die oorblyfsel is dié wat Hy verkies het uit genade (11:7). Hierdie gedagte skakel in by Rom 9:11-13 – dat die redding van God se verkiesing afhanklik is, nie van mense nie. Die saak van redding is egter nog lank nie vir Israel verlore nie, want weens Israel se verwerping van Jesus gaan die redding nou uit na die nasies (11:11-24), en dalk maak dit die Jode so jaloers dat hulle weer terugkeer na God se plan van redding. Paulus maak nou van ‘n beeld uit die natuur gebruik om God se handelinge te beskryf: Israel is soos ‘n mak olyfboom waarvan ‘n paar takke (ongelowiges) afgekap is. En by die mak olyf word nou die wilde olyftakke ingeplant (die heidene). Maar die heidene moenie dink dat hulle bo Israel voorgetrek word nie, want God kan altyd weer die afgekapte takke terugent op die mak olyfboom (Israel). Daar is dus hoop vir Israel op grond van God se genade (11:25-32).

Dit is min of meer hoe die argument verloop. Maar hoe maak ons teologies sin hiervan? Die kern wat Paulus wil beklemtoon, word in Rom 11:32 saamgevat: God het almal – Jood en heiden – aan die ongehoorsaamheid oorgegee sodat Hy Hom oor almal kan ontferm. God het nie witbroodjies nie – nie die Jode nie, ook nie die heidene nie. Almal leef uit God se genade. God is die eintlike Een wat mense se redding bepaal. Al wat die mens kan doen, is om daardie plan van redding te aanvaar of te verwerp.

So gesien, is dit duidelik dat daar twee denklyne deur Rom 9-11 loop: God se alwerksaamheid en die mens se verantwoordelikheid. Paulus probeer hierdie twee lyne heeltyd met mekaar in verband bring. Hy dink binne die raamwerk van die Joodse teologie van destyds oor God se handelinge met die mens. God is die Een wat alles bepaal en veroorsaak: beide goed en sleg kom van God af. Maar dit beteken nie dat die mens geen verantwoordelikheid het nie. As mense verlore gaan, kan dit nie op God se rekening geplaas word nie; en as mense gered word, is dit nie vanweë húlle prestasie nie, maar weens God se genade.

Die dominante gedagtelyn van Rom 9-11 gaan dus oor God wat verwerp én red. (God se bepalende handelinge word veral uitgedruk in gedeeltes soos Rom 9:10-18, 20-24; 11:5-10,28-32.) En dis veral die genadige hart van God wat beskryf word. As daar gered word, is God die inisieerder daarvan, en selfs wanneer dit lyk asof Hy verwerp (die Jode), is dit eintlik maar net om weer te red (die heidene), om so uiteindelik ook weer die Jode te betrek. God is die oneindig vindingryke; Hy laat Hom nie deur mense se sondige reaksies dwarsboom nie. God se genadige hart word dus beskryf in terme van die destydse Joods-teologiese denke dat God die alles-veroorsakende mag is. Ja, God verhard (11:8) en sny takke uit (11:17), maar die oogmerk van die verharding en snoeiwerk is redding, nie uitwissing nie. Soos 11:25-26 dit stel: dit is ‘n misterie, ‘n geheimenis; uit die verharding van Israel spruit die redding van die heidene voort sodat dit uiteindelik ook weer die Jode ten goede kan kom. Dit gaan uiteindelik oor die redding van die ganse mensdom, naamlik die “volle getal uit die heidene” en “die hele Israel”. Dít is wat God op die oog het.

God se reddingsplan is dus groter as sy oënskynlike verwerping van Israel. Selfs wanneer Hy verwerp, is dit om te red. Dít is hoe die hart van God is: oorvloedige genade vir almal; almal moet uiteindelik deel in sy genade. En God wend sy alles-veroorsakende reddende mag aan om presies dit te bewerkstellig.

Wanneer ‘n mens Rom 9-11 binne hierdie denkraamwerk verstaan, word baie van die soms skerp taal, soos “haat”, “verwerping”, “jaloers maak”, “verkiesing”, “oorblyfsel”, ens, verstaanbaar. Maar uiteindelik kan mens net saam met Paulus in ‘n doksologie (lofrede aan God) uitbreek: “O diepte van die rykdom en wysheid en kennis van God! Hoe ondeurgrondelik is sy oordele, hoe onnaspeurlik sy weë!” (Rom 11:33-36).

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Jan vra:

11 Petrus 1: 21 sê: Want geen profesie is ooit deur die wil van ‘n mens voortgebring nie maar deur die Heilige Gees gedrywe, het die heilige mense van God gespreek.
Daar is verskeie profesieë in die Bybel wat op hierdie wyse tot stand gekom het. Dan is daar “gesigte” wat die verskillende profete gesien het en die “woord” van die Here wat Hy tot die profete gespreek het. Soms het engele tot mense gespreek, ens.
As Moses op die berg klim, praat die Here met hom soos ‘n vriend teenoor ‘n vriend. In hierdie tyd het God ook tevoorskyn getree deur wolkedonder, weerligstrale en rook en so met Israel gespreek. Die aanhaling: “So spreek die Here” kom dikwels voor . Ek wonder op welke wyse die Here met die mense gepraat het – dalk met ‘n hoorbare stem of deur die gedagtegange van ‘n mens soos wat mense ook vandag ondervind?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Hebreërs 1:1-2 sê: In die ou tyd het God baie keer en op baie maniere met ons voorvaders gepraat deur die profete, maar in hierdie eindtyd het Hy met ons gepraat deur die Seun.

1 Petrus 1:11-12 sê: die profete het probeer naspeur na watter persoon of na watter spesifieke tyd die Gees van Christus wat in hulle was, verwys het toe Hy vooruit getuig het oor Christus se lyding en die heerlikheid wat daarop sou volg…Hierdie dinge is nou aan julle meegedeel deur hulle wat die evangelie aan julle verkondig het deur die Heilige Gees wat van die hemel gestuur is.

Hebreërs 3:7 sê: Daarom, soos die Heilige Gees sê …… (met verwysing na Ps 95:7-11 wat letterlik die stem –kol– van die Here aanhaal; 1983: ‘na Hom wou luister’).

Mat 10:20: Jesus sê vir sy dissipels ‘…die Gees van julle Vader wat deur julle praat’

Vgl. 2 Kor 13:3, Paulus sê vir die Korintiërs: ‘Julle soek ‘n bewys dat dit Christus is wat deur my praat.’

Die baie maniere van God se spreke in die ou bedeling was o.a. sy verskyning in visioene (Jes 6:1-13), drome (Gen 28:12), simbole/ritusse/lofsange, die Urim en Tummim (Num 27:21), engele (Gen 19:1,21), natuurgebeure (Eks 19:16), peste en plae (Eks 3:20), gebeure in die geskiedenis (uittog uit Egipte), volkswysheid (Spreuke), ekstase (1 Sam 10:10; 2 Kon 3:15), ‘n rokende oond en brandende fakkel (Gen 15:17).

Die HERE praat egter van aangesig tot aangesig met sy vriend Moses (Eks 33:11), soos Hy bv. in die vorm van een van die drie mans wat na Abraham toe gekom het, met hom gesels, ‘n belofte gee, kennis gee oor Sodom en saam eet (Gen 18:1,13,17,22,33). Die jong seuntjie Samuel het slegs die stem van die Here gehoor (1 Sam 3), soos die stem uit die hemel by die doop en verheerliking van Jesus op die berg (Mt 3:17; 17:5) en met Paulus se bekering (Hand 9:4).

Volgens Habakuk 1 is hy in ‘n lang gesprek met die HERE, met sy vrae en die HERE se lang antwoord daarop. Jesaja het die HERE se soom in die tempel gesien, gehoor van sy magtige teenwoordigheid wat die aarde vul, en die Here het met hom in gesprek getree (Jes 6:1,3,8-13; vgl. die roeping van Jeremia, Jer 1:4-8; en die stem wat Esegiël gehoor het van die HERE in ‘n gestalte met die voorkoms van ‘n mens, Eseg 1:25-23:27).

Maar baie keer is dit ‘n innerlike oortuiging van die profeet wat deur die Heilige Gees gelei is tot die oortuiging (vgl. Joh 16:8-15 dat die Heilige Gees mense oortuig van sonde en van die geregtigheid wat God skenk aan dié wat in Jesus glo, en van God se oordeel).

Die profetiese boodskap word byna altyd ingelei met die woorde: so spreek die HERE, of: die woord van die HERE het tot my gekom, en eindig met: ‘n woord van die HERE. Wat die HERE aan die profeet gee is ‘n woord (dabar of ’imra), soms in ‘n gestalte wat die woord spreek, soms net as ‘n stem wat in die dag of nag kan kom (vgl. bv. 2 Kon 20:5 die Here se antwoord op Hiskia se gebed aan Jesaja). Meestal is dit ‘n woord wat die Here direk met die profeet gepraat het, maar dit kan ook kom uit ‘n oortuiging deur die Heilige Gees in die profeet se denke.

Die Gees van die HERE lei mense tot oortuiging en om te profeteer (vgl. Num 11:17,25), en met wysheid te regeer, vgl. die rigters Otniël (Rigt 3:10), Gideon (Rigt 6:34), Jefta (Rigt 11:29), Simson (Rigt 13:25); en leer boere om te boer (Jesaja 28:23-29).

Die Gees van die Here word direk aan die woord van God verbind in

2 Kron 15:1 Die Gees van die HERE het oor Asarja…gekom;

2 Kron 20:14-15 Toe kom die Gees van die Here daar in die gemeente oor die Leviet

Jagasiël…en sê: Luister mense van Juda…So sê die Here…’;

2 Kron 24:20 Die Gees van God het vir Sagaria…in besit geneem…hy sê vir die vok: ‘So

sê God…’ ;

Neh 9:30 U het hulle gewaarsku deur U Gees deur middel van die profete;

Sag 7:12 die boodskap wat die Here die Almagtige deur sy vroeë profete gestuur het nie.

Die Gees gee ook wysheid:

Gen 41:38-39 Josef in wie die Gees van God is (1983: verstand van ‘n god);

aan Salomo in ‘n droom, 1 Kon 3:10-15)

Jes 11:2 Die Gees van die Here sal op hom rus, die Gees wat wysheid en insig gee…..

In die Ou Testament is die openbaring van God min kere deur uiterlike kultiese middels en handelinge, drome, urim en tummim, ens. verbind; meestal deur direkte openbaring van Hom as die persoonlik aktief teenwoordige God, soos die naam Jahweh ‘Die Ek is’ van Eks 3:14 (in ons bybel vroeër met HERE vertaal) 6,823 maal in die Ou Testament voorkom, wat met die profeet hoorbaar praat (vgl. bv. Amos 3:7: Die Here HERE doen niks as Hy nie sy besluit bekend gemaak het aan sy dienaars die profete nie). In Amos 9:1 sê hierdie boere-profeet: Ek het die HERE by die altaar sien staan en Hy het gesê…’

Johannes 1:1-3 het nuwe lig op die Ou Testament gebring deur Jesus bekend te stel as die Woord van God, wat van die begin af daar was, by God was, self God is; deur wie alles ontstaan het (vgl. 1 Korintiërs 8:6 wat reeds gesê het: vir ons is daar net een God, die Vader, uit wie alles is, en vir wie ons lewe; en net een Here, Jesus Christus, deur wie alles bestaan en deur wie ons lewe. Dit word breër uitgewerk in Kolossense 1:13-20 met Jesus as die beeld van die onsigbare God, in wie alles geskep is, in wie God met sy volle wese woon).

Daarmee word Jesus geïdentifiseer as die Woord van God deur wie God bv. aan die begin geskep het deur te sê: laat daar lig wees, ens. Maar dit beteken ook dat die hele Ou Testament, oral waar staan ‘so sê die HERE’ eintlik Jesus is, die Woord van God, die openbaarder van God en God se wil aan die mens. Vgl. bv. Jesus se uitsprake in Johannes 10:38: die Vader is in My en Ek in die Vader; Jn 12:50: wat Ek sê, sê Ek presies net soos die Vader dit vir My gesê het; Jn 14:10: die woorde wat Ek met julle praat, praat Ek nie uit my eie nie; maar dit kom van die Vader, wat in My bly en sy werke doen; vgl. Matteus 11:27: ook ken niemand die Vader nie, behalwe die Seun en elkeen aan wie die Seun Hom wil bekend maak (Lk 10:22).

In Jesus het God self mens geword (Joh 1:14) om as mens met ons te kom praat(vgl. Flp 2:7), Sy woorde is vir ons opgeteken sodat ons daarvolgens kan lewe. Die Heilige Gees het in ons kom woon (Joh 14:16-17; Rom 8:9,11) om ons te leer, daagliks te lei en in geloof aan Jesus en die Vader te verbind (vgl. ook Joh 14:23: As iemand My liefhet, sal hy ter harte neem wat Ek sê, en my Vader sal hom liefhê en Ons sal na hom toe kom en by hom woon). Soos die profete van ouds het ons nou die woord van God, deur Jesus gespreek in Ou en Nuwe Testament, in ons hand en word dit deur die Heilige Gees in ons harte geskryf om ons te lei volgens Jesus se woord as die maatstaf vir die lewe as kinders van God (Joh 14:26; 16:13-14). So het die Here in Jeremia 31:33 belowe (vgl. Hebr 8:10; 10:16 waar dit aangehaal word).

Vir ons is die woord van God hoorbaar deur dié wat die Woord van God wat mens geword het, verkondig (1 Petr 1:12), leesbaar in die Bybel wat mense onder die leiding van die Gees geskryf het (vgl. 2 Tim 3:16-17), sigbaar in die lewe van gelowiges (Mat 5:16), en deur die daaglikse leiding van die Heilige Gees in ons gedagtes en gewete (Joh 16:13).

Skrywer:   Prof Francois Malan

‘n Nuwe visioen begin met die roofvoëls en eindig met ‘n makabere toneel wat met ‘n kilheid omweef is (19:17, 21).

19:17 ‘n Engel wat in die son staan dat almal hom kan sien, het met ‘n kragtige stem uitgeroep dat almal hom kan hoor. Hy roep al die voëls in die lug op tot die groot feesmaal van God. Dit is ‘n grusame parodie waar die ‘gaste’ op die spyskaart is. Dit is die teenoorgestelde van die ander parodië in die boek: die draak wat God se mag en heerskappy namaak, die dier uit die see wat Christus na-aap, en die dier uit die aarde wat die Heilige Gees se werking in die kerk se profetiese getuienis met ‘n vals getuienis vervang. Die prostituut Babel is die teenpool van die bruid van die Lam, en Babilon van die Nuwe Jerusalem. So is hierdie groot feesmaal van God ‘n karikatuur van die bruilofsfees van die Lam. Soos die bose die goeie probeer nekomdraai, word die bose hier omgekeerd die slagoffer.

19:18 Die gastelys van hierdie banket sluit alle lae van die samelewing in, geringes en magtiges, vrymense en slawe (sosiale groepe), konings (maghebbers), soldate en hulle perde (militêre groepe), die vleis van hulle almal word ‘n feesmaal vir die voëls. Die woord ‘vleis’ word vyfmaal genoem in vers 18.

19:19 Die dier en sy volgelinge trek op vir ‘n oorlog teen die Ruiter op die witperd en sy volgelinge (vgl. Ps 2:2). Maar geen veldslag word beskryf nie, want die veldslag is reeds aan die kruis gelewer soos die bloed op die Ruiter en sy klere getuig – ‘Hy sal ook self die parskuip van die geweldige toorn van God die Almagtige trap’ (19:15; vgl. Jes 63:2-3). Sy teenwoordigheid as leier van die leërs van die hemel bewys sy opstanding uit die dood. Johannes gebruik beelde uit die Ou-Testamentiese oorlogstaal om die finale oorwinning van God en die Lam te beskryf (vgl. Jes 31:8 sy swaard is nie die swaard van ‘n mens nie; Eseg 38:21-22 Gog se manskappe sal mekaar met die swaard aanval. Ek sal hom tref met pes en dood, wolkbreuke, hael en brandende swael (vgl. Gog in Openb 20:8).

19:20 Die regverdige Regter sit alles weer op hulle regte plek deur die dier uit die see en die dier uit die aarde wat die mensdom mislei het, te vang en in die vuurpoel met brandende swawel te gooi, wat ook beskryf word as die tweede dood (20:14; 21:18). Die dier uit die see word net genoem. Die dier uit die aarde word beskryf met drie van sy kenmerke: (i) vals profeet (soos in 16:13); (ii) hy doen wondertekens voor die aangesig/op gesag van die dier uit die see; (iii) hy mislei dié wat die merk van die dier (gewilliglik) ontvang het – hulle is aktief aandadig; betower deur die wondertekens, wil hulle die merk ontvang (in 13:16 is hulle verplig om die merk te laat aanbring). Die wat die merk ontvang het, aanbid die dier se beeld.

19:21Die res van die mense verwys na die konings en hulle leërs (v19). Hulle word verslaan deur die woord van God, die swaard uit sy mond (13,21). Teenoor Jesus as die vernietigende Woord van God staan die getuienis oor Jesus se woorde en lewe en dood en opstanding, wat die Gees van die profesie is, wat deur die gelowiges gehuldig word (19:10). Vir hulle is Hy die Woord van God wat mens geword het om God aan ons te kom openbaar. Openb 1:16 en 2:12 sê daar kom ‘n swaard met twee snykante uit sy mond; Hebr 4:12-13 sê die woord van God is lewend en kragtig en skerper as enige tweesnydende swaard. Dit dring deur tussen siel en gees, tussen gewrig en murg, en beoordeel die hart se voornemens en gedagtes…Dit is Hy voor wie ons ons moet verantwoord.

Al die voëls het hulle dik gevreet aan die vleis van die lyke van die konings en hulle leërs (vgl. Eseg 39:17-20). Deur die eeue het die lyke van die soldate op die slagvelde gelê, soos die volke van die aarde mekaar uitroei. Volgens 20:13-14 word al die dooies opgewek; elkeen word volgens sy dade beoordeel, en ongelowiges word, netsoos die duiwel, in die ewige vuurpoel, by die twee diere uit die see en die aarde, gegooi (20:10).

Skrywer:  Prof Francois Malan