A religion of head-knowledge and theories will prove of no avail either in this life or that which is to come. —C.H. Spurgeon

God gebruik twee tuine om ons kinders te laat groei

Kyk seuns is ‘n erfdeel van die Here (Psalm 127:3 – OAV)

Die psalmis sê nie dat kinders ons erfdeel sal ontvang nie – hulle is ons erfdeel. Wat beteken dit? Dit beteken dat die belangrikste taak wat die kerk het, is om hulle – die volgende geslag – die evangelie te leer. ‘n Erfdeel is wat jy vir toekomstige geslagte nalaat. As die kerk dink wat hy vir sy samelewing nalaat, moet hy nie dink aan geboue of bedieningsplanne nie, maar aan kinders. Volgens J. D Greear is kinders die eerstes wat God vir ons gegee het om vir die evangelie te wen. Dit is die erfdeel wat ons vir ons stad nalaat.

0ns primêre verantwoordelikheid is vir ons kinders – om die evanglie vir hulle te leer en hulle toe te rus om dit ook aan ander te leer. Dit is die belangrikste taak vir enige ouer … en vir die kerk. God het twee tuine waarbinne ons kinders kan groei – die ouerhuis en die kerk.

• Die huis is die primêre tuin waarin ons kinders die evangelie leer

Ouers het ongeveer 8736 ure per jaar met hulle kinders. Die kerk, daarenteen, het ongeveer 100 uur met die kinders van ouers wat aktief in die kerk is. Wat die kerk dus oor naweke met die kinders doen, is gering in vergelyking met wat die ouers met hulle kinders doen.

Die huis is die plek waar ons kinders die evangelie uitgeleef sien; dit is waar hulle die onvoorwaardelike liefde en vergifnis sien van harte aangeraak deur genade. Ouers het die geleentheid om die evangelie op pyn, konflik en gebrokenheid toe te pas. Dit gebeur natuurlik slegs as ouers teenwoordig is by hulle kinders. Jou verhoudings by die huis moet jou prioriteit wees.

• Die kerk is God se ander tuin vir ons kinders.

Kinders het soos Reggie Joiner (Parenting Beyond Capacity) dit stel, ‘n “tweede familie” nodig. Hulle het mentors, anders as hulle ouers, nodig om mee te praat en hulle vertroue in te stel. Die kerk kan nooit opmaak vir wat nie by die huis gebeur nie, maar kan dit wel aanvul. Dit is belangrik vir kinders om ook betekenisvolle verhoudings in die kerk te hê. Wie met wyse omgaan, kry self wysheid; wie hom met dwase ophou, word self sleg (Spreuke 13:20).

Jou kinders gaan besoekers en deel van ‘n gemeenskap iewers wees. Ongelukkig is kinders dikwels besoekers by die kerk en deel van ‘n gemeenskap elders – soos hulle sportspan. Ouers moet hulle kinders help om te besef dat die geloofsgemeenskap hulle prioriteit moet wees. Kies hulle gemeenskap wyslik.

Gebruike en Gewoontes in die Bybel: Familie(1) – Hennie Stander

Daar word vandag na ons gesinne as ^“kerngesinne” verwys omdat dit so of twee kinders. Families in die Ou Testamentiese tye was baie groot en dit het letterlik elke lid van die familie ingesluit – ooms, tannies, neefs; niggies en diensknegte. Aan die hoof van die familie het ‘n familiehoof gestaan. Die kleiner groeperinge binne ‘n familie het elk weer sy eie gesinshoof gehad.

Abraham en sy opvolgers was sulke familiehoofde en op een stadium kon Abraham 318 weerbare manne, wat in sy huishouding gebore is, in die veld stoot. In so ‘n uitgebreide gesin is die familie deur die oudste manlike familielid regeer wat die vader of grootvader was. So byvoorbeeld toe Jakob na Egipte afgetrek het, is Jakob as die vader van die familie beskou alhoewel sy seuns reeds vrouens en kinders gehad het (vgl Genesis 46:8-27). Hy het dan ook tot sy dood oor die familie geheers. Moontlik het Maria en Josef saam met so ‘n familie gereis toe hulle met Jesus na Jerusalem gegaan het toe Hy twaalf jaar oud was, want ons lees dat hulle met “familie en bekendes” gereis het (Lukas 2:44).

Die vader

Die familie was dus soos ‘n “klein koninkrykie” wat deur die familievader regeer is. Hy het heerskappy gevoer oor sy vrou, kinders, kleinkinders en slawe – almal in die huishouding. Die kinders is ook geleer om hierdie gesag te aanvaar (Eksodus 20:12). Indien die kinders geweier het om hulself onder , hierdie gesag te stel en sodoende die_, familie-eenheid in gevaar gestel het, kon hulle met die dood gestraf word (Deuteronomium 21:18-21).

Vrouens

In Genesis 2:18 word gestel dat God die vrou geskep het as ‘n hulp vir die man. Die rol van-die vrou was in die Ou Testamentiese tyd altyd ondergeskik aan dié van die man. Wanneer gaste teenwoordig was, was sy uit sig (vgl Genesis 18:9). Ook in die Nuwe Testament vind ons dieselfde. Paulus het dit ook baie duidelik uitgespel dat die man die hoof van die vrou was (1 Korintiërs 11:3). Die apostel Paulus motiveer die ondergeskikte posisie van die vrou deur daarop te wys dat die man eerste geskape is en dat dit die vrou was wat eerste God se gebooie verontagsaam het (1 Timoteus 2:13-14). Dit was die klimaat van die tyd.

Ondanks die ondergeskikte tradisionele Samuel 1:5). Dit was inder­daad van die man verwag om sy vrou lief te he (Efesiërs 5:25). Die vrou se primêre rol was om kinders vir haar man te verwek (vgl Psalm 128:3) en om na die huishouding om te sien.

Ondanks al die liefde en respek wat aan die vrou betoon is, het sy nie dieselfde regte as die man geniet nie. Dit lyk of sy veel eerder saam met sy besittings, grond, en slawe gereken is. Sy kon ook nie haar man skei nie, alhoewel hy van haar kon skei.

Jesus het egter, ondanks die sosiale klimaat van sy tyd, deur sy optrede ‘n heeltemal anderse hou­ding jeens die 4:27). In sy hele bediening het hy nooit enige onderskeid tussen man en vrou gemaak nie en verskeie vroue, onder andere Maria en Marta, het ‘n belangrike rol in sy bediening ge­speel. Na Sy hemelvaart het etlike vroue ‘n belang­rike rol gespeel in die vroeë Kerk. Sommige vroue is selfs in die amp van diakones aangestel (Romeine 16:1) – terwyl ander weer as profetesse opgetree het (Handelinge 21:9).

God het vir Adam slegs een vrou gegee. Tog word daar in die Ou Testament soms, maar veral onder koninklikes en rykes, die verskynsel van poligamie (meer as een vrou) gevind. In die Nuwe Testament word die beginsel van monogamie (een vrou) soos in die skeppingsverhaal, herbevestig. Veral kerkleiers is sterk hieroor vermaan (1 Timo­teus 3:2).

‘n Relief van Josef wat hom ontferm oor sy gesin nadat Herodes besluit het om alle kinders onder twee jaar om die lewe te bring.

Skrywer:  Prof Hennie Stander

“If you are renewed by grace, and were to meet your old self, I am sure you would be very anxious to get out of his company.” C. H. Spurgeon

Maak die mense my dissipels

Ons ken almal hierdie opdrag van Jesus, maar wat beteken dit? Hierdie is nie ‘n voorstel wat Jesus gemaak het nie – dit is ‘n opdrag. Eenvoudig gestel: Dissipelskap is ‘n doelgerigte venootskap met ‘n ander persoon om daardie persoon te help om Jesus te gehoorsaam en om in sy verhouding met Jesus te groei. Hierdie persone moet dan op hulle beurt ander lei na Jesus toe. Wat jy my voor baie getuies hoor verkondig het, moet jy toevertrou aan betroubare manne wat bekwaam sal wees om dit ook aan ander te leer (2 Timoteus 2:2).

Hoe leef ons hierdie opdrag uit?  Miskien moet ons kyk na wat ons verkeerd doen voor ons dit reg sal kry.

• Dissipelskap is nie maklik nie.

Verlossing is gratis, maar dissipelskap kos ons ons lewens. Jesus stel dit so: Toe het Hy vir almal gesê: “As iemand agter My aan wil kom, moet hy homself verloën, elke dag sy kruis opneem en My volg, want elkeen wat sy lewe wil behou, sal dit verloor, maar elkeen wat sy lewe om my ontwil verloor, sal dit behou.” (Lukas 9:23 – 25). Om ‘n dissipel van Jesus te wees beteken dat ek my lewe opgee om Hom te volg – heelhartig en onvoorwaardelik. My lewe in nie meer myne nie, maar Syne.

• Dissipelskap is nie net “ek en Jesus” nie

Dissipelskap is ‘n verhouding. Om volledig aan Jesus se opdrag te voldoen, moet ons dissipels wees wat dissipels maak. Dit beteken ons moet tyd met ander mense spandeer. Jesus en sy dissipels het baie tyd saam deurgebring – hulle het saam geëet, saam geloop, saam in bote gery … Hulle doen dit voortdurend en doelgerig. As ons geroep is om dissipels van Jesus te wees, word ons dissipels saam met ander – ons leer hoe om God en mekaar lief te hê. Ons moet toelaat dat ander ons uitdaag en bemoedig in ons wandel saam met God. Dit is waarom eerlike verhoudings so belangrik in ons Christelike lewe is. Om waarlik dissipelsvan Jesus te wees, het ons mekaar nodig.

• Dissipelskap is nie mentorskap nie

Mentorskap is wat die mentor aan iemand anders kan bied deur sy eie wysheid en ondervinding; dissipelskap is wat Jesus kan bied deur sy wysheid en teenwoordigheid. Jy het nie ‘n reeks kwalifikasies nodig vir dissipelskap nie – jy moet net vir Jesus volg en gehoorsaam en gewillig wees om ander te help om dieselfde te doen.

• Dissipelskap is nie ‘n metode nie.

Om ‘n dissipel van Jesus te wees, beteken nie ek moet lidmaat van ‘n spesifieke denominasie wees, deel van ‘n spesifieke kleingroepie wees nie. Dit vereis wel dat ek die dinge van die koninkryk van God doen – soos Jesus se dissipels gedoen het. Hulle moes die goeie nuus dat die koninkryk van God naby gekom het, verkondig en die siekes genees. Dissipels word steeds geroep om die evangelie aan ander te verkondig in ons gemeenskappe en om te bid vir die wat siek is en dié wat seerkry.

In 1:5-7 is die noodsaaklikheid gestel om in die lig te lewe. Die eerste vereiste vir egte Christelike lewe is negatief gestel: breek met die sonde (1:8-2:2). Die tweede, positiewe vereiste, is gehoorsaamheid, veral aan die wet van die liefde (2:3-11). Die onmiddelike effek van die lig is om sonde bloot te lê, en die primêre doel van die lig is om ons verantwoordelikheid te belig: om God te ken en God en ons mede-gelowiges lief te hê.

2:3 Voor die koms van Christus was daar al ‘n beweging onder Jode en Grieke om kennis (gnoosis) as die sleutel tot die lewe en tot God te beskou. En hulle, wat geroem het oor hulle wysheid en kennis van dieper dinge, het gewoonlik nie belang gestel in die etiek of hoe jy lewe nie. Dit was ‘n soeke na intelektuele kennis ter wille van meerdere kennis, en hulle was selde bekommerd oor morele optrede. Een van hulle spreuke was ‘ons weet dat ons weet.’

Johannes begin vers 2 met die spreuk van die Gnostieke, maar vul dit met egte Christelike inhoud: ‘en dit is hoe ons weet dat ons Hom ken…’ Die werkwoord ‘dat ons Hom ken’ is in die voltooide tyd. Dit beteken dat ons Jesus leer ken het in die verlede, en die effek daarvan duur voort in die hede. Ons ken God nie deur die regte denkprosesse nie, maar deur ‘n egte verhouding met Hom. Dit is nie in die eerste plek ‘n verstandelike saak nie, maar ‘n geloofsverhouding tot God. Om God te ken beteken om in gemeenskap met Hom te lewe. Jesus het mens geword om onder mense konkreet liefde te betoon, en vra nou konkrete liefde. Om God te ken beteken ook om op Hom te vertrou en Hom te gehoorsaam. Hy gee ons die krag om in dié gehoorsaamheid te lewe.

Die toets vir egte kennis van God is: ‘as ons sy gebooie onderhou/gehoorsaam.’ Die woord vir ‘onderhou’ of gehoorsaam, is in die teenwoordige tyd. Dit beteken dat ons sy gebooie deurgaans gehoorsaam as ons lewenswyse (vgl. Hosea 4:1-2). Ons gehoorsaamheid aan sy gebooie is die bewys dat ons Hom ken, en is die toets vir ons kennis van Hom (vgl. Jn 15:10: As julle my opdragte uitvoer, sal julle in my liefde bly, net soos Ek die opdragte van my Vader uitvoer en in sy liefde bly).

Sy gebooie is in Eksodus 20:2-17 saamgevat, en deur Jesus vir die skrifgeleerdes opgesom as liefde tot God en ons medemens (Mt 22:37-40) en met sy nuwe gebod vir sy volgelinge in Jn 13:34 en 15:12 om mekaar lief te hê soos Hy ons liefhet; en selfs om jou vyande lief te hê omdat jy kind is van jou hemelse Vader, wat vir die hele skepping sorg (Mt 5:43-48).

2:4 Die gesprek met die dwaalleraars word voortgesit met klem op drie van hulle aansprake, en ‘n negatiewe en positiewe uitbreiding daarop oor gehoorsaamheid wat voortvloei uit die regte verhouding met God:
2:4 Iemand wat sê: Ek ken Hom…moet gehoorsaam wees (v5) anders lieg hy’

2:6 Wie beweer dat hy in Hom bly… moet lewe soos Jesus gelewe het (met ‘n uitbreiding daarop vv7-8).’

2:9 As iemand beweer dat hy in die lig is… moet hy sy broer/suster liefhê (v10) anders is hy in die duister.’ Die ‘iemand’ kan egter ook ‘n gelowige wees, wat homself moet toets aan die drie kenmerke wat gestel word.

Wie beweer dat hy God ken, sonder dat hy die gewoonte het om Hom te gehoorsaam, soos Christus Hom aan ons bekendgemaak het, is ‘n leuenaar en die waarheid is nie in hom nie (die werkwoord ‘onderhou’ in die teenswoordige tyd wys na ‘n lewe in gehoorsaamheid aan God). In 1:10 het die een wat beweer dat die mens sondeloos is, van God ‘n leuenaar gemaak. In 2:4 is die een self ‘n leuenaar, wat ‘n verhouding met God bely, sonder ‘n gehoorsame lewe. Dit word versterk deur die byvoeging: en die waarheid (Christus, die woord van lewe 1:1, as God se waarheid, Jn 14:6) is nie in so iemand nie.’

2:5 ‘Wie ookal sy (God se) woord hou (steeds daarvolgens lewe)…’ – in 2:3 het dit gegaan oor onderhouding (gehoorsaam) van sy gebooie. Om sy woord te hou dui op ‘n meer persoonlike verband met God as die gehoorsaming van sy gebooie, en verwys dit na God se morele wet en die volle selfopenbaring van God in Jesus Christus, die Woord van God; dat ons steeds sal lewe bewus daarvan dat ons in die teenwoordigheid van God lewe.

‘…in dié persoon is die liefde van God waarlik volbring’ (‘volbring’ die woord waarmee Jesus aan die kruis gesterf het). Die passief ‘is volbring’ verwys na die werk van God in die gelowige, in wie die liefde van God so deurgewerk het, dat hy/sy volgens God se woord lewe, en al meer soos Jesus word in sy/haar liefdesdiens aan ander. Dit bewys dat die Heilige Gees in dié persoon woon en werk.

Die ‘waarlik’ is waarskynlik gerig teen die gemeentelede wat valslik beweer dat hulle in gemeenskap met God lewe. maar nie sy woord/sy wil uitlewe nie. Die liefde tot God kom nie uit in ‘n gevoel of ‘n ekstatiese belewenis nie, maar in ‘n lewe volgens die woord van God wat Jesus aan ons geopenbaar het.

‘Hieruit weet ons dat ons in Hom is’ – ‘hieruit’ verwys in 1 Johannes gewoonlik na wat daarop volg. Om in Hom te wees, verwys na die wonder dat God ons opgeneem het in die gemeenskap tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees; dat die Heilige Gees ons met geloof aan sy Seun verbind, sodat ons saam met die Seun kinders van God se gesin is.

Skrywer:  Prof Francois Malan