Worry does not empty tomorrow of its sorrow, it empties today of its strength. —Corrie ten Boom

Verbied sekere mense ons kerke

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Soms is gemeentes onwillig om sekere groepe mense te verwelkom en gasvry teenoor hulle te wees. Dit is dikwels op grond van hulle ras, ekonomiese status of seksuele oriëntering. Enige teologie wat nie met gasvryheid na ander uitreik nie, aanvaar nie God  se liefde vir en versoening met alle mense nie. Vandag is rassisme in meer subtiele vorms teenwoordig: ons skuif ons gemeente geografies as die demografie ten opsigte van ras in ons gemeenskap verander.

Homoseksualiteit is die groot sondebok in ons kerke vandag – dit dreig selfs om kerke te skeur. As ons glo dat homoseksualiteit sonde is, moet ons nooit die balk van sonde in ons eie oë miskyk nie. Ons moet erken dat alle mense na die beeld van God gemaak is en daarom op gasvryheid en vrygewigheid aanspraak kan maak. Ons mag hulle nie haat nie. Ons moet brüe na hulle bou; ons moet hulle leifhê: onvoorwaardelik, tasbaar en meetbaar.

Fragmentering was nog altyd ‘n probleem vir die Christendom. Dink maar aan die stryd tussen die Jode en die heidene in die vroeë kerk. Lees net Paulus se briewe. Paulus daag hulle herhaaldelik uit om in vrede saam te woon – hulle is immers die verenigde mense van God. Dit is ‘n las wat ons vandag steeds dra. Hoe sal dit lyk as ons as mense altyd bewus bly van God se versoening vir alle mense – vir die hele skepping?

Ons moet begin met berou. Om te rou beteken dat ons langs diegene wat huil kom staan – ons sit met hulle in stilte; ons besef dat in God se skepping waar alles met mekaar verbind is, is hulle pyn ook my pyn. Om te rou beteken nie om woorde van vertroosting te uiter nie; dit is nie om die probleem te probeer regstel nie. Rou beteken ek ondersoek my eie siel – ons soek vir die soort opstand en geweld wat enige oomblik kan uitbars in geweld teenoor ander.

As ons vrede liefhet, moet ons ongeregtigheid, tirannie en gierigheid haat – ook as hierdie dinge in onsself voorkom. As ons rou, sien ons hoe gebroke ons, en die hele skepping is, maar ons sien ook dat in Christus daar ‘n uitweg is. Berou is die begin – ons herken en noem die saak by sy naam. Ons probeer vasstel hoe dit ons beïnvloed. Verandering gebeur selde oornag, maar ons mag nooit hoop opgee en sinies word nie.

Dekades van kortpaaie neem het baie mense afgestoot van die geloof en die gehalte van ons lewens saam verminder. Die effek van die fragmenterings wat ons beskryf het, is ernstig. Dit gaan nie sommer oornag genees nie. Christene moet opoffer om die eise van vandag te hanteer, en om die wonde van die verlede te genees. Ons moet in die voetstappe van Jesus volg; ons moet onsself as lewende offers gee (Romeine 12:1).

Volgende keer kyk ons hoe ons op ‘n meer holistiese manier kan saamleef.

Every saint has a past, and every sinner a future… – Oscar Wilde

Dualisme en Nasionalisme

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Seker die oudste fragmentering in ons lewens is dualisme – liggaam en siel. Godsdiens het baie min invloed op die menings oor omgewingsbeleid, maar ons liggame is belangrik. Dualisme is wanneer ons ‘n vals onderskeiding tussen ons geloof en die res van ons lewens maak. Sondag woon ons die erediens by, maar ons geloof speel geen rol in die res van ons lewens nie.

Ons neem ons besluite los van ons mense en ons plek. Min van ons het ‘n gemeenskap wat vir ons kan help met ons moeilike besluite.

Almal kompartementaliseer hulle lewens. Isoleer ons vermaak ons van ander – soos die neiging met baie elektroniese toestelle is?  Wat is die sosiale en ekologiese koste van ons vermaak – elektrisiteit, brandstof, ens? As God besig is om die hele skepping te versoen, beweeg ons op gevaarlike terrein as ons sekere gebiede van ons lewens afsonder.

Nasionalisme lei dikwels tot die demonisering van ander nasies. Die oortuiging dat in Christus die hele mensdom en die skepping versoen het, laat geen ruimte vir nasionalisme nie. Geloof in nasionalisme is ‘n kortpad om God nie te vertrou dat Hy sy sending van versoening sal uitvoer nie. Dit is ook ‘n kortpad om ons roeping om vredemakers te wees, te ignoreer. Nie alleen is God besig om die hele mensdom te versoen nie, maar in hierdie proses staan die kerk sentraal. Ons tree dus op as gesante van Christus, en dit is God wat deur ons ‘n beroep op julle doen. Ons smeek julle namens Christus: Aanvaar die versoening met God wat Hy bewerk het (2 Kor 5:20). Die gesant/ambassadeur staan tegnies op die soewereine grondgebied van sy land waar hy ook al staan. Ons is ambassadeurs van die koninkryk van God met ‘n soewereine mandaat wat dikwels met die kultuur bots. Ons trou is nie aan ‘n land nie, maar aan ‘n persoon: Jesus Christus.

Nasionalisme wat een nasie oor ander verheerlik is ‘n vorm van afgodery en nie verenigbaar met die Christelike geloof nie. Ons roeping is om vredemakers te wees wat getuig van God se versoening in Christus – beginnende in ons eie besondere plek.

Knowing God is your single greatest privilege as a Christian. —Sinclair Ferguson

‘n Heel lewe

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die beginsels van hierdie beweging is:

• Etiek – verbind tot kwaliteit en nie net aan kwantiteit en doeltreffendheid nie. Die uitdaging is om die beliggaming van Jesus Christus in ‘n spesifieke plek te wees.
• Ekologie – ons oproep om Jesus Christus te volg moet binne God se sending van die versoening van alle dinge verstaan word. Ons moenie net aan wat ons doen aandag gee nie, maar ook aan hoe ons dit doen.
• Ekonomie – dit verwys na God se oorvloedige voorsiening vir God se versoeningswerk.

Heelheid

Die Westerse kultuur word toenemend deur tegnologie en individualisme gevorm. Die neiging is ‘n groter isolering van mense. Ons kompartementaliseer ons lewens. Ons benader mense, nie as unieke persone nie, maar as generiese kategorieë: swart, wit, mans, vrouens, arm, ryk, haweloos, liberaal …  Ons gebruik hierdie etikette veral vir mense wat van ons verskil. Die gebruik van etikette kan dikwels mure tussen ons en hulle oprig. Ons ontken mense se individualiteit en fokus op ons verskille en nie op dit wat ons in gemeen het nie.

Die fragmentering van ons lewens is ‘n ramp. Ons sien die krake in ons kultuur wat die gevolg van individualisme, ‘n verbruikersmentaliteit en ‘n vinnige lewe is. Is hierdie fragmentering ingebou in die struktuur van die skepping? God het baie vorme – lewend en nie-lewend –  gemaak, maar hulle is almal verbind in een geheel – die skepping. Edward Lorenz, ‘n wiskundige meteoroloog, beskryf die chaos teorie. Hierin wys hy dat oënskynlik betekenislose optrede massiewe gevolge kan hê. Ons het ‘n onvolledige verstaan van hoe die skepping in mekaar geweef is as ‘n geheel. Ons kan nie verstaan hoe ‘n oënskynlik ontelbare aantal vorme verenig is in die netwerk van die skepping nie.

God het deur Hom alles geskep wat in die hemel en op die aarde is … en om deur Hom alles met Homself te versoen. Deur die bloed van sy Seun aan die kruis het Hy die vrede herstel (Kolossense 1:16 en 20). As God se mense plaas ons onsself in die ekologiese storie van God om ‘n skepping wat verbind is, te versoen. Ons vernou baie maklik die fokus. Ons soek ‘n besondere probleem uit en fokus om oplossings vir hierdie probleem te kry. In die proses gee ons min/geen aandag aan die koste en die gevolge wat dit mag hê vir die breër skepping nie. So byvoorbeeld het die motorkar horisonne vir outonome reis geopen, maar dit gaan gepaard met besoedeling, klimaatsverandering, ens.

Al hierdie ekonomiese kortpaaie lei dikwels tot die agteruitgang van die menslike lewe en kultuur en wydverspreide omgewingsvernietiging. Christene sien hierdie katastrofes – as hulle dit raaksien – as irrelevant vir hulle geloof. Hoekom? Want ons lewens word in geestelike en materiële, huis en werk en die kerk  kompartemente geskei. Selfs ons gemeentes dink fragmentaries. – ons sien nie die hele skepping en God se versoeningsoptrede nie. Ons fokus is dikwels baie eng – ons verhouding met Jesus Christus en ons sien nie die gevolge wat ons optredes buite hierdie fokusarea mag veroorsaak nie.

Die lamp van die liggaam is die oog. As jou oog goed is, sal jou hele liggaam lig hê. Maar as jou oog sleg is, sal jou hele liggaam sonder lig wees. As die lig in jou donker is, hoe donker moet dit dan nie wees nie (Matteus 6:22 – 23). God wil hê dat ons met oop oë deur die wêreld moet gaan. Nie alleen sal ons versigtiger  op die aarde loop nie, maar ons sal ook die wonder van God wat die voëls voed en die lelies klee raaksien.

Volgende keer gaan ons na dualisme kyk.

The Christian must surely be so disposed and minded that he feels within himself it is with God he has to deal througout his life – Johannes Calvyn

Werk: Werk saam met God se versoeningsending (2)

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Wat het dit nou met die kerk te doen? Hoe kan ons werk van betekenisloos na betekenisvol verander soos God dit beplan het? Hoe kan die gemeente weer werk as ‘n instrument van God se vrede herwin? Elke gemeente moet met sy eie strategieë wat by sy konteks pas na vore kom. Hier is ‘n paar idees:

• Help mense om goeie bo slegte werk te herken en te verkies

Slegte werk is betekenloos en buit mense uit; die plaas die sisteem voor die mens. Goeie werk is goed vir die gemeenskap en goed vir die persoon wat dit doen. Die kerk moet langs mense wat vrae oor roeping en werk het, kom. Die gemeente moet mense help om hulle gawes te onderskei en dan daardie gawes te ontwikkel en uit te oefen.

• Ondersoek die moontlikhede en beperkings van werk as aanbidding

Werk is nie die hoofdoel van die mens se lewe nie. Maar goeie werk wat goed gedoen word, kan ‘n vorm van aanbidding wees. God is teenwoordig selfs in die alledaagse take. God wat so baie vir ons omgee dat Hy in alles wat ons doen teenwoordig wil wees, is waarlik ‘n God van liefde. Werk is moeilik; werk is altyd daar. Selfs te midde van dit alles kan ons ons werk doen ter verheerliking van God. Op hierdie punt verkrummel die grens tussen sekulêre werk en werk vir God.

• Bevorder geregtigheid wat met werk verband hou

Dit is verbasend hoe baie van vandag se sosiale ongeregtighede met werk verband hou. Dink maar aan dinge soos kinderarbeid.

• Identifiseer die menslike hulpbronne in die gemeente en gebruik hulle vir die versoeningswerk van die koninkryk

Elke lidmaat het vaardighede wat gebruik kan word. Ons gemeentes moet die bron vir goeie werk in ons buurt wees. Dit kan gebeur deur werkgewers wat vir goeie werkers soek en werkers wat vir goeie werke soek met mekaar te verbind. Gemeentes moet lidmate help om hulle vaardighede en talente te ontdek en te gebruik om hulle gemeenskappe te help om volwasse en gesond te wees.

Gemeentes kan hulle lidmate en hulle Godgegewe gawes beter leer ken en dan soek vir geleenthede om hulle vaardighede te verbeter op so ‘n wyse dat dit tot voordeel van die plaaslike gemeenskap is.

Volgende keer kyk ons na Sabbat: Die ritme van versoening.