The greatest good suffering can do for me is to increase my capacity for God.—Joni Erickson Tada

Gasvryheid en vrygewigheid

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Ons stabiliteit moet deur gasvryheid en vrygewigheid gekenmerk word. Twee  van die grootste bedreigings vir stabiliteit is:

• Ons sien onsself as meerderwaardig teenoor diegene wat nuut in ons plek is – veral diegene wat nie daar is uit eie keuse nie; en
• Ons gebruik die feit dat ons lank reeds daar is om rykdom en mag bymekaar te maak.

Christelike gasvryheid verplig ons om alle vreemdelinge te verwelkom – maak nie saak hoe hulle by ons uitgekom het nie en hoe lank hulle gaan bly nie. Om die gewoonte van vrygewigheid – die deel van hulpbronne wat God vir ons gegee het – aan te leer, bewys vir ons dat stabiliteit nie ‘n manier is om status te bekom nie. Stabiliteit is altyd geörienteer vir die gesondheid en vooruitgang van ons plek. Dit is nooit ‘n doel in sigself nie. Net so is ons, al is ons baie, in Christus een liggaam en almal afsonderlik lede van mekaar (Romeine 12:5).

Romeine 12:9 – 13 gee vorm en rigting aan ons lewens saam. Ons gemeentes moet ‘n middel wees waardeur God se genesende liefde uitgestort word in ons spesifieke plekke. Ons vreugde, hoop, geduld, vrygewigheid, gasvryheid, nederigheid en vredeliewendheid is die gawes van God wat oor ‘n lang tyd ontwikkel is. In vandag se wêreld is daar dikwels ‘n misplaasde verlange na liefde of dwelms of ‘n soeke na geluk. As ons in Christus woon, dra ons goeie vrugte wat die honger wêreld voed.

Hierdie vrugte is sappiger as ons in ‘n plek en in ‘n geloofsgemeenskap gewortel bly. As ons gemeentes inderdaad manifestasies van Christus se liggaam is en as ons as individue in Christus woon, moet ons wortels in ‘n geloofsgemeenskap wees. Gemeenskappe en plekke is nie irrelevant nie Hulle is in God se diverse skepping ingeweef en is noodsaaklik vir versoening.

Nog ‘n vereiste vir stabiliteit is dat ons deel word van die lyding van ander.

Sin has been pardoned at such a price that we cannot henceforth trifle with it. —C.H. Spurgeon

Dien geloofsgemeenskappe as katalisator van die plaaslike kultuur

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die ryk en oorvloedige lewe van God vloei uit ons geloofsgemeenskappe en help die omliggende gemeenskap om ‘n beter plek te word. – plekke wat saakmaak en uiteindelik vooruitgaan. Gemeentes word kataliste van die plaaslike kultuur. Met die gawes wat God aan ons gegee het, werk ons in ons plekke.

Ontwikkeling van ons gemeenskappe beteken nie net dat ons aandag aan die ritmes gee nie, maar ook aan die alledaagse keuses wat ons maak en die soort ritmiese orde wat ons op daardie plekke oordra. Soos ons wortels dieper in die plek ingaan, wil ons sien dat dit vooruitgaan. Dit beteken nie net versorging van ons plek nie, maar ook omgee vir die mense wat daar saam met ons woon. Ons kan dit byvoorbeeld deur kuns en kultuur doen.

Volgende keer gaan ons na gasvryheid en stabiliteit kyk.

Let us not suppose that, apart from Christ, we have a drop of rectitude – Johannes Calvyn

Ontwikkel kennis van ‘n plek

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Hoe ontwikkel/kweek ons as gemeente of individue stabiliteit? Een manier om dit te doen, is om jou buurt waarlik te leer ken. Plek is ‘n gawe van God – soos alle ander dinge. Ons roeping is om ons plekke op so ‘n wyse te ken dat dit God se gawes aan ons openbaar en in ons ‘n diepe dankbaarheid en vreugde ontketen – dit is aanbidding.

Hoe kan ons ons plek leer ken op so ‘n wyse dat ons die mettertyd liefhet? Om dit te doen, moet ons die ritmes van die plek wat ons wil liefhê, leer. Ritme is noodsaaklik vir leer. Ritmes word met tyd geleer – as ons daaraan aandag gee. Dit is moeilik ten opsigte van plek as ons gedurig rondskuif of as ons nie ‘n poging aanwend om met die mense wat daar woon te vebind nie – veral mense wat die wysheid en oorleweringe van die plek ken, want hulle woon al lank daar. Mense het natuurlike ritmes, maar hulle het ook siviele, ekonomiese en sosiale ritmes – verkiesings, skoolkalenders, vakansiedae, ens. Die uitdaging is om die ritme van ons plekke te verstaan en daarby betrokke te raak. Die krag van stabiliteit is die geleentheid om onder die oppervlak te kom, om patrone te herken, om meer sensitief te word vir die werk wat God besig is om ons te doen.

Wat veroorsaak dat ons ons plek ken en liefhet?

• ‘n Gemeente wat by die gemeenskap betrokke is en waarde aan die gemeenskap heg as ‘n gawe van God. Die gemeente moet aktief sy bure leer ken, tyd met hulle spandeer – dit moet die buurt help om vooruit te gaan.
• Leer die storie van jou plek. Soos die stories ontdek word, gee dit betekenis aan jou plek en jou plek in jou plek.
• Gee aandag aan alle fasette van die menslike en natuurlike lewe in jou buurt. Ontdek jou buurt, luister en kyk om jou.

Gemeentes moet lidmate help om hulle buurt beter te leer ken. Verandering is moontlik. Neem die gemeentes die leiding hierin? Ons kan ons siening van ons plek verander as ons doelgerig probeer. Ons moet net nie so haastig wees nie en net daar bly. Mettertyd sal ons baie meer spesifiek raak as ons praat van verandering in ons buurt.

Volgende keer kyk ons na geloofsgemeenskappe as katalisator vir die plaaslike kultuur.

Each one of them is Jesus in disguise ~ Moeder Teresa

Die mobiliteit van kerke

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Baie kerke het maar vlak wortels in hulle gemeenskap. Daarom die vraag: As die kerk skielik sou verdwyn, sal die gemeenskap dit agterkom? Nog erger: Gaan ons as lidmate die verskil agterkom? Westerse kerke staan so los van hulle eie plekke dat hierdie vraag ernstig ondersoek moet word. Gemeentes vandag beweeg weg van die middestede na groener voorstedelike weivelde.

Hoekom? Ambisieuse bouprojekte, baie parkering, ens. Volgende vraag: Watter getuienis gee ons aan ons bure wat ons agterlaat? Het ons nog ‘n sin van verantwoordelikheid vir ‘n plek? Bejoort ons nog aan ‘n plek en mense?

En as die gemeente te groot vir sy huidige fasiliteite word? Is nuwer en groter (en baie duurder – fasiliteite die antwoord? Hoekom nie ‘n nuwe kerk in verskillende plekke met ‘n kern van mense wat reeds in daardie gebied woon nie? Dit was immers die patroon van die vroeë kerk en toe het die kerk vinnig versprei. Die moedergemeente gee raad en sommige hulpbronne, maar die nuwe gemeente groei en word volwasse.

Volgende keer kyk ons hoe ons kennis van ‘n plek ontwikkel.