Jesaja 66 Vraag

Jesaja 66 – Francois Malan

Rina vra:

Maar praat Jesaja 66 nie oor die tyd wat Jesus weer gaan kom nie

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Varkvleis, Sabbat en nuwemaan.]

Hoofstukke 1-39 is geskryf van 740-701 v.C. volgens die konings in wie se tyd Jesaja opgetree het as profeet om te verkondig wat die Here vir die konings en die volk van Juda gesê het (vgl. Jes 1:1).

Hoofstukke 40-55 weerspieël die Here se goeie nuus aan Israel dat Hy hulle na hulle ballingskap in Babilon weer gaan terugbring na hulle land, deur Kores, die Persiese koning, wat die Babiloniërs sal verslaan, en Israel na hulle eie land toe laat teruggaan. Die ballingskap het begin in 587 v.C. (103 jaar na Jesaja se dood in 690 v.C.) en die eerste ballinge het begin terugkom in 539 v.C.

Hoofstukke 56-66 weerspieël verskillende situasies van die Jode wat terug is in hulle land, waarskynlik tussen die terugkeer van die Jode in 538 v.C. en die bou van die tempel in 515 v.C. Die volk het ‘n krisis beleef toe die beloftes van Jesaja 40-55 nie ten volle uitgewerk het nie. Hoofstukke 56-66 gee antwoorde daarop: daar is niemand soos die Heilige Here God nie. Hy is die Verlosser en Vader wat kan help, maar Hy is ook die regter wat toorn oor die sonde van sy volk. Verlossing kom. Dit is egter nie afhanklik van die mense se goeie dade nie. Dit sal vervul word in ‘n nuwe skepping van God, wat vrede bring.

Die beloftes van die Here in 56-66 sal ten volle vervul word met die wederkoms van Christus. So wys die beloftes van hoofstukke 40-55 ook verder as net die terugkeer van Israel uit die ballingskap – vandaar die Jode se teleurstelling en krisis nadat hulle terug was in hulle land. Heelwat van die woorde van 40-55 is reeds vervul met die eerste koms van Christus waarvan ons in die Nuwe Testament lees.

So word Jesaja 66, wat oorspronklik geskryf is aan die teleurgestelde Jode wat teruggekom het uit die ballingskap in Babilon, deur die eeue ‘n boodskap van oordeel oor die sondaars wat nie lewe volgens die woord van God nie, en vrede en hoop vir die gelowiges gedurende die 500 jaar sedert Israel se terugkeer uit Babilon tot by Jesus se eerste koms, en die 2,000 jaar na sy eerste koms tot in ons dag, en tot Christus weer kom.

Dit was reeds die Gees van Christus wat in die profete soos Jesaja en sy opvolgers was, wat vir hulle tyd ‘n boodkap moes oordra, soos 1 Petrus sê. Johannes 1:1-3 sê dat Jesus die Woord van God is, wat reeds aan die begin daar was, as die woord waardeur God geskep het. En waar ons God se woord in die Ou Testament hoor, is dit Christus wat die Woord van God is, wat toe mens geword het (Joh.1:14) en by ons kom lewe en sterf het vir ons sonde.

 

Skrywer: Prof Francois Malan

 



1 Petrus 3:19 – 21

1 Petrus 3:19 – 21 – Francois Malan

Willie vra:

 

tief – en vir hulle gepreek ).Hierdie geeste is hulle wat aan God ongehoorsaam gebly het toe Hy baie geduldig met hulle was”. 1) Wanneer sou Jesus Christus na die Geeste in die gevangenis gegaan het ? 2) Hoekom sou Hy Sy oorwinning aan hulle wou gaan verkondig want is die nie die geeste van mense vir wie die genadetyd reeds verby was nie ? 3) Is die vertaling van “Die doop red julle deur die opstanding van Christus” wel korrek vertaal uit die Grieks?

 

 

Antwoord

 

Prof. Francois Malan antwoord:

 

1 wanneer, 2 hoekom

Die skrifverklaarders stem almal saam, dit is van die moeilikste tekse in die Bybel, en die verklaring van elkeen van die oorspronklike Griekse woorde het ook probleme om te weet watter betekenis weergegee moet word.

(2) dat dit geskied het tussen Jesus se sterwe en sy opstanding:

Die woorde kan egter ook onsydig vertaal word as ‘deur wat’ – dan kan beteken

Die woord pneumata geeste, kan verwys na bo-natuurlike wesens, engele of bose geeste (gevalle engele). Vers 20 verwys egter na hulle in die tyd van Noag, sy tydgenote, waarskynlik word gedink aan die geeste van die mense wat oorlede is in die vloed, as verteenwoordigers van almal wat reeds gesterf het van die begin van die mensheid af.

Die woord gehenna word vir die hel gebruik, die Griekse vertaling vir die Hinnomdal by Jerusalem, na aanleiding van die ashope van Jerusalem in die Hinnomdal, wat altyd gebrand het, en waar kinders in die gloeiende arms van die beeld van die afgod Molek geoffer is (Lev 20:2)..

 

Skrywer: Prof Francois Malan

 



Neem ons nog die kerk ernstig op?

 

 

The narrow way to heaven is wide enough for believers of every name and denomination – J. C. Ryle

Neem ons  nog die kerk ernstig op?

As ons Christene word, is ons nooit alleen nie. Ons word individueel verlos, maar nie vir ‘n lewe van selfgesentreerde individualiteit nie. Ons is nou aangenome kinders in God se familie. Ons is aanmekaar verbind in God se nuwe skepping. Hierdie nuwe skepping staan as die kerk bekend.

 

Wat was God se plan vir die kerk? Kyk hoe Paulus die kerk in Efesiërs aanbied. Hy verklaar eers dat God ryk in barmhartigheid is en ons liefhet (2:4). Hy sê dat hulle uit genade gered is;  Dat God ons gemaak het wat ons nou is: In Christus Jesus het Hy ons geskep om ons lewe te wy aan die goeie dade waarvoor Hy ons bestem het (2:8 – 9).

Paulus gebruik nou drie basiese beelde om ‘n aspek van hierdie entiteit wat God geskep het te beskryf.

  • Die gebou. Op die fondament van die apostels en profete met Jesus Christus as hoeksteen word Jode en nie-Jode saam in een gebou ingebou – in wie julle ook saam opgebou word as ‘n geestelike huis waarin God woon (2:20 – 22).
  • Die liggaam. Soos in die menslike liggaam beheer, integreer en gee die hoof rigting aan die hele organisme. Die kerk is een liggaam onder Christus die hoof. So sal ons uiteindelik almal kom tot die werklike eenheid in ons geloof en in ons kennis van die Seun van God. Dan sal ons, sy kerk, soos ‘n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus (4:13). Wat Paulus hier beskryf is koördinasie van almal wat deel van die liggaam is deur God; diversiteit van bediening in die eenheid van die liggaam; onderskeiding van die waarheid en wysheid van God deur die liggaam korporatief.
  • Die bruid. Die Bruidegom van die kerk werk om haar, die voorwerp van sy liefde, voor te berei vir die toekomstige heerlikheid wat Hy vir haar beplan – sonder vlek of rimpel of iets dergeliks, heilig en onberispelik (5:25 – 27). Die versekering van Jesus Christus se onfeilbare liefde bly ‘n voortdurende ondersteuning.

In die Belydenis van Nicea word vier woorde gebruik om die kerk te beskyf:

  • Een: ‘n enkele globale gemeenskap in en deur en onder Jesus Christus; ‘n gemeenskap waarin verskille tussen mense oorkom word.
  • Heilig: die kerk is gewy aan/afgesonder vir die aanbidding, gehoorsaamheid en diens aan God.
  • Katoliek/algemeen: wêreldwyd. Die kerk is in die wêreld vir die wêreld en met ‘n sending na die wêreld.
  • Apostolies:  egtheid van geloof en doel. Die kerk hou vas aan die leer van die apostels.

Paulus se denke oor die kerk begin by God se groot plan vir die kerk wêreldwyd. Hoe verbind hy dan die kleiner gemeentes met hierdie groter werklikheid van die universele kerk? Vir Paulus is die plaaslike gemeente ‘n miniatuur voorstelling van wat die universele kerk behoort te wees. Elke gemeente is deel van die globale gemeenskap.

 



Paulus en evangelisasie (3)

 

First they came for the Socialists, and I did not speak out– Because I was not a Socialist. Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out– Because I was not a Trade Unionist. Then they came for the Jews, and I did not speak out– Because I was not a Jew.Then they came for me–and there was no one left to speak for me. – Martin Niemöller (1892–1984) oor lafhartigheid van die Duitse intellektueles teenoor Hitler

 

Paulus en evangelisasie (3)

Die ononderhandelbare evangelie wat Paulus verkondig

Want Hy het ‘n dag bepaal waarop Hy regverdig oor die wêreld gaan oordeel deur ‘n man wat Hy uitgekies het. As bewys daarvan vir almal, het Hy Homuit die dood laat opstaan (Handelinge 17:31).

Hier word Jesus bekendgestel. Paulus het eers die raamwerk daargestel voordat hy vir Jesus bekendstel. Dit is die metanarratief – die groot storie wat al die ander stories verduidelik.

 

Postmoderne mense hou van stories, maar hulle haat die groot storie wat al die kleiner stories verstaanbaar maak. Wat insiggewend is, is dat Paulus nie van die opstanding wegskram nie. Dit is wat so baie aanstoot gee – liggaamlike opstanding was vir die Grieke onaanvaarbaar. Die gevolg is dat party van sy hoorders hom uitgelag het. Hy pas nie die evangelie aan om dit meer aanvaarbaar te maak nie.

Vir Paulus is daar sekere ononderhandelbare waarhede in die evangelie. Dit kan nie afgewater word net om dit meer aanvaarbaar te maak nie. Is dit nie ‘n taktiese fout nie? Ons lees immers: ‘n Paar mense het gelowig geword (17:34). Maar vir Paulus is daar sekere waarhede waaroor hy nie bereid is om oor te onderhandel nie – al ontstel dit sy hoorders. Ons kan nie kompromieë oor die evangelie aangaan nie.