Gideon doen die onmoontlike

You’ve got to do your own growing, no matter how tall your grandfather was. –Ierse Spreekwoord

Gideon doen die onmoontlike

Gideon en sy slaaf Pura staan teen die berg en kyk af op die Jisreëlvlakte.  Daar sien hy 100 000 soldate van Midian. Daardie oggend het God geoordeel dat Israel se leër van 32 000 te veel is. Hoekom? Israel sal teenoor my spog en sê: “Ek het myself gered.” Daarom stuur Gideon almal wat bang was – 22 000 mans – huis toe. Nou is dit 10 000 teenoor 100 000. God voel daar is nog te veel manne. God gee vir Gideon ‘n snaakse bevel: Vat hulle af water toe, en daar sal Ek hulle vir jou sif. Hoe? Deur hoe hulle water drink.: Elkeen wat water drink soos ‘n hond dit met sy tong oplek, moet jy skei van dié wat kniel om te drink. Drie honderd het die water met die hand opgeskep. Hierdie 300 man moes saam met Gideon die vyand verslaan.

 

 Drie honderd – Gideon moes sekerlik God se oordeel in twyfel getrek het. Die vyand het meer kookvure gehad as wat Israel manskappe gehad het. Toe praat God met Gideon: Ek sal vir Midian in jou mag oorgee. Miskien het Gideon vir homself afgevra: Hoeveel manskappe was nodig om die Egiptenare by die Rooisee te vernietig? Niks nie. Hoeveel manskappe was nodig om Jerigo se mure te laat intuimel? Niks nie.

 In die geskiedenis van Israel was die magtigstes nie die sterk vegters nie, maar hulle wat op God vertrou het en Hom gehoorsaam het – al lyk dinge onmoontlik. God het belowe hulle sal die Midianiete verslaan. Daarom: vertrou Hom en gehoorsaam sy bevele.

 Daardie nag kom die Here by Gideon en sê vir Gideon: Kom, gaan na die Midianitiese laer toe.  Ek gee hulle in jou mag oor. Gideon en Pura gaan die kamp in en hoor ‘n man wat vir sy maat sê: Ek het gedroom daar kom ‘n ronde garsbrood in ons laer ingerol. Die brood het tot by die tent gerol, daarteen gestamp en dit laat omval. Die ander man antwoord: God gee Midian en sy hele leërs in Gideon se mag oor.

Toe Gideon die droom en sy uitleg hoor, gaan hy terug kamp toe en sê vir sy 300 manskappe: Kom, die Here gee die leër van Midian in ons mag oor. Hulle val die Midianiete aan. Die Midianiete vlug. Nie een van die Israeliete het omgekom nie.

Wat leer ons uit hierdie verhaal? Maar die regverdiges word deur die Here gered. Hy is hulle toevlug in tye van nood (Psalm 37:39). God gee vir ons meer as wat ons kan hanteer. Hoekom? Maar dit het gebeur, sodat ons nie op onsself sou vertrou nie, maar op God wat die dooies opwek tot die lewe (2 Korintiërs 1:9). As ek voor ‘n probleem staan wat vir my te groot is, hou moed. Dink aan Gideon.

 




Kenmerke van dissipels

Look to the cross, think of the cross, meditate on the cross, and then go and set your affections on the world if you can. —J.C. Ryle

 

Kenmerke van dissipels

Hoe leer ons nuwe Christene hoe dit lyk om Jesus te volg? Deur van Jesus se eerste dissipels te leer.

  • Dissipels weet dat Jesus God is en hulle nie

Toe Hy klaar gepraat het, sê Hy vir Simon: “Vaar uit na die diep water toe en gooi julle nette uit om te vang.” “Meneer,´antwoord Simon, “ons het die hele nag deur geswoeg sonder om iets te vang, maar op u woord sal ek die nette uitgooi.” (Lukas 54 – 5). Jesus se versoek klink onredelik. ‘n Visserman met Petrus se ondervinding, sou darem maar skepties gewees het. Visvang was y kundigheidsveld. In wese sê hy: “Ek is moeg, maar U is God en ek nie. Daarom sal ek dit doen.”

 

Hoe reageer jy op God se woord as jy nie daarmee saamstem nie. Ons gehoorsaam dit nie of ons verwerp dit. Of ons probeer ‘n ander manier kry om die teks te interpreteer – ‘n manier wat pas by my siening. Ware dissipels van God weet dat God God is en dat hulle nie God is nie Ware dissipels soek nie skuiwergate nie – hulle luister en gehoorsaam.

 

  • Dissipels erken hulle sonde

Die dissipels gehoorsaam vir Jesus. Hulle gooi die nette uit en vang ‘n groot klomp vis – hulle nette wou skeur. Die skuite sink amper. Toe Simon Petrus dit sien, val hy voor Jesus se knieë neer en sê: “Gaan weg van my af, Here, want ek is ‘n sondige mens.” Petrus sien met sy eie oë die mag van Jesus. Petrus se onmiddellike reaksie op die feit dat Jesus volmaak is en dat hy aan Hom getwyfel het, is erkenning en ‘n belydenis van sonde.

Ware dissipels erken dat hulle sondaars is en nie die liefde van God verdien nie. Dissipels van God is nie beter mense nie, maar mense wat weet hoe sleg hulle eintlik is. Dissipels is nie volmaak nie. Hulle word egter vrygekoop deur Hom wat volmaak is. Let op Petrus se nederig reaksie op Jesus se opdrag.

 

  • Dissipels verstaan hulle doel

Jesus gee aan sy dissipels ‘n nuwe doel: Toe sê Jesus vir Simon: “Moenie bang wees nie. Van nou af sal jy mense vang.” En nadat hulle die skuite op die strand getrek het, het hulle alles net so laat lê en sy volgelinge geword. Hierdie mense was vissermanne met baie ondervinding – dit was hulle inkomste en hulle beroep. Nadat hulle Jesus ontmoet het en sy goddelikheid in aksie gesien het, los hulle alles net so en volg Hom. Hulle besef onmiddellik dat om mense te vang hulle lewensdoel was.

As volgelinge van Jesus kan ons maklik ons doel vergeet. Soms besef ons dat ons beroep nie werklik ons roeping is nie – ons beroep is nie dieselfde as ons roeping nie. Jesus vra nie vir almal om hulle beroep te los nie, maar Hy roep almal om Hom te volg. Ware dissipels besef dat hulle ware roeping in die lewe is om meer dissipels te maak.

 

 




My medemens sondig

My medemens sondig – Francois Malan

Awie vra:

êrens in die Bybel staan geskryf dat as jou medemens sondig en jy hom nie teregwys nie, jy skuldig sal wees as hy in die verderf beland. Waar asb.

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

 

Skrywer: Prof Francois Malan

 




Wees altyd beskeie

“Many books are hardly worth even skimming; some should be read quickly; and a few should be read at a rate, usually quite slow, that allows for complete comprehension. Adler en Van Doren

 

Wees altyd beskeie

Wees altyd beskeie, vriendelik en geduldig en verdra mekaar in liefde (Efesiërs 4:2).

 Voor die koms van die Christendom was beskeidenheid nooit as ʼn deug gesien nie – dit is iets wat verag is; dit is gesien as kruiperig; dit is as ‘n swakheid beskou.  En tog plaas die Christendom dit op die voorgrond van deugde.  Hoekom?  Waar kom dit vandaan?