Vergifnis en die gemeente in Korinte (2)

. — C.H. Spurgeon

Vergifnis en die gemeente in Korinte (2)

Die gemeente in Korinte het Paulus seergemaak. Dit wil voorkom of daar ‘n besondere moeilikheidmaker was. In 2 Korintiers 2:5 – 11 skryf Paulus oor die vergifnis van die oortreder.

Paulus is hier ‘n voorbeeld vir ons oor hoe ons moet optree in gevalle waar ons seerkry of beledig word:

Sommige mense neem alles persoonlik op; kritiek, al is dit opbouend, word gesien as ‘n persoonlike belediging.  Kritiek en raad is meestal om ons te help.

Die doel van dissipline in die kerk is om die gemeentelewe suiwer te hou en mense wat afdwaal die geleentheid te gee om berou te toon.  Die bose aanslag teen die kerk is ongenaakbaar, daarom probeer dit van kerklike tug iets ongenaakbaars te maak.  Dit het enersyds tot gevolg dat diegene wat die kerklike tug moet toepas, geestelik hoogmoedig word en andersyds dat dié wat getugtig word, verbitterd raak en soms selfs die kerk verlaat.  Ons moet altyd onthou dat ons so iemand deur dissipline na die gemeenskap van gelowiges wil terugbring.  Die doel is nooit om die persoon te vernietig nie.  Ons moetdaarteen waak dat ons nie onder die dekmantel vankerklike tug besig is om uiting te gee aan ons woede nie. 

Die twee groot probleme met kerklike tug is gewoonlik:

 

 




Vergifnis en die gemeente in Korinte (1)

 “There are a thousand needs in the world, and none of them compares to the global need for the gospel.” – John Piper

 

Vergifnis en die gemeente in Korinte (1)

In die gemeente van Korinte was daar blykbaar ‘n moeilikheidmaker. In 2 Korintiërs 2:5 – 11 lees ons dat die gemeente hom vergeef het. Hieroor skryf Paulus: As julle hom iets vergewe, vergewe ek hom ook. Wat my betref, as ek iets moes vergewe, het ek dit klaar gedoen om julle ontwil. Daarvan is Christus my getuie. 11Die Satan moet nie die oorhand oor ons kry nie. Ons ken sy planne maar alte goed.

Paulus het die moeilikheidmaker reeds vergewe, net soos die gemeente dit reeds gedoen het.  Paulus wil nie die indruk wek dat dit om eie gewin is nie, maar beklemtoon dat dit ter wille van die gemeente is.  Christus is hiervan sy getuie.  Satan mag nie toegelaat word om enige voordeel te behaal uit die hartseergebeure wat in die gemeente rondom Paulus plaasgevind het nie.

 

Paulus se boodskap is duidelik: “Ek die slagoffer, het hom vergewe en julle kan dit ook doen.” As Paulus en die gemeente hom nie vergewe nie, mag die Satan die oorhand oor Paulus en die gemeente kry. Hulle sal die genadeweg versper.

Christus se vergifnis

Die krag om te vergewe kry Paulus in die teenwoordigheid van Christus. Christus keur dit goed en Hy bemagtig vir Paulus. As ons onwillig is om te vergewe, is dit ‘n bewys dat ons nie Christus se vergifnis ondervind het nie. In die Ons Vader gebed vra ons spesifiek dat God ons sondes sal vergewe soos ons ook dié vergewe wat teen ons oortree. Jesus gaan nog verder: As julle ander mense hulle oortredings vergewe, sal julle hemelse Vader julle ook vergewe. Maar as julle ander mense nie vergewe nie, sal julle Vader julle ook nie julle oortredings vergewe nie. Mense wat vergewe is, vergewe – hierdie was so ‘n integrale deel van Jesus se onderrig dat Hy ‘n gelykenis daaroor vertel het: die gelykenis van die amptenaar wat nie vergewe het nie (Matteus 18:21 – 35). Hierdie gelykenis sluit Jesus af met hierdie woorde: So sal my Vader wat in die hemel is, ook met julle maak as julle nie elkeen sy broer van harte vergewe nie.

Toe John Wesley vir Generaal Oglehorpe te na gekom het, sê die generaal: “I never forgive.” Hierop antwoord Wesley: “Then, Sir, I hope you never sin.”

Deur ons harte op Christus te fokus wys Paulus op dié Een wat vergifnis van ons vereis, maar oop op Hom wat ons bemagtig om te vergewe. Ons is vrygestel om te vergewe. Vergewe ons ander sal ons sy genade in oorvloed ondervind.

Die Satan

Paulus eindig hierdie gedeelte oor vergifnis af met die harde werklikheid: ‘n hart wat nie vergewe nie is die hart waarin die Satan die oorhand gekry het. Ons moet dit nie toelaat nie: Ons ken sy planne maar alte goed. Die gemeente in Korinte kon op die rotse geloop het as hulle geweier het om die sondaar te vergewe – dit is ongehoorsaamheid aan God. Satan sou die wenner gewees het.

Gemeentes en mense is dieselfde – as daar mense is wat ons weier om te vergewe ten spyte daarvan dat hulle berou het, moet ons ernstig nadink oor ons geloof. Ware vergifnis is ‘n saak van gehoorsaamheid in alles. Ons kan dit doen.




Depressie, angsversteurings en die kerk

What creation needs is neither abandonment nor evolution but rather redemption and renewal, and this is both promised and guaranteed by the resurrection of Jesus from the dead – N. T. Wright

Depressie, angsversteurings en die kerk

Depressie en angsversteurings is moeilike onderwerpe vir Christene om te hanteer. Dit is nie net moeilik omdat die siektes ingewikkeld is en op baie maniere kan voordoennie, maar ook omdat die perspektief oor geestesongesteldhede deur die kerk wissel. Dit geld natuurlik nie net vir die kerk nie, maar geld eintlik dwarsdeur ons kultuur. Baie van die wanopvattings in die kerk oor hierdie toestande is omdat ons hulle geestelik wil verstaan. Christene wat dit baie goed bedoel, kry dit net verkeerd.

As die kerk oor hierdie toestande wil praat, is daar ‘n paar aspekte wat ons in gedagte moet hou:

 

  • Depressie is nie wat die kerk dikwels dink en sê dit is nie

Dit is nie ‘n karakterdefek of geestelike versteuring of emosionele wanfunksie nie. Uiters belangrik: dit is nie ‘n keuse nie. Om vir iemand te sê depressie is weens ‘n gebrek aan geloof is katastrofies. Geloof in God se vermoë om te genees is belangrik, maar om mediese en psigiatriese behandeling te weier is net so erg as om medisyne te weier vir iemand wat fisies siek is. Ons hoor soms dat kerkmense depressie aan demone toeskryf. Depressie is ‘n werklikheid en het baie oorsake.

  • Geestesongesteldhede is nie sonde nie

Dinge soos fisiese mishandeling en dwelms kan sekerlik bydra tot depressie – en baie ander siektetoestande. Al wat gebeur as ons depressie as sonde sien, is vervreemding. Dit verhoed dat mense behandeling soek. Baie Christene mag op baie ongesonde maniere reageer as die basiese oorsaak geïgnoreer of misverstaan word.

  • Die Bybel gee nie vir ons maklike antwoorde nie

Die Bybel is vol wysheid en bemoediging vir depressielyers, maar “moenie vir jou bekommer nie,” gaan nie juis help nie. Dit kan mense laat glo dat hulle nie vir God gehoorsaam nie. Hiermee gooi jy petrol op die vuur. Selfs Dawid sê dat hy vergeet is asof hy reeds dood is. Erge depressie kan nie beskryf word nie. Moet nooit ‘n versie wat jy uit sy konteks geruk het, gebruik om mense mee te troos nie.

  • Angs en depressie lyk nie soos ons dikwels dink hulle moet lyk nie

Mense met depressie leer om hulle simptome weg te steek – selfs vir geneeshere. Hoekom? Omdat daar steeds ‘n stigma aan hierdie ongesteldhede gekoppel word. Kerke vermy dikwels die onderwerp. Gemeentes moet mense met hierdie siektetoestande bemoedig en ondersteun.

  • Sterk gemeentes maak nie depressie reg nie

Christus, die groot geneesheer het gekom om siek mense gesond te maak. Die kerk, as sy liggaam, moet die gemeenskap lei om dieselfde te doen. Die stigma gekoppel aan depressie, selfs in die kerk, verhoed dat mense leiding en ondersteuning by die kerk soek. Die kerk het dikwels nie die toepaslike raamwerk of personeel om hierdie toestande te hanteer nie. Pastorale personeel neig om in alle gevalle vir ‘n geestelike oplossing te soek. Ongelukkig is die kerk soms veroordelend teenoor hierdie mense – wat hulle net wegjaag.

Genesing kry ons in ‘n gemeenskap wat bid en liefde bewys en werklik probeer om hierdie toestande te verstaan en dan ‘n positiewe reaksie ontwikkel

Die bedoeling van alle gemeentes is waarskynlik goed. Maar soos die res van die samelewing waninterpreteer die kerk dikwels hierdie toestande en reageer op so ‘n manier dat die toestand vererger




Leierskap vanaf die podium

The Savior uses many tones of voice and many methods for the salvation of humanity – Klement van Aleksandrië

Leierskap vanaf die podium

Meeste leiers lei van die kop van die konferensietafel of van die blaaibord of van die podium – dit is waar hulle gemaklik is. Dit is vanwaar hulle verwag om hulle grootste resultate te kry. Doeltreffende leiers verkry egter resultate van baie onverwagse plekke.

Kom ons kyk na Jesus – die grootste leier van alle tye. Hoeveel het Hy nie bereik terwyl Hy “op pad” was nie. By Hom was daar geen vermorste oomblikke nie. Of Hy het dit gebruik om mense te leer of om iemand te seën of om ‘n wonderteken te doen. Hy doen nie sy bediening net by sy bestemming nie, maar ook langs die pad.

 

Scott Cochrane sê dat ons daaruit moet leer. Dit gebeur as jy ‘n spanmaat help om uit ‘n fout te leer; dit gebeur as jy ‘n tydige woord van aanmoediging praat vir iemand wie se skouers hang; dit gebeur as jy mense in die gang vir terugvoer vra; ens. Hoe gebeur dit? Hierdie “langs die pad leierskap” het vier komponente:

  • Doelbewustheid – hierdie leiers is altyd op die uitkyk vir leierskapsmomente – maak nie saak waar hulle is nie.
  • Tyd – as jy teen tien maal die spoed van klank werk, het jy nie tyd vir sulke geleenthede nie.
  • Buigsaamheid – jy moet bereid wees om ‘n ompad te neem in ‘n dag wat jy sorgvuldig beplan het as jy voordeel uit sulke geleenthede wil trek.
  • Kreatiwiteit –  jy moet kreatief kyk vir moontlike geleenthede. Soms is die geleenthede nie ooglopend nie. Jy kan ‘n roetine situasie in ‘n leierskapsgeleentheid omskep.

Die belang van leierskap by jou bestemming is ooglopend, maar moenie hierdie langs die pad geleenthede vergeet nie.