While anger lasts, let every thing that comes to the mind be looked upon with suspicion.  – Huldrych Zwingli

Ons Vader wat in die hemel is

Meeste van ons gebede begin met Vader. Ons is so geneig om hierdie titel van God sommer net te aanvaar. Ons dink nooit na oor die betekenis daarvan nie; ons besef nie hoe radikaal dit is om na God as Vader te verwys nie. Joachim Jeremias bevind dat in al Jesus se gebede met net een uitsondering spreek Hy Jesus as Vader aan. Dit lok baie weerstand by sy teenstanders uit. Hieroor het die Jode nog des te meer probeer om Jesus dood te maak: Hy het nie net die sabbatdag ontheilig nie, maar God ook sy eie Vader genoem  en Hom so met God gelyk gestel (Johannes 5:18).

‘n Baie belangrike leerstelling in die Nuwe Testament is dié van aanneming. God is nie ons natuurlike Vader nie, maar in Christus word ons in die familie van God aangeneem. In hierdie gebed sê Jesus dat nie net Hy die reg het om Jesus as Vader aan te spreek nie, maar sy volgelinge het dieselfde voorreg op grond van hulle aanneming. Elke keer as ons sê ons Vader moet dit ons aan ons aanneming herinner – dat ons in ‘n intieme verhouding met God geplaas is. Dit is iets wat ons nie van nature gehad het nie. Dit is Jesus wat sy erfenis met ons deel.

In die 19de eeu word die analogie van die berg ontwikkel. God sit op die kruin van ‘n hoë berg en daar is baie paadjies wat na die kruin gaan. Party gaan reguit na die kruin terwyl ander kronkel.  Die basiese idee is dat dit nie eintlik belangrik is watter pad jy volg nie, want almal kom uiteindelik by die kruin uit. Jy kan dus die pad van Christus of Mohammed of Boeddha loop – dit maak nie saak nie. Almal is net verskillende paaie na dieselfde plek.

Dit is nie waar nie. As die Bybel van God as Vader praat, gaan dit nie net oor die skepping nie, maar spesifiek oor verlossing. Die vaderskap van God is dus eksklusief en beperk. God is die Vader van Jesus op ‘n unieke wyse, maar die Vaderskap van God word uitgebrei na dié wat aangeneem is as deel van sy uitgebreide familie. Hulle is aangeneem omdat hulle in Christus is. Voortspruitend hieruit is daar die gemeenskap wat almal wat deel van die familie is, ondervind – gelowiges is dus broers en susters van mekaar. Weereens is ons nie natuurlik deel van hierdie gemeenskap nie – ons moet weergebore word om deel daarvan te word.

Nie alle mense is my broers/susters nie – net diegene wat in Christus is. Wat die Bybel wel beklemtoon, is dat alle mense my naaste is en God verwag van my om hulle te hanteer soos ek verwag hulle moet my hanteer. Ek moet my naaste liefhê soos ek myself liefhet. My naaste word nie tot my broers/susters beperk nie. Lees net weer die gelykenis van die barmhartige Samaritaan. Jesus het hierdie gelykenis vertel nadat ‘n wetgeleerde Hom ‘n vraag gevra het: En wie is my naaste? (Lukas 10:29).

Met hierdie as agtergrond kan ons nou by die ses versoeke in hierdie gebed kom.

[In hierdie reeks maak ek onder andere van R.C. Sproul se boek The Payer of the Lord gebruik.]

 “If you remove enjoyment of God from faith in God, it ceases to be faith.” – John Piper

Die Ons Vader gebed: Hoe om nie te bid nie

Een van die geestelike dissiplines wat vandag baie afgeskeep word, is gebed. Tog was dit vir Jesus se dissipels ‘n belangrike aspek van hulle lewe saam met Jesus. Een dag het Jesus se dissipels die geleentheid gehad om Jesus te vra om hulle iets te leer. Jesus het hulle reeds vir ‘n geruime tyd onderrig.

Dink net aan die voorreg om elke dag saam met Hom te loop; te hoor wat Hy sê; te sien wat Hy doen. Daar is so baie dinge wat hulle Hom wou en kon vra. Hulle kon vir Hom gevra het: “Here leer ons om water in wyn te verander;” of: “Jesus leer ons om op die water te loop.” Maar wat vra die dissipels? Here, leer ons bid (Lukas 11:1). Dit was die brandende vraag waarmee hulle Jesus genader het.

Hoekom het hulle nou juis hierdie vraag gevra? Moontlik het hulle die verband tussen Jesus se gebedslewe en sy mag, karakter en sy onderrig raakgesien. Hulle sou gesien het dat nadat hy by ‘n groot skare betrokke was Hy onttrek het. Maar Hy het nie onttrek net om te rus nie, maar om te bid. Ons weet uit sy gebed in die tuin van Getsemane dat Hy ernstig gebid het. Ons weet dat Hy sy dissipels gekies het nadat Hy die hele nag gebid het.

Geen wonder hulle vra Hom om hulle te leer bid nie. Maar hulle voeg nog ‘n stertjie by: soos Johannes ook sy volgelinge geleer het. Hulle het nie alleen gesien dat Jesus bid nie, maar ook Johannes en sy volgelinge het gebid. Baie van Johannes se dissipels het ook vir Jesus gevolg.

Gebed is belangrik. As ons in die geskiedenis teruggaan, sien ons dat gebed ‘n belangrike rol gespeel het wanneer die kerk gegroei het – tydens geleenthede van herlewing. Jesus kon vir sy dissipels gesê het om die Psalms – die gebedsboek van die kerk deur die eeue – te lees. Nee, Hy doen dit nie … Hy gee aan hulle die Ons Vader gebed. Dit was die gebed wat Hy vir sy volgelinge gegee het.

In Matteus 6 lees ons dat Jesus vooraf sekere opmerkings gemaak het (vers 5 – 8). Jesus leer heel eerste vir hulle hoe om nie te bid nie. Hier plaas Hy twee beperkings op gebed. Hierdie beperkings is belangrik, want Jesus word nie met hierdie soort gebede geëer nie.

• Moenie skynheilig wees nie. Die woord het sy oorsprong in die teater – die akteur doen iets wat nie werklik is nie. Hierdie mense bid en maak ‘n groot vertoning van hulle vroomheid – maar hulle innerlike stem nie ooreen met hierdie uitwendige vertoning nie. Gebed vir hulle was iets wat van mense in hulle posisies verwag is. Is hierdie skynheiligheid iets van die verlede? Dink baie gelowiges nie steeds hulle is beter as ander mense nie? Jesus waarsku teen bid om gesien te word, maar Hy moedig private gebed – in jou kamer met ‘n toe deur – aan. Daar bid jy tot jou Vader. God stel nie belang in uiterlike vertoon nie.
• Moenie heidense gebede bid nie: moenie ‘n stortvloed van woorde gebruik nie. Hulle verbeel hulle hulle gebede sal verhoor word omdat hulle baie woorde gebruik. Hulle herhaal sekere woorde sonder dat hulle weet wat dit beteken. Ons kan baie maklik woorde herhaal en gebed word dan ‘n gewoonte – ons dink nie eers oor dit waarvoor ons bid nie. Selfs die Ons Vader gebed kan later ‘n resitasie word wat ons voordra sonder om te dink oor die betekenis van dit wat ons bid. Die beste voorbeeld van ‘n gewoontegebed is sekerlik ons tafelgebede.

Moet dan nie soos hulle maak nie, want julle Vader weet wat julle nodig het, nog voordat julle dit van Hom vra. God gaan nie sy siening verander omdat jy vir Hom nuwe inligting in jou gebed gee nie. Maar gebed verander dinge en die belangrikste daarvan is onsself. In gebed leer ons God meer intiem ken. Ons besef ook dat ons moet verander as ons meer en meer soos Jesus wil word.

Let op dat in hierdie gebed ‘n woord wat herhaaldelik voorkom is U: u Naam, u koninkryk, u wil. Ons moet eers ‘n ent weg in die gebed gaan voor enige aandag aan ons gegee word. Daarom is dit belangrik om altyd te onthou wie aangespreek word en wie doen die praatwerk. Moet nooit vergeet dat jy met die Skepper van en Heerser oor die heelal praat nie. Jy moet ook nooit vergeet wie jy is nie – ‘n skepsel. Gebed is nie ‘n gesprek tussen gelykes nie.

[In hierdie reeks maak ek onder andere van R.C. Sproul se boek The Payer of the Lord gebruik.]

“We will not let you choose between being a lover of God and his sovereignty and being a lover of lost people.” – John Piper

Wat is dissipelskap?

Dissipelskap kan baie vorme aanneem. Dit lyk asof dit eerlikheid, die soek na raad, die Skrif en iemand wat gewillig is om dit te doen, insluit. Luister wat sê die Prediker: Twee vaar beter as een. Hulle inspanning kom tot iets. As die een val, kan die ander hom ophelp. Maar as die een wat val alleen is, is daar niemand om hom op te help nie (4:9 – 10).

Twee is ook beter as een wanneer ons ons geloof in Christus uitleef. Al probeer ons dikwels alleen regkom, het ons mekaar tog nodig. Ons het teregwysing en onderrig nodig – nie dat ons dit dikwels soek nie. Dit is hoekom dissipelskap so belangrik is.

Hier is drie eenvoudige voordele van ‘n dissipelskapverhouding.

• Dissipelskap bou nederigheid

Die versoeking is dat ons kan dink dat ons weet wat die beste vir onsself is – ons ken onsself tog beter as enigiemand anders. Maar Jeremia waarsku ons: Die hart is bedriegliker as enigiets anders (17:9). Miskien is ons harte nie die beste ding om op te vertrou nie. Wyse raad van ander mag dalk net die ding wees wat God gebruik om ons te beskerm.

Die Spreuke-skrywer sê: Selfs wyse mense kan na die spreuke luister en so tot dieper insig kom (1:5). Hy gaan verder: Moenie dink jy het die wysheid in pag nie (3:7) – dit is nie so eenvoudig nie. As ons wil verstaan, moet ons eers erken dat ons nie alles weet nie. Dan moet ons na die raad van ons broers en susters – ons mede-dissipels – luister.

• Dissipelskap verenig ons met medegelowiges

Die liggaam van Christus bestaan nie net vir ons om Sondae bymekaar te kom nie – die res van die week gaan ons dan aan met ons lewens. Om raad en dissipelskap te soek, is een manier om ander gelowiges in jou lewe in te nooi. Mense ken nie die besonderhede van jou lewe nie, tensy jy bereid is om dit met hulle te deel. Om jou lewe met ander te deel is ‘n geleentheid vir gebed en wedersydse aanmoediging. Dra mekaar se laste, en gee op dié manier uitvoering aan die wet van Christus (Galasiërs 6:2). Ons is immers almal lede van Christus se liggaam.

• Dissipelskap rus ons vir getrouheid toe

Paulus sê dat die ouer vroue se gedrag as voorbeeld moet dien. Hulle kan ook goeie raad gee (Titus 2:3). Hierdie is nie ‘n voorstel nie, maar ‘n opdrag van God oor ons verhouding met mekaar. Dit is dissipelskap; dit is net nog ‘n bewys dat ons mekaar nodig het. Ek kan nie ander leer as ek nie self bereid is om te leer nie.