Hoekom nie meer poligamie nie? – Marius Nel

Joyce vra:

Antwoord

Prof Marius Nel antwoord:

In die tweede plek dink ek moet ons vra na die bedoeling van die skrywer. Hoekom vertel hy dié verhale oor Israel se aartsvaders? Ek meen hy wou doelbewus wys dat, alhoewel hulle geloofshelde was, hulle voete van klei gehad het. Later word Jakob se skelmheid ook so beklemtoon. Nou gaan dit oor Sara en Abraham wat self planne maak as dit lyk of God se beloftes nie waar word nie, en die onheilspellende in die teks is dat Abraham se seun by die slavin van die begin af die saad van Israel bedreig.

Ek vertrou ek antwoord u vraag.

Skrywer: Prof Marius Nel

 “Saved people this side of heaven owe the gospel to lost people this side of hell.” – David Platt

‘n Oorwinning teen alle verwagtings in

In my Bybelstudie kyk ek na Paulus se brief aan die Filippense. In Filippense 1:12 – 14 begin Paulus deur vir sy lesers te sê dat hy ‘n gevangene is – of hy sit in die tronk of hy is onder huisarres. Eintlik sê hy baie min oor sy persoonlike toestand, maar konsentreer eerder op die verkondiging van die evangelie. Dit is nou nie iets wat sy lesers verwag het nie.

Paulus sê dat sy omstandighede juis die verkondiging van die evangelie bevorder het. Meer mense het die evangelieboodskap gehoor – ook die hele keiserlike wag. Paulus se boeie het ook ‘n invloed op diegene van wie ons dit allermins verwag het. Hulle was immers die elite mag wat die keiser moes oppas.

Paulus se boeie moedig ook gelowiges aan: Deur my boeie is die meeste broers ook in hulle vertroue op die Here gesterk. Dit het ‘n baie voordelige uitwerking: hulle waag dit al hoe meer om die woord van God onbevrees te verkondig. Alle gelowiges is toegerus om oor Jesus Christus – die evangelie – te praat. Daarvoor het ons nie ‘n universiteitsgraad nodig nie. As ons ons vertroue op die Here plaas, stel Hy ons in staat om sy woord te verkondig – vreesloos. Dieselfde mag wat Paulus in boeie beskerm het, sal ons ook beskerm.

As Paulus dus sê dat sy boeie die verkondiging van die evangelie bevorder het, bedoel hy twee dinge:

• Meer mense hoor die boodskap, en
• Meer mense is bereid om die boodskap te verkondig.

Verkondiging van die evangelieboodskap is nie net die taak net van die leraar nie, maar van elke gelowige.

 “ “If you can trust God to save you for eternity, you can trust him to lead you for a lifetime.” – David Platt

Die derde Raad/Konsilie van Konstantinopel

Hierdie is die sesde van sewe konsilies. Keiser Konstantyn IV het die konsilie bymekaar geroep. Sy doel was om die verskille tussen die Westerse en Oosterse Kerke by te lê. Die verskille gaan hoofsaaklik om Christus se wil en mag. Die vergadering begin op 7 November 680 in die Trulles – ‘n kamer met ‘n groot koepel in die paleis in Konstantinopel. Net 43 biskoppe was teenwoordig. Dit was die kleinste van die sewe vergaderings.

Die vergadering is deur die keiser geopen en hy was die voorsitter van die eerste elf sessies – daar was 18 sessies in totaal. Die vergadering duur tien maande. Daar was geen persone wat die verrigtinge oorheers het nie. Daar was veral twee geskilpunte:

• Monoenergisme –  Christus mag wel twee nature gehad het – menslik en goddelik – maar net een energie wat werksaam was in sy persoon – die goddelike energie. Dit beteken dat alles wat die mensgeworde Christus gedoen het, het Hy as Skepper en God gedoen.
• Monotelitisme – Christus het net een wil naamlik sy Goddelike wil. Hier verplaas sy wil die energie van die vorige teorie.

Patriarg Macarius van Antiogië was ‘n sterk voorstander van hierdie twee leerstellings.  In die proses het hy die skrywes van die kerkvaders vervals om sy saak te steun. Hy word skuldig bevind en uit sy pos ontslaan.

Uiteindelik bevestig hierdie konsilie die besluite  van die vorige vyf vergaderings sowel as die belydenisse van Nicea en Konstantinopel I. Die biskoppe onderteken ook ‘n dokument – Die Definisie van Geloof – wat beide monoenergisme en monotelitisme verwerp.

 Die kerk verklaar weer die aard van Christus – volledig mens en volledig God. Hulle brei die definisie uit om nou ook Christus se natuur, mag en wil in te sluit. Die ortodokse leer van die Drie-eenheid word weereens bevestig. Tydelik was daar nou vrede tussen die Westerse en die Oosterse Kerke.

Salvation is a threefold act of God, an accomplished fact, an experience continuing in the present, and a consummation still to come – G. B. Caird

Twee vlakke van gelowiges?

In die vroeë kerk was daar soms ‘n onderskeid gemaak tussen martelare en “gewone” gelowiges. Vandag kry ons steeds dieselfde. Baie mense glo dat diegene wat leraars en sendelinge is op ‘n hoër vlak is as ander gelowiges. Dan kom Paulus en hy sê: As ek die evangelie verkondig, is dit nie vir my ‘n rede om te roem nie. Ek verkondig die evangelie omdat ek moet! En wee my as ek dit nie doen nie! (1 Korintiërs 9:16). God het hom geroep en hy was net gehoorsaam in die uitvoering van hierdie roeping. Ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar dit is God wat laat groei het (1 Korintiërs 3:6).

Paulus kon oor niks roem nie. Net so kan ons of ons nou die man is wat die strate skoonmaak, ‘n geneesheer of ‘n huisvrou is, nie roem nie. Al wat van ons verwag word, is om gehoorsaam aan God te wees en om die gawes wat Hy vir ons gegee het in sy koninkryk te gebruik. Die beslissende faktor is gehoorsaamheid.

Hierdie twee-vlak stelsel hanteer die behoeftes van sekere mense:

• Kerkleiers wat voel dat hulle meer bevoorreg is as ander gelowiges; en
• “Gewone” gelowiges wat maar te bly is as ander die moeiliker take verrig – mense wat voel hulle is te besig om nog by die gemeente ook betrokke te raak.

Alle gelowiges het ‘n verantwoordelikheid om in God se koninkryk te leef en te dien. Dit beteken ons moet uit ons gemaksone kom; ons moet God gehoorsaam as Hy ons vra om te werk vir die saak van die evangelie.

Wat ek doen is nie belangrik nie, maar of ek doen wat God my gevra het om te doen, is belangrik.