Paulus se gesindheid

“Ask, could my gifts, education, career, or experience be used to spread the gospel where it’s needed most?” – David Platt

Paulus se gesindheid

Paulus begin Filippense 1:12 – 18 met: Ek wil hê julle moet weet, broers. Hy is ‘n gevangene met boeie vasgeketting aan ‘n Romeinse soldaat. Ons sou verwag dat hy nou sy lesers gaan vertel van sy haglike persoonlike omstandighede, maar hy fokus eerder op dit wat werklik van belang is – die verspreiding van die evangelie. Uit hierdie verse leer ons onder andere drie dinge van Paulus se gesindheid.

  • Hy modelleer die gesindheid wat hy graag in sy lesers wil sien – nederigheid

Ons stories gaan so dikwels oor onsself – wat ons doen, hoe swaar ons kry … Paulus se storie gaan oor God. Hy maak homself klein in sy storie en Jesus se evangelie word groot. Hy besef Jesus Christus en sy evangelie het ons volle aandag nodig.

  • Hy sien God aan die werk in sy omstandighede

Ons vergeet dikwels dat lyding ‘n spesifieke plek in God se verlossingsplan het. Paulus vergelyk dit selfs met ‘n bevalling: Ons weet dat die hele skepping tot nou toe sug in die pyne van verwagting. En nie net die skepping nie, maar ook ons wat die Gees ontvang het as die eerste gawe van God, ons sug ook (Romeine 8:22 – 23). As ons besef dat gelowiges nie van lyding vrygestel is nie, sien ons ons eie omstandighede anders. Paulus kon nie vrylik rondbeweeg en die evangelie op die markplein verkondig nie. Dit beteken nie dat hy sy roeping as apostel nie kan uitvoer nie. Al wat hy doen, is om die manier waarop hy sy take as apostel verrig by sy omstandighede aan te pas.

  • Vind vreugde in alles

Paulus het nie ‘n rigiede verwagting oor hoe die Here hom gaan gebruik nie. Wat vir hom belangrik is, is nie sy eie sukses nie, maar die uitbreiding van die koninkryk van God. Hy is gelukkig as ander ook die evangelie verkondig: In elk geval, of dit met bybedoelings is of in opregtheid, op allerhande maniere word Christus bekend gemaak, en daaroor is ek bly. Paulus is bly al word sy bediening en sy persoon deur ander aangeval.

Hier is drie belangrike lesse oor die gesindheid wat van gelowiges verwag word.



Terug na die Ou Testament: Die Feeste (5)

Terug na die Ou Testament: Die Feeste (5) – Adrio König

3.3 Moet Christene nog dié feeste vier?

Dit is ‘n tweede vraag oor die feeste. Sommige eis dat alle Christene en Messiaanse Jode nog die feeste moet vier.

Maar het die feeste nie maar net dieselfde pad geloop as die Sabbat nie? Het hulle nie eenvoudig ná Jesus se opstanding geleidelik verdwyn uit die lewe van die Christene nie, net soos die Sabbat?

Ná Jesus se opstanding word daar nie weer na enige van die feeste verwys nie, behalwe drie keer na die pinksterfees en een keer na die fees van die ongesuurde brode (Hand 20:6).

  • Die Heilige Gees is op die Ou Testament se pinksterfees uitgestort (Hand 2).
  • Die pinksterfees as ‘n blote tydsaanduiding (1 Kor 16:8).
  • Paulus se begeerte om vir die pinksterfees in Jerusalem te wees (Hand 20:16).
  • Die fees van die ongesuurde brode as ‘n blote tydsaanduiding (Hand 20:6).

Dit is nie vreemd dat Paulus wel nog ‘n keer by die pinksterfees wil wees nie. Ons vergeet maklik dat die vroeë Christene Jode was wat eintlik net van die ander Jode verskil het in hulle oortuiging dat die Messias al gekom het. Hulle het aanvanklik nog tempel toe gegaan (Hand 3), sommige het selfs nog taamlik lank hulle seuntjies besny en die gewone “Joodse gebruike” onderhou ( Hand 21:21).

  • Hulle het verwyder geraak van die Joodse leiers en van die Joodse godsdiensgemeenskap omdat die Jode hulle al meer vervolg het (Hand 20-26).
  • Hulle het los geraak van die tempel, die wet en al die “Joodse gebruike”. Dit het baie ingesluit: die besnydenis, die Sabbat, die feeste, die tempelkultus (priesters, offers).

    • En is Paulus nie baie duidelik daaroor nie?

    Kolossense is ‘n sagter uitspraak as Galasiërs. In Kolossense vermaan hy die gemeente om hulle nie te laat voorskryf om sekere gebruike na te kom nie, terwyl hy in Galasiërs die vrees uitspreek dat hy dalk tevergeefs die evangelie aan die gemeente verkondig het as hulle met die feeste voortgaan.

    Waarom is hy sagter in Kolossense? Is dit omdat die situasies in die twee Briewe verskil?

    In Galasiërs was dit ‘n radikale saak: Geloof in Jesus sonder die wet of saam met die wet. En sy antwoord was radikaal: Christus óf die wet. Waarom so radikaal? Omdat dit gegaan het oor die vraag hoe mense gered word. Indien die wet by Christus moet bykom om ons redding te verseker, beteken dit dat Hy nie volle voorsiening gemaak het vir ons redding nie. Dit onteer Hom. Daarom is dit uit.

    Dit beteken om nog te besny of die feeste te vier, is uit.

    Maar in Kolossense is die posisie nie so radikaal nie. Die groot saak in hierdie Brief is nie die wet nie. Daarom kom die sabbat en die feeste meer terloops ter sprake. Dit kom nie voor in die verband van hoe mens gered word nie, maar hoe ‘n gelowige leef. En dan is Paulus se posisie eerder iets soos: Dis nie meer nodig nie. Sou dit beteken indien gelowiges tog gekies het om daarmee voort te gaan, hy inskiklik sou wees?

    Maar nou kyk ons na Paulus en Hebreërs se gebruik van die begrip “skaduwee”. In beide Kolossense en Hebreërs word dit in ‘n negatiewe sin gebruik om te sê hulle het hulle waarde verloor, hulle word vervang met Jesus self. En nêrens word gesê dat hulle inderdaad dié besondere betekenis gehad het om een-een na die groot heilsdade te verwys nie.

    Daar is nie regtig ‘n verantwoordelike manier om die sterk uitsprake van Paulus téén die feeste soveel te versag dat Christene maar kan aanhou daarmee nie.

    Sabbat en feeste op die nuwe aarde?

    Op twee plekke in die Ou Testament lees ons iets hiervan:

    : “Elke nuwemaansfees en elke sabbat sal al wat leef voor My in aanbidding kom buig.” Dit staan in die oudste gedeelte wat handel oor die nuwe hemel en die nuwe aarde.

    . Hier word geskryf dat iewers in die toekoms die huttefees gevier sal word. Dit is nie duidelik na watter geleentheid verwys word nie, maar dis in die toekoms.

    Hieruit lei sommige dan af dat die Sabbat en die feeste nou nog gevier moet word omdat hulle in die toekoms, en selfs op die nuwe aarde nog gevier sal word.

    Die vraag is of ons nie hier die tipiese verskynsel het dat iemand in die taal van sy of haar tyd iets oor die toekoms sê, terwyl dit nie noodwendig presies só sal wees wanneer dit gebeur nie.

    Kom ons kyk na ‘n uitspraak van Jesus in die Evangelies. Hy stuur die dissipels uit op ‘n sending onder Israel (Matt 10:16-23). Dit is ‘n sending wat nie voltooi sal word voor sy wederkoms nie (10:23). En dan verklaar Hy dat hulle vervolg sal word en in die sinagoges gegésel sal word. Die uitspraak moet ook vir ons tyd geld, die tyd voor sy wederkoms. Maar daar word nie meer mense in sinagoges in Israel gegésel nie. Maar Jesus het die toekomstige vervolging uitgedruk in die terme van sy tyd.

    Wil God in Jesaja en Sagaria nie maar net in terme van daardie tyd sê dat Hy in die toekoms gedien sal word nie?

     

    Prof Adrio König

     



    Ek dank my God

    Iemand vra vir Biskop B. F. Westcott of hy verlos is. I am saved, I am being saved, I will be saved.

     Ek dank my God

    Ek dank my God elke keer as ek aan julle dink (Filippense 1:4)

    Paulus dank God die Vader al sit hy in die tronk vasgeketting aan ‘n Romeinse wag. Daar is drie lesse wat ons uit Paulus se gebed en danksegging leer:

    • Hy doen dit in die openbaar

    Soos meeste Jode het Paulus waarskynlik hardop gebid. [Matteus 6:6 het te doen met die plek van aanbidding en nie of jy hardop of sag moet bid nie. Toe Hanna sag gebid het, het God haar gehoor, maar Eli het gedink dat sy dronk was.]

    Enige persoon wat saam met Paulus in die kamer was – soos sy wag – sou die boodskap van die evangelie in sy gebed gehoor het. Sy gebed moes snaaks geklink het vir sy nie-Joodse wagte. Paulus se opmerkings oor Jesus Christus – ‘n Jood wat aan die kruis gesterf het en nou die Verlosser van die wêreld is – sou hulle glad nie verstaan nie. Maar Paulus se gebede gee uitdrukking aan sy oortuigings. As ons hardop bid, plaas ons op rekord dit wat ons oor God se mag en liefde glo. Mense kan ons ook verantwoordelik hou vir ons woorde.

    • Paulus is dankbaar vir spesifieke dinge

    Paulus fokus op God se trou. Maar hy bid ook vir die Filippense: hy is dankbaar dat hulle aan die verkondiging van die evangelie deelneem; dat hulle liefde, begrip en aanvoeling sal toeneem; dat hulle goeie vrugte dra. In die hele brief is Paulus dankbaar dat niks God se genade kan neutraliseer nie. Hy is ook dankbaar vir hulle vriendskap, want in moeilike tye leer jy jou vriende ken. Paulus sit vasgeketting aan ‘n Romeinse wag, maar die Filippense staan by hom – hulle deel in sy skande. Hulle gee vir Paulus geld, want hulle is aan sy bediening toegewy. Hulle glo dat God hulle geroep het om vir Paulus te ondersteun. Paulus spesifiseer die dinge waarvoor hy dankbaar is – lees net Filippense 1:3 – 11).

    • Paulus is dankbaar vir toekomstige hoop

    Al sit hy as gevangene in Rome is Paulus dankbaar, want hy weet hoe die storie gaan eindig. Nou is hy volledig toegewy aan die gemeente in Filippi, maar hy weet hy is verseker van ‘n toekomstige heerlikheid in Jesus Christus. Hy besef hy moet deur sy huidige probleme en eise kom. Wat hy nou doen, gaan ‘n impak op sy toekoms hê. Ons moet die besluite wat ons nou neem versigtig oorweeg. Dit is nie altyd maklik nie, want ons kom in die versoeking om ons persoonlike wense eerste te plaas. Kyk net na al die selfhelp boeke in die boekwinkels. Volg jy hulle aanbevelings mag jy dalk wêreldse resultate kry. Jy gaan egter gou uitvind dit is leeg. Ons moet by God en nie by onsself nie begin. As ons wil weet wat die doel en betekenis van ons lewens is, begin by God.

    Paulus dank God vir alles en al die ander dinge val in plek.



    Ons is slawe van Christus Jesus

    God creates faith the same way that hy made the universe, he found nothing and he made something – Martin Luther

    Ons is slawe van Christus Jesus

    Paulus en Timoteus, slawe van Christus Jesus, aan al die heiliges in Christus Jesus wat in Filippi is, saam met die ouderlinge en diakens (Filippense 1:1 – Interliniêre Bybel se direkte vertaling)

    Ongelukkig is dit vandag algemeen om die woord slaaf met dienaar te vervang. (Sien NAV). Ongelukkig is dit ‘n baie sagter woord vir ons moderne lesers. ‘n Slaaf in Paulus se tyd was iemand wat wettig deur iemand anders besit is. Hy het geen vryheid gehad nie behalwe dit wat sy eienaar hom toegelaat het. Dit word bereken dat in Paulus se tyd 30% van Rome en 20% van Filippi se inwoners slawe was. In al die gemeentes wat Paulus gevestig het, was slawe ‘n algemene verskynsel. ‘n Goeie voorbeeld is Filemon en sy slaaf Onesimus.

     

    Paulus en Timoteus gebruik die geskiedkundige krag van hierdie woord as hulle sê dat hulle slawe van Christus Jesus is. In Romeine 6:19 lees ons: Want soos julle liggaamsdele as slawe tot beskikking gestel het van die onreinheid en die wetteloosheid, met die oog op wetteloosheid,stel nou so julle liggaamsdele as slawe tot beskikking van die geregtigheid, met die oog op heiliging (Direkte vertaling). Die woord vir die eienaar van ‘n slaaf kan ook met heer vertaal word. Die woorde slaaf en heer was ‘n algemene toedrag van sake in die Grieks-Romeinse kultuur.

    Die woord slaaf word soms letterlik en soms metafories in die Ou Testament gebruik:

    • Letterlik: Israel was slawe in Egipte. In Eksodus 21:2 – 27 kry ons ‘n reeks wette wat die hantering van slawe reguleer.
    • Metafories: nou word die woord slaaf meestal vertaal met dienaar: Maar met my dienaar Moses is dit anders (Numeri 12:7). So ‘n persoon het nou die gesag om te praat en op te tree namens God.

    Paulus gebruik hier waarskynlik die letterlike en metaforiese betekenisse van die woord slaaf. 

    Die vraag wat elkeen van ons vir onsself moet antwoord, is: Kan ek soos Paulus en Timoteus, sê dat ek ‘n slaaf/dienaar van Christus Jesus is? Behoort ek volledig aan Hom? Is Hy my eienaar?