Never confuse motion with action. -Benjamin Franklin (1706-1790)

Jou gemeente se grondgebied mag groter wees as wat jy dink

As jong predikant in die 18de eeu het John Wesley probleme met die Anglikaanse kerk  gehad. Hy het oor gemeentegrense gepreek – ‘n ander predikant se grondgebied betree. Wesley se antwoord op die aantygings: “Die wêreld is my gemeente.” Wesley het nie grense vir sy bediening getrek nie. Al wat hy sien, is ‘n wêreld vol geleenthede.

 Ons is dikwels so bekommerd oor dispute oor die grense tussen gemeentes. Moet ons nie eerder bekommerd wees oor die grense wat kerkleiers op hulle lidmate plaas nie? Die wêreld is die gemeente se grense.

Jesus sê dit self: Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels (Matteus 28:19). Hy sê ook: Aan My is alle mag gegee in die hemel en op die aarde (Matteus 28:18). Wat het ons hier? ‘n Opdrag + hulpbronne = die wêreld is my gemeente.

 Hoekom stel gemeeteleiers sulke lae verwagtings? Hoekom lag leiers oor die idee dat die kerk die wêreld kan verander? Miskien is dit omdat die gemeente nie groot fasiliteite of ‘n groot bankbalans het nie. Miskien glo hulle hulle het nie die leiers vir so ‘n groot taak nie. Al hierdie sogenaamde beperkings ontken die mag van God om alles te voorsien wat nodig is. Of Christus het al die mag of Hy het nie. As Hy al die mag het, kan en wil Hy voorsien wat die gemeente nodig het.

 As leiers dink die dissipels in die gemeente is vir hulle gegee om groter fasiliteite te bou, het hulle die kat aan die stert beet. God het reeds geboue in jou gemeenskap gegee – skoolsale, gemeenskapsentra en huise vir kleingroepbyeenkomste. Miskien is die mense wat die gemeente inperk die leiers. God het reeds die hulpbronne gegee vir ons bediening – openbare geboue word buiteposte vir bediening. Wesley is reg: Die wêreld is my gemeente.

Rather than seeking inspiration and meaning in life from the Bible, our culture has symbolically used  the dictionary, a symbol of knowledge, learning and enlightement – ­Glenn Pearson

Wat is die doel van prediking?

God se doel vir elke gelowige is transformasie – om meer en meer soos Christus te word. Dit beteken oortuigings soos Christus (dink soos Jesus), ‘n karakter soos Christus (om soos Jesus te voel) en optrede soos Christus (tree op soos Jesus). Die doel van prediking is transformasie van mense.

 Dié doel van prediking is nie inligting nie. In sommige gevalle is dit selfs nadelig – sommige mense hoe meer inligting hulle het, hoe trotser word hulle. Dit gebeur as inligting nie oorgaan in gehoorsaamheid nie

Natuurlik sluit prediking die oordra van inligting en onderrig in, maar dit gaan nie net daaroor nie. Die primêre doel van prediking is transformasie en gehoorsaamheid.

 As Jesus mense onderrig het, het Hy hulle gedurig uitgedaag – hulle moes iets doen nadat Hy hulle geleer het:

Toe sê Jesus vir hom: “Gaan maak jy ook so.” – Lukas 10:37

Julle weet dit nou; gelukkig is julle as julle dit ook doen – Johannes 13:17

En elkeen wat hierdie woorde van My hoor en nie daarvolgens handel nie, kan vergelyk word met ‘n dwaas wat sy huis op sand gebou het – Matteus 7:26.

 As ons van transformasie praat, praat ons van transformasie op die diepste vlak – op die vlak van dit wat ons glo en ons waardes. Ons praat van transformasie van lewens.

Terug na die Ou Testament: Die Sabbat (1) – Adrio König

2. Die Sabbat

Die Sabbat is sekerlik een van die belangrikste gebruike waaroor dit gaan. Dit het nie nou eers tussen Christene ‘n probleem geword nie, maar alreeds ver terug in die geskiedenis. Daar was waarskynlik deur al die eeue sedert Christus se koms Christene wat geglo het die Sabbat moet nog net soos in die tyd van die Ou Testament onderhou word.

Wat beweeg hulle tot hierdie oortuiging?

Kom ons kyk eers wat ons oor die Sabbatdag in die Bybel het.

2.1 Die Ou Testament

Die Sabbat is ‘n belangrike saak in die verhouding van die Here met Israel. Dit word in die eerste skeppingsverhaal vermeld (Gen 2:2-3), en kom dan tydens die uittog na vore as een van die tien gebooie. Daar is geen teken dat dit vroeër deur die aartsvaders onderhou is nie. Eers tydens die uittog uit Egipte (Eksodus en Levitikus) word aandag aan die Sabbat gegee.

Ons kry die eerste verwysing na die Sabbat tydens die uittog, toe die Here vir die volk manna gegee het. Hulle is verbied om dit op die Sabbat op te tel. Hulle moes rus en só die dag aan die Here wy (Eks 16:22-30). Die gebod vermeld net die verpligting om te rus (Eks 20:8-10). Dit word dan ook ‘n “rusdag” genoem. Die laaste deel van die opdragte van die Here op die berg aan Moses handel ook oor die Sabbat, en lê nogeens net die verpligting op om te rus en só die dag aan die Here te wy (Eks 31:12-17). In hierdie deel word dit selfs ‘n teken tussen die Here en die Israeliete genoem.

Later kom daar dan ‘n paar bepalings oor wat gedoen en nie gedoen mag word nie:

• Geen vuur maak (Eks 35:3).
• ‘n Gewyde byeenkoms hou (Lev 23:3).
• Die priesters moes elke Sabbat nuwe brood “in die heiligdom” voor die Here neersit (Lev 24:8).
• Elke Sabbat moes daar ekstra offers aan die Here gebring word (Num 28:9-10).

Die eerste vermelding van ‘n oortreding op die Sabbat, hout bymekaarmaak, is met die dood gestraf (Num 15:32-36).

In die historiese boeke (Josua tot Kronieke) is daar min verwysings na die sabbat, eintlik net ‘n paar in 2 Konings en in Kronieke.

Eers ná die terugtog uit die ballingskap kom die Sabbat weer onder Nehemia sterker na vore. Tydens ‘n dag van berou deur die hele volk verwys die Leviete na die Sabbat wat die Here deur Moses aan hulle gegee het (Neh 9:14). Nehemia verbied kort daarna alle handel in Jerusalem op die Sabbat, en neem sterk maatreëls om die verbod af te dwing (Neh 13:15-22).

Ook in die profete het ons min verwysings na die Sabbat.