Die afgod wat ek liefhet, het my nie lief nie

. —J.C. Ryle

Die afgod wat ek liefhet, het my nie lief nie

Almal van ons leef vir iets en as dit nie die ware God is nie, is dit ‘n afgod – ‘n vals god. ‘n Afgod is enigiets wat vir my belangriker as God is. Dit beteken dat ek van goeie dinge ‘n afgod kan maak. Ek kan goeie dinge soos my familie, sukses, aanvaarding, geld, my planne … verander in iets wat ek aanbid en in die middelpunt van my lewe plaas – ‘n afgod.

Dit is wat sonde is: ek bou my lewe en my betekenis op iets anders as op God. Daarom is dit baie belangrik dat ek moet weet wat/wie my afgode is. Daar is veral vier afgode wat as die basis van baie ander afgode beskou kan word:

 

  • Beheer: Ek besef ek het ‘n beheerafgod as my grootste nagmerrie onsekerheid is.
  • Aanvaarding: Ek besef ek het ‘n aanvaardingsafgod as my grootste nagmerrie verwerping is.
  • Gemak: Ek besef ek het ‘n gemaksafgod as my grootste nagmerrie spanning/eise is.
  • Mag: Ek besef ek het ‘n magsafgod as my grootste nagmerrie vernedering is.

Daar is ‘n paar dinge wat ek van hierdie afgod van my moet weet: Hierdie afgod wat ek liefhet, het my nie lief nie. Vals gode het my nie lief nie; afgode kom nie hulle beloftes na nie; alles wat ek aanbid en waarop ek my lewe bou wat nie God is nie, gaan die lewe uit my uitsuig en my vernietig.

‘n Verhouding met Jesus begin as ek my afgode identifiseer en van hulle af wegdraai. Tydens sy aardse bediening het Jesus voortdurend mense se afgode geïdentifiseer en uitgedaag

 Hy het mense opgeroep om hulle rug op hierdie afgode te draai en om Hom te volg en te aanbid.

Hoekom is daar vandag so baie oppervlakkigheid in ons godsdiens? Omdat ons nooit ontslae geraak het van die afgode in ons lewens nie. Jesus is dan eintlik net ‘n byvoeging tot ons lewe – die afgod is steeds daar en steeds in die middelpunt van my lewe.

Moderne mense glo vryheid beteken dat ek in beheer van my lewe is – ek raak ontslae van alle beperkings. Dit is nie waar nie – die werklikheid is dat almal van ons ‘n meester het.  Alle mense aanbid iets en dit wat ons aanbid, is ons meester. Afgode is slegte meesters; hulle verslaaf my. Totdat ek die afgode in my lewe geïdentifiseer het, sal ek verslaaf, moeg en ongelukkig voel. Ek sal so voel totdat ek besef dat die enigste meester wat my vry kan maak Jesus is.

Jesus is die een meester wat my liefhet al stel ek Hom teleur – my afgode doen nie dit nie. Jesus is die een meester wat my liefgehad het toe ek op my slegste was; Hy heers oor my lewe met volmaakte wysheid en mag; Hy is dié een wat ek kan vertrou; net Hy kan vir my vryheid gee.

Liewe kinders, bly dus weg van die afgode af (1 Johannes 5:21).



Die moderne wêreldsiening – ‘n groot misverstand.

. —Jerry Bridges

Die moderne wêreldsiening – ‘n groot misverstand.

Die groot verskil tussen die wêreldsiening van die vroeë Christene en ons vandag is dat die een antiek en die ander een modern is. Omdat ons in ‘n moderne wêreld leef, moet ons die antieke siening verwerp. Dit is immers ontwikkel voor die moderne wetenskap en is gebaseer op onkunde en bygelowe. Ons aanvaar die moderne wêreldsiening, want dit is op die fondament van die wetenskap, tegnologie en wysheid van die moderne “vry” samelewing gebou.

N. T. Wright (The Case for the Psalms) sê dit berus op ‘n groot misverstand. Die groot verskil het niks met antiek en modern te doen nie; dit het feitlik niks met die ontwikkeling van die moderne wetenskap te doen nie.

Die groot verskil was dat die vroeë Christene eerste eeuse Jode was wat geglo het dat Israel se God sy ou beloftes in Jesus Christus vervul het. Hulle glo aan een God, Skepper van alles, wat die wêreld gemaak het en steeds ‘n aktiewe en dinamiese verhouding met die hele skepping het. Hulle het geglo dat God belowe het om na sy mense terug te keer en om sy soewereine heerskappy op die aarde soos in die hemel te vestig. Hulle het in Jesus van Nasaret en die krag van die Heilige Gees wat in hulle lewens aan die werk was, geglo. Dit is hoe God sy beloftes vervul het.

Dit glo die vroeë Christene in ‘n wêreld met baie verskillende wêreldsienings en filosofieë. Een van hierdie filosofieë was dié van Epikurus. Hy glo dat die wêreld nie deur God of die gode geskep is nie. As daar wel sulke wesens bestaan, is hulle ver van die wêreld en sy mense verwyder. Volgens hom leef ons in ‘n wêreld wat deel van ‘n selfontwikkelende heelal is – ‘n wêreld wat onder eie stoom ontwikkel, vooruitgaan en agteruitgaan. Hierdie filosofie was aantreklik, want dit verwyder die mens se vrees vir die gode – hulle is immers ver weg. Die gevolg is die mens kan maar net sy skouers optrek en die lewe na die beste van sy vermoë geniet.

Is dit nie die filosofie wat ons moderne wêreld grootliks aanvaar het nie? Die probleem is nie dat as ons byvoorbeeld die psalms lees hulle oud is en ons moderne siening nuut is nie. Daar was ‘n hele aantal antieke wêreldsienings. Party se fondament was die Bybel; ander was op ander sienings en filosofieë gebou. Ons huidige moderne wêreldsiening is niks meer modern as die wêreldsiening van die vroeë Christene nie. Wetenskaplikes interpreteer hulle waarnemings binne die raamwerk van Epikurus – God staan los van die wêreld. Dit is nie ‘n moderne siening nie, alhoewel ons dit as iets nuuts beskou.

Die Bybelse wêreldsiening is meer antiek en terselfdertyd meer modern as die siening van Epikurus wat vandag beskou word as ons “moderne” wêreldsiening – ‘n groot misverstand en misleiding.



Verheug en bedroef

. —C.H. Spurgeon

Verheug en bedroef

Tim Keller het pas ‘n belangrike boek – Walking with God through Pain and Suffering (2013) – geskryf waarin hy die vraag waarom daar pyn en lyding is die wêreld is, hanteer. Hierdie is sekerlik ‘n vraag wat almal van ons interesseer en waarop min van ons ‘n goeie antwoord kan gee. Ek glo dat in hierdie boek baie van ons vrae beantwoord sal word. Ek gaan dus ‘n hele aantal blogs hieroor skryf.

Wat beteken dit om jou te verheug in beproewing? Dit beteken nie dat gelowiges sê: Ek sal nie toelaat dat swaarkry my onderkry nie. Dit lyk so asof ek die krag het wat net by God te vinde is. Dit is ‘n onrealistiese, selfs gevaarlike, siening.

Lyding veroorsaak innerlike hartseer; dit maak my swak. Om my swaarkry te ontken, beteken dat ek later die prys gaan betaal. Dan sal ek besef dat ek seerder gekry het as wat ek besef het.

Wat help is 1 Petrus 1:6 – 7: En omdat julle glo, word ook julle deur die krag van God veilig bewaar vir die saligheid wat reeds gereed is om aan die einde van die tyd geopenbaar te word. Verheug julle hieroor, selfs al is dit nodig dat julle ‘n kort tydjie bedroef gemaak word deur allerhande beproewings. Gelowiges sien God se verlossing in Jesus Christus. Hierin moet hulle hulle verheug. Maar dan voeg Petrus by: selfs al is dit nodig. Ek moet my verheug in my verlossing selfs terwyl ek beproewings ondervind. Hier staan nie: Julle het julle verheug, maar nou is die tyd vir swaarkry. Alles is in die teenwoordige tyd – ons moet beide tegelykertyd doen as ons deur ons lyding wil groei.

Die moderne Westerse mens voel gelukkig of nie. In die Bybel is my hart nie dieselfde as my emosies nie. My hart is die plek waar my diepste hoop, toewyding en vertroue geleë is. Hieruit vloei my emosies, gedagtes en optrede. As ek my in God verheug herinner dit my aan wie God is, wie ek is en wat Hy vir my gedoen het. As ek my verheug sluit dit nie ‘n gevoel van hartseer, twyfel, swakheid en pyn uit nie. As ek my in my beproewings verheug doen ek dit te midde van my hartseer.

Hartseer dryf my na God. By Hom ontdek ek hulpbronne wat ek nie vantevore gehad het nie. Ek moenie verwag dat God Christene van lyding en innerlike duisternis vrystel nie. God gaan nie my hartseer en swaarkry verwyder en met vreugde vervang nie. Nee, ek sal wel toenemend van sy teenwoordigheid bewus word. Dit sal my help om bo die duisternis uit te styg. Maar om nie te treur nie, is onnatuurlik.

Volgende keer gaan ons na Josef se storie kyk



Loop saam met God in lyding (3)

Love truth, but pardon error. -Voltaire, filosoof en skrywer (1694-1778) 

Loop saam met God in lyding (3)

Tim Keller het pas ‘n belangrike boek – Walking with God through pain and suffering (2013) – geskryf waarin hy die vraag waarom daar pyn en lyding is die wêreld is, hanteer. Hierdie is sekerlik ‘n vraag wat almal van ons interesseer en waarop min van ons ‘n goeie antwoord kan gee. Ek glo dat in hierdie boek baie van ons vrae beantwoord sal word. Ek gaan dus ‘n hele aantal blogs hieroor skryf.

‘n Boek wat baie oor lyding skryf is 1 Petrus. In 1 Petrus 1:6 – 7 skryf hy: Verheug julle hieroor, selfs al is dit nodig dat julle ‘n kort tydjie bedroef gemaak word deur allerhande beproewings sodat die egtheid van julle geloof getoets kan word. Julle geloof is baie kosbaarder as goud wat vergaan. Selfs die suiwerheid van goud word met vuur getoets, en die egtheid van julle geloof moet ook getoets word, sodat dit lof en heerlikheid en eer waardig mag wees by die wederkoms van Jesus Christus.

Vuur kan vernietig, maar dit kan ook suiwer en versterk. Goud, ‘n edelmetaal, mag onsuiwerhede bevat wat deur vuur verwyder moet word. Petrus sê dat net so moet gelowiges van alle onsuiwerhede ontslae raak. Hierdie onsuiwerhede mag onder andere na gemaksug,  trots, ‘n gebrek aan sensitiwiteit vir ander verwys. In ons hart dink ons ons doen eintlik goed, want ons lewe beter as ander. Daar is egter baie onsuiwerhede in ons hart – ons is kwesbaar vir kritiek, ons luister sleg, ons is nie gasvry nie, ons is onbetroubaar …

As lyding dan kom, volg selfbejammering en bitterheid. Dit is alles onsuiwerhede waarvan ons ontslae moet raak. Dan sien ons eers wie ons werklik is. Geliefdes, moenie verbaas wees oor die vuurproef waaraan julle onderwerp word nie. Dit is nie iets vreemds wat met julle gebeur nie … Daarom moet dié wat ly omdat God dit wil, hulle lewe toevertrou aan die getroue Skepper, en aanhou goed doen (1 Petrus 1:4, 19).

Die smeltkroes maak ons nie outomaties beter nie. Ons moet God erken, vertrou en glo dat Hy met ons is. Wat belangrik is, is dat ons Hom persoonlik moet ken.